Een reis heeft een begin en helaas een einde. Toch vinden we het fijn weer naar de kinderen te kunnen gaan. We hebben enorm veel gezien en genoten van deze prachtige reis. Vanuit Grand Canyon reden we gisteren zo’n 450km en overnachtten we opnieuw in Las Vegas. We reden een winkelcentrum in om nog wat inkopen te doen en aten in een fantastisch Italiaans restaurant Brio met o.a. een “halve meter” carpaccio. Daarna brachten we de camper terug naar Road Bear, toch wel zo’n 27km rijden door de stad. Een Uber taxi bracht ons naar het vliegveld. Daarna vertrokken we met de KL636 naar Amsterdam. Alles verliep vlotjes. Bij aankomst in Nederland kwamen we bij Zandvoort binnen en vlogen zuidelijk langs de kust en maakten we bij Katwijk een scherpe bocht naar links. Daarna vlogen we over ons eigen dorp, toch leuk. De negen uren verschil moeten straks nog even uit ons lijf maar we zijn weer veilig thuis. Het is nu wel 16 mei. “Welkom op Schiphol Amsterdam“, zei de KLM purser.



 

Het spektakelstuk op papier was de Grand Canyon. Gisteren waren we bij Desert View waar ik een domme val maakte, mijn elleboog helemaal bebloed raakte en mijn versleten knie zo dik werd dat ik niet goed kon lopen. Bij de Clinic is de wond behandeld en met mijn rechter mankepoot lukte het om te genieten langs de route van de Grand Canyon. Een eekhoorn was al zo geconditioneerd dat hij eten verwachtte van de toeristen wat overigens ten zeerste wordt afgeraden want ze kunnen aardig bijten. We bezochten de twee uiterste stops met de shuttle bussen en bekeken een film over de Grand Canyon die meer over de indianen ging dan de canyon zelf. Enfin, we konden mooie foto’s maken van de imposante rotstempels die fraai geschakeld lijken in de canyon en de Colorado rivier ruimte geven. Het is gigantisch groot en soms wel 1,6km diep.




 


 

Van Page naar de Grand Canyon is zo’n 230km, een klein stukje. We stopten bij een eerste canyon waar al een diep ravijn te zien was. Het merkwaardige is dat je aan het landschap bijna niets ziet dan een dorre vlakte en dan is er in eens die diepte. Op campground Trailer Village kregen we een plek die al bezet was wat daarna werd rechtgezet door de meneer die iets te veel op had. Op de campground waren tal van vogels en een elk die het gras tussen de trailers op at. De Village is een mooie uitvalsbasis om met de blauwe en rode shuttle bus (die bij de Village stopt) langs de Grand Canyon te rijden en die te ontdekken bij alle stops.

De twee hoogtepunten van deze reis waren Bryce Canyon en Antelope Canyon. De kayaktour bracht ons vanaf Lake Powell naar de rode canyon. Na een vernauwing houdt het water op en kun je door de canyon wandelen. De rode kleuren van de rotsen springen op je af en ook in de canyons vernauwt de corridor zich. En dan is er een ratelslang waar we voorzichtig om heen moesten lopen. Ze zijn zeer giftig en daarmee levensgevaarlijk maar gelukkig bleef dit exemplaar slapen. Even later vliegt er een uiltje om ons heen. De gids had het nog nooit meegemaakt en achteraf deelde ik de foto’s met de andere kayakers. In de canyons maakten we kleurrijke foto’s, bijna surrealistisch, en dat meemaken was waar we voor kwamen. De rode kleuren zijn echt.


 

Het plaatsje Page is ontstaan toen in de jaren vijftig de Glen Canyon Dam werd gebouwd. Er was niet veel in deze omgeving maar de bouw duurde langer dan verwacht en werknemers namen hun families mee, die op hun beurt weer boodschappen nodig hadden, een school, een ziekenhuis enz. Page is de uitvalsbasis voor een bezoek aan Horse Shoe en de prachtige rode Antelope canyons. De campground Wahweap ligt om de hoek in het Glen National Park en biedt een fascinerend blauw uitzicht over de Wahweap Bay die in het verlengde ligt van Lake Powell waar we een dag later gaan kayakken. Op deze dag gingen we naar het strandje van de Bay om te zwemmen want het was hier behoorlijk warm.

 

Onze reis is eigenlijk hier bij Horseshoe Bend begonnen, niet in de VS maar thuis toen Ingrid in het tijdschrift Columbus van Horseshoe Bend hoorde. Niet lang daarna boekten we deze reis. En nu waren we op deze plek. Aan de oppervlakte (lees: hoogvlakte) zie helemaal niks en vermoed je ook niet dat er naast de hagedissen zoveel moois is. De Horse Shoe is een canyon waar de Colorado rivier stroomt weliswaar met een kleine omweg. Die omweg maakt het uitzicht fantastisch en geeft suppers, liefhebbers van boten en kayakers inspiratie om vanaf het water de canyon te bekijken.


 

Campground Goulding is iets bijzonders qua ligging maar ook qua geschiedenis. In 1921 kwam Harry Goulding in deze streek en zag de mogelijkheden van Monument Valley. Hij nodigde de Hollywood filmindustrie uit voor opnames en dat was binnen zeer korte tijd geregeld. Er zijn hier heel veel cowboy films opgenomen en bij de Goulding Lodge is een leuk museum opgetuigd. We aten in de lodge waar ze warempel ook andere dingen dan hamburgers hadden. Na het eten bezochten we nog de souvenirshop want morgen is mijn moeder jarig. Zouden ze hier wat leuks hebben? In ieder geval maakte de ligging van de campground tussen de hoge rotsen maakte het korte verblijf zeer aangenaam.

 

Eén van de elementen van de reis waar ik me enorm op verheugde was het punt in Monument Valley waar de film Forrest Gump is opgenomen. Maar eerst moesten we nog een lange weg rijden vanaf Moab, langs Canyon Land, om bij Goulding te komen. Ik had de navigatie al van miles naar kilometers gezet en de aankomstinformatie van tijd naar nog te rijden kilometers. Ik werd niet goed van die miles en het uitstel van de aankomsttijd want met de camper rijd je niet zo hard. De wegen waren lang maar het was een mooie route met o.a. de Mexicaanse Hoed. En dan verschijnen aan de horizon die imposante monumenten en herken je plotseling de lange weg die we van de foto’s kennen. Er staat zelfs een bordje “Forrest Gump scenic view”, geweldig, en dan parkeer je natuurlijk de schoenendoos voor foto’s. Achter de grote monumenten bleek onze campground te liggen en konden we blijven genieten van het uitzicht.





 

Het Arches National Park is klein en daarom is er vooraf een tijdslot nodig om naar binnen te gaan. We waren er om 8 uur en genoten van het landschap en de ruwe rotsformaties. De grote bogen, de op het oog wankelende rotsblokken en de Delicate Arche waarvoor je bijna 1,5 uur moet klimmen waren allemaal de moeite waard. Plotseling ziet Ingrid twee mensen zwaaien. Wie zijn dat? Jawel, Maurice en Vera. Dat was weer een prachtig moment. We maakten samen foto’s en spraken af om ‘s avonds bij ons te eten. Bij aankomst op de campground ging Ingrid nog even zwemmen en omdat het in Nederland ook nog 8 mei was belden we met Annelot om haar te feliciteren met haar verjaardag. Het was een mooie dag en geweldig fijn om met elkaar te eten.



 

 

Om de bogen van Arches Park te bekijken reden we van het koude Bryce naar het warme Moab. We stopten in de op Oostenrijk lijkende valei aan een meertje (Koosharem) voor een koffie. De weg over interstate 70 werd een Mars-achtig landschap en bij de afslag naar Moab tankten we bij een bijzonder alternatief (lees: Jackass-stijl) pompstation. We landden bij een van de vier Sun Outdoors en toen alles aangesloten was, zaten we even wat te drinken en stopte er een camper voor onze neus: “goeiemiddag” en daar was het leuke stel uit Bryce weer opnieuw, Maurice en Vera. Dat was heel grappig en werd heel gezellig want ‘s avonds gingen we met elkaar uit eten.


 



 

Eén van de toplocaties van deze reis was Bryce Canyon. De rotsformaties en rotskleuren zijn ongekend mooi en fascinerend. Vanaf de campground ging een shuttle-bus elk kwartier een rondje canyon-stops rijden. We kwamen vaak dezelfde (Amerikaanse) mensen tegen en het was steeds bijzonder gezellig om met elkaar in gesprek te gaan. Soms wilden ze met ons op de foto voor het blog, dus hierbij “Michigan“, als je dit leest, je staat er bij. Minder leuk was dat Ingrid en ik elkaar wel een half uur kwijt waren nadat ik me na 1 minuut bedacht om toch maar niet alleen naar beneden te wandelen. Ik verwachtte Ingrid boven maar ze was iets lager blijven staan en ik ben haar dus gepasseerd zonder dat we elkaar gezien hebben. De volgende dag maakten we samen een wandeling, de zgn. Rim Trail en dat was in betere weersomstandigheden, d.w.z. geen laaghangende bewolking. Bij de bushalte hoorden we een “goeiemorgen” van een leuk Nederlands stel dat we later nog een paar keer zouden zien.






 

De campground bij Bryce Canyon is vernoemd naar de oprichter van Bryce Canyon city: Ruby Syrett die zich in 1916 met zijn vrouw vestigde in deze regio. Hij was zich nog niet bewust van de Bryce Canyon maar exploreerde na ontdekking ervan activiteiten en onderdak voor toeristen. Wij reden de route naar Ruby’s Inn en verbleven er met de camper. Er werd gewaarschuwd voor vorst want ‘s nachts zakte de temperatuur naar -2 of -3 graden; waterslang op tijd loskoppelen dus. Het gebied begon met verrassende rotsbogen en op de campground lieten kleurrijke vogels lieten zich zien waaronder de blauwe bergsialia en de Amerikaanse torenvalk.

Fietsen en wandelen zat er niet in om Zion Park te bekijken vanwege dreigend onweer in de bergen. Met de camper namen we de tunnel om Zion Park in te gaan, richting Bryce Canyon. Voor de tunnel heb je voor een hoge camper een speciaal ticket nodig. Daarvoor krijg je een eigen doorgang en mag je in het midden van de twee rijbanen rijden om het gebogen plafond niet te raken. Ondanks de regen en de kou was het landschap bijzonder fraai met gelaagde en gekleurde rotsen. De bomen kleurden prachtig groen in het natte landschap tegen een achtergrond van rode rotsen.




 

Vanuit tussenstop Las Vegas, reden we vandaag gauw door naar Zion park. Onderweg stopten we in Hurricane voor een kleine lunch en ontdekten we dat de iPhone tijd niet klopte met het horloge. Bij navraag bleken we vanuit Nevada heel kort door Arizona te zijn gereden en nu waren we net aan in de staat Utah. Utah heeft zijn eigen tijd zone en het bleek hier dus een uur later te zijn. Het verschil met Nederland is niet 9 maar tijdelijk 8 uren. De route kronkelde plotseling door hoge rotsen en gaf een prachtig landschapsbeeld. De rotsen veranderden van kleur en formatie. Op Zion campground aangekomen bleek het een druk dorp te zijn met sportieve uitvalsmogelijkheden. We aten ‘s avonds in Spotted Dogs, een goed restaurant zonder hamburgers, eindelijk. Ondanks wat buien, floten de vogels vrolijk om ons heen en omdat er onweer dreigde in de komende twee dagen besloten we wat te lezen en te ontspannen.

Voor een tussenstop in Las Vegas reden we vanuit het westen zo noordelijk mogelijk door Death Valley. Het bleek één van de mooiste routes. We richtten onze navigatie vanaf Bakersfield op Panamint Springs om vandaar naar Las Vegas te rijden. De lange rechte wegen gaan door zoutwinningsgebied en aan de lange valei lijkt nooit een eind te komen. Todat je door een steile bergrug rijdt en in een andere valei komt met zandduinen en de betoverende plek Zabriskie Point. Toen we verder reden zagen we door de luchtspiegeling iets op de weg staan. Ik deed alvast de alarmlichten van de camper aan en het bleek om een struisvogel te gaan. Raar! In welk werelddeel zijn we hier eigenlijk?