Het is Pasen en we vieren dat Jezus is opgestaan. Op Goede Vrijdag denken we er aan dat Jezus stierf aan het kruis om onze zonden te dragen. Dat is de Bijbelse en actuele betekenis van Zijn sterven. Mattheus berichtte van de bovennatuurlijke gebeurtenissen in de omgeving van Zijn kruisdood: graven gingen open en doden liepen uit de graven. Na drie dagen verrees Jezus uit de dood en daardoor is ons geloof in Jezus als Verlosser niet het aanvaarden van een geschiedkundige gebeurtenis. Het gaat veel meer over zicht op een eeuwige toekomst over onze eigen dood heen. Het eeuwig leven wordt ons door Zijn kruisdood aangeboden. Jezus zegt in Johannes 3:16: “Want alzo lief heeft God de wereld gehad dat Hij Zijn eniggeboren Zoon gegeven heeft opdat een ieder die in Hem gelooft niet verloren gaat maar het eeuwig leven heeft“. Vergeving, overwinning en een eeuwige toekomst worden door de genade van Pasen mogelijk. Daarom vieren we dat Hij is opgestaan: Hij Leeft!

Populair op TV is elk jaar het muziekspektakel de “Passion”. Wat als een prachtig initiatief begon bij de EO is nu een seculaire bezigheid geworden waarbij de betekenis van het lijden wordt gereduceerd tot een sociaal omkijken naar elkaar. Als er geen Goede Vrijdag zou zijn, was er geen vergeving van mijn en onze zonden en was er geen opstanding uit en overwinning over de dood. Kortom, dan zou het christelijk geloof inderdaad een sociaal omkijken naar elkaar kunnen zijn en was geloven voor mij gedegradeerd tot een sociale religie. Jezus lijden was veel meer dan dat want Hij kwam naar de aarde (en dat vieren we met kerst) om redding te brengen aan de mensheid. In Johannes 14:6 zegt Jezus: “Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven, niemand komt tot de Vader dan door Mij“. Met Goede Vrijdag komt daar schijnbaar een plotseling einde aan maar niets is minder waar want met Pasen vieren we Zijn opstanding. Dat het sterven van Jezus voor de omgeving niet ongemerkt is gebleven lezen we in Mattheus 27:45-53: “45 Om ongeveer twaalf uur werd het helemaal donker in het hele land. Dat duurde tot ongeveer drie uur ‘s middags. 46 Toen riep Jezus luid: “Eli, eli, lama sabachtani!” Dat betekent: ‘Mijn God, mijn God, waarom heeft U Mij verlaten?’ 47 Een paar mensen die erbij stonden, zeiden: “Hoor, Hij roept Elia!”… 50 Maar Jezus gaf een luide schreeuw en stierf. 51 Op dat moment scheurde het gordijn in de tempel van boven naar beneden in tweeën. De aarde beefde en de rotsen scheurden. 52 De graven gingen open en veel gestorven gelovigen werden weer levend. 53 Ze kwamen uit de graven.“. Het lijdensverhaal zoals vertolkt in de Passion is zeer bijzonder, niet omdat Piet en Liesje zo zuiver zingen maar omdat Jezus de weg naar de Vader zuiver maakt voor ons, als je in Hem gelooft.

Vorige week kreeg ik de Volvo niet alleen een servicebeurt maar werden ook de winterbanden verwisseld voor de zomerbanden. Vanmorgen was de wissel nodig voor de Mini Countryman. Ik had Borre even meegenomen zodat ik hem tijdens de wachttijd kon uitlaten. De afvalzakjes had ik in mijn jaszakken en daar stond ik dan, bij de garage: hondenriem vergeten. Van het garagepersoneel kreeg ik even een oranje spanband mee en zo wandelden Borre en ik naar de bollenvelden bij de Keukenhof. De hyacinten staan nu vol in de bloei. Net als narcissen is het de voorbode van de tulpen. Ik maakte een aantal foto’s met de iPhone die ik thuis aan elkaar rijgde als panoramafoto en voila, oranje bij de hond en wit, rood en geel in het veld.

Deze morgen waren Ingrid en ik aan het tuinieren en hebben we de wilde klimop verwijderd bij het terras waar straks een metalen pergola komt. De blauwe regen wilden we meer ruimte geven en de schoonmaakactie was in volle gang. Plotseling stond er een jonge dame in de tuin die in het Engels vroeg of ze even naar het huis mocht kijken met haar man. De familie Koolman waren de tweede bewoners van ons huis en zijn geemigreerd naar Canada toen hun zoontje 7 jaar oud was. De zoon van dat kleine mannetje van 7 was nu met zijn vrouw op bezoek in Nederland en via Google Streetview vonden ze het huis waar zijn opa en oma ooit woonden en waar zijn vader is geboren. Het werd een bijzondere ontmoeting met dit jonge stel. We hebben ons huis laten zien en verhalen uitgewisseld. Voor ons was het een bijzondere ontmoeting met ontzettend fijne mensen. Het roept ook bij ons weer herinneringen op die ons weer bewust maken van deze plek wat voelt als thuis zijn. Uitnodigingen heen en weer zijn uitgewisseld om hen in Vancouver te bezoeken en zij ons nogmaals hier in Nederland.

Met de zestigplus hockeyclub gaan we het hele land door. Twee weken geleden werd er in Zwolle gespeeld, vorige week mocht ik deelnemen aan de kaderdag voor de IT commissie en vandaag was ik scheidsrechter bij de wedstrijden in Bilthoven bij de welbekende hockeyvereniging SCHC. Van Sam moest ik bewijs leveren dat ik er ook echt was geweest. En dat was zo, samen met collega-scheidrechters om 22 teams te begeleiden in hun spel. Waar ik het meest van genoten heb was de A-selectie van 80+ (!) spelers. Tactisch zijn ze het spelletje niet verleerd en met twee spelers die nog rennen als jonge mannen pakten ze de punten binnen. Een leven lang hockey is het motto van de club, en dat was dit team op het lijf geschreven.

 

Drie wedstrijden achterelkaar stonden op het programma. De eerste was Sam in zijn Jong Heren 1 team tegen Alkmaar. Tegen een achtergrond van een geel bloemenveld (vlak voor de Keukenhof) was het fotograferen niet alleen leuk vanwege het spel maar ook vanwege de kleurrijke composities. De tweede wedstrijd was van de Dames 1 tegen Castricum die ik floot met mijn vaste collega-scheidsrechter. Bij de derde wedstrijd maakte ik ook een fotoverslag maar nu van de Heren 1, ook tegen Castricum. Alle wedstrijden waren bijzonder spannend en zeker de moeite waard om te kijken. Hieronder zijn een paar indrukken van het fotoverslag.


 

Ingrid is dit weekend op bezoek bij Annelot. Om mezelf thuis nuttig te maken heb ik vanmiddag de leibomen gesnoeid. Dat vraagt hoogtewerk met goed gereedschap. Daar hebben we een Stihl heggenschaar voor en een takkenschaar met lange arm. Bij de zitkuil is de grip van de ladder niet erg groot en gelukkig kwam Noud helpen om mij op hoogte te houden zodat ik de leibomen aan de linkerkant goed kon bewerken. Het bleek iets teveel omdat je meer bezig bent met snoeien en jezelf in evenwicht te houden. We hebben er even om gelachen en daarna heb ik de hele rij op dezelfde hoogte afgetopt.

Met oud-collega’s was vanmiddag een lunch geboekt bij restaurant Kruydt in Delft. Het is een leuke traditie die zelfs nog een vervolg krijgt nu ik met pensioen ben. We waren nu met twee gepensioneerden (van de tien) en in de zomer zijn dat er al vier. Het eten was prima en de gezelligheid met elkaar eveneens weer heel prettig.

De 60+ hockeywedstrijden vonden plaats in Zwolle. Ik was op tijd vertrokken om langs het Putter gemaal te gaan waar recent de velduil was gespot. Uilen in het wild staan hoog op mijn verlanglijst en nu ik toch langs Putten reed (A28) was het een kleine moeite om op zoek te gaan. Helaas geen uil maar wel veel veldvogels in een rustig gebied zo dicht bij de snelweg. Er waren veel (brand)ganzen, kieviten, tureluurs en scholeksters. Het was toch even een mooie tussenstop. Na het maken van wat foto’s reed ik door Putten en Ermelo terug naar de A28 en vervolgens naar HC Zwolle. Daar floot ik 4 wedstrijden van 30 minuten op zonovergoten hockeyvelden, heerlijk.

Een keer per jaar moeten we het hardhouten terras schoonmaken om de algengroei te verwijderen. Door het groene goedje worden de planken spekglas en daarmee gevaarlijk. Noud deed een van de terrassen met de Kärcher maar de druk helaas werd de machine helaas te veel: er bleek een lek in het systeem te zitten. Reparatie was een optie maar bij wie en waar? Zelf had ik niet het juiste gereedschap voor demontage. We besloten de gele machine in de recycling te doen bij de JoJo en een nieuwe Stihl aan te schaffen. Het terras, de zitkuil en de stoelen zijn weer vrij van algen. Laat het voorjaar maar komen.

Tijdens het uitlaten van de hond zag ik de winterzon prachtig door de schelpen van een aantal krokussen schijnen. Dat was even een foto momentje.

Het zou mooi weer worden vandaag en daarom trok ik er redelijk vroeg op uit. Eerst even de hond uitlaten, ontbijtje nemen en hup in de auto. Het bleek fris te zijn; de thermometer in de auto gaf 2 graden aan. Al gauw hoorde ik de vogels fluiten: veel vinken, veel rietgorsen, veel boomleeuweriken, één specht, één roodborsttapuit, twee reigers, één aalscholver, één torenvalk en veel herten. Helaas geen vos vandaag en geen grote roofvogels. Toch was de wandeling van ruime 15km de moeite waard en probeerde ik de leeuwerik in vlucht te fotograferen wat een paar keer gelukt is.

 

Met de nieuwe Specialized fiets reed ik vanmiddag een 20km rondje polder, langs de Kaag en via Abbenes weer terug. De zon scheen fel en insmeren was beslist nodig. Onderweg stopte ik even voor een paar foto’s die ik thuis kort heb bewerkt. Thuisgekomen wachtte de zanglijster me op met een onherkenbaar liedje. Door het gebruikte filter clippen de kleuren en krijgt de foto een wat schilderachtige toon.
 

In 1983 kregen Ingrid en ik verkering, op deze dag. Als vorig jaar al veertig jaar markeerde, dan zijn we in 2024 de veertig voorbij en mogen we 41 jaar samen aantikken. We vierden het in restaurant Tulem. We verlieten het restaurant met volle magen en vol van dankbaarheid. Als je je jong bent en verkering krijgt heb je geen idee wat er allemaal in je leven gaat gebeuren. Je droomt, hebt ambities, wil samen vooruit, samen Jezus volgen, misschien zelfs een gezin stichten en een baan om het gezin te onderhouden. Tijdens het eten wisselden we mooie herinneringen uit en konden alleen maar dankbaar zijn voor de zegeningen die we mochten ontvangen en de bescherming die we als gezin mochten ervaren op heel veel momenten in de afgelopen 41 jaar.
 

De zon scheen vandaag volop waardoor de fotografie-kriebels weer omhoog komen. We wandelden door de duinen en hoorden veel vogels om ons heen, veelal graspiepers en boomleeuweriken. De winterkoninkjes tetterden in de bosjes en herten verscholen zich achter de natte plekken waar bomen tot over hun enkels in het water stonden. Hoog in de lucht vloog een roofvogel. Aan de vleugels zag ik dat het geen buizerd was. Ik maakte eerst maar zoveel mogelijk foto’s. Het was waarschijnlijk een havik, een kiekendief of een sperwer. Thuisgekomen ging ik het meteen uitzoeken. het was de havik. Voor het eerst heb ik de havik in het wild gefotografeerd. Door de nattigheid in de duinen moesten we een paar keer omlopen om geen natte voeten te krijgen. Nog nooit eerder was het zo nat in de duinen. Laat de lente maar gauw komen. Dan kunnen we weer genieten van de kleurrijke velden met bloemen.