Als je kind bent dan vind je de leeftijd van 10 al geweldig want je kunt het nog net met alle vingers van beide handen aangeven. Dan komt 20 en ben je bijna volwassen en bij 30 denk je dat je oud wordt. Bij 40 vertelt iedereen dat je nu in de wijze jaren bent aangekomen. Dan tik je de 50 aan en ben je niet oud maar van middelbare leeftijd wat dat ook maar mag betekenen. Nu mag ik vieren dat ik de 60 voorbij ben. En ja, de tijd vliegt maar voel ik me oud? Nee, jong van hart in een wat ouder lijf. Wat boven alles uitstijgt is dankbaarheid naar God toe dat ik dit mag meemaken en dat we als gezin gezegend en beschermd zijn door alle jaren heen. Dat hebben we gevierd met onze ouders. Wat een zegen is dat, net als toen ik 40 en 50 werd. Mijn vader was er toen nog bij; wat ben ik blij dat we die mijlpalen ook toen hebben gevierd. Vanavond hebben enorm met elkaar genoten van een speciaal voor ons ingepast 4-gangen diner. We hebben mooie verhalen gedeeld en fijne gesprekken gehad. Mijn jeugdvriend George had een mooie verrassing meegegeven met een warme groet voor iedereen. Als je 60 wordt en je met je dierbaren van hart tot hart kan spreken, dan is deel één van het vieren van mijn verjaardag zeer geslaagd.
 

 

Vandaag ben ik zestig jaar geworden. Familie en vrienden belden, appten of schreven lieve wensen naar mij toe. Het klinkt wel heel oud maar leeftijd is relatief en tijd is niet een constante. Wat telt is kwaliteit in de vorm van liefde die je ontvangt en mag delen met mensen om je heen. Tijd kun je uitdrukken in jaren, maanden, dagen, uren enzovoort. Zou je dankbaarheid ook kunnen uitdrukken in “gratitude” uren, net zoiets als accu vermogen in kWh maar nu kGh:, “kilo Gratitude hours“. Als er voor elk uur 1 Gratitude is dan is mijn dankbaarheidsvermogen nu ongeveer 526kGh ofwel 0,5MGh. En die van jou?
 

Afgelopen week was Sam in de Ardennen als mede-organisator van de Europese kampioenschappen onewheel veldrijden, onderdeel van de European One Wheel League. In de week voorafgaand aan de wedstrijddag op zaterdag, de 26ste, werd het parcours ingericht en konden de deelnemers oefenen en plezier hebben met elkaar. Ook Annelot voegde zich later bij de organisatie. De berichten waren uiterst positief en de deelnemers hebben zich prima kunnen inspannen en ontspannen in het heuvelachtige Ardennen terrein van Wanyipark. Meer info is te vinden op de website skrrrt.eu en YouTube kanaal van de tevreden organisatoren.
 

Na 10 dagen Madeira zit ons verblijf er weer op en vertrekken we vanaf het Cristiano Ronaldo vliegveld weer naar huis. In de dagen vooraf moesten sommige vliegtuigen uitwijken naar het dichtbij gelegen eiland Porto Santo (eerste verticale foto) vanwege een te sterke wind langs de steile kust. Gelukkig kwam “Peter Pan” op tijd aan en bracht ons veilig weer thuis.

Voor de zekerheid had ik de Sony 600mm telelens meegenomen. Het was meestal een te zware last voor het weinige wat ik kon fotograferen. Vrijwel alles kon ik met de Tamron 28-200mm fotograferen. Toch was ik thuis verrast met een aantal vogels die ik ter plekke niet kon identificeren: de Europese Kanarie, de Kanarie, de Roodvoorhoofdkanarie, de Grote Gele Kwikstaart, de Torenvalk Ssp Canariensis, de Klein Mantelmeeuw. Maar ook zagen we de Madeira-hagedis, de wielwebspin Argiope Trifasciata en de Issus Coleoptratus.




 

Vanuit de plekken die we bezochten konden we foto’s maken van de hoofdstad Funchal dat zeer uitgestrekt op de hellingen van de zuidkust is gelegen. We bezochten het kleine kerkje Capela de Nossa Senhora da Conceição dat bovenaan bij paleis Monte ligt, dichtbij de plek waar ook de Madeira-sleetjes vertrekken. Madeira is een bijzonder eiland met een rijke wegeninfrastructuur. Door de steile rotsen was verplaatsen alleen mogelijk via bergwegen. Maar op Madeira zijn ze flink gaan boren want bijna het hele eiland rond is er een gescheiden vierbaansweg met vele (lange) tunnels. In totaal is er meer dan 150km aan tunnels geboord. Op de foto’s is de snelweg goed te zien.



 

Nadat we de kabelbaan terug hadden genomen namen we nog een kijkje in de bekende Botanic Garden van Funchal. De tuin heeft een centrale mozaiek, vele cactussen, bloemen en bomen.

 

Bij de tuinen was een tentoonstelling “Mother Nature Secrets” van 700 mineralen hoofdzakelijk uit Brazilië, Portugal, Zuid-Afrika, Zambia, Peru, Argentinië en Noord-Amerika. De natuurstenen verzameling is gedaan door een liefhebber, José Berardo, die er 15 jaar over deed om het assortiment samen te stellen.

 

De botanische tuin en paleis Monte staan op de kaart met een kleine onderlinge afstand. De navigatie bracht ons bij een ruime parkeerplaats. Daar vandaan was de afstand inderdaad klein maar het moest wel met een kabelbaan. De tropische tuin van paleis Monte is de moeite waard. De watervalletjes, de flamingo’s en de varieteit aan bomen en planten deed ons denken aan Costa Rica.




 

De meeste tijd verbrachten we in het plaatsje Ponta do Sol zelf waar ons hotel Estalagem gelegen was. De tuinen van het hotel werden zorgvuldig onderhouden en de service van het personeel was heel prettig. Het ontbijt was zeer uitgebreid en werd elke dag naar wens aangevuld met een gebakken ei, roerei, omelet of zalm. Het dineren met de uitgebreide kaart is ons ook heel goed bevallen. Eén dingetje vond Ingrid niet zo leuk: wanneer we langs de rotsmuur zaten werden we verrast door de hagedissen die het lekkere eten waarschijnlijk roken. Daarna zochten we ons plekje langs een open hek en was dat probleem opgelost. ‘s Middags na onze verkenningstochten gingen we lezen, serie kijken, muziek luisteren of zwemmen en genoten van een rose of whiskey van de bar. Naast alle bezoekjes en autorijden voelde dit als een plek van ontspanning.
 

Langs de zuidkust kom je langs het plaatsje Madalena do Mar. We stopten er zo rond het middaguur en gingen op de voorste rij zitten van een strandtent Tasquinha do Henrique om een hapje te eten en wat te drinken. Een cocktail was er slechts €4 en uit het beperkte assortiment kozen we voor garnalen en French fries. Het smaakte ontzettend goed en de entourage was geweldig: de hoge golven klapten regelmatig stuk op de grote strandstenen. Enkele malen was de kracht zo groot dat het water over onze schoenen liep. Je hoort het schuren van de stenen wanneer het water weer terugstroomt en een volgende golf op komst is terwijl boven ons paragliders hun landing op het strand voorbereidden.

Als je op een toeristenkaart van Madeira kijkt, worden vaak de traditionele woningen met rieten daken genoemd. Die zijn gelegen in het noordelijke plaatsje Santana, in Parque Temático. Op de terugweg van de wandeling reden we langs Sao Jorge naar Santana. Het park is klein en laat een paar modelwoningen zien. Men deed er hun handwerk, bakte brood en sliep in deze huisjes. Het materiaal van deze huisjes was goed voor zomer en winter. In eerste instantie dachten we dat de huisjes en dus de mensen toen erg klein waren. Het bleken modelversies te zijn voor kinderen. We maakten een foto voor een grote Madeira hoed en reden vervolgens het eiland helemaal rond, langs het vliegveld en Funchal terug naar Ponta do Sol.



 

We zijn niet voor één gat te vangen en gingen op zoek naar een andere wandelroute, de “PR21 Caminho do Norte”. De route was niet heel erg lang maar wel steil. Het liep door de bossen en ging alsmaar naar beneden. We moesten nog wel terug want het was niet een rondje. Omhoog ging goed en daarbij moet je je ademhaling goed onder controle houden. Het was een mooie geslaagde tocht langs (boven) de ER104 (ook wel de VE4) genoemd.



 

Nu we niet konden wandelen leek het bezoek aan de grotten van Sao Vicente een goed alternatief, lekker koel in ieder geval. Eenmaal aangekomen bleken de overal aangekondigde grotten al 3 jaar gesloten. Dat was nadat er een aardbeving op Madeira had plaatsgevonden en de autoriteiten de grotten onveilig vonden. We maakten wat foto’s van de tuin en watervalletjes en bekeken nogmaals het plaatsje Rosario, niet zo bijzonder maar gewoon een typisch Madeira dorpje met kerk en plein dat geheel met kiezels is belegd.

Wandelen op de hoogvlakte stond nog steeds op ons lijstje. Als we er vanaf het noorden niet kunnen komen dan proberen we het toch vanuit het zuiden. Zo reden we langs enkele zuidelijke kustplaatsjes en staken we vandaar uit in noordelijke richting. De weg ging langs steile hellingen omhoog en de Peugeot deed uitstekend werk. Uiteindelijk kwamen we op de regionale weg ER110 en arriveerden we bij de parkeerplaats van “PR7 Madre da Levadas – Ribeira da Cruz – Junqueira”. Het was er zo druk dat we nauwelijks konden passeren, laat staan een plekje konden vinden om te parkeren. Dat laatste was niet zo erg want de temperatuur op deze hoogvlakte was inmiddels 42 graden. Wandelen in deze omgeving leek niet zo aantrekkelijk en bovendien ongezond. We reden verder richting Porto Moniz met onderweg wat koeien op de weg. In het lager gelegen dorp was de temperatuur weer 25 graden en bezochten we andere gelegenheden zoals de grotten van Sao Vicente.