Na de lunch reden we naar Langevelderslag om een rondje duinen-strand te lopen. Borre was mee en huppelde vrolijk om ons heen en, als er honden in de buurt waren, schoof hij veilig tussen ons in. Langs het duinpad bloeiden de duinviooltjes, vetkruid (Sedum Brevifolium) en andere duinplantjes zoals het paarse slangenkruid. Via het strand liepen we terug en genoten nog na van een drankje op het terras.

Onze standplaats in de tweede week was 3km ten zuiden van Poros. Het huis staat op een berghelling en is alleen via een onverhard bergpad bereikbaar met de auto. Vanaf de locatie is er een smal kronkelpad naar het strand waar je met goede schoenen langzaam naar het strand kan. Binnen 10 minuten zit je dan aan een bijna-privé strand. In zee waren grote rotsblokken waar we naar toe zwommen of snorkelden. We genoten van het eigen zwembad, het uitzicht over zee naar het vaste land en de geuren van de vele kruiden in de tuin. In Poros zelf waren de restaurantjes waar we bijna elke dag gebruik van maakten. Eén keertje niet omdat we de avond ervoor zoveel eten opgediend kregen dat we er twee keer van hebben gegeten. De plek was ontzettend mooi en wellicht komen we een keertje terug. Het was een plek met veel associaties aan vakanties met de kinderen toen we op de Peleponese en Zakynthos waren, plekken die je vanaf Kefalonia goed kon zien.






 

Agia Effimia ligt een kleine 10km ten noorden van Sami en zo’n 35km bij ons huis vandaan. Het is een bekend en mooi plaatsje met uitzicht over het nabijgelegen eiland Ithaki. Je kan er bijna naar toe zwemmen, zo lijkt het, maar toch is de directe afstand over het water naar Ithaki zo’n 5km. Agia Effimia is een havenplaatsje met veel terrasjes en winkeltjes. Voor ons was dat een mooie gelegenheid om voor de kinderen wat mee te nemen. Vanaf de pier maakte ik 10 horizontale foto’s van het Effimia waar ik onderstaande panoramafoto van heb gemaakt. Op de terugreis stopten we langs de weg van Effimia naar Sami vanwege de mooie kleine strandjes waar ik even wilde zwemmen. Dat moet je gedaan hebben, toch?
 


 

Omdat onze Fiat 500X niet een sterke klimmer was en op overharde weg soms het grind weg liet schieten was de rit naar het strand meer geschikt als wandeling. Het was bovendien goed om te bewegen. De korte klim van het huis gevolgd door een lange afdaling bracht ons bij het Koroni strand. We waren een uur onderweg en de klimpartij op de terugweg viel ons allebei mee. Het was wel warm maar met een goede bries van zee was er zo nu en dan even verkoeling. Het strand was bijna leeg en de zee was bijna voor onszelf, zo voelde het. Op het strand was een klein tentje waar we na de wandeling even een drankje namen voordat we ons in het frisse water begaven. Op het strand maakte Ingrid een hart van stenen.


 

Eén van de mooie plekken op Kefalonia is de turquoise kleurende baai van Myrthos. Het is een bijzonder fenomeen omdat de bodem uit witte rotssteentjes bestaat waardoor een bijzonder reflectie ontstaat. Op weg naar Fiskardo hadden we de baai van boven bekeken. Vandaag gingen we naar het mooie strand met het helderblauwe water. Onderweg waren er de geiten die je over het hele eiland ziet of (hun bellen) hoort. Op de terugweg pakten we het Myrthos terrasje in Divarata waar de afslag naar het strand is.

 

De caretta caretta is de bekende schildpadsoort die je bij Zakynthos kan zien maar ook in Kefalonia. In de baai en aan de kade vind je de viseters, zowel de schildpadden als de aalscholvers. Het water is rijk aan vissen die gretig op brood afkomen als bedienden van de restaurants aan de kade het overgebeleven brood aan de vissen voeren.

 

De hoofdstad van Kefalonia is Argostoli wat op een langgerekte schiereilandstrook ligt. We parkeerden aan de overkant van de baai en wandelden over de Drapanos voetgangersbrug langs het “De Bosset” monument naar de stad. Langs de kade waren de carretschildpadden op zoek naar vis en waren er de vissen zelf. Op een terrasje namen we een frappa en genoten we van het uitzicht over het water. De binnenstad is klein en gezellig met eigenlijk drie lange straten die onderling steeds verbonden zijn met kleine weggetjes. Later bezochten we ook de in het uiterste noorden van de stad gelegen vuurtoren Saint Theodore van 8m hoog en met 20 zuilen. Voordat we Argostoli verlieten aten we bij het restaurant Sto Psito op aanraden van onze buurman die in Argostoli heeft gewoond.




 

Vanuit het vakantiehuis reden we 1km bergje op, 3km kustweg af en 4km bergje af naar het badplaatsje Katelios waar de mooie restaurantjes gelegen waren. Blue Sea, Maria’s en Cozy waren onze favorieten. De champions in citroensaus als voorgerecht was mijn nieuwe ontdekking. Ingrid genoot van de gebakken garnalen. De Griekse salade, knoflookbrood en kip filet mochten ook niet ontbreken want daar hadden ze in Katelios wel ervaring mee. Soms reden we even langs de mooie bloemen en de nabijgelegen strandjes. In elke plaats op het eiland is wel een rustplaats met grote monumenten van hen die heengegaan zijn. Het eiland Kefalonia viel ons met name op omdat het zo schoon en goed onderhouden is. We hebben er weer een favoriet eiland bij.


 

De westelijke kustweg van Fiskardo naar Platies (via de hoofdstad Argostoli) brengt je langs het plaatsje Assos dat gelegen is op een soort schiereiland. Vanaf de kustweg is er een afdaling van 4km naar de baai van Assos. Aan het einde van het dorp kun je omhoog wandelen naar de in 1593 gebouwde Venetiaanse vesting op de 170m hoge heuvel. Het brede pad omhoog geeft mooie uitzichten over de baai en de omgeving. Na de wandeling genoten we van de mooie bloeiende bloemen in het dorp en lunchten we aan het water voorbij het plein vernoemd naar Parijs (zie een na laatste foto) omdat de Fransen Assos weer hebben helpen opbouwen na de grote aardbeving in 1953.




 

In een heerlijk temperatuurtje van 22 graden maakten we een bijna zomerse wandeling door de duinen bij Duindamse Slag. In het bos liepen we meteen tegen een grote pad aan en in de duinen hoorden we de nachtegaal en fitis vrolijk fluiten. Op het strand vond Borre zijn vrijheid en voer een vissersboot dicht langs de kust. We namen een plekje in de duinen om van de ruimte en mooie uitzicht te genieten. Bij Duindamse dronken we wat op het terras wat meteen het vakantiegevoel versterkte met alle jonge kinderen die deze week schoolvakantie hebben. Maar eigenlijk is het voor gepensioneerden altijd vakantie. Vandaag (en gisteren) werkte het weer hier bijzonder aan mee. Op de terugweg reden we langs een van de laatste bloemenvelden, bij de rest zijn de koppen al gesneld.



 

Na 10 dagen Madeira zit ons verblijf er weer op en vertrekken we vanaf het Cristiano Ronaldo vliegveld weer naar huis. In de dagen vooraf moesten sommige vliegtuigen uitwijken naar het dichtbij gelegen eiland Porto Santo (eerste verticale foto) vanwege een te sterke wind langs de steile kust. Gelukkig kwam “Peter Pan” op tijd aan en bracht ons veilig weer thuis.

Vanuit de plekken die we bezochten konden we foto’s maken van de hoofdstad Funchal dat zeer uitgestrekt op de hellingen van de zuidkust is gelegen. We bezochten het kleine kerkje Capela de Nossa Senhora da Conceição dat bovenaan bij paleis Monte ligt, dichtbij de plek waar ook de Madeira-sleetjes vertrekken. Madeira is een bijzonder eiland met een rijke wegeninfrastructuur. Door de steile rotsen was verplaatsen alleen mogelijk via bergwegen. Maar op Madeira zijn ze flink gaan boren want bijna het hele eiland rond is er een gescheiden vierbaansweg met vele (lange) tunnels. In totaal is er meer dan 150km aan tunnels geboord. Op de foto’s is de snelweg goed te zien.



 

Langs de zuidkust kom je langs het plaatsje Madalena do Mar. We stopten er zo rond het middaguur en gingen op de voorste rij zitten van een strandtent Tasquinha do Henrique om een hapje te eten en wat te drinken. Een cocktail was er slechts €4 en uit het beperkte assortiment kozen we voor garnalen en French fries. Het smaakte ontzettend goed en de entourage was geweldig: de hoge golven klapten regelmatig stuk op de grote strandstenen. Enkele malen was de kracht zo groot dat het water over onze schoenen liep. Je hoort het schuren van de stenen wanneer het water weer terugstroomt en een volgende golf op komst is terwijl boven ons paragliders hun landing op het strand voorbereidden.

Wandelen op de hoogvlakte stond nog steeds op ons lijstje. Als we er vanaf het noorden niet kunnen komen dan proberen we het toch vanuit het zuiden. Zo reden we langs enkele zuidelijke kustplaatsjes en staken we vandaar uit in noordelijke richting. De weg ging langs steile hellingen omhoog en de Peugeot deed uitstekend werk. Uiteindelijk kwamen we op de regionale weg ER110 en arriveerden we bij de parkeerplaats van “PR7 Madre da Levadas – Ribeira da Cruz – Junqueira”. Het was er zo druk dat we nauwelijks konden passeren, laat staan een plekje konden vinden om te parkeren. Dat laatste was niet zo erg want de temperatuur op deze hoogvlakte was inmiddels 42 graden. Wandelen in deze omgeving leek niet zo aantrekkelijk en bovendien ongezond. We reden verder richting Porto Moniz met onderweg wat koeien op de weg. In het lager gelegen dorp was de temperatuur weer 25 graden en bezochten we andere gelegenheden zoals de grotten van Sao Vicente.

 

De volgende dag wilden we een wandeling maken op de hoogvlakte bij Ribeiro da Janela waar de route “PR15 Vereda da Ribeira da Janela” ligt. Madeira heeft mooie wandelroutes over het hele eiland. Het probleem is dat je navigatie je niet altijd brengt waar je moet zijn. En zo ook deze keer. We stopten met zoeken en reden richting Porto Moniz in het noord-westen. Het is een badplaats met natuurlijke zwembaden. Dat houdt in dat je kan zwemmen in het oceaanwater wat gevangen ligt in hoger gelegen rotsbekkens. Onderweg er naar toe kwamen we een boer tegen die een stier aan een touw meenam over de weg. Het leek me verstandig om de auto zo ver mogelijk rechts stil te zetten om het onrustige dier niet verder de stuipen op het lijf te jagen. Langs de noordkust, vlakbij Sao Vicente, stopten we om de omgeving beter te bekijken met een prachtige “sluierwaterval” en de rotsen in de oceaan.