Vanmorgen vroeg feliciteerden we Sam met zijn 21ste verjaardag. Hij zit in Zwitserland om met zijn vriend en zijn familie te snowboarden in de omgeving van Laax. Van te voren kreeg hij alvast van Noud en Sanne zijn verjaardagskado. Die van ons was aan Lucas meegegeven voor een serie verrassingskados op de dag zelf. Sam, gefeliciteerd. Volwassen worden in Zwitserland is niet aan iedereen gegeven.

De rit terug naar Mont verliep langs het natuurgebied Les Hautes Fagnes (Hoge Venen) in Botrange. Langs de weg van Botrange ligt het restaurant Le Petit Mont Rigi vlak onder het plaatsje Mont-Rigi. We reserveerden voor die avond en werden warempel in het Vlaams bediend. De porties waren (te) groot en de smaken niet erg verfijnd, een tegenvaller ten opzichte van de avond daarvoor. We onderbraken de gangen en stopten na het hoofdgerecht, namen een koffie en thee en vertrokken op tijd naar ons pension dat op zo’n 12km van het restaurant ligt, als je de snelle weg rondom het Botrange natuurgebied neemt. Op de heenweg nam ik de weg tussendoor maar verdwaalde door alle kronkelweggetje in een heuvelachtige streek. Gelukkig hadden we het gebruik van de navigatie in de Mini Countryman onder controle.

Vanuit Monschau is maar een klein stukje rijden naar het tot activiteiten-centrum omgebouwde Vogelsang. Het voormalige grootste soldatenkamp van de nazi’s is gelegen in een mooie omgeving maar heeft de uitstraling van een oud kamp. Indrukwekkend is de omvang van het terrein en gebouwen in zo’n prachtig gelegen natuurgebied. Het wilde bij ons niet indalen dat er hier feesten en partijen worden gehouden; we zijn waarschijnlijk te veel beladen met het verleden. Onze lunch werd derhalve gereduceerd tot koek en frisdrank, lekkerder wilden we het niet maken.
Na het bezoek moesten we een BMW dealer vinden voor het vervangen van het rechter xenon licht van de Mini. We togen eerst naar Kall waar de dealer ons vriendelijk door verwees naar een autozaak ATU in Euskirchen die mogelijk een lamp op voorraad zou hebben. Aldaar aangekomen moesten we ons een weg banen om het carnaval heen om vervolgens opnieuw zeer vriendelijk te worden geholpen voor de lampvervanging; en dat op zaterdagmiddag laat. Complimenten aan de Duitse middenstand voor hun klantvriendelijkheid.


 

Vanuit Mont is het maar een kleine afstand naar het Eifel gebied in Duitsland. In de Eifel ligt het pittoreske stadje Monschau. In Monschau zijn tal van monumenten waaronder “Het Rode Huis” dat één van de mooiste gebouwen uit de 18e eeuw (1756) in Monschau. Het pand is één van de toonaangevende gebouwen in de barokstijl in het Rijnland, de Eifel. De gebouwen aan de Roer zijn markant en geven het stadje zijn karakter.




 

‘s Avonds aten we in L’O de Source, een fijn restaurant in Spa, op zo’n 20 minuten rijden van Mont tegenover een Pouhon Pierre-le-Grand waar je het echte Spa water kan proeven voor 1 euro. We lieten ons verrassen met het beste van de kok: « Laissez-vous faire ». De gerechten waren uitstekend; een echte aanrader.

In het plaatsje Mont vonden we via booking.com een mooi pension Le Sorbier (een b&b) prachtig gelegen in de heuvels van Malmedy in de Ardennen. De gastheer en gastvrouw waren bijzonder vriendelijk en verzorgden een prima ontbijt. Omdat de weersvoorspellingen niet gunstig waren gingen we op de eerste dag meteen wandelen in de bossen tegenover het pension. We kwamen door een echt donker bos langs gladde paden bij een beekje en klommen bergje op en af. Het werd een mooie eerste activiteit voordat we gingen eten in Spa.





 

Vanmiddag speelde Sam met zijn meiden A team de twee laatste zaalhockey wedstrijden en ik mocht fluiten. Ze waren al officieus kampioen en vandaag dus echt. Coach Sam vond het tijd voor een ludieke aanpak en liet de keeper optreden als veldspeler, dus 6 veldspelers vandaag. Bij een strafcorner is dat een gek gezicht want het doel blijft even helemaal leeg. Aan het einde van de wedstrijden tegen Cartouche en Forescate werd nog een teamfoto gemaakt. Gefeliciteerd, MA2.
 

Net na onze etentje belde Annelot heerlijk enthousiast maar ook vermoeid van een prachtige tocht die ze net had gemaakt naar 2 vulkanen in Guatemala, de Volcán de Fuego en de Acatenango. Beide liggen vlak bij elkaar in het gebied bij Antigua. Superfijn was het om haar te spreken via de video. En ze had zoveel enthousiasme en bewondering voor de actieve vulkanen dat ik het niet kon laten om even iets te delen van de spectaculaire natuurverschijnselen die ze zelf beschrijft als mooier, zwaarder en kouder (op 3600m hoogte) dan de Machu Picchu in Peru.

Na de wandeling gingen we samen eten bij Tespelduyn. Ondanks dat we geen valentijn-aanhangers zijn was onze tafel wel romantisch versierd met rozenblaadjes. We tafelden gezellig met mooie wijntjes en hadden een reuze gezellige tijd. Mijn moeder liet mooie rozen bezorgen die onze woonkamer mooie roze opfleuren.
 

Eindelijk: onze tweede wandeling dit jaar, in de AWD. De weken hiervoor was toch wel erg nat en winderig en donker maar vandaag scheen de zon en was het aangenaam om te wandelen door de duinen. Veel herten waren aan het grazen en op de 34km² hebben we 1 koolmees gezien, de andere vogels genoten waarschijnlijk van de warmte in het zuidelijk halfrond. De zon scheen laag over de duinen en de lucht kleurde prachtig geel en roze. Onderweg maakten we een opname met de zelftimer van de camera met daarop de telelens. Op zich is dat geen probleem zij het niet dat de afstand van de camera tot de foto-positie wel in 10 seconden moet worden afgelegd. Dat lukte maar bij aankomst gleed ik uit of kon net niet fatsoenlijk in model staan.




 

Het prentenboek van Ingrid vordert steeds meer. Vandaag maakten we de eerste foto’s in haar atelier die bestemd zijn voor een proefdruk en het vinden van een passende uitgeverij.

In het locale theater trad vanavond Marc de Hond op. Hij doet een programma van 29 avonden waarin hij wordt geinterviewd door prominente Nederlanders, vaak tv-makers. Vanavond was Frenk van der Linden zijn interviewer. Hij doet dit omdat er opnieuw een tumor bij hem is geconstateerd, waarvan de overlevingskansen niet erg groot zijn, en hij voor zijn kinderen een soort van documentaire willen achterlaten. Eigenlijk is het heel erg wrang maar Marc is een opgewekte persoon met een enorme overlevingsdrang. Hij doet het theater vanuit een rolstoel vanwege een dwarslesie die hij opliep bij een tumor in zijn rug. Hij ziet het leven niet als eeuwig maar met een begin en een einde. That’s it. Zijn grootouders hebben Auswitch meegemaakt en hijzelf is met de Torah opgegroeid. Nu heeft hij er afstand van gedaan. Ondanks zijn ontoombare energie was dat voor mij het meest trieste van de avond; het besluit om het Godsbesef te ridiculiseren. En dat op het randje van het einde.
 

Vanavond kregen we bezoek van vriend uit Zuid-Afrika. Hij en zijn vrouw richtten in 1991 Beautiful Gate op in Kaapstad om kinderen op te vangen. Inmiddels is het werk uitgegroeid tot verschillende activiteiten die hulp integreert in de “community”. We hebben genoten van de warme ontmoeting en gesprekken. Toby en Aukje zijn bijzondere mensen en dat laten ze zien in hun werk en trouw naar de mensen om hen heen. In alles wat ze doen stellen ze de ander op een hoger plan en zorgen ze voor continuïteit door op tijd het werk aan de lokale bewoners over te dragen. Aukje richt zich met name op het werken onder jonge meisjes met “Dignity” en heeft recentelijk een boek geschreven “Durf te vragen”; een openhartig verslag van hun werk en de persoonlijke beleving die met name de pijn van lijden van jonge kinderen bloot legt. Het blijft fascinerend om meteen vanaf minuut één op dezelfde golflengte zit als je samen deelt over ons geloof in God terwijl we op zo’n grote afstand van elkaar zitten. “Wy hawwe in moaie joen hâwn”.
 

Vandaag was ik scheidsrechter bij het meiden team van Sam die met twee keer winst de kampioenstitel officieus binnenhaalden in Leiderdorp. Er zijn nog twee wedstrijden te spelen en die zouden in theorie nog voor gevaar kunnen zorgen als er op eigen verlies en buitengewoon doelsaldo van de tegenstanders nog gekke dingen zouden gebeuren.
Daarna speelde Sam zelf tweemaal met de H1 waar ik ook de scheidsrechter was. Die wedstrijden waren wel intensiever omdat de heren harder spelen en verbaal het altijd beter weten dan de scheidsrechter. Dat zijn goede leermomenten waar je sterker in wordt en ook evalueert wat je anders zou hebben kunnen doen. Ook bij het meiden team waren zeker 3 leerpunten de ik meeneem voor een volgende ontmoeting. Fluiten is echt leuk.

Van een collega kreeg ik een draadloze verbindingsset waarmee je via een ethernetkabel je verbinding in huis kan uitbreiden of verplaatsen via het stopcontact. Al een lange tijd wilde ik het netwerk uitbreiden naar het atelier en de tuin; hiervoor had ik al aansluitingen voorbereid. Het enige probleem was om een kabel te krijgen op die plek. De verbindingsset bleek de oplossing. Met een nieuwe router die ik heb aangepast voor de doelstelling is de WiFi uitbreiding gelukt.