De noordkust van de punt ten westen van Douarnenez is bijzonder rotsachtig en hoog ten opzichte van de waterlijn. We maakten een aantal bezoekjes aan deze kust om de rotsen te beklimmen en van het uitzicht te genieten. Met Noud en Sanne maakte ik een uitstapje bij de plek Pointe de Penharn. Hier zagen we vele vogels en een prachtige hagedis (zie later blog item).
Met Ingrid’s vader zocht ik de plek met hele steile rotswanden. De dieptes zijn zo groot dat we ons maar neerlegden op de grond om naar beneden te kijken. Eén misstap of uitglijder betekent einde oefening en dat is bijzonder ongewenst natuurlijk. Dit uitstapje hadden we ook al eens gedaan in 2015. We waren wel benieuwd welke kustplek het nu eigenlijk was. Het bleek Brézellec te zijn.

 

Het gehucht waar ons vakantiehuis in Frankrijk staat heet Brigneoc. Aan het einde van de straat naar de zee staat het huis en vandaar uit kun je een rondje omloop doen van 1,8km die je langs door duingebied, langs rotsen en langs de oceaan leiden. Overal waar je loopt zie je ver over het water of over het landschap met strand en typische Bretonse witte huizen. Midden op de omloop staan twee oude kannonnen die werden gebruikt tussen 1633 en 1871. We boften enorm met het prachtige weer met heerlijke ochtend- en avondzon. Met zulk licht konden we even wat familie-foto’s maken.
 

De kustroute van Frankrijk is voor elke wandelaar toegankelijk. Dit komt door een wet die Napoleon ooit uitvaardigde dat voorschrijft. Een rijke oliebaron kocht eens een huis aan de Franse kust en liet zijn grond omheinen tot aan de waterlijn. Omdat wandelaars niet meer konden oversteken werd een rechtzaak aangespannen. De rijke baron verloor de zaak en moest zijn grond open stellen. Vandaag liepen we 6,5km over zo’n kustroute. In Bretagne is dit een must-do want de begroeiing is zo prachtig terwijl je de oceaangolven op de rotsen hoort beuken. Samen met Ingrid en haar vader liepen we het kustpad terug naar het vakantie-adres nadat Noud ons had gedropt bij een punt waar oceaan en weg samenkomen.



 

Het woord rotswandeling bestaat eigenlijk niet maar toch ging onze wandelroute over de rotsen en grote keien. Het was één van de eerste dingen die we deden toen we voor het eerst hier in Esquibien waren, toen de kinderen nog heel klein waren. Rotswandelen is een beetje sentiment en leuk om te doen. Voor het huis ligt een grote punt dat omringd is door een rotspartij en grote keien. Het is een kleine kilometer in lengte en je bent een klein uurtje bezig. De spieren worden even gerekt maar zolang je niet op gladde stukken springt is het goed te doen.
 

Bij aankomst in Esquibien hebben we eerst boodschappen gedaan, de baggage uitgeladen, even wat gegeten en gedronken, hondjes uitgelaten en in mijn geval even een dutje gedaan. Vannacht waren we om 3:00 uur vertrokken en om 15:00 uur aangekomen. Het was een lange rit maar de mooie bestemming maakt alles goed. Er staan prachtige bloemen in de tuin, we hebben oceaan-zicht, een perfecte plek om lekker te genieten; en een heerlijke omgeving om weer te fotograferen.
 

Eindelijk is het zover, we kunnen weer naar Frankrijk. Samen met Ingrid’s ouders en Noud met Sanne reden we in 2 auto’s over de autoroute naar onze bestemming in Bretagne, Esquibien. Op deze locatie waren we al enkele malen eerder en dat beviel zo goed dat we er een beetje aan verknocht zijn geraakt. Na het doorkruisen van België reden we via Amiens, Le Havre, Caen, Rennes, Lorient, Audierne naar Esquibien. We werden zeer hartelijk ontvangen door de eigenaren en verrast met Bretonse appelcider en crêpes. Voor Noud was dit de eerste keer om zo’n grote afstand te rijden en het ging hem zeer goed af. Hij en Sanne hadden de twee Maltezers achterin. Opa en oma reden met ons in de Volvo. We deden 12 uren over de 1100km en konden meteen volop genieten van de zon en het mooie uitzicht. Zie ook de hierna volgende blog items.

Om even bij te komen van alle drukke werkzaamheden afgelopen tijd, hadden Ingrid en ik geboekt bij Hoog Holten. Het hotel ligt tegen de Sallandse Heuvelrug aan, vlakbij de Holterberg. Op zaterdag winkelden we op de heenweg in Deventer waar Ingrid een prachtige zomerse (Griekse) jurk kocht en ik nieuwe leren handschoenen en twee boeken in een zeer oude, heerlijk rommelige, boekenwinkel. ‘s Middags wandelden we door bos en heide. ‘s Avonds dineerden we in het restaurant met heerlijke gerechten. Door het prachtige weer was de dag zeer aangenaam. Bovendien waren alle corona beperkingen opgeheven waardoor je het gevoel had weer vrij te kunnen bewegen. Het was een geslaagde dag. ‘s Ochtends werden we wakker in het bos vol met vogelgeluiden en met vorst op de grond.

De keren dat we Park de Hoge Veluwe bezochten was in 2008, 2010 en 2015. Voor vandaag hadden we een overnachting geboekt bij Landgoed Groot Warnsborn bij Arnhem en Schaarsbergen; hier verbleef ik ook in 2016 tijdens een management workshop. Het landgoed ligt prachtig gelegen in de bossen en we genoten geweldig van een 6-gangen menu nadat we ‘s ochtends al fietsend het park hadden bekeken en ‘s middags het Kröller-Müller museum hadden bezocht. In het park zagen we een prachtig edelhert en een groep wilde zwijnen die al grazend het terrein rondstruinden.

 


 

Bad Kleinkirchheim heeft ons veel plezier gegeven en de afgebroken vakantie van vorig jaar weer goed gemaakt. Het was voor ons als familie met vriendinnen heel waardevol om deze herinneringen samen te maken. Het verblijf stond in het teken van samen activiteiten ondernemen en met elkaar plezier maken. Dat is gelukt en we kijken dankbaar terug naar een intensieve week van ontspanning en gezelligheid.

Op de bergrug terug naar de auto zagen we ook de tapuit en opnieuw de zwarte roodstaart (met oranje staart). In dit gedeelte wisselen rotsen, bomen en begroeiing elkaar voortdurend af. Het landschap deed Annelot denken aan Argentinië. De natuur is hier erg mooi en er zijn soms mooie knoppen in de struiken en gras te zien.

 
 

Terwijl we op de rug van de Klomnock wandelden hoorden Annelot en ik de piep van de alpenmarmot. Opnieuw had ik de telelens bij me in de hoop dat we het beest zouden spotten en dus konden fotograferen. En het was meteen raak. Daar zat hij: heerlijk op een stuk rots om zich heen te kijken. En warempel, nog eentje op 5 meter naar rechts. Op de tweede foto is het beestje net te zien. Maar het hield nog niet op want bij de tweede spotte Annelot ook nog een kleintje. Toen we later aan de andere kant van de berg waren was het weer raak. Deze was moeilijk te zien want hij zat met zijn schutkleuren op een rotsblok en keek vandaar over de vallei. Meer info over alpenmarmot (“Murmeltier”) is te vinden in dit youtube filmpje.

 

Het Nockalm gebied is een zeer bekend natuurgebied in Karinthië waar een prachtige bergweg door het landschap kronkelt. Vandaag heb ik samen met Annelot de route gelopen die we ook vorig jaar liepen (toen was zij er niet bij). Het is een route die eerst naar de Klomnock top gaat (2331m) en daarna naar de Mallnock top (2226m). Vervolgens loopt de route aan de achterkant van de bergrug terug naar de parkeerplaats Glockenhütte waar we onze wandeltocht begonnen. Het bijzondere was dat we op deze tocht de alpenmarmot een aantal malen van dichtbij hebben gezien en dat we de Klomnock beklommen terwijl we in de wolken waren. Gelukkig trok het wolkenpak al gauw weg.




 

Vorig jaar aten we bij Adriana en ontdekten we dat bij het bestellen van steak voor meerdere personen de ober met een karretje komt en met een bel aankondigt dat de steak gearriveerd is. Dit jaar wilden we dat ook beleven en de Tomahawk werd geleverd na het voorgerecht van zalm, carpaccio en octopusringen. De ober sneed het vlees aan tafel en serveerde het vers aan tafel. Het vlees was heerlijk gekruid en we lieten het ons goed smaken. Het werd een feestelijke avond die we afronden met een voor iedereen passend nagerecht.

Na het raften brachten we de oudste dames naar de lift van Brunnach waar zij een wandeling maakten op de berg en terug naar huis. Ingrid en ik verkenden de route naar het Falkerthaus en liepen onderweg tegen een beek aan die over de weg stroomde en voor ons het pad blokkeerde. We keerden om en ontmoetten de dames weer thuis bij de vakantie-woning.

Water heeft een sterke aantrekkingskracht tijdens de vakantie. Daarom vertrokken we dit jaar opnieuw voor een rafting avontuur. Met z’n vieren kregen we een plekje in een boot van 12 personen. Kapitein Martin stuurde de boot door wilde golven en maakte er een heus team van. De route van 15km werd onderbroken door een pauze bij een brug waar de stroming erg sterk was en de diepte bijna 2,5m. Dit wilde ik wel even meemaken en zo maakte ik als tweede de sprong van 5m hoogte en zwom snel terug naar de kant. Dat ging me goed af maar om de benen op de grond te krijgen viel tegen. Gelukkig waren er helpers langs de kant. De overwinning was niet zozeer om de sprong te maken of aan land te komen maar om mijn elleboog weer actief te kunnen gebruiken, zowel bij het roeien in de boot en als bij het springen vanaf de brug. Noud, Annelot en Lianne genoten ook van de rafting route net als vorig jaar.