Sinds begin 2024 ben ik lid van de landelijke hockeyclub voor zestigplussers, als scheidsrechter. Het is een leuke groep die elke twee weken onderlinge wedstrijden speelt met 15-20 teams. Tijdens het sporten (en ook daar buitenom) is er bij deze leeftijdsgroep een verhoogd risico voor het hart. Het kan gebeuren (en het is al een paar maal gebeurd) dat spelers met klachten als angina pectoris (borstbeklemming) of hartritme-stoornissen zomaar ineen zakken. Bij een van de laatste wedstrijden werd mij als scheidsrechter een portofoon in de handen gedrukt voor dergelijke calamiteiten. Wat doe je dan? De vereniging organiseert eenmaal per jaar een AED (opfrissings)cursus. Ik had me ook aangemeld en was vandaag van de partij, in Wageningen in het clubhuis van de locale hockeyvereniging waar eens de 60+ vereniging is begonnen. Inmiddels zijn mannen en vrouwen tot dezelfde vereniging samengevoegd. Het volgen van de AED cursus was voor mij nieuw en zeer nuttig omdat ik niet meer onwetend ben en er geen vrees meer is om iets verkeerds te doen. Het durven handelen is belangrijk en absoluut noodzakelijk om de eerste 6 minuten te overbruggen totdat de hulpdiensten zijn gearriveerd, hetzij de ambulance 112-dienst of de altijd aanwezige EHBO dienstverleners.

Kortgeleden werd ik uitgenodigd voor een nieuwe covid vaccinatie; vanwege mijn leeftijd. Dat is grappig maar is zo’n prik erg nodig? ik voel me nog erg jong. Aanvankelijk wilde ik hem laten schieten totdat ik van een oud-collega hoorde dat hij opnieuw covid had en er behoorlijk ziek van was. Laat ik het dan toch maar doen. Bij aanmelding keek de jonge dam me aan en zei: “Meneer, hoe oud bent u want de prik is alleen voor oudere mensen”. “Dank je wel”, zei ik, “maar ik ben al zestig”. Ze maakte een grapje en ik mocht naar binnen. De papieren en prik waren zo klaar en binnen tien minuten stond ik weer buiten. Op naar de lunch met collega Paul.

Een oud lied zegt: “Count your blessings, name them one by one”. We hebben ze afgelopen jaar geteld. Vandaag is het een jaar geleden dat Sam het motorongeluk bij de Coentunnel had en overleefde. De zorg door Noud, Sanne en Ingrid’s ouders was fantastisch en terugkijkend zijn we nog steeds blij en opgelucht dat, ondanks de onrechtvaardige, onbezonnen en onnodige actie van een onverlaat, Sam weer op de been is. Het is voor hem anders dan voor het ongeluk maar hij is hersteld en het wonder in november vorig jaar maakt ons dankbaar. De onverlaat heeft (tegen mijn verwachting in) schuld bekend na druk van een schade-jurist. Voor Sam was dit erkenning van het onrecht wat hem is aangedaan. Dat Sam weer functioneert en actief is, en nog bij ons is, ervaren we als enorme zegen en daarvoor danken en prijzen we onze Hemelse Vader. Onderstaan lied geeft daar blijk van. Een uitgebreidere versie van I will bless the Lord is hier te beluisteren.

Vandaag gingen Ingrid en ik op bezoek bij een oud-collega en dorpsgenoot die door een ernstige ziekte verblijft in revalidatie-centrum Heliomare in Wijk aan Zee. We hadden om 12:15u afgesproken maar de Velsertunnel bleek afgesloten waardoor we vastliepen op de A22. We reden terug naar Rottepolderplein en moesten toen de A9 nogmaals volgen maar nu door de Wijkertunnel. De vertraging bracht ons een half uur later op bestemming. We ontmoetten Rob en wandelden met hem naar het strandrestaurant dat op 300m afstand ligt. Hij trakteerde ons op een heerlijke lunch met drankjes. We haalden herinneringen op, spraken over zijn situatie en hadden een goede tijd samen. We wensten hem sterkte met revalidatie en zullen voor hem blijven bidden.

Eind vorig jaar werd er een brochure aan huis bezorgd met een oproep voor bloeddonoren. Plotseling realiseerde ik me dat ik al lang had kunnen doen. Ik heb me aangemeld bij Sanquin en vandaag was mijn tweede bloeddonatie. Bij andere bloedgroepen dan O- wordt ook gevraagd om plasma te doneren. Bij mij hoeft het niet en een afname duurt ongeveer een kwartier, tel daar een half uur bij op voor de voorcontroles en nog een half uur voor een rustige afbouw om flauwvallen te voorkomen. Het is me allemaal meegevallen. Na de afname moet je even rustig drinken, niet te snel op staan en hupsaké, weer naar huis.

Deze week was heel bijzonder. Afgelopen dagen reed Sam zelf naar het werk, ik was passagier. Hij nam zelf het initiatief om te rijden en deed dat zonder twijfel of angst. Het is het wonder van deze week want hij heeft sinds het motorongeluk in juli niet meer gereden. Toen we vanmorgen op het werk waren vroeg Sam naar de autosleutel. Voor de zaak moest hij artikelen naar de pakketbezorger brengen en reed hij in zijn eentje naar Amsterdam Westhaven.
Ik luisterde tijdens het werk naar muziek toen het lied “Voldoende voor vandaag” werd gezongen met de tekst “Uw goedheid en genade die mij draagt is voldoende voor vandaag”. Het lied ontroerde me omdat ons gebed steeds is geweest dat God herstel wil geven aan traumatische dingen waar we als mens niet bij kunnen. We vergeten niet dat Hij ons draagt. Ons gebed zijn geen loze woorden ook al bidden we krakkemikkerig, gebedswoorden bewerken wel dat God verhoort.

Een jaar geleden, op 25.10.2021, was ik op nacontrole voor mijn elleboog. Het was eigenlijk de laatste controle maar de arts wilde toch kijken hoe het resultaat op lange termijn zou zijn. Vandaag was er om die reden nog een allerlaatste check. Mijn geval was voor het onderzoek interessant en zou worden gebruikt voor studenten. Allereerst werden er 2 foto’s gemaakt op het welbekende röntgen-plankje. Tijdens het gesprek wees de arts op verdere groei van het bot en de afwezigheid van atrose, goed nieuws dus. Hij was verbaasd en blij dat ik helemaal geen pijn heb (gehad) en dat ik de arm weer volop kan bewegen. De elleboog is weer volledig functioneel maar maakt zo nu en dan wat knak-geluidjes, vooral bij het draaien van de arm. Dat herinnert mij er dagelijks aan hoeveel mazzel ik heb gehad met deze uitstekende medische zorg.

Gisteravond luisterde ik naar muziek op YouTube en een van de liederen was “Count your blessings, name them one by one, see what God has done!”. Vandaag was zo’n dag. Zowel Ingrid als ik hielden het niet droog toen Sam vandaag voor het eerst weer inviel bij zijn hockey team. Heeft God dan iets te maken met hockey? Geen idee, maar wat ik wel weet is dat we elke dag bidden voor zijn herstel. En als er dan gebedsverhoring komt in een vorm die zichtbaar verschil laat zien met een week geleden, dan kunnen we God alleen maar danken en eren. We vieren niet een stap maar een sprong. En dan de actie die Sam maakte waaruit een ander kon scoren was fantastisch.
In de wedstrijd er voor floot ik de Dames 1 (D1) waar Sam een aantal foto’s van maakte.


 

Na het ongeluk met de motor is Sam voor MRI onderzoek geweest in het OLVG vanwege nekklachten. Vanmorgen werd de gunstige uitslag gedeeld via telefonisch consult. De wervelkolom staat recht. Er is alleen binnen het interspinosum sprake van enige vochtophoping rond C7. Dat laatste kan worden verholpen door gecontroleerd (met fysiotherapie) de nekspieren te gaan bewegen. Aanvankelijk was er een vermoeden dat er een los stukje in de nek zweefde dat beslist ingreep nodig zou hebben. Gelukkig is een operatie niet nodig en kan Sam met gerust hart actief aan herstel werken. De nekbrace is handig wanneer er teveel belasting is maar kan in principe af. We zijn blij en opgelucht.

Op deze maandag reden we naar Reserva Natural Montaña Sagrada voor een trail door de jungle. We waren helemaal voorbereid. Terwijl we het laatste stuk bergweg reden (zie gele gedeelte op kaartje) ging mijn telefoon (zo rond 11 uur ‘s ochtends, 19 uur in Nederland). Het was een dame die het nummer van Noud vroeg en aangaf dat wij in Mexico of zo zitten. De verbinding viel steeds weg en de combinatie van stukjes info maakte ons erg ongerust. We stopten de auto en appten met Noud. Wil je dit nummer bellen? Het is een zekere Annemiek maar wij kennen geen Annemiek. Er is iets mis. Noud bracht ons later op de hoogte: Sam heeft een motorongeluk gehad. Nee, toch. Hoe ernstig is het? Leeft hij nog? Zijn verwondingen waren aan kin, voet en nek. Een idioot stopte voor de lol op de snelweg waardoor een bus en met daarachter Sam plotseling van 100km/u naar stilstand moesten. Sam vloog met zijn hoofd door de achteruit van het busje. Het heeft achteraf zijn val gebroken en niet zijn nek. Toch schrokken we ons het lamlazeres en hadden we weinig trek in verdere activiteiten. Sam bleef een nacht in het ziekenhuis voor behandeling en onderzoek. Noud en Sanne, en later opa en oma, namen zorgtaken op zich. Daardoor hoefden wij niet meteen terug naar huis. Sam is herstellende.

Zes jaar geleden leverde mijn vader, na een ziekbed, zijn aardse koffertje in. Hij was een charismatisch man en goede vader voor ons. Ondanks de ernst van de leukemie heeft hij nog enige tijd bij ons kunnen zijn. Nu verblijft hij bij Zijn Hemelse Vader. Het is een vast gegeven voor ieder mens dat ons fysieke bestaan op een bepaald moment ten einde komt. Bij de een is dat helaas heel jong en bij anderen op hogere leeftijd. Voor de nabestaanden is er altijd verlies te dragen wat kan worden verzacht als je weet welke hoop er bij God is. Tijdens het rouwen is dat voor mij en de familie steeds opnieuw een houvast. Ons afscheid van hem was geen vaarwel maar een tot-ziens. Wat een dag zal dat zijn als Jezus straks terugkomt! Wat een ontmoeting met Hem en met hen die ons voorgingen. Het is niet te bevatten maar het vertrouwen in deze uitkomst maakt het leven zinvol. Toen Jezus stierf en korte tijd daarna opstond uit de dood, waren er opmerkelijke gebeurtenissen die het besef van Zijn grootheid alleen maar doen groeien; ik schreef hierover in: 21.04.2019 – Hij Leeft!. Zelf ban ik dankbaar dat mij dit besef en geloof is bijgebracht. Mijn vader, grootvader van mijn kinderen, is niet meer onder ons en vandaag staan we daar even bij stil en denken we met dankbaarheid terug over zijn leven en wat hij voor ons heeft betekend. Tegelijkertijd geeft dit moment ook aan dat we zelf kwetsbaar zijn maar in goede handen van onze Schepper en Hemelse Vader zijn. (Onderstaande foto werd genomen in 2012.)

Gisteravond, na de hockeytraining, belde Sam me. Ik dacht: gezellig. Hij had een rustige stem maar al snel kwam de reden waarom hij belde. HIj had een stuk van zijn voorste tand af. Een hockeybal raakte hem hard in het gezicht. Door het dragen van een goed bitje is erger voorkomen. Vanmorgen kon hij meteen bij de tandarts terecht. Ingrid ging even mee en samen reden ze er in de Volvo naar toe. Er werden foto’s gemaakt. het spalkje achter de tanden werd opnieuw gesteld en de tand is weer bijgewerkt. Gelukkig bleek er op de foto’s geen verdere schade te zijn. “Samen uit, samen thuis” ging maar net goed want tijdens het laatste stukje begon Sam zich onwel te voelen. Hoe het kon is niet bekend maar hij heeft de auto nog wel op het pad gezet, wel schuin in het gras. Hij kon het zich niet meer herinneren. Ingrid kon de auto nog uit zetten, op 30 cm van het huis. Eind goed, al goed.

Afgelopen zaterdag begon een verkoudheid op te zetten. ‘s Avonds deed ik een zelftest en het resultaat was negatief. Oké, dacht ik, het is een gewone verkoudheid. Op maandagochtend herhaalde ik de zelftest en die was plotseling positief. Oops, hoe kan dat nou? Ik kom bijna de deur niet uit en zie heel weinig mensen. ‘s Middags kon ik bij de GGD terecht voor een PCR test. De jongeman die het monstertje opnam vertelde me dat een positieve zelftest vrijwel zeker ook betekent dat de PCR test positief is; het was dus geen vals alarm. Dat bleek ook vanochtend toen de uitslag binnenkwam: positief dus. Nu mag ik in quarantaine wat zoiets betekent als thuiswerken en de andere huisgenoten vermijden, en alles wat je aanraakt schoonmaken. Het is maar voor eventjes en de klachten blijven als bij een normale verkoudheid. Even geduld hebben dus.

Na een telefonische controle in juli door de chirurg over het herstel van mijn elleboog was ik vanmorgen in het ziekenhuis voor controle. De arts was verbaasd dat het resultaat zo goed is. Ik heb geen klachten, geen pijn en kan mijn arm functioneel weer volledig gebruiken. Voor mij voelt het zeer bijzonder omdat ik steeds terug ga naar het moment 5 seconden na de val en ik dacht: dit komt nooit meer goed. Ook voor de arts was dit bijzonder omdat dit soort “interessante” breuken hooguit 2 of 3 keer per jaar voor komen. Over een jaar mag ik terug komen voor een foto en een evaluatie van het resultaat op langere termijn.

Na de wandeling in de bossen bij Hoge Vuursche gingen we kijken bij de wedstrijd van Sam tegen de Zwaluwen H1 in Utrecht. Zijn team had veel overwicht en won met 1-2. Sam speelde een uitstekende pot maar tegen het einde van de wedstrijd werd Sam letterlijk gevloerd door zijn weer opspelende liesblessure. Als ouder denk je: “oh, nee, toch niet weer een hoofdblessure?”. Ingrid vond het zeer onprettig om Sam zo op het veld te zien liggen en vroeg of ik er niet naar toe kon gaan. Inmiddels was de begeleiding bij Sam op het veld en liep Ingrid naar de dugout waar Sam met koeling op de bank zat. De liesblessure vraagt rust. Na de wedstrijd kon hij gelukkig weer rustig lopen. De winst van het team met vervelende blessure is toch wel een anticlimax.