Het zonlicht brak vanmiddag door waardoor de bladeren op de planten weer droog werden en insecten weer hun plekje innamen. De bloemenvlieg was de eerste die ik tegen kwam en de eerste foto was meteen scherp. Het tweede insect was de Smalle Randwants (Gonocerus Acuteangulatus) met zijn lange voelsprieten. De derde was een onbekende bladluis die op een rozenblad zat.
In de gerenoveerde hal van het paleis was een fotoshoot decor geplaatst. De zeer toeristisch lijkende plek kon niet worden genegeerd want we waren nu zelf toeristen, in eigen land. Een aardige dame vond het erg leuk om met een “echte” camera een foto van ons te maken. Hier zijn we dan: poserend in paleis Het Loo.
Het experimenteren met de Pergear 60mm lens ging vandaag verder. Het licht was gunstig waardoor macrofoto’s mogelijk waren. De wind was soms een spelbreker. Een vaste hand is nog wel een punt van aandacht. Met statief foto’s maken is geen optie want insecten bewegen voortdurend en het aanpassen van het statief brengt meteen weer onscherpte. Mijn aanpak is om het diafragma op f/8 te zetten, de sluitertijd op 1/160 – 1/400 te zetten (afhankelijk van de lichtsterkte), de foto-snelheid op maximaal (30 per seconde) en de scherpte-vergroter te activeren (met geprogrammeerde knop). Zodra er focus is schiet ik meteen 5-10 foto’s en hoop dat er een scherpe foto tussen zit. Het verschil in scherpte of niet is soms maar een millimeter of kleiner. Met chirurgische precisie moet de camera worden stilgehouden. Soms lukt het, meestal lukt het niet. Hier volgen nog een paar van de resultaten met de schorsmarpissa spin, de groene schildwants (paartje), een paar bloemvliegen en het spits elfje (laatste foto).
Terwijl ik het blog item maak over de pergola loopt er een spinnetje over mijn bureau van ongeveer 1cm. De camera met macrolens ligt nog gebruiksklaar en van heel dichtbij maak ik onderstaande opname van het spinnetje. Gisteravond had ik gezocht naar de knop om het beeld vergroot te kunnen zien zodat ik op de tiende millimeter kan scherpstellen. Het vraagt (nog) beter licht en een hele vaste hand.
Omdat het licht vandaag redelijk neutraal was (geen felle zon of wolkenreflectie) was het een heel geschikt moment om de macrolens op de kleine dieren te richten. Van de bijna 500 foto’s zijn er maar een stuk of 20 overgebleven. Dat komt omdat de Peargear 60m lens een handmatige scherpstelling heeft en een vergrotingsfactor tot wel 2:1. Voor een goed resultaat is een diafragma van f/8 het minimale om voldoende scherptediepte te krijgen. Daarmee moet de sluitertijd naar beneden. Het is dan lastig om de camera helemaal stil te houden want elke tiende millimeter telt. De meeste insecten zijn maar 1cm groot terwijl je een lensafstand van 8-10cm hanteert. Elke ademhaling brengt beweging in de foto. Er is toch een aantal redelijk gelukt. Volgende keer weer een beetje beter.
Steeds meer begrijp ik de nieuwe functies in Adobe Lightroom Classic (LRC). Sinds oktober vorig jaar zijn er nieuwe AI-gebaseerde functies ingevoerd zoals ruisonderdrukking en scherptediepte aanpassing (zie blog item van 24 oktober 2023). Teveel van het goede is ook niet goed en langzaamaan begrijp je beter hoe de “white balance, exposure, highlights, shadows, whites, blacks, contrast, texture, crop, sharpening en noise” (omdat ik al mijn programmatuur in het Engels heb. Vertaald is het: “witbalans, belichting, hooglichten, schaduwen, witte tinten, zwarte tinten, contrast, textuur, uitsnijden, scherpte en ruis“) de foto kunnen verbeteren. Meestal is correctie minimaal maar bij sommige foto’s is het beslist noodzakelijk. De verbeterde retourcheerfunctie kan met AI analyseren hoe correctie het beste in het beeld past, mits niet al te groot. Door een combinatie te maken van handmatige en AI correcties heb ik de zwartkop van de vogelhut opnieuw bewerkt en de storende elementen op de voorgrond vervangen. Hieronder is zijn de foto’s getoond van origineel, met lichtcorrectie, met correctie van de voorgrond en vervanging van de voorgrond. Toch wel tricky.
Museum Kranenburgh in Bergen heeft een expositie van Diana Scherer die onder de titel “Farming Textiles” grenzen opzoekt tussen natuur en kunst. Van grote oppervlaktes gras of haver laat ze de wortels in patronen groeien en breekt ze in op het groeiproces door de wortelstructuur los te trekken. En dat levert mooie patronen op. Om het zover te laten komen moet je wel veel geduld hebben. Daarnaast waren er tekeningen te zien van Alice Hoogstad met haar expostitie “Monsters en Krokovaars”. Het museum beschrijft haar als een illustrator van “een ooievaar die langzaam in een krokodil verandert of een meisje dat met haar krijtjes de zwart-witte straten van een stad inkleurt en daarbij hulp krijgt van vriendelijke kleurmonsters“. De foto’s van haar werk worden niet verstoord door de interferentie banden zoals benoemd in het vorige blog item. Ander werk van locale schilders lieten mooie portretten zien van begin 20ste eeuw.
Zo tussendoor maak ik even dit item om het begrip “banding” ofwel interferentie toe te lichten. In het volgende item laat ik foto’s zien van het museum in Bergen waar de LED verlichting interfereert met de sluitertijd van de camera. Kijk maar eens bij de foto’s van het vorige bezoek op 23.01.2023. Op onderstaande foto heb ik het met extra contrast meer geaccentueerd. De oorzaak ligt het samenvallen van de frequentie van het LED licht (50Hz) en de sluitertijd van de camera, b.v. 1/50, 1/100 of 1/250 sec. De Sony a9ii heeft daar een slimmigheidje voor, nl. dat je de sluitertijd op een willekeurig getal kan zetten tot een decimaal. Die kun je dan instellen todat je zie dat er geen banden meer op de foto staan. Ik koos voor een sluitertijd van 1/145,8 sec.
Het pensioensbestaan bevalt me uitstekend. Afgelopen week heb ik wat kleine klusjes kunnen doen en kijk ik naar nieuwe mogelijkheden voor het fotograferen. In september vorig jaar heb ik tijdens de boomkikker workshop een uurtje in een vogelhut doorgebracht met mooie resultaten (zie foto’s hieronder). Sinds kort is er een Gids voor Hutfotografie uitgebracht, en die heb ik als pre-order meteen besteld. Vandaag viel de “Hutten Spotgids” door de nieuwe (tochtvrije) brievenbus. De variatie aan fotografie-hutten is niet erg groot maar er zitten een paar mooie locaties tussen die mijn interesse hebben gewekt. Hieronder is een kleine indruk van de soorten hutten zoals die gepresenteerd wordt op de website van natuurfotografie. Wordt vervolgd.
Skiën is bijzonder leuk als je technisch vaardig bent en onbevangen de piste afgaat. Voor het eerste zal ik meteen toegeven dat ik geen expert ben maar een enthousiaste liefhebber. Wat de onbevangenheid betreft, is die sinds mijn mountainbike ongeluk in 2020 helemaal weg. Daardoor ga ik alleen langzaam de piste af om volledige controle te houden. De buckelpistes zijn niet mijn vrienden maar je moet er soms letterlijk om heen. In ieder geval is het me steeds gelukt. Scherpe en snelle bochten maken (carven) is niet deel van mijn spel. Toch wist Sam enkele mooie foto’s te maken waardoor er warempel licht sprake zou kunnen zijn van “carven”. We hebben er om gelachen en genoten van de leuke foto’s die Sam al achteruit boardend maakte.
Op de hogere stuntpistes maakte Sam reuzensprongen. De eerste keer dat Sam deze sprong maakte keek ik naar de verkeerde bult en zag Sam voor de sprong en na de sprong, maar niet tijdens de sprong. Bij de volgende sprongen richtte ik op de juiste plek en maakte met de stand 10 fps een aantal mooie opnames. De eerste 4 foto’s zijn van de 2de sprong. De volgende 6 foto’s zijn van de 3de sprong. De prachtige momenten liggen zo mooi vast. De laatste (grote) foto is van de 4de sprong. Genieten dus!
Met de camera in de tas vertrokken we opnieuw naar de stuntpistes. We wilden foto’s maken van Sam’s sprongen en later van mijn “carven”. Op de stuntpiste aangekomen stopte ik de camera onder mijn jas en koos positie waar Sam een jump zou gaan maken. Op vier verschillende plekken hebben dit ritueel (piste af, lift in) zo’n vier keer herhaald om de beste resultaten te krijgen. Wat een groot plezier was dat.
Van Dijk & Ko in Amsterdam is een grote brocante zaak met een enorm ruim aanbod van meubels, nostalgische apparatuur, boeken en veel meer. Met Ingrid, Annelot en Noud reed ik er vanmorgen naar toe om eens te kijken voor spulletjes voor Annelot. Zelf speurde ik de kleine boekafdeling af en vond een mooi overzicht van beroemde fotografen: “Photographers A-Z” van Hans-Michael Koetzle. Even snel bladeren en het sprak me meteen aan. Als ik binnenkort (en dat is al snel) met pensioen ga, wil ik me ook laten inspireren om op andere manieren te fotograferen. Dit boek zou vast helpen. Een aantal fotografen heeft oog voor gebouwen, anderen voor emoties van mensen zoals Steven McCurtis met het overbekende portret van het Afgaanse meisje (foto hieronder). Andere fotografen proberen tijdsbeelden te vangen die meteen associaties oproepen van een tijdsmoment, geschiedschrijving of gewoon een inbeelding zoals iets geweest moet zijn. Ik ging meteen eens in mijn eigen collectie kijken en heb wat foto’s gepakt die voor mij een algemeen tijdsmoment of karakter weergeven van een land, stad, periode of gebeurtenis.
Op deze regenachtige dag werd er volop hockey gespeeld, gefloten en gefotografeerd. Sam speelde met zijn Jong Heren 1 team tegen de Reigers. Hij speelde, ik fotografeerde. In de volgende wedstrijd, floot ik de Dames 1 tegen Amersfoort, Sam fotografeerde. Omdat Sam geblesseerd raakte in zijn eigen wedstrijd, floot ik daarna ook het Jong Dames 1 team tegen Saxenburg, Sam fotografeerde. Tegelijk speelde zijn oude team, Heren 1, Sam fotografeerde. Zijn foto’s van de D1 en H1 worden gebruikt op Hisalis H1 nieuws en D1 nieuws. Sportief wisselden we elkaar af met spelen, fotografie en fluiten. Alleen de laatste twee zijn aan mij besteed want ik kan niet hockeyen. Sam kan alle drie.
We namen beide hondjes mee naar het Warmondse bos, in een beladen sfeer. Met de 28-200mm lens op de camera nam ik allerlei foto’s van de hondjes en met name closeups van de oudste (Rakker) omdat het met zijn conditie niet goed gaat. We hebben een afspraak staan dat hij deze week naar de dierenarts gaat. Deze boswandeling is daarom zijn laatste. Hij genoot van de vrije wandeling zonder riem maar hij was na de wandeling bekaf. De closeups bewaren we als mooie herinnering.
