Gisteren zijn we aangekomen op het internationale vliegveld van Houston (IAH) en overnachtten in het Marriott hotel dat op het vliegveld ligt. Vandaag vliegen we terug naar Nederland met KL662. We moesten om 11:00uur uitchecken van het hotel en konden al vroeg de baggage inchecken voor de vlucht die om 15:00uur zou vertrekken naar Amsterdam. Op het vliegveld van Liberia kwamen we nog de leren stoeltjes tegen die Annelot voor de bus heeft gekocht, zelfde prijs overigens. De vlucht naar huis verliep in 8,5 uur terwijl de KL661 naar Houston toe 10 uren duurde, klein verschil. Het vliegtuig bereikte snelheden tot 1009 km/u op een hoogte van ruim 11km. Aankomst op Schiphol: 1 augustus om 7:00uur.

Onze recorder had maar 17 minuten van Hour of Power opgenomen vanmorgen en het enige wat we nog meekregen was de Bijbeltekst uit 2 Kor. 10:3-5: “Want al leven wij in het vlees, wij trekken niet ten strijde naar het vlees, want de wapenen van onze veldtocht zijn niet vleselijk, maar krachtig voor God tot het slechten van bolwerken, zodat wij de redeneringen en elke schans, die opgeworpen wordt tegen de kennis van God, slechten, elk bedenksel als krijgsgevangene brengen onder de gehoorzaamheid aan Christus“.
We zapten daarna naar Family7 waar net de reportage begon over gevangenenschap om het geloof in Jezus. De reportage kon niet beter deze Bijbeltekst uitdrukken dan het verslag van Andrew Brunson. De voorganger deelde zijn indrukwekkende verhaal over zijn 2 jaar durende gevangenschap in Turkije waarin hij behoorlijk diep ging. Op de SDOK website is de trailer van de serie “Geloven achter de tralies” te zien. Het raakte ons beide diep omdat we te weinig stil staan bij vervolgde christen en de eenzaamheid die ze moeten doorstaan.

Toen ik net thuis was uit mijn werk werd ik tot mijn grote verrassing gebeld door de auteur uit Indianapolis (VS) van het boek “I Shall Not Die” dat ik net gelezen had, zie item van 30.05.2021 – Hart Hasten. Wat een bijzondere man en wat een bijzonder verhaal en wat een prachtig mens! Het ontroert me dat iemand die zo veel heeft meegemaakt zo veel met zijn leven heeft gedaan. Elke tegenslag heeft hij door Goddelijke ingeving kunnen omzetten in iets nieuws. Hij weigerde om een slachtofferrol te hebben en heeft dat steeds voor ogen gehouden. Dat ging niet vanzelf. Enfin, lees het boek maar eens en je zult verbaasd staan. We spraken er uitgebreid over en hadden een geweldig gesprek. Ook de mezuzah kwam even aan bod. Hij was verbaasd dat wij er een aan de deur post hebben. Het was destijds (toen we het huis kochten) een hele bewuste keuze, een proclamatie uit Deuteronomium 6:4-7: “Hear, O Israel: The Lord our God, the Lord is one. Love the Lord your God with all your heart and with all your soul and with all your strength. These commandments that I give you today are to be upon your hearts. Impress them on your children. Talk about them when you sit at home and when you walk along the road, when you lie down and when you get up.”. Dit is ons levensmotto steeds geweest en zal het blijven voor altijd.
Nu de corona bijna onder controle is gaat ook voor hem, als 90-jarige, de deur naar Israël weer open, samen met zijn vrouw. Wellicht gaan we elkaar nog eens in levende lijve in Jeruzalem ontmoeten.

Na 6,5 jaar heb ik eindelijk het boek “I Shall Not Die” gelezen van Hart N. Harten. Op 18 september 2014 vloog ik via New York terug naar Amsterdam. In de business lounge ontmoette ik Hart Hasten en raakte met hem in gesprek. Al snel vertelde hij me over zijn vlucht voor de nazi-troepen vanuit Polen helemaal naar Kazachstan. Via het boek begrijp ik dat het een reis van wel 2800km moet zijn geweest. Ontberingen zoals honger en ziekte vielen hen ten deel en hij overleefde ternauwernood de tyfus. Als 12-jarige vocht hij voor zijn leven en besloot dat hij niet dood wilde gaan (hij had het de dokter tegen zijn moeder horen zeggen). “I shall not die” is een motto wat hem altijd heeft gedreven. Later kwam daar nog een aanvulling bij: “Never again”. Dat had betrekking op de afschuwelijke moordpartijen van zijn 100-tallige Joodse familie die niet waren gevlucht. Ook na de oorlog bleek bij terugkomst dat het anti-semitisme in Polen (nu is dat Oekraïens gebied) zeer hevig was. Het motiveerde hem om zich in te zetten voor een plek voor de Joden. Na 5 jaar in het overplaatsingskamp te hebben gezeten in Oostenrijk emigreren ze naar de VS. Zijn leven neemt een bijzondere wending en hij leeft de “American dream” maar blijft trouw aan het Jodendom en ontmoet vele hooggeplaatsten in zowel de VS als Israël. Er zijn vele lessen uit zijn levensverhaal te halen zoals b.v.: discipline en volharding, trouw aan je principes, standpunt innemen, altijd familie voor op, geld en tijd geven aan goede bestemmingen en geen blad voor de mond nemen. Het is een bijzonder inspirerende en gerespecteerd persoon. Het boek is een aanrader. Ik heb geprobeerd in contact te komen met Hart Hasten en hoop nog van hem te vernemen.

Amsersfoort lag op onze rijroute naar Loenen waar we vanmiddag hebben gewandeld. In Amersfoort zouden we gaan eten bij Merlot. Tegenover het restaurant ligt kunsthal KAdE waar zojuist de expositie “This Is America | Art USA Today” is geopend. De expositie geeft een herkenbare weergave van hedendaagse taferelen in de Verenigde Staten. Natuurlijk konden hierin de aanstaande verkiezingen niet ontbreken. Naast veel fotomateraal was er guilt-werk van Gina Phillips die met een eigen gemaakte guilt-machine vrije bewerkingen in portretten maakte.
Het eerste plaatje geeft weer dat het om een zeer uitgebreide collectie gaat van vele kunstenaars en fotografen. Eén van de leukste schilderijen was die van Trump die een groep journalisten (als clowns verkleed) toespreekt.




 

Op de laatste dag van ons bezoek deden we een fietstocht met gids via “Bike the Big Apple“. Helm op (voor de verzekering!) en achter de gids aan. Een prachtige route door Central Park en Harlem, langs monumenten van John Lennon en Fred Lebow, het theater van de vroege idols, een bezoek in een baptisten kerk en lekker eten in een echt Harlem buffet restaurant waar je betaalt per gewicht (van de maaltijd).
Zie ook New York (1), (2), (3), (4), (5), (6) en (7).

Het vliegdekschip “Intreprid” ligt als museumstuk in de Hudson rivier. Bovenop het dek staan allerlei vliegtuigen en helicopters maar ook de Concorde en de Space Shuttle.

New York bij avond is een bijzondere belevenis, zeker als je op de 102de verdieping van het WTC gebouw staat. De foto’s op de tweede rij zijn van het avondeten bij Bistro La Source.

Als je in New York bent moet je Central Park bezoeken. Een prachtig aangelegd park met veel eekhoorns en grasweiden dat door omwonenden wordt onderhouden (gesponsord). In deze tijd van het jaar is het park bijzonder mooi met alle herfstkleuren in de bomen.

Een indrukwekkend en emotioneel bezoek was toch zeker het “9/11 memorial”. Het museum brengt je ondergronds naar de herinneringen aan het fundament van de twee torens. Boven de grond zijn hier fonteinen gemaakt met alle namen van de omgekomen slachtoffers. De gekromde stalen balken en het enig overgebleven raam herinneren aan een ongelofelijk drama in 2001.

Vanaf New Jersey is het slecht 10 minuten met de Path rein naar WTC Manhattan. Onderweg naar het station heb je een prachtig uitzicht over de stad. Terwijl Ingrid en Annelot hun eigen pad vervolgden om gezellig te winkelen, ging ik met Sam en Noud vanaf Central Park (bij het Trump kantoor) richting Times Square en vervolgens verder. Onderweg bezochten we de “public” library en liepen we langs Empire State Building en Iron Building (strijkijzer).

De reis naar New York verliep volgens schema. Vertrek vanaf Schiphol was om 13:30, aankomst 15:30. Met een tijdverschil van 6 uren duurde de vlucht zo’n 8 uren. Naast ons zat een hele familie uit Somalië, gevlucht en nu op reis naar de VS. In het vliegtuig werden we aangenaam verrast door de business class stewardessen die ons namens de gezagvoerder (en Ben uit onze vriendenkring die bij KLM werkt) met champagne. Na de vlucht mochten de kids even in de cockpit kijken. Bij aankomst stond onze Suburban SUV klaar om ons naar New Jersey te rijden, eerst door Brooklyn, over de Manhattan brug en daarna door Manhattan. Vanuit Manhattan ging het door de tunnel onder de Hudson door en kwamen we om 18:30 in onze Dharma Home Suite aan, een suite op de 46ste etage. Na aankomst en opfrissen zaten we om 19:30 op het terras van Bistro La Source in een avondtemperatuurtje van 21 graden (Celsius).

Afgelopen dagen hebben we New York bezocht om ons 25-jarig huwelijk met gezin te vieren. We verbleven in een appartement in Jersey City dat aan de andere kant van de Hudson rivier ligt, eigenlijk in de staat New Jersey. Vanaf de 46te etage gaf dat een prachtig beeld over Manhattan skyline en het vrijheidsbeeld. Hier zijn de eerste indrukken. Er volgen meer series.
 

De film “Sully” vertelt het verhaal achter de piloot die met 155 passagiers veilig landde op het water van de Hudson rivier in New York nadat beide motoren uitvielen door een zwerm vogels. De film sleept je mee in de beschuldigingen tegen de piloot en tegelijkertijd geeft het verbazing hoe het toch allemaal goed afliep. Vooraf aten Rein en ik gezellig bij Plein 14.
(Meer info over de regisseur.)

De indruk van de “twin towers” is bij mij, net als vele anderen, gegrifd in mijn geheugen. Er zijn wel meer gebeurtenissen die je voor altijd bij blijven zoals vreselijke aanslagen in grote Europese steden. Gek genoeg is er een generatie, mijn kinderen, die het net zoals elke andere explosie op deze wereld bekijken, mochten ze er van gehoord hebben. Wat iedereen wel bezighoudt zijn de gevolgen van die gebeurtenis: de VS met “het nieuwe Europa” (uitspraak van Rumsfeld destijds) startten een oorlog die eerst begon vanuit een enorme solidariteit maar uiteindelijk zal leiden tot enorm veel verdeelheid. Al met al een serie vreselijke maniakale acties die een normaal mens niet verzint. We zijn nu 15 jaar later en laten we hopen dat er aan het wereldwijde geweld een einde komt. Volgens Jezus zal die tijd komen, wie weet hoe lang dat gaat duren. De symptomen die in de Bijbel geprofeteerd zijn zijn zichtbaar voor onze ogen.