Samen met mijn vriend Rein was ik vanmorgen om 6:00uur in een vogelhut om de steenuil te fotograferen. We zetten de apparatuur klaar en positioneerden de meel- en regenwormen en toen was het wachten geblazen. Als eerste kwamen de grote bonte specht en de gaai graaien. Het duurde zo’n drie kwartier toen de steenuil landde voor het vogelnest waar de uilskuikens verbleven. Vervolgens ging moeder steenuil eten verzamelen de jongen voeren. Later kwam er nog een steenuil bij. De uiltje poseerden voor onze met telelensen uitgeruste camera’s waarmee de uil poserend en vliegend probeerden te fotograferen.

 


 

Vanmorgen was ik scheidsrechter in een kampioenswedstrijd van het Jong Dames 1 team. Het was een steengoede wedstrijd die voor de dames in 1-2 verlies eindigde. Het was een mooie wedstrijd om te fluiten want beide teams speelden beheerst en taktisch erg goed. ‘s Middags was ik toeschouwer en fotograaf bij het Heren 1 team die met 4-3 wonnen van studententeam DSHC H1 uit Delft. De foto’s daarvan zijn gepubliceerd op de nieuwspagina van de Hisalis club.

Eén van mijn eigenaardigheden is het fotograferen van insecten, althans als het licht gunstig is. Op Kefalonia was dat het geval en waren er heel veel kandidaten om te fotograferen. De kunst is niet zozeer het waarnemen maar om de insect scherp op beeld te krijgen. Dat is met de Tamron lens aardig gelukt en de variatie aan objecten was groot.







 

Op deze bevrijdings(zon)dag keken we naar Hour of Power en luisterden we naar een oude dame van 93 die in haar tienertijd in een Japans kamp had gezeten in voormalig Nederlands Indië. Vrijheid is een groot goed en zij benadrukte dat in haar interview. De bevrijdingsvlag wappert aan huis om die vrijheid te vieren. Daarna maakten we een wandeling door de duinen en over het strand.
Thuisgekomen las ik verder in het boek “Life without lack – living in the fullness of Psalm 23” van Dallas Willard. Tussendoor ging ik struinen in de struiken in de tuin voor mogelijke macro-kandidaten. Het meest bijzondere diertje was de Groene Struiksnuitkever die op een rozenblad aan het knagen was. Het is ongeveer 6mm groot. De verhouding met mijn duim is goed te zien op de derde foto.
 

Voor morgen wordt er regen en onweer verwacht. Daarom trok ik vanavond met de macrolens het park even in. Misschien zou ik nog wat tegen komen. In volgorde van de foto’s zag ik de kokommerspin, bladluis, bonte hooiwagen, strekspin, dansmug, maskerspinnetje en hydrellia. De kleinste is de komkommerspin met een lichaamslengte van ongeveer 3mm wat voor een handmatige lens een hele tour is om scherp te krijgen. De strekspin met lange poten is inclusief poten ongeveerd 20mm. De hydrellia op de witte bloem heeft een lengte van ongeveer 2mm, 10x keer zo klein als de strekspin. De microwereld met een macrolens blijft fascineren.


 
 

Het zonlicht brak vanmiddag door waardoor de bladeren op de planten weer droog werden en insecten weer hun plekje innamen. De bloemenvlieg was de eerste die ik tegen kwam en de eerste foto was meteen scherp. Het tweede insect was de Smalle Randwants (Gonocerus Acuteangulatus) met zijn lange voelsprieten. De derde was een onbekende bladluis die op een rozenblad zat.

 

In de gerenoveerde hal van het paleis was een fotoshoot decor geplaatst. De zeer toeristisch lijkende plek kon niet worden genegeerd want we waren nu zelf toeristen, in eigen land. Een aardige dame vond het erg leuk om met een “echte” camera een foto van ons te maken. Hier zijn we dan: poserend in paleis Het Loo.
 

Het experimenteren met de Pergear 60mm lens ging vandaag verder. Het licht was gunstig waardoor macrofoto’s mogelijk waren. De wind was soms een spelbreker. Een vaste hand is nog wel een punt van aandacht. Met statief foto’s maken is geen optie want insecten bewegen voortdurend en het aanpassen van het statief brengt meteen weer onscherpte. Mijn aanpak is om het diafragma op f/8 te zetten, de sluitertijd op 1/160 – 1/400 te zetten (afhankelijk van de lichtsterkte), de foto-snelheid op maximaal (30 per seconde) en de scherpte-vergroter te activeren (met geprogrammeerde knop). Zodra er focus is schiet ik meteen 5-10 foto’s en hoop dat er een scherpe foto tussen zit. Het verschil in scherpte of niet is soms maar een millimeter of kleiner. Met chirurgische precisie moet de camera worden stilgehouden. Soms lukt het, meestal lukt het niet. Hier volgen nog een paar van de resultaten met de schorsmarpissa spin, de groene schildwants (paartje), een paar bloemvliegen en het spits elfje (laatste foto).
 

Terwijl ik het blog item maak over de pergola loopt er een spinnetje over mijn bureau van ongeveer 1cm. De camera met macrolens ligt nog gebruiksklaar en van heel dichtbij maak ik onderstaande opname van het spinnetje. Gisteravond had ik gezocht naar de knop om het beeld vergroot te kunnen zien zodat ik op de tiende millimeter kan scherpstellen. Het vraagt (nog) beter licht en een hele vaste hand.

Omdat het licht vandaag redelijk neutraal was (geen felle zon of wolkenreflectie) was het een heel geschikt moment om de macrolens op de kleine dieren te richten. Van de bijna 500 foto’s zijn er maar een stuk of 20 overgebleven. Dat komt omdat de Peargear 60m lens een handmatige scherpstelling heeft en een vergrotingsfactor tot wel 2:1. Voor een goed resultaat is een diafragma van f/8 het minimale om voldoende scherptediepte te krijgen. Daarmee moet de sluitertijd naar beneden. Het is dan lastig om de camera helemaal stil te houden want elke tiende millimeter telt. De meeste insecten zijn maar 1cm groot terwijl je een lensafstand van 8-10cm hanteert. Elke ademhaling brengt beweging in de foto. Er is toch een aantal redelijk gelukt. Volgende keer weer een beetje beter.


 

Steeds meer begrijp ik de nieuwe functies in Adobe Lightroom Classic (LRC). Sinds oktober vorig jaar zijn er nieuwe AI-gebaseerde functies ingevoerd zoals ruisonderdrukking en scherptediepte aanpassing (zie blog item van 24 oktober 2023). Teveel van het goede is ook niet goed en langzaamaan begrijp je beter hoe de “white balance, exposure, highlights, shadows, whites, blacks, contrast, texture, crop, sharpening en noise” (omdat ik al mijn programmatuur in het Engels heb. Vertaald is het: “witbalans, belichting, hooglichten, schaduwen, witte tinten, zwarte tinten, contrast, textuur, uitsnijden, scherpte en ruis“) de foto kunnen verbeteren. Meestal is correctie minimaal maar bij sommige foto’s is het beslist noodzakelijk. De verbeterde retourcheerfunctie kan met AI analyseren hoe correctie het beste in het beeld past, mits niet al te groot. Door een combinatie te maken van handmatige en AI correcties heb ik de zwartkop van de vogelhut opnieuw bewerkt en de storende elementen op de voorgrond vervangen. Hieronder is zijn de foto’s getoond van origineel, met lichtcorrectie, met correctie van de voorgrond en vervanging van de voorgrond. Toch wel tricky.

 

Museum Kranenburgh in Bergen heeft een expositie van Diana Scherer die onder de titel “Farming Textiles” grenzen opzoekt tussen natuur en kunst. Van grote oppervlaktes gras of haver laat ze de wortels in patronen groeien en breekt ze in op het groeiproces door de wortelstructuur los te trekken. En dat levert mooie patronen op. Om het zover te laten komen moet je wel veel geduld hebben. Daarnaast waren er tekeningen te zien van Alice Hoogstad met haar expostitie “Monsters en Krokovaars”. Het museum beschrijft haar als een illustrator van “een ooievaar die langzaam in een krokodil verandert of een meisje dat met haar krijtjes de zwart-witte straten van een stad inkleurt en daarbij hulp krijgt van vriendelijke kleurmonsters“. De foto’s van haar werk worden niet verstoord door de interferentie banden zoals benoemd in het vorige blog item. Ander werk van locale schilders lieten mooie portretten zien van begin 20ste eeuw.

 

Zo tussendoor maak ik even dit item om het begrip “banding” ofwel interferentie toe te lichten. In het volgende item laat ik foto’s zien van het museum in Bergen waar de LED verlichting interfereert met de sluitertijd van de camera. Kijk maar eens bij de foto’s van het vorige bezoek op 23.01.2023. Op onderstaande foto heb ik het met extra contrast meer geaccentueerd. De oorzaak ligt het samenvallen van de frequentie van het LED licht (50Hz) en de sluitertijd van de camera, b.v. 1/50, 1/100 of 1/250 sec. De Sony a9ii heeft daar een slimmigheidje voor, nl. dat je de sluitertijd op een willekeurig getal kan zetten tot een decimaal. Die kun je dan instellen todat je zie dat er geen banden meer op de foto staan. Ik koos voor een sluitertijd van 1/145,8 sec.

Het pensioensbestaan bevalt me uitstekend. Afgelopen week heb ik wat kleine klusjes kunnen doen en kijk ik naar nieuwe mogelijkheden voor het fotograferen. In september vorig jaar heb ik tijdens de boomkikker workshop een uurtje in een vogelhut doorgebracht met mooie resultaten (zie foto’s hieronder). Sinds kort is er een Gids voor Hutfotografie uitgebracht, en die heb ik als pre-order meteen besteld. Vandaag viel de “Hutten Spotgids” door de nieuwe (tochtvrije) brievenbus. De variatie aan fotografie-hutten is niet erg groot maar er zitten een paar mooie locaties tussen die mijn interesse hebben gewekt. Hieronder is een kleine indruk van de soorten hutten zoals die gepresenteerd wordt op de website van natuurfotografie. Wordt vervolgd.




 

Skiën is bijzonder leuk als je technisch vaardig bent en onbevangen de piste afgaat. Voor het eerste zal ik meteen toegeven dat ik geen expert ben maar een enthousiaste liefhebber. Wat de onbevangenheid betreft, is die sinds mijn mountainbike ongeluk in 2020 helemaal weg. Daardoor ga ik alleen langzaam de piste af om volledige controle te houden. De buckelpistes zijn niet mijn vrienden maar je moet er soms letterlijk om heen. In ieder geval is het me steeds gelukt. Scherpe en snelle bochten maken (carven) is niet deel van mijn spel. Toch wist Sam enkele mooie foto’s te maken waardoor er warempel licht sprake zou kunnen zijn van “carven”. We hebben er om gelachen en genoten van de leuke foto’s die Sam al achteruit boardend maakte.