Met 3 chauffeurs en 2 auto’s was de terugreis goed te doen. De kinderen en Ingrid hadden beide auto’s ingepakt (iets wat ik normaal zou hebben gedaan) en zo reden we ‘s ochtends om 4 uur richting Nederland. Met een orthopedisch kussen onder mijn arm kon ik de hobbels in de weg opvangen. Ik zat bij Annelot en Lianne in de Mini Countryman die Annelot vanaf München keurig bestuurde naar Amsterdam (Ingrid reed van Bad Kleinkirchheim naar München). Op het laatste stuk in Duitsland zette ze de snelheid even op 180 km/u. Ze hield van de hoge snelheid en reed veilig en gecontroleerd over de snelweg. Sam stuurde de Volvo XC90 voor de hele afstand van 1200km richting huis. Met dank aan de chauffeurs. Voor mij was het leren toeleggen op de situatie en leren mijn mond houden… dat laatste ging beter op de tweede helft van de rit.
Omdat het bloeden van de wond niet was gestopt is Sam ‘s avonds laat nog met mij naar het LUMC gegaan. Na bloedafname en foto’s van de elleboog besloot de arts mij daar te houden. Sam ging ‘s nachts alleen terug naar huis. Om 2 uur lag ik op mijn kamer.

In en rondom het Landal Greenpark was veel reuring. Annelot en Lianne deden mee aan een e-bike tour en fietsten hoog de berg op, en later weer af. Borre, de jongste Maltezer, vond het nodig met al zijn bravour om eens het park te verkennen en kwam met een zwarte kop terug. De regenboog liet zich dubbel zien en verscheen met mooie ronding boven het park. Als gezin hebben we plezier gehad in spelletjes, kletsen met elkaar en genieten van de natuur. Ondertussen moesten wel de boodschappen worden gedaan, sowieso steeds met mondkapje maar vanaf vandaag verplicht, bij de locale Spar.

Voor het ongeluk hadden we heerlijk gegeten bij steakrestaurant Adriane. Wow, dat waren echt goede steaks. Ook aten we bij Einkehr, het restaurant om de hoek met heerlijke gerechten, wel veel trouwens. Na het ongeluk hebben de kinderen nog kunnen genieten van eten en drinken bij Einkehr en heb ik niet voor iedereen de vakantie verknald. Sam ging gelukkig na het ongeluk de afdalingen nogmaals doen en overwon de angst van wat er daar voor was gebeurd. Ondertussen herstelde ik van de operatie in het LDK Villach, ongeveer 45 minuten rijden.

 

Nadat Noud en ik een week geleden het Kaiserburg Mountainbike Flow Trail hadden gereden, wilde ook Sam het traject gaan doen. Eerder hadden we het traject al verkend met niet al te beste fietsen maar vandaag hadden we fietsen gehuurd met full suspension. Geweldig. De eerste afdaling ging fantastisch en we pakten er meteen een tweede aan vast. Dat had ik achteraf beter niet kunnen doen (zie volgende blog item). Het blijft een onverminderd mooie activiteit en fascinerend om je gecontroleerd door de zwaartekracht van de berg te laten “duwen”. Zie ook Mountainbike (1).


 
 

Die 7,5km van de app was voor een richting. Omdat de aanwijsborden alles lieten zien behalve onze markeerpunten was onze enige betrouwbare weg terug naar de dichstbijzijnde berghut: de Wolitzenhütte. Met het laatste biljet van 50 kochten we onze lunch. In locaal Oostenrijks dialect begrepen we van de eigenaar dat de weg naar de auto vanaf hier nog 2,5 uur lopen was door de bergen en 1 uur over de weg. Samen met Lianne liep ik de weg terug langs de gewone weg. Dat leek zo prettig maar de helling was ruim 10% over een afstand van zo’n 5km in een temperatuurtje van 30 graden; wel meer dan 1 uurtje lopen dus. Het voelde erg prettig om daarna fris koud water te drinken en met elkaar weer terug te gaan naar huis. De bergwandeling op zich was zeker een mooie ervaring.

De Nockalmstraße is een zeer bekende bergpas (met tol) die toegang geeft tot het Biosphärenpark. Na een mooie bergwegroute te hebben gereden parkeerden we bij de Glockenhütte en vertrokken we vanaf hier voor een bergwandeling. Volgens de app was die route gemiddeld qua moeilijkheidsgraad, 7,5km lang en bracht het ons terug bij de auto. De klim was erg steil maar bracht ons wel naar de top van de berg met een prachtig uitzicht. Met de telelens in de aanslag hoopte ik beeld te kunnen maken van de bergmarmot die zich regelmatig liet al piepend horen. De top was op een hoogte van ruim 2300 meter.








 

Met Annelot, Lianne, Sam, Noud en Sanne togen we zaterdag naar het plaatsje Ainet vlakbij Lienz om met elkaar te raften op de Isel bij Eddy Rafting. We kozen voor de Rock’n’Roll tour, iets ruiger dan de standaard tour. Het water was ijskoud en de rivier prettig gestoord. We hebben er van genoten. De afstand van ons verblijf naar Ainet was ruim 1,5 uur rijden maar in zo’n gezelschap wordt de tijd letterlijk weggezongen.






 

Met het vakantiehuis vooraan op het park hadden we de tennisbaan in de voortuin. Vooraf had ik nog een tweede tennisracket aangeschaft om met elkaar potjes te kunnen spelen. We speelden onderling leuke potjes, soms vermakelijk, soms volledig uit de koers en regelmatig over het hek. Het was gezellig om als gezin het spel samen te doen, geeft een echt vakantiegevoel. En al helemaal als de achtergrond een berglandschap is.




 

Niet ver van Bad Kleinkirchheim ligt de Turracher Höhe. In de winter is dit ook een ski resort maar in de zomer wordt de rodelbaan actief. Vanwege corona-maatregelen waren de rijen en ingang naar de kabelbaan beperkt. Alhoewel veel mensen simpelweg vergaten om afstand te houden verliep de logistiek prima. De rodelbaan was snel met fraaie stukken die met scherpe bochten langs de berghelling naar beneden gingen. Ingrid wachtte met Borre bij het restaurant onderaan de berg.

De stuwmeer voorbij Gmünd is een grote bezienswaardigheid als je de Malta Hochalmstraße volgt. In ons geheugen zit nog het bezoek van 1988 (laatste 3 foto’s) dat indruk maakte vanwege de enorme omvang van de damwand en de weg er naar toe. De steile hellingen en beperkte doorgang zijn apart en karakteristiek voor deze weg. Onderweg kom je voorbij de prachtige Fallbach waterval gelegen in een mooi gekleurd landschap. Met stoplichten wordt het verkeer uit de twee richtingen om beurten door een serie tunnels geleid. Tijdens het (lange) wachten kun je de Hinterer Maralmfall bewonderen. Het stuwmeer is gigantisch groot aan volume en zo ook de damwand. Opnieuw was het indrukwekkend. Op de terugweg lunchten we in het “Louvre” (Café-Bistro Kap 4613) aan de Millstättersee.

Rondom het Landalpark zijn wandelroutes die uitermate geschikt zijn voor een kleine wandeling om bijvoorbeeld de honden even uit te laten. Onderweg zijn hangmatten beschikbaar boven een koel beekje of onder de bomen in het bos. De jongste hond vond het nodig om even in de grond te woelen en ontdekte zo dat mieren in een nest wonen en van zich af bijten. Vanaf de wandelroute heb je een mooi uitzicht over het berglandschap.




 

Op de kleine Feldsee kun je geweldig Stand-Up Peddelen omdat er geen gemotoriseerde boten zijn. Het was de moeite waard om een stop te maken voor Ingrid, Noud en Sanne. Het was een mooi zomers uitje.


 

In onze jonge jaren hebben we aantal malen gecampeerd aan de Ossiachersee. Nu we in de zelfde omgeving vertoefden, was het ook een mooie gelegenheid om de streek nog eens te verkennen met Noud en Sanne. Het dal tussen Afritz en Landskron staat me nog scherp in mijn geheugen en is vandaag nog hetzelfde als in 1988/1995 (onderste 3 foto’s).




 

Nadat we de kabelbaan van Kaiserburg hadden verkend tijdens de wandeling van gisteren wilden Noud en ik nu het “Mountainbike Flow Trail” gaan doen. Het is een parcours van 15km lang dat bergafwaarts gaat met een hoogte verschil van 1000m. Het bleek een van de meest fascinerende activiteiten die ik ooit heb gedaan. Noud en ik genoten met volle teugen. Zie ook Mountainbike (2).



 

Rondom het vakantiehuis lieten de zwaluwen zich in grote getale zien. Ook musachtige vogels die ik nog niet heb kunnen identificeren maar wel kon fotograferen lieten zich veelvuldig van dichtbij zien. Omdat ik de telelens mee had genomen waren dat mooie momente van ontspanning.