Vanuit de Denneweg liepen we terug over de Lange Voorhout waar een markt werd gehouden. Verderop ging het richting Plein langs de Hofvijver en het Mauritshuis. Tegenover het Mauritshuis is aan de Korte Vijverberg een galerij gevestigd: Bos Fine Art. We konden zo naar binnen (met mondkapje weliswaar) waar we een mooie collectie van verschillende kunstenaars konden bekijken. Een van de kunstenaars is de Australische Paul Snel met prachtige kleurpaletten. Zo kom je onverwacht toch weer in aanraking met voor ons onbekende kunstwerken.
 

Vanmiddag bezochten Ingrid en ik de galerij van een mede-oudstudent van Ingrid’s kunstacademie. Meriam Windmeijer etaleert haar kunst aan de Denneweg in Den Haag bij de Vereniging Haagse Kunstkring.

Het Lakenhalmuseum opende vandaag de expositie van Claudy Jongstra, een uit Friesland afkomstige kunstenaar die met eigengemaakte wol hangende voorwerpen maakt. Ze is succesvol in landelijke en internationale musea. Het Lakenhalmuseum is voor haar kunst een echte match omdat er veel aandacht is voor het voorbereiden van wol zoals dat in de vorige eeuwen in Leiden plaatsvond. Keurmeester werden voor een paar jaar aangesteld en mochten hun eigen beroep niet uitvoeren. En zij vergaderden op de plek waar nu het museum huist. Kwaliteit werd met stempels aangebracht maar de producten moesten wel aan hoge eisen voldoen.

Op deze verlofdag gingen Ingrid en ik vanmiddag naar het Lakenhalmuseum in Leiden. Het museum had een bijzondere expositie die in het volgende blog item wordt getoond. Het Lakenhalmuseum is een bijzonder mooi gerestaureerd gebouw met oud en modern door elkaar. Het museum heeft mooie werken van o.a. Jan Steen en Jan Lievens. Op de bovenste verdieping is een verzameling schilderijen in het thema van het Leids ontzet en de honger die er toen was.

Amsersfoort lag op onze rijroute naar Loenen waar we vanmiddag hebben gewandeld. In Amersfoort zouden we gaan eten bij Merlot. Tegenover het restaurant ligt kunsthal KAdE waar zojuist de expositie “This Is America | Art USA Today” is geopend. De expositie geeft een herkenbare weergave van hedendaagse taferelen in de Verenigde Staten. Natuurlijk konden hierin de aanstaande verkiezingen niet ontbreken. Naast veel fotomateraal was er guilt-werk van Gina Phillips die met een eigen gemaakte guilt-machine vrije bewerkingen in portretten maakte.
Het eerste plaatje geeft weer dat het om een zeer uitgebreide collectie gaat van vele kunstenaars en fotografen. Eén van de leukste schilderijen was die van Trump die een groep journalisten (als clowns verkleed) toespreekt.




 

Tijdens de lunch vlak buiten Oisterwijk besloten we naar museum More in Gorssel te gaan. Dat was nog wel 100km rijden maar was waarschijnlijk wel de moeite waard omdat het museum een mooie expositie leek te hebben. En dat klopte. Met name de expositie met realistische schilderijen en foto’s waren erg mooi. Het museum is op zich al een mooi gebouw en valt bij ons in de categorie favorieten. We zagen mooie schilderijen van Carel Willink, Charley Toorop en Jan Mankes en foto’s van Erwin Olaf.

Van Beth Juda is het even een stukje lopen naar de Romeinse Straat in Jeruzalem. Het pad loopt via een geboortegrot, een herderstoren, een tollernaarshuis, een timmermans-werkplaats en dan via Karavanserai naar het Arabisch dorp. In het dorp zijn typisch Arabische woningen met kleurrijke interieurs en een moskee ingericht. Het park wil meerdere godsdiensten uit de regio belichten. Op de route is ook een mini-aquaduct te zien met vooral veel kikkerdril en kleine kikkertjes. In de Romeinse straat aangekomen is er het plein van Pilatus en een Egyptisch huis.

Het park van museum Orientalis in Heilig Landstichting heeft een aantal nagebouwde dorpen met woningen, een synagoge en werkplaatsen. Het Joodse dorp Beth Juda laat delen zien van Bethlehem met Joodse gebruiken waaronder ook een Pesachtafel.

Vandaag vierden we met Annelot haar verjaardag. Toen ze jarig was in mei zat ze vanwege corona-maatregelen vast in Guatemala. Nu ze weer terug is in Nederland gingen we met haar naar Heilig Landstichting. De Heilig Landstichting werd opgericht in 1911 door de Waalwijkse priester Arnold Suys. Hij wilde een aantal bijzondere plekken uit de Bijbelse geschiedenis van het Heilige Land tonen. Het park bestaat nog steeds en de plaatsnaam (wat eerst als een kahtolieke stichting begon) is zelfs Heilig Landstichting genoemd. Het museum heet Museumpark Orientalis. Het park begint met een klein museum waarin oude vondsten van boeken en stenen worden getoond maar ook leeftaferelen uit een vroege tijd. Bijzonder was wel dat het paradijs niet noodzakelijkerwijs tussen de Eufraat en de Tigris lag maar ergens tussen het huidige Irak en Ethiopië.

Door het slechte weer besloten we maar geen wandelingen te maken en dan doorweekt thuis te komen. We togen naar Luxemburg waar we het museum voor moderne kunst bezochten. Het MUDAM, Musée d’Art Moderne Grand-Duc Jean, is een kunstmuseum in Luxemburg-stad uit 2006, gelegen op de Kirchberg, buiten het centrum. Het museum is gebouwd op de ruïnes van voormalig Fort Thüngen en is op zich al bewonderingswaardig. De kunst binnen was eigenlijk bagger behalve 1 schilderij, 1 tafereel met drumstellen aan plafond en de grote spiegelopstelling in de grote hal. In de entree hangen de portretten van groothertog Jean en groothertogin Joséphine-Charlotte.


 

De volgende stap op de route was het Van Abbemuseum in Eindhoven. Het museum ligt in het hartje van de stad en heeft tot 26 januari een expositie van Frans Hals onder het thema “Oog in oog met Frans Hals”. Helaas zijn er maar 2 schilderijen van hem te zien. Het mooiste van het museum vond ik eigenlijk het gebouw zelf. Onder de getoonde kunst zat zeker originaliteit maar echt mooi vond ik het niet. Er waren o.a. het vlechtwerk met bedrukt hout van Tijs Rooijakkers, schilderijen van Ad Snijders, werk van Nathan Coley (“A place beyond belief, 2012”), werk van Dan Peterman (“de grote kussenbank uit 2007), schilderijen van Wim van de Plas (ook in braille beschikbaar), van Anselm Kiefer, van Carel Willink met zijn vrouw en veel mooi werk van Jan Sluijters van rond 1910-1931, en vele anderen.

In het derde en vierde gedeelte van de Hermitage waren oude meesters en oud-ingerichte kamers. De grote zaal met meer dan ware-grootte schilderijen (gigantisch groot) was indrukwekkend. De schilderijen uit de VOC tijd werden bijgestaan door vergelijkende reportages van actuele personen zoals Ruud Gullit. Ook de paar werken van Rembrandt, niet noodzakelijkerwijs prettig, waren bijzonder met de anatomische onderzoeken naar hersenen en buik. Tot slot was er de memorabele zaal met monumenttegels van de koninklijke familie en hun banden met de Russische adel (begon met Willem II die met Anna Paulowna trouwde), daarna de kerkzaal, de keuken van het vroegere armenhuis en de registerkamer waar de administratie werd onderhouden.

 

De Nederlandse (outsider) kunstenaar Willem van Genk (1929-2005) heeft een uitzonderlijk actief brein gehad met veel aandacht voor detail. Hij ziet de wereld vol dreigingen die hij in zijn werk in kaart wil brengen en bouwt met die gedachten zijn eigen wereld. In veel werk is er de bijna obsessieve drang naar detail die hij uit wegenkaarten, trein- en metrolijnen, luchtvaartroutes en dienstregelingen haalt. Op de tentoonstelling zie je dan grote schilderij-tekeningen van wereldsteden, soms haarfijn gedetailleerd. Ik had nog niet van Willem van Genk gehoord maar was onder de indruk van zijn originele creativiteit.




 

In de Hermitage in Amsterdam is een tentoonstelling van meer dan 300 stuks juwelen van de Russische tsaren en tsarinnen uit de 19de eeuw en daarvoor. Veel hiervan komt uit de Hermitage van Sint Petersburg en is zelfs nog nooit getoond in Russische musea. De eerste expositie staat vol met mooie schilderijen van de deftige dames (uit de Romanov familie, Julia Telyakovskaya, tsarina Maria Fjodorovna, enz.) die maar al te graag hun mooie sieraden wilden tonen. Dat ging niet altijd op want soms waren de sieraden zo zwaar dat ze hooguit geëtaleerd konden worden op een sjieke plek in de mooie huizen. De expositie liet niet alleen de schilderijen zien maar ook de mooie kleding die prachtig werd getoond achter glas (weliswaar). Ook was er het sieraad van Bibi van der Velden met de “Memento Mori” en gemaakt is in de vorm van een grote verwelkende tulpenknop. Het is versierd met miniatuurinsecten bestaande uit goud, edelstenen, robijnen, smaragden, karmozijnrode saffieren en kleurloze diamanten. Daar naast hing de bekende postzakjas van Koningin Máxima, ontworpen door Jan Taminiau.



 

Een verrassing na het museumbezoek was de tip van de gastheer om ook het Huis Van Gijn te bewonderen. Op de website https://www.huisvangijn.nl/ is de informatie te vinden: “Simon van Gijn, zakenman, jurist en verzamelaar woonde aan de Nieuwe Haven van 1864 tot zijn dood in 1922. Zijn huis en verzamelingen liet hij na aan de Vereniging Oud-Dordrecht om de collecties openbaar te maken en het huis als museum in te richten onder voorwaarde dat het interieur zo veel mogelijk in tact zou blijven.”. Het huis is nog steeds in stijl en laat mooie verzamelingen van boeken, prenten en mechanieken zien die Van Gijn gebruikte in zijn studeerkamer en bibliotheek. Ook de keuken, slaapkamers en badkamer zijn in goede staat gebleven en laten oude ketels en ovens zien voor het koken en warm badwater. Op de zolder is een oude speelgoedverzameling te zien die bijzonder is te meer omdat het echtpaar Van Gijn zelf geen kinderen had. De tip in het museum om dit bijzondere huis te zien was zeker een toetje op ons weekendje weg.