De fietstocht langs het Wad was koud en fascinerend. Je rijdt valk langs het water en je ziet veel watervogels zoals de Bonte Strandloper, Slobeend, Steenloper, Tureluur, Kleine Zilverreiger en duizenden scholeksters. Het is een prachtig gezicht. We stopten regelmatig om een paar goede opnames te maken. We zagen zelfs Putters langs de wadkust.
Op deze 25ste augustus is het erg druk op Langevelderslag vanwege de F1 Grand Prix. Veel mensen parkeren hier en gaan dan de laatste 19km met de fiets naar het circuit. Wij parkeerden er vandaag ook om met Rein en Petra te wandelen door de duinen en over het strand. We konden zo even bijpraten en tegelijkertijd uitwaaien. Boven ons vlogen de helicopters af en aan naar Zandvoort, waaronder de politie helicopter, de Zulu. Na de wandeling genoten we van koffie en appeltaart bij Nederzandt.
‘s Middags floot ik een hockeywedstrijd van de H1 met mijn nieuwe Ejeas headset.
Wat typeert nu het landschap van een waddeneiland? Wat maakt het nou “Eilandelijk”? Ik heb geprobeerd een aantal indrukken bij elkaar te voegen van het beeld dat Ameland oproept als je door het landschap wandelt of fietst. Een fascinerend fenomeen blijft de luchtspiegeling waardoor objecten helemaal vervormen. Zo leek een groep aalscholvers op het strand net een reeks pierpalen en wordt je waarneming behoorlijk in de war gestuurd en zijn afstanden niet meer in te schatten; ver weg en toch dicht bij.
De Wadden zijn formeel een natuurgebied en dat blijkt wel uit de tienduizenden vogels die zich ophouden op de droogliggende kwelders in het wad. Ontelbaar zijn de aantallen Tureluurs, Scholeksters, Lepelaars, Kokmeeuwen, Wulpen en Goudplevieren. Een vogelspotter wees naar een bepaalde groep die wel uit 20.000 vogels bestond. Als dat 20.000 duizend vogels waren dan was het aantal een kilometer verderop gemakkelijk 60.000 vogels omdat de oppervlakte van hun gebied minstens 3x zo groot was. Het geeft een fascinerend beeld en bijzonder als duizenden tegelijk gaan vliegen.
Het fietsen door de duinen kan van oost naar west en vice versa. Aan de kant van de Wadden loopt een dijk van Nes naar Hollum en is de route beperkt. Vanuit onze plek was de dijk niet ver en was het ontzettend leuk om aan de Wadkant langs de dijk te fietsen. Met Noud of Ingrid fietsten we soms een kort rondje over de dijk of met elkaar een rondje naar Hollum en dan terug via de duinen. Bij eb was het Wad een waar mirakel van duizenden watervogels. Het fietsen langs het Wad was een van mijn favoriete routes.
Ameland is uitermate geschikt voor mooie wandelingen door duinen, strand en graslandschap. We maakten dagelijks uitstapjes vanuit het huis door de duinen naar en over het strand. Eenmaal vertrokken we met zijn vieren vanuit Kooiplaats, het uiterst oostelijk gelegen plaatsje waar je met de auto kan komen. Dit gedeelte kijkt uit over het Oerd. Op het enorm wijdse strand vind je veel vogels. Ingrid en ik liepen vanuit het huis over het strand naar de zeewaterrand en vervolgens helemaal in westelijke richting naar het uiterste puntje waar restaurant The Sunset gelegen is. Het strand is enorm breed en niet altijd toegankelijk omdat er vele geulen zijn en sommige gedeeltes afgebakend zijn als natuurreservaat. Bij avondwandelingen scheen de zon met een gele gloed (“golden hour”) over het landschap wat een nostalgisch gevoel oproept.
We maakten vanmiddag een duin- en strandwandeling bij Duindamseslag. Borre was mee en de camera met telelens ook. Bij de laatste wandeling had ik de camera niet mee en dan tref je net bijzondere vogels zoals de groenling en de nachtegaal. Tijdens het wandelen vlogen de roodborsttapuitjuvenielen (leuk scrabble-woord) om ons heen en was de grasmus er ook weer. Op het strand waren de sterns, bonte strandloper, meeuwen en de scholeksters. We genoten van het heerlijke weer, het uitzicht en een spelende hond. In de verte zagen we door de trillende lucht (fata morgana) de silhouetten van Scheveningen, Noordwijk en Zandvoort.
Ondanks het buierige weer maakten we een wandeling door de duinen en terug over het strand. Er stond een flinke zuidelijke wind en zo nu en dan miezerde het een beetje. Het drukte de pret niet want het uitwaaien was heerlijk. We werden verrast door grote zwermen spreeuwen. Met de iPhone maakte ik er een paar foto’s van. De grote groep waaierde sierlijk door de lucht waardoor leuke donkere en dan weer lichte figuren en patronen ontstaan.
Na de lunch reden we naar Langevelderslag om een rondje duinen-strand te lopen. Borre was mee en huppelde vrolijk om ons heen en, als er honden in de buurt waren, schoof hij veilig tussen ons in. Langs het duinpad bloeiden de duinviooltjes, vetkruid (Sedum Brevifolium) en andere duinplantjes zoals het paarse slangenkruid. Via het strand liepen we terug en genoten nog na van een drankje op het terras.
Onze standplaats in de tweede week was 3km ten zuiden van Poros. Het huis staat op een berghelling en is alleen via een onverhard bergpad bereikbaar met de auto. Vanaf de locatie is er een smal kronkelpad naar het strand waar je met goede schoenen langzaam naar het strand kan. Binnen 10 minuten zit je dan aan een bijna-privé strand. In zee waren grote rotsblokken waar we naar toe zwommen of snorkelden. We genoten van het eigen zwembad, het uitzicht over zee naar het vaste land en de geuren van de vele kruiden in de tuin. In Poros zelf waren de restaurantjes waar we bijna elke dag gebruik van maakten. Eén keertje niet omdat we de avond ervoor zoveel eten opgediend kregen dat we er twee keer van hebben gegeten. De plek was ontzettend mooi en wellicht komen we een keertje terug. Het was een plek met veel associaties aan vakanties met de kinderen toen we op de Peleponese en Zakynthos waren, plekken die je vanaf Kefalonia goed kon zien.
Agia Effimia ligt een kleine 10km ten noorden van Sami en zo’n 35km bij ons huis vandaan. Het is een bekend en mooi plaatsje met uitzicht over het nabijgelegen eiland Ithaki. Je kan er bijna naar toe zwemmen, zo lijkt het, maar toch is de directe afstand over het water naar Ithaki zo’n 5km. Agia Effimia is een havenplaatsje met veel terrasjes en winkeltjes. Voor ons was dat een mooie gelegenheid om voor de kinderen wat mee te nemen. Vanaf de pier maakte ik 10 horizontale foto’s van het Effimia waar ik onderstaande panoramafoto van heb gemaakt. Op de terugreis stopten we langs de weg van Effimia naar Sami vanwege de mooie kleine strandjes waar ik even wilde zwemmen. Dat moet je gedaan hebben, toch?
Omdat onze Fiat 500X niet een sterke klimmer was en op overharde weg soms het grind weg liet schieten was de rit naar het strand meer geschikt als wandeling. Het was bovendien goed om te bewegen. De korte klim van het huis gevolgd door een lange afdaling bracht ons bij het Koroni strand. We waren een uur onderweg en de klimpartij op de terugweg viel ons allebei mee. Het was wel warm maar met een goede bries van zee was er zo nu en dan even verkoeling. Het strand was bijna leeg en de zee was bijna voor onszelf, zo voelde het. Op het strand was een klein tentje waar we na de wandeling even een drankje namen voordat we ons in het frisse water begaven. Op het strand maakte Ingrid een hart van stenen.
Eén van de mooie plekken op Kefalonia is de turquoise kleurende baai van Myrthos. Het is een bijzonder fenomeen omdat de bodem uit witte rotssteentjes bestaat waardoor een bijzonder reflectie ontstaat. Op weg naar Fiskardo hadden we de baai van boven bekeken. Vandaag gingen we naar het mooie strand met het helderblauwe water. Onderweg waren er de geiten die je over het hele eiland ziet of (hun bellen) hoort. Op de terugweg pakten we het Myrthos terrasje in Divarata waar de afslag naar het strand is.
De caretta caretta is de bekende schildpadsoort die je bij Zakynthos kan zien maar ook in Kefalonia. In de baai en aan de kade vind je de viseters, zowel de schildpadden als de aalscholvers. Het water is rijk aan vissen die gretig op brood afkomen als bedienden van de restaurants aan de kade het overgebeleven brood aan de vissen voeren.
De hoofdstad van Kefalonia is Argostoli wat op een langgerekte schiereilandstrook ligt. We parkeerden aan de overkant van de baai en wandelden over de Drapanos voetgangersbrug langs het “De Bosset” monument naar de stad. Langs de kade waren de carretschildpadden op zoek naar vis en waren er de vissen zelf. Op een terrasje namen we een frappa en genoten we van het uitzicht over het water. De binnenstad is klein en gezellig met eigenlijk drie lange straten die onderling steeds verbonden zijn met kleine weggetjes. Later bezochten we ook de in het uiterste noorden van de stad gelegen vuurtoren Saint Theodore van 8m hoog en met 20 zuilen. Voordat we Argostoli verlieten aten we bij het restaurant Sto Psito op aanraden van onze buurman die in Argostoli heeft gewoond.
