Een jaar geleden, op 25.10.2021, was ik op nacontrole voor mijn elleboog. Het was eigenlijk de laatste controle maar de arts wilde toch kijken hoe het resultaat op lange termijn zou zijn. Vandaag was er om die reden nog een allerlaatste check. Mijn geval was voor het onderzoek interessant en zou worden gebruikt voor studenten. Allereerst werden er 2 foto’s gemaakt op het welbekende röntgen-plankje. Tijdens het gesprek wees de arts op verdere groei van het bot en de afwezigheid van atrose, goed nieuws dus. Hij was verbaasd en blij dat ik helemaal geen pijn heb (gehad) en dat ik de arm weer volop kan bewegen. De elleboog is weer volledig functioneel maar maakt zo nu en dan wat knak-geluidjes, vooral bij het draaien van de arm. Dat herinnert mij er dagelijks aan hoeveel mazzel ik heb gehad met deze uitstekende medische zorg.

Na een telefonische controle in juli door de chirurg over het herstel van mijn elleboog was ik vanmorgen in het ziekenhuis voor controle. De arts was verbaasd dat het resultaat zo goed is. Ik heb geen klachten, geen pijn en kan mijn arm functioneel weer volledig gebruiken. Voor mij voelt het zeer bijzonder omdat ik steeds terug ga naar het moment 5 seconden na de val en ik dacht: dit komt nooit meer goed. Ook voor de arts was dit bijzonder omdat dit soort “interessante” breuken hooguit 2 of 3 keer per jaar voor komen. Over een jaar mag ik terug komen voor een foto en een evaluatie van het resultaat op langere termijn.

Het Engelse woord “gratitude” is een mooie beschrijving van dankbaarheid, erkentelijkheid en waardering. Het is wat ik ervaar nu ik hersteld ben van het elleboogongeluk. Kort na de val van de mountainbike op 27 juli 2020, na een ogenschijnlijk klein remfoutje, besefte ik dat het goed fout was. Nog nooit heb ik iets gebroken maar nu wist ik het: “dit komt nooit meer goed”. Mijn helm was op 3 plekken kapot en mijn elleboog lag in 5 stukken. Op een hoogte van 2000m kwam de helicopter er aan te pas nadat Sam (eerste foto) de hulpdiensten had ingeroepen. In Oostenrijk (Villach) ben ik op de “Ongevallen afdeling” behandeld. Daarna volgden er operaties in het LUMC en intensieve fysiotherapie. Nu kan ik weer fotograferen, hockeywedstrijden fluiten en kan ik mijn elleboog strekken als een reiger die zijn benen strekt tijdens de vlucht (laatste foto).
Vanaf het moment dat ik in de helicopter werd vervoerd tot en met vandaag heb ik kunnen berusten in de situatie omdat ik weet dat de vrede en bescherming van God mij omringde zoals ik vanuit Psalm 125:1-2 ervaren heb tijdens mijn verblijf in Israël in 1985 (Wie op de Here vertrouwen, zijn als de berg Sion, die niet wankelt, maar voor altoos blijft. Rondom Jeruzalem zijn bergen; zo is de Here rondom zijn volk van nu aan tot in eeuwigheid.).
Ook het gedeelte in Filippenzen 4:6-7 is voor mij van grote betekenis geweest om niet vrede in eigen kracht te zoeken maar je afhankelijkheid in de handen van God te leggen (Wees over niets bezorgd, maar vraag God wat u nodig hebt en dank hem in al uw gebeden. En de vrede Gods, die alle verstand te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten behoeden in Christus Jezus).
Dankbaar zijn voor wat je wel hebt is een diep besef geweest wanneer het pijnlijk was of een lange adem vroeg. In het begin was er de vraag hoe dit kon gebeuren maar er is geen ruimte geweest voor boosheid. Integendeel, tijdens het medische traject ben ik door zoveel betrokken, gedreven en vakkundige medici geholpen dat ik alleen maar gratitude kan tonen. Bovenal is mijn eigen gezin tot grote steun en hulp geweest en ben ik ook hen bijzonder dankbaar voor hun liefde, zorg en geduld.

Vanmorgen had ik een afspraak bij de chirurg ter controle van de elleboog operatie. De wondsnede is goed hersteld en ook de beweging in de elleboog komt weer in de buurt zoals het was. Medisch gezien is het genezen. De grootste verandering na de laatste operatie is dat er rondom het bot aanzienlijk veel litteken weefsel is verwijderd. Bij onvoldoende beweging van de arm kan dit zich opnieuw voordoen. Goed bewegen dus.
Daar ben ik vanmiddag maar meteen mee begonnen en heb een ruime wandeling door de AWD gemaakt. Het windje was fris maar met een mooi zonnetje tussen de wolken door was het aangenaam en waren er warempel nog een paar mooie vogels waar te nemen, d.w.z. te fotograferen. Het ging om de rietgors, fitis en roodborsttapuit.


 
 

Het herstel na de operatie gaat voorspoedig. Met veel oefenen van de arm zal het kapsel niet verstijven en het bot minder kans krijgen om te groeien waar het niet hoort. De supinatie beweging (naar buiten, open handpalm), afgewisseld met de pronatie beweging (naar binnen, bovenkant van de hand) zal de radius (spaakbeen) en ulna (ellepijp) ofwel doen kruisen of naast elkaar positioneren. De hele onderarm is dan van binnen in beweging. Het is een wonderlijk gewricht. Ook spierkracht in de hand (knijpen) draagt bij aan de doorbloeding van de arm. Daarnaast is voorzichtige druk op de arm belangrijk voor de spieren als ook de aanhechting van het radiuskopje aan de radius. Door regelmatig de hele dag door korte oefeningen bij te houden zal de arm soepel worden en in kracht toenemen. De eerste fysiotherapie begon al op de donderdag na de operatie van dinsdag. De chirurgen willen geen tijd verliezen en de verstijving van het kapsel zo snel mogelijk tegengaan. En het gaat de goede kant op: de operatiewond is helemaal dicht en de supinatie gaat soepel. Hierdoor kan ik de vork weer recht houden tijdens het eten.

Gisteren ben ik opnieuw geopereerd aan de elleboog. Het plaatje op het spaakbeen, wat het losse radiuskopje vasthield, is verwijderd. Daarvoor in de plaats is het radiuskopje vrijgemaakt van littekenweefsel en het restant verwijderd. Met de overgebleven 60% van het oorspronkelijke radiuskopje heeft de chirurg ook het omliggende littekenweefsel weggehaald wat de supinatie van de elleboog enorm belemmerde. Ook het stukje wildgroei bot is verwijderd. Mede hierdoor is weer bijna volledige rotatie van de arm mogelijk (kan ik weer fatsoenlijk met mes en vork eten). De operatie vond plaats onder algehele narcose en is goed geslaagd. Nu zal het fysio traject intensief ingezet worden en is er medicatie tegen de pijn. Complimenten en waardering is er voor het medische team vanwege hun gedrevenheid en deskundigheid. Dank daarvoor.

Na 3 maanden was er vanmorgen de controle bij de chirurg. Allereerst werden er nieuwe röntgenfoto’s genomen. Mijn wens was om het kleine verbindingsplaatje te laten verwijderen omdat het de rotatie van de arm toch overmatig belemmerd. De chirurg noemde de ellepijp “genezen”; de lange verbindingsplaat heeft zijn werk goed gedaan en het bot is zo goed als dicht geheeld. Uit de foto’s blijkt dat de kleine plaat kan niet zo maar worden verwijderd omdat het bot op het kopje niet is gehecht. Het zou dan gaan zweven. Toch kan het zo ook niet blijven en is er sowieso een derde operatie nodig. Het losse stukje bot zal niet kunnen hechten tenzij er van buitenaf een biologische trigger komt. De chirurg vertelde dat het dan gebruikelijk is om ergens anders een stukje bot weg te halen en die op de plek aan te brengen. Op die manier kan er dan nieuwe activiteit ontstaan die een betere doorbloeding veroorzaakt en met bothechting tot gevolg. Na de controle is meteen bloed bij me afgenomen en krijg ik over een week bericht wat er in het teamoverleg is besloten.

Na twee maanden heb ik vanmorgen weer controle gehad van de botheling in de elleboog. De chirurg was tevreden over het herstel. De botten zijn weer verder dichtgegroeid. Er zit kleine botgroei net boven het kleine plaatje wat niet de bedoeling is maar op zich niet erg is. De buiging is prima, de strekking nog niet recht. En dat komt omdat het gebogen eindstuk van de lange plaat in de pees drukt bij gestrekte arm. De rotatie van de arm is beperkt en dat komt waarschijnlijk omdat de kleine plaat tegen de ellepijp aan komt. De arts zei: je bent nog “maar” drie maanden onderweg en je kan voor deze fase al ontzettend veel, en er is nog steeds veel winst te halen. Over 3 maanden opnieuw op controle. Kortom, een gunstige tussenstand.

Vanmorgen was ik in het LUMC voor röntgenfoto’s en controle. De botten in de onderarm blijken goed gepositioneerd maar de botgroei is nog niet voldoende en vraagt meer tijd. Het advies is om door te gaan met intensieve fysio om bepaalde bewegingen zoals buigen en strekken te verbeteren. Het roteren naar een open hand lukt niet wat zou kunnen komen door obstructie van de kleine plaat. Als dat zo is zal die er na voldoende botgroei er weer operatief uit moeten. Over 6 weken is er weer controle en worden opnieuw röntgenfoto’s genomen.

Vanmiddag was de eerste controle in het LUMC voor mijn elleboog en werden de nietjes en hechtingen verwijderd. Dat lucht op want bij rusten op de arm of buigen er van voel je de nietjes toch irriteren in de huid. Nu zijn ze weg en is er weer stapje vooruit gezet. Het hoofd van de traumachirurgie, professor Schipper, kwam de controle doen en was bijzonder tevreden over de algehele situatie. Over 4 weken is er een nieuwe controle en worden opnieuw röntgenfoto’s gemaakt om de aanhechting en groei van de botten te controleren.
Onderstaande foto’s laten de situatie na de eerste operatie, na de tweede operatie en na de controle van vanmiddag zien.

Op donderdag 6 augustus werd ik opnieuw geopereerd. De externe fixatuur moest plaats maken voor inwendig metaal. Voor de operatie verscheen een vriendin van ons aan mijn bed. Tot ons beider verrassing was zij als OK-assistent ingedeeld bij mijn operatie. De ingreep was onder algehele narcose en duurde veel langer dan gepland, nl. 4 uren. Delen van de botten waren niet meteen vindbaar o.a. van het radiuskopje en de puzzel bleek toch lastig om alle delen bij elkaar te krijgen. Ook hebben de chirurgen gekeken naar de mate waarin ik mijn arm zou kunnen roteren en hebben daarvoor nog een extra aanpassing gedaan. Ik ben de chirurgen in Oostenrijk en in het LUMC ontzettend dankbaar voor hun gedrevenheid en vakkundigheid om van een meervoudige elleboogbreuk weer iets werkzaams te maken. De narcose had toch meer impact op me dan ik had verwacht en de energie zal de komende tijd wel terug komen. Het hersteltraject is volgens de artsen lang (een jaar of langer) maar het begin is er. Op zaterdag 8 augustus werd ik uit het ziekenhuis ontslagen en vanmiddag kon ik de tweede helft kijken bij een hockey wedstrijd van Sam. Dat is weer een stapje er bij.

Op woensdag, na verschillende controles, mocht ik terug naar het vakantiehuis. Annelot en Ingrid kwamen mij ophalen uit het Landes Kranken Haus (LKH) in Villach. Het voelde fijn om weer bij de familie terug te zijn maar bracht zo wel nieuwe zorgen. Alleerst kon ik niet liggen en moest ik zittend slapen en ten tweede begon de wond te bloeden. Ingrid had er even een kind bij maar kreeg hulp van de kinderen.

Bij de tweede afdeling (eerder had ik dit traject al gedaan dus dit was de vierde keer op deze trail) ging het na enkele honderden meters flink mis. Door een inschattingsfout pakte ik drie heuveltjes iets te snel. Omdat je na de eerste los van de grond komt heeft remmen geen effect meer en bij de derde heuvel werd ik gelanceerd, viel op mijn hoofd en landde vervolgens snoeihard op mijn elleboog. Binnen een seconde wist ik: foute boel. De pijn was ondragelijk en Sam heeft gebeld met deze en gene om hulp in te roepen. Ik had mij ondertussen met alle moed in een zithouding overeind gezet en schoof achterwaarts naar de bergwand ondertussen mijn arm vasthoudend want die was duidelijk gebroken. Een Nederlandse mountainbiker en een Duitse arts-mountainbiker stopten ondertussen ook en hielden mij samen met Sam wakker. Totdat de reddingshelicopter kwam en de trauma-arts morfine toediende. Het gebied was ontoegankelijk voor reddingsdiensten en ook de helicopter kon nergens landen. Ik werd vervolgens in een brancard gelegd en vastgebonden en ben zo naar het Landes Kranken Haus in Villach overgebracht. In de shockroom werden de eerste verrichtingen uitgevoerd maar daar heb ik de helft van meegekregen. Mijn elleboog bleek na de CT scan gecompliceerd gebroken. Gelukkig was er geen sprake van hersenletsel. Later op de dag werd een spoedoperatie uitgevoerd en werd een externe fixatuur aangebracht om de ellepijp en spaakbeen weer enigszins in goede positie te houden. Een tweede operatie zou later nodig zijn. De familie was erg geschrokken en voor Sam was de teleurstelling en ervaring van behoorlijke impact.
Het Oostenrijkse internet nieuws liet ook van zich weten en noemde een aantal “interessante” details: leeftijd, nationaliteit en oorzaak, zie: www.5min.at