Afgelopen weekend kregen we bezoek van de familie van Salo. De dames deden een hoedencursus bij Ingrid. Met elkaar gingen we naar het strand, barbecuen en wandelen in de duinen. Het was een heel gezellig samenzijn met een hele fijne familie.
In de kampioenswedstrijd van Amsterdam JA3 tegen Hisalis JA1 moest ik als scheidsrechter een strafbal toekennen nadat de keeper een aanvaller in de cirkel tackelde. De keeper was een invalspeler uit de JB1 en was eigenlijk een aanvaller. Daardoor wist hij goed in te schatten welke hoek de aanvaller van Amstedam zou kiezen en stopte de strafbal. De wedstrijd bleef zonder doelpunten maar was erg spannend voor beide partijen. Toen tegen het einde van de wedstrijd twee spelers elkaar in de haren vlogen heb ik 2 kaarten moeten uitdelen waarna de rust ook weer terugkeerde in de wedstrijd. Het zijn leuke teams om te fluiten.
(Foto’s met dank aan de moeder van de keeper die de strafbal op video zette)
Voor de fotoworkshop had de valkenier nog twee verrassingen: de bijeneter en de hop. Voor de workshop liet hij de vogels op een korte afstand naar zich toe vliegen. In die twee seconden moet je rap zijn met je camera. Als het dan lukt heb je prachtige beelden van de kleine vogels. Tijdens de workshop heb ik 2400 foto’s gemaakt in 4 uren tijd waarvan er tijdens het nabewerken 2000 zijn verwijderd. Op dit blog heb ik er 53 gepubliceerd; de selectie was lastig want er waren veel mooie foto’s tussen.
De rode wouw is een prachtige foto. Met het fantastisch mooie licht zie je de mooie kleuren van de roofvogel reflecteren in het landschap en tegen de blauwe lucht. Als de vogel zo laag over het weiland vliegt en de foto slaagt met het scherpstellen, dan ben je erg blij met het resultaat van zo’n workshop.
De valkenier had nog twee roofvogels achter de hand: de bateleur en de rode wouw. Het zijn prachtige foto’s. Eerste kwam de bateleur aan de beurt en die was niet zo gewillig en vloog voor een korte pauze in de omliggende bomen. Dat leverde wel weer mooie fotografie-momenten op van de vliegende vogels tegen een strak blauwe lucht (lastig licht) en een drukke achtergrond (lastig scherpstellen).
Uit drie werelddelen kwamen de zeearenden tevoorschijn. Als eerste was er de Amerikaanse zeearend met zijn witte kop. De tweede was de Afrikaanse zeearend die prachtige duikvluchten maakte. Voor het fotograferen was deze een mooie uitdaging om de duikvluchten op de sensor te krijgen. En tot slot was er de Europese zeearend die zijn eten uit het water viste. Eerlijk gezegd dacht ik dat de actie-foto’s mislukt waren. Maar eenmaal thuis aangekomen was ik verrast dat ze gelukt zijn. De Sony a9ii is echt een supercamera die de vogels blijft volgen ook al is er achtergrondruis.
Na de oehoe verscheen de bosuil op toneel gevolgd door de dwergooruil. Deze kleine uil was erg op z’n hoede toen de Amerikaanse zeearend krijsend voorbij kwam. Normaal zit hij in een slaaphouding maar zodra de krijser voorbij komt gaan de oren spits staan en de ogen open. In een holte van een boom is het uiltje erg moeilijk te spotten. Zo heb ik weer wat geleerd om uilen te spotten.
Enige maanden geleden boekte ik een fotoworkshop met roofvogels. In Lunteren zit valkenier De Valk die samenwerkt met Richard Verroen die de workshop fotografisch adviseerde. Als eerste kwam de oehoe aan bod met jongen en 3 jonge kuikens van 2 maanden oud. Bij deze 3 werd een zo laag mogelijk positie gekozen. Liggend tussen de koeienvlaaien konden de jonge oehoes erg mooi worden vastgelegd.
Vanmorgen wilde ik het nog maar eens proberen: de camera met telelens mee tijdens het uitlaten van de honden. Want stel dat de slechtvalk vandaag heeft besloten van het uitzicht te genieten vanaf de kerktoren. Bij het binnenkomen van het park pak ik dan even een snelle foto om te kijken of hij er zit want met blote oog is het bijna niet waar te nemen. En warempel, en hij zat er niet alleen, ze waren met z’n tweeën. Daarna probeerde ik nog wat dichterbij te komen, te dicht is ook niet handig omdat ze op een hoogte van wel 60m zitten. De snelste vogels ter wereld zaten op telelens-afstand en lieten zich gemakkelijk fotograferen. Dichterbij komen was op deze hoogte niet mogelijk. Daarom ben ik erg blij met deze beelden.
Vanmiddag floot ik de wedstrijd van de Jong Heren 1 (JH1) tegen de Kraaien. Hisalis won met 10-1 en de wedstrijd verliep prettig en sportief. Na de wedstrijd vertrok ik snel naar Heemstede omdat Sam daar tegen Alliance H1 zou spelen (zie ook 06.11.2022 – Zeiknat). Ik was net op tijd voor de tweede helft en kon nog wat foto’s maken. Hisalis H1 stond met 2-1 achter maar een strafcorner werd kort na rust door Sam benut en zette de stand op 2-2. Het werd tot 1m36s voor het einde van de wedstrijd nog 3-3. Maar in die anderhalve minuut kreeg Hisalis een strafbal en strafcorner tegen en verloren ze met 5-3.
Het volledige verslag is op de Hisalis website in het artikel met eigen foto’s en enkele van hieronder: Alliance H1 pakt winst in slotfase uit: 5-3.
Op slechts korte afstand ligt nog een slot bij Münster, nl. Burg Hülshoff. Na een acculaadrit van drie kwartier langs Greven arriveerden we bij dit kasteel. We hadden gehoopt dat we hier iets konden eten of drinken maar er waren twee bruidsparen die hun trouwfeest hier vierden. Na een leuke wandeling in het kasteelpark reden we naar Nienberge om bij een bakker broodjes voor onderweg te kopen. Dat laatste werd een broodje nuttigen in de bakkerij toen het enige tafeltje vrij kwam. Daarna namen we afscheid van Annelot en reden we terug naar huis. Het waren drie mooie en intensieve dagen van Wageningen naar Arnhem en naar Münster.
In december 2022 boekte ik Hotel Wilkinghege bij Münster. Gisteravond kwamen we hier aan en had ik niet vermoed dat het hotel maar 10 minuten rijden bij Annelot vandaan is. Het hotel ligt op de route naar Enschede aan een grote weg maar toch stil en rustgevend. Bij aankomst, Annelot was bij ons, genoten we van de omgeving en een drankje op het terras voor het mooie slot. ‘s Avonds genoten we van een mooi diner in de hoge eetkamer. Het slot is chique ingericht en is zijn 4-sterren zeker waard. Na het verblijf in het hotel afgelopen nacht haalde ik vanmorgen Annelot op en hadden we gezamenlijk ontbijt in de kelder van het hotel.
Naast het hotel ligt een golfbaan en is het landelijke omgeving met veel vogels waar onder de slechtvalk (die zich helaas maar heel kort even liet zien).
‘s Middags liet Annelot ons een stukje Münster zien. We rden naar de Westfälische Wilhelms-Universität van Münster, ook wel bekend als het slot van Münster. Achter het slot is een hele mooie botanische tuin met kassen, een vijver en hele bijzondere boomsoorten. In één van de kassen hadden we even een déja-vu van Costa Rica vanwege de planten met enorm grote bladeren. We genoten van het uitzicht en van een appel en drinken. De tuin had een typisch universitaire opzet want bij elke bloempje of boompje stond een bordje met de naam in Latijn en Duits. Ne het waren er heel veel.
Na de wandelingen bij Groot Warnsborn reden we naar Annelot in Münster. We dachten al in de buurt te zitten maar het was toch nog bijna 2 uren rijden. Na 60km gereden te hebben (van de 160km) belanden we in een file op snelweg 3. De alternatieve route bracht ons over de 473 langs Bocholt, Borken en door Merfeld op de snelweg 43 naar Münster. We hadden enige vertraging maar werden opgewacht door Annelot. We dronken koffie en aten lekkernijtjes. Na de versnaperingen gingen we naar het grote slot van Münster met de grote botanische tuin.
De volgende dag bleek de accu van Annelot’s auto leeg en konden we haar helpen de accu weer aan de praat te krijgen. We hadden startkabels gekocht en extra benzine voor een acculaadrit. Met behulp van de Volvo accu lukte het helaas niet omdat de auto vol electronica zit die gemakkelijk geschadigd kan raken. We konden een grote accu lenen bij garage Pitstop, bijzonder hartelijke medewerkers. Tijdens de werkzaamheden blokkeerden we het fietspad (i.p.v. de grote weg) en was Ingrid’s moeder, Annelot’s oma, onze verkeersregelaar. Ze toverde vaak een lach op het gezicht van de Duitse fietsers die zich klaarblijkelijk ergerden aan de Hollanders die in de weg stonden. Eind goed, al goed.
De brochure van het hotel gaf aan dat bij de poel op de Vijverberg ringslangen zitten. TIjdens de wandeling keken we goed of we iets zagen langs de drassige oevers. Hooguit zagen we een hommel die zich in de bladeren op de grond vermaakte. Op een gegeven moment hoorden Ingrid en ik geritsel in de bladeren en zochten naar de oorzaak er van. Het was een veldmuisje die zich gewillig liet fotograferen.
