Het is herfst en tijdens de wandeling bij Amerongen zagen we op juist de natte plekken in het bos veel paddenstoelen. We maakten foto’s van de vele soorten, 43 foto’s daarvan zijn hieronder getoond.




 

Vanmorgen vertrokken Ingrid en ik naar Amerongen voor een wandeling op de Utrechtse Heuvelrug. Door wegwerkzaamheden moesten we omrijden en begon onze wandeling wat later. Omdat het lunchtijd was, besloten we eerst te gaan lunchen in het bosrestaurant Mas Montagne. We genoten van een mooie lunchplank en vertrokken vervolgens voor een willekeurige ronde door het bos. De weg was vol met paddenstoelen die we samen spotten en fotografeerden.
 

Tennis en squash had ik al gespeeld maar padel nog niet. Padel speel je met vier spelers en lijkt op tennis en squash. Noud had voor vanmiddag een baan gereserveerd en zo speelden we met z’n vieren in een locale sporthal. Het spel moet even wennen maar als je eenmaal de smaak te pakken hebt is het erg leuk, en gezellig.

De vroege wandeling was een genot want het was rustig en geen “kanaries” (joggers in neon-gele shirts). Ik wilde richting Zandvoort wandelen langs het Noordoosterkanaal maar het geluid van het burlen van vele herten was zo luid dat ik besloot mijn oren te volgen. En dat werd beloond. Links en rechts stonden de opgefokte mannetjes hun keel te smeren met harde geluiden. Ondertussen hoorde ik voor en achter me gekletter van geweien. Met alle bomen en takken was het niet eenvoudig om goede foto’s te schieten en te veel bewegen schrikt de beesten af. Daarnaast werkt het licht onder de bomen ook niet echt mee maar gelukkig kan de camera hoge ISO’s met gemak aan en is de Denoise in Lightroom een goede vriende geworden. Na de foto’s was het tijd voor koffie op het bankje bij het monument.
 
 

Vanmorgen was ik om 8:00 uur in het AWD bij ingang Oase (Oranjekom) om als vroege vogel een rustige wandeling te maken. Misschien zou ik wel herten horen burlen of trekvogels kunnen spotten. Het is weer de tijd voor de kramsvogel en koperwiek maar ze lieten zich niet zien. Wel zag ik de aalscholver, putter, roodborsttapuit (vliegend over het water), reiger, zwaan, dodaars, kwikstaart en veel pimpelmezen. En omdat het herfst is waren er ook veel grote paddenstoelen. Toen ik een reiger observeerde, in de hoop dat hij iets zou vangen, kwam een zwanenpaar de weg oversteken. De ene ging naar het water maar de ander maakte agressieve sisgeluiden en liep gestaag in mijn richting. Dat voelde niet goed en dus verliet ik mijn observatie-post. Ik had liever geen confrontatie met de zwaan. Daardoor miste ik wel die ene hert die vol adrenaline door het water liep en daarna het water van zich afschudde. Sukkel, zei ik tegen mezelf, wat een gemiste kans voor een mooie foto. Maar de vechtende herten maakten het weer goed, zie Burlen (2).


 
 

De KNHB is gisteren de Week van de Scheidsrechter gestart: “Namens de KNHB willen we je heel hartelijk danken voor al jouw inzet en bijdrage aan de arbitrage- en hockeysport. We begrijpen dat jullie hier veel tijd en energie in steken en deze bijdrage is van onschatbare waarde voor het succes van hockeyend Nederland“. En vandaag was het weer zover. Eerst viel ik voor Sam in die de wedstrijd van Jong Dames 1 tegen Amsterdam floot maar halverwege moest afhaken om zelf te spelen. Daarna floot ik met collega-scheids de Dames 1 tegen Alkmaar. Het was een mooie zonnige middag. Na de wedstrijd werd een foto van ons als scheidsrechters genomen met de coach van het damesteam. Daarna ging ik zelf nog fotograferen bij de Heren 1 tegen Pijnacker.

Bij de tweede koffiepauze hoopten we dat de vos voorbij zou komen. Het was dezelfde plek als op 29 juli. Helaas was ons wachten tevergeefs. We liepen verder en zochten de zonnendauw. Terwijl ik links en rechts om me heen keek, stond de vos plotseling voor mijn neus (eerste foto). Wow. Ingrid en Rein stonden verderop. Om mijn enthousiasme te beheersen wees ik heel heftig naar beneden (zonder lawaai te maken) zo van: kijk! kijk! de vos loopt voor mijn voeten. Ingrid stond naast Rein en zag het en wees ook naar Rein. We hoopten dat Rein een foto van mij en de vos zou maken maar hij kreeg de slappe lach omdat hij dacht dat ik helemaal weg was van het bloemetje wat ik zocht. De vos liep rustig langs ons en we maakten een aantal foto’s en zo was ons wachten toch beloond. De vos was ons waarschijnlijk gevolgd. Ook onderstaande foto’s zijn van Rein en mezelf.
 

Omdat ik herten al vaak heb gefotografeerd zal ik niet gauw een foto van een hert maken, tenzij het licht en compositie erg mooi uitvallen. Bij dieren weet je dat niet want die kun je niet in een bepaalde positie laten poseren. Ook de buizerd liet zich zien, in een boom en in de lucht. Hetzelfde gebeurde met de torenvalk. Onderweg zie je dan plotseling een vleesetende paddenstoel, de vink fluit er rustig op los, een kikker zit midden in de zonnendauw, de libelles vliegen driftig heen en weer en de zwanen en watervogels drijven rustig over het water. De foto’s hieronder zijn van Rein en mezelf. Ook de vos kwam voorbij, zie PRAI (3).
 



 

Vanmiddag maakten we een fantastisch leuke wandeling door de AWD met onze vrienden Rein en Petra. Zowel Ingrid als Petra hadden koffie meegenomen wat goed was voor twee koffiepauzes. Met het prachtige nazomerweer was het helemaal niet erg om op een duin of in een zithoek van het uitzicht te genieten. Onderweg zagen we vogels, herten en een vos. Rein en ik hadden beide camera’s mee en legden mooie plaatjes vast. We slenterden 4 uren door de duinen en legden uiteindelijk 11km af.

 


 

Het fluiten voor de hockey competitie is weer begonnen. In augustus waren het nog oefenwedstrijden en vandaag was de eerste thuiswedstrijd om te fluiten. Het eerste dames team speelde tegen Hoorn 1-1. Sam maakte de foto’s. Daarna speelde het eerste heren team tegen Noordwijk 4-1, waarvan ik nog een paar foto’s heb genomen.
 

De vennenroute Kampina is een groot gebied tussen Boxtel en Oisterwijk. Het was de eerste keer dat we de Huisvennen bezochten. We zagen en hoorden ganzen in de vennetjes, een buizerd, libelles, paddenstoelen en zelfs een eekhoorn. Ingrid zag hem in het bos naar een boom lopen. Ik richtte de camera snel op de boom maar toen stak hij supersnel het wandelpad over. Ik kon nog net twee foto’s maken maar had eigenlijk geen tijd om goed scherp te stellen. Maar we hebben er eentje gezien. Onderweg maakten we foto’s met de zelfontspanner. Het harde licht maakte het niet gemakkelijk maar er zijn er toch een paar door de ballotagecommissie gekomen. Op de terugweg reden we naar Nistelrode om bij kledingzaak Van Tilburg iets voor Ingrid te scoren. Daarna brachten we nog een bezoek bij Sam’s werk, het bedrijf zerosteps in Houten. We kregen een rondleiding en koffie, en maakten kennis met de eigenaar van het bedrijf.


 

Op deze mooie zaterdag vertrokken we vanmorgen naar Boxtel om te wandelen in natuurgebied Kampina. De route over de A2 verliep vlot terwijl in tegenovergestelde richting het verkeer over wel 10km stil stond. We parkeerden de auto aan het Loo en liepen vandaar naar de Hessenweg het vennengebied in. In eerste instantie wilden we de route van Natuurmonumenten lopen maar die zou ons over de normale weg brengen terwijl het natuurgebied zelf wonderschoon is. We vroegen een locale bewoner die ons vriendelijk advies gaf over een mogelijke route. Zo gezegd, zo gedaan. Het trappenbos (vanwege alle wortels) met de tamme kastanjes was een heerlijke omgeving om te wandelen. Er zouden hooglanders lopen maar we zagen alleen het resultaat van hun voedselvertering.



 

Afgelopen week was Sam in de Ardennen als mede-organisator van de Europese kampioenschappen onewheel veldrijden, onderdeel van de European One Wheel League. In de week voorafgaand aan de wedstrijddag op zaterdag, de 26ste, werd het parcours ingericht en konden de deelnemers oefenen en plezier hebben met elkaar. Ook Annelot voegde zich later bij de organisatie. De berichten waren uiterst positief en de deelnemers hebben zich prima kunnen inspannen en ontspannen in het heuvelachtige Ardennen terrein van Wanyipark. Meer info is te vinden op de website skrrrt.eu en YouTube kanaal van de tevreden organisatoren.
 

De meeste tijd verbrachten we in het plaatsje Ponta do Sol zelf waar ons hotel Estalagem gelegen was. De tuinen van het hotel werden zorgvuldig onderhouden en de service van het personeel was heel prettig. Het ontbijt was zeer uitgebreid en werd elke dag naar wens aangevuld met een gebakken ei, roerei, omelet of zalm. Het dineren met de uitgebreide kaart is ons ook heel goed bevallen. Eén dingetje vond Ingrid niet zo leuk: wanneer we langs de rotsmuur zaten werden we verrast door de hagedissen die het lekkere eten waarschijnlijk roken. Daarna zochten we ons plekje langs een open hek en was dat probleem opgelost. ‘s Middags na onze verkenningstochten gingen we lezen, serie kijken, muziek luisteren of zwemmen en genoten van een rose of whiskey van de bar. Naast alle bezoekjes en autorijden voelde dit als een plek van ontspanning.
 

We zijn niet voor één gat te vangen en gingen op zoek naar een andere wandelroute, de “PR21 Caminho do Norte”. De route was niet heel erg lang maar wel steil. Het liep door de bossen en ging alsmaar naar beneden. We moesten nog wel terug want het was niet een rondje. Omhoog ging goed en daarbij moet je je ademhaling goed onder controle houden. Het was een mooie geslaagde tocht langs (boven) de ER104 (ook wel de VE4) genoemd.