Een week geleden kocht Annelot een Toyota Yaris. Het zou een weekje kosten om alle voorbereidingen voor aflevering te rond te maken. In plaats van inruilen is haar Volkswagen Polo teruggekocht door de dealer waar ze hem van heeft gekocht en in Rouveen wachtte de Toyota Yaris op zijn nieuwe eigenaar. Omdat Annelot overdag werkt, ging ik met de trein naar Zwolle en met de bus naar Rouveen. Vanuit Rouveen reed ik de oude studentenroute langs Dedemsvaart, Slagharen, Hardenberg, Tubbergen, Weerselo en Deurningen naar Enschede. Annelot nam hier haar bolide over en genoot van het eerste ritje. Daarna trakteerde ze me op een etentje en vierden de aanwinst het samen in restaurant Loetje in het Volkspark in Enschede.


 

De klassieke VW Polo van Annelot is aan vervanging toe en daarom ging ik vandaag op werkbezoek naar van der Veen garagehouder in Rouveen. Er stond een mooie tweedehands Toyota Yaris op een nieuwe eigenaar te wachten. De wit-metallic auto met automatische transmissie is bijzonder zuinig, heeft een panoramadak en heeft ingebouwde bluetooth voor telefoon en muziek. Dat laatste is wel zo veilig. Niet voor niets zijn de boetes op het in de hand houden van een mobieltje tijdens het rijden verhoogd naar €420. De auto is erg stil en dat komt het luisteren naar muziek via de bluetooth ten goede. Annelot is er erg blij mee en kan niet wachten tot hij opgeleverd wordt…

Vorige week kreeg ik de Volvo niet alleen een servicebeurt maar werden ook de winterbanden verwisseld voor de zomerbanden. Vanmorgen was de wissel nodig voor de Mini Countryman. Ik had Borre even meegenomen zodat ik hem tijdens de wachttijd kon uitlaten. De afvalzakjes had ik in mijn jaszakken en daar stond ik dan, bij de garage: hondenriem vergeten. Van het garagepersoneel kreeg ik even een oranje spanband mee en zo wandelden Borre en ik naar de bollenvelden bij de Keukenhof. De hyacinten staan nu vol in de bloei. Net als narcissen is het de voorbode van de tulpen. Ik maakte een aantal foto’s met de iPhone die ik thuis aan elkaar rijgde als panoramafoto en voila, oranje bij de hond en wit, rood en geel in het veld.

Na de AED cursus, reed ik over de A12 door Utrecht en was zo dicht bij Sam die in Houten werkt dat ik besloot even af te buigen naar Easy Ride. Toen ik aankwam stond Sam naast de bedrijfsbus en klaar om een bestelling af te leveren. Hé, pap, ga je mee? Ik sta op het punt om naar Geertruidenberg te gaan, het is maar 40km. Zo zat ik een minuut later in de bus naar het zuiden. We reden over de A27, afslag Raamsdonksveer, op naar het adres. Onderweg zag ik al het bord staan van afslag Werkendam en zo ontdekte ik iets meer van de plaatsen rondom de Merwede, Amer, Lek en Donge. Het werd voor mij niet alleen een gezellige rit maar ook een topologische opsteker. Bij aankomst in Houten was er een koffie. Daarna ging mijn rit terug naar huis. Eerst nog even een lange file…
 

Toen Sam en ik op 24 januari terugreden uit het Franse skigebied tikte er iets op de voorruit en even later zat er een barst in de ruit. Thuisgekomen heb ik meteen met de verzekering gebeld. Carglass bestelde een nieuwe Volvo voorruit en we maakten een afspraak. Die was vandaag en de auto-technici hebben de ruit en ook de ruitenwissers vervangen. Een bijkomende taak daarbij is om de “lane-control” opnieuw te calibreren. Wanneer de voorruit wordt vervangen kan er een visuele fout ontstaan in de uitlijning van de camera die de rijstroken registreert. Ook dat is weer op orde.
 

Door omstandigheden hebben we vandaag Annelot verhuisd uit Münster. Haar nieuwe bestemming in Enschede is nog niet bekend en dus is haar interieur tijdelijk bij ons opgeslagen. Ik had last minute bij Autohopper een grote Renault G20 gehuurd en vanochtend om 8:00 uur reed ik met Ingrid en Annelot de ruim 250km naar Münster. Na 4 uren inpakken en inladen was de auto tjokvol en konden we de terugreis beginnen. De hulp van Annelot’s kamergenoten was geweldig. Ze hielpen met het sjouwen van de spullen uit het appartement, 3 trappen naar beneden en dan nog naar de auto. Voor de Duitse fietsers en voetgangers had ik twee mooie rood-witte pionnen geplaatst om zo de foutgeparkeerde auto te markeren. Het hielp want alle voorbijgangers waren begripvol in tegenstelling tot de vorige keer toen we met autopech gebruik moesten maken van het fietspad. Op de terugweg dropten we Annelot’s fiets in Enschede en vervolgden we onze reis in plensregen naar huis. Thuis aangekomen laadden we de auto in zeer korte tijd uit door de hulp van Noud en Sanne. Het was 21:30 uur en de auto kon ongeschonden terug naar de verhuurder. Het is hier nu gezellig druk in en rondom het huis, wel leuk zo vlak voor de kerst.

Na de wandelingen bij Groot Warnsborn reden we naar Annelot in Münster. We dachten al in de buurt te zitten maar het was toch nog bijna 2 uren rijden. Na 60km gereden te hebben (van de 160km) belanden we in een file op snelweg 3. De alternatieve route bracht ons over de 473 langs Bocholt, Borken en door Merfeld op de snelweg 43 naar Münster. We hadden enige vertraging maar werden opgewacht door Annelot. We dronken koffie en aten lekkernijtjes. Na de versnaperingen gingen we naar het grote slot van Münster met de grote botanische tuin.
De volgende dag bleek de accu van Annelot’s auto leeg en konden we haar helpen de accu weer aan de praat te krijgen. We hadden startkabels gekocht en extra benzine voor een acculaadrit. Met behulp van de Volvo accu lukte het helaas niet omdat de auto vol electronica zit die gemakkelijk geschadigd kan raken. We konden een grote accu lenen bij garage Pitstop, bijzonder hartelijke medewerkers. Tijdens de werkzaamheden blokkeerden we het fietspad (i.p.v. de grote weg) en was Ingrid’s moeder, Annelot’s oma, onze verkeersregelaar. Ze toverde vaak een lach op het gezicht van de Duitse fietsers die zich klaarblijkelijk ergerden aan de Hollanders die in de weg stonden. Eind goed, al goed.
 

Annelot is vanmiddag aangekomen vanuit Münster en komt dit weekend logeren. We maken van de gelegenheid gebruik om haar winterbanden te vervangen door de zomerbanden. De auto is weer klaar voor de komende warmere maanden.

Onze herinneringen aan Zwitserland waren tot heden heel warm. In 1989 hebben we onze eerste zomervakantie gevierd in Genève en Interlaken. Met de auto van onze ouders reden we door Duitsland, Frankrijk en Zwitserland en genoten van de Mont Blanc, de steden, de bergen en het ijskoude water van het Brienzermeer.
Nu onze kinderen ouder zijn gaan ook zij vakantie vieren en zo was Sam in 2022 met een vriend in Zwitserland voor wintersport. Op de terugweg reden ze op een mooie brede weg en werden ze geflitst. Een maand later is er een brief met een snelheidsovertreding van 22km/u. Het bleek binnen de bebouwde kom te zijn. Na maanden heen- en weergesteggel via het Nederlandse openbaar ministerie kwamen er twee apen uit de mouw: 1. een boete van CHF980 voor de snelheid en 2. een rijontzegging van een maand (in Zwitserland) met een boete van CHF298. In beide boetes zit een vergoeding voor onderzoek. Zo is de laatste meest recente herinnering aan Zwitserland dus bijzonder verstoord. Je geeft veel geld uit aan vakantie, maakt een relatief kleine fout zonder schade aan derden en mag meer dan duizend euro (kilo CHF, kCHF) overmaken aan de Zwitserse overheid. Dit is dwaasheid ten top.

Vanmorgen werd Sam tegen het middaguur opgehaald voor een verrassingsuitje. De jongelui vroegen of ik ook mee wilde. We hadden allemaal zwemspullen meegenomen en reden richting Scheveningen, maar de route ging naar het kartcentrum in Poeldijk. De groep had 3 heats gereserveerd op de langste kartbaan van Europa. Heat 11 was onze eerste rit en dat ging verrassend goed. Lianne, een vriendin van Annelot, was ook mee en had nog niet eerder een gemotoriseerd voertuig bestuurd. Het ging iedereen verrassend goed af. Het werd een spectaculaire eerste race omdat de baan met hoogteverschillen verkend moest worden en het even wennen is om de kart met volle snelheid door de scherpe bochten te loodsen. In heat 13 verbeterde iedereen zijn of haar ronde-tijd en in heat 16 kwam er nog een schepje bovenop. Terwijl Wouter in heat 11 de snelste ronde-tijd neerzette, pakte Sam de winst in de laatste twee heats. Met het racen wordt bijna de 60km/u aangetikt op de 1,2km lange baan in 270cc Honda Sodi karts. Het was onderling een sportieve competitie. Na het karten bezochten we in stijl het M-restaurant.

Sam had een tijd geleden een nieuw bedieningspaneel voor zijn Fiat 500 Abarth gekocht. Het moest de autoradio vervangen zodat hij met bluetooth muziek kan beluisteren en kan navigeren vanaf zijn telefoon. Het mooie paneel werkte visueel wel maar er kwam maar geen geluid uit. ij had al verschillende bedradingsdiagrammen opgevraagd en hier en daar navraag gedaan bij experts; zonder resultaat. Vandaag gingen we er samen eens zorgvuldig opnieuw naar kijken. Na 4 uren alle draden nalopen en verschillende bedradingswijzigingen proberen lukte het uiteindelijk om het console aan de praat te krijgen. Eind goed, Sam blij.

Het zelf-autorijden van deze week was een fantastisch mooie omslag. En vandaag ging Sam met Noud naar een garage iets onder Rotterdam om te kijken naar een Fiat 500 1.4 Abarth. Het is een flitsende auto met solide uitrusting en prachtig motorgeluid. De koop was snel gedaan. Noud reed terug in de Mini, Sam in de Fiat Abarth. Het plezier is terug en dat is een mooie verandering om te bouwen aan een nieuwe plannen.
 

Annelot heeft haar eerste eigen auto. Vorige week deden we een proefrit in een kandidaat maar die werd het niet. Gisteren zouden we 2 andere kandidaten bekijken. Na de proefrit met de VW Polo was het meteen raak. Ze heeft de auto aangeschaft en kon hem vanmorgen al ophalen. Daarna is ze meteen naar Amsterdam gereden. Ze bracht Sam naar zijn werk en ging de overdracht van haar appartement afronden. Daarna vertrok ze, vrijheid-blijheid, naar Duitsland om Salo dit weekend te bezoeken.

Het verblijf in La Finca zat er op en we zouden Salo bij de bus afzetten in Huacas terwijl Annelot nog een week met ons meegaat. Via Upala over de 4, de 6 via Bijagua naar de 1 richting Liberia zou de snelste route zijn. Vanuit Huacas reden we vervolgens naar het zuiden over de 21. De 162 naar Coyote was net geasfalteerd maar het bleek een drama-weg. Twee keer moesten we een rivier oversteken en was de weg steil en erg modderig. De 4×4 was hier echt nodig. Bij de 3de rivier maakten we rechtsomkeerd om een zwempartij met de auto te voorkomen. Na een flinke omweg kwamen we te laat aan bij het afgesproken punt en vandaar moesten we nog eens 5km naar het huis rijden. De afrit naar het huis was nauwelijks zichtbaar en erg steil waardoor de onderkant van de auto de rand van de opit raakte, gelukkig zonder verdere schade. Bij aankomst bleek er geen wifi en ook geen telefoonsignaal te zijn. Ik was het compleet zat: afgelegen en geen fysieke of digitale verbinding. Ondanks het mooie utizicht was er maar één oplossing: wegwezen. Dat deden we de volgende ochtend. Soms maak je een boekingsfout. Met Sam thuis in de lappenmand zonder contact te kunnen hebben voelde niet goed. De twee eerste foto’s hieronder zijn ter illustratie.

Eindelijk is het zover, we kunnen weer naar Frankrijk. Samen met Ingrid’s ouders en Noud met Sanne reden we in 2 auto’s over de autoroute naar onze bestemming in Bretagne, Esquibien. Op deze locatie waren we al enkele malen eerder en dat beviel zo goed dat we er een beetje aan verknocht zijn geraakt. Na het doorkruisen van België reden we via Amiens, Le Havre, Caen, Rennes, Lorient, Audierne naar Esquibien. We werden zeer hartelijk ontvangen door de eigenaren en verrast met Bretonse appelcider en crêpes. Voor Noud was dit de eerste keer om zo’n grote afstand te rijden en het ging hem zeer goed af. Hij en Sanne hadden de twee Maltezers achterin. Opa en oma reden met ons in de Volvo. We deden 12 uren over de 1100km en konden meteen volop genieten van de zon en het mooie uitzicht. Zie ook de hierna volgende blog items.