Met het prachtige herfstweer reden Ingrid en ik vanmorgen naar Doesburg. We combineerden een aantal activiteiten in de omgeving van Apeldoorn waar ik vanavond een hockeywedstrijd ga fluiten. We hadden van vrienden gehoord dat Doesburg een mooie historische plaats is. En dat klopt want het is vanoudsher een hanzestad, gelegen aan de IJssel. Ook staat Doesburg bekend om zijn mosterdfabriek. Het centrum van Doesburg wordt opgesierd met goed onderhouden gebouwen zoals het waaggebouw en het oude gerechtsgebouw. We maakten een korte wandeling door het centrum en bezochten het Lalique museum en lunchten zelfs buiten.

Vijf jaar geleden, in 2019, stond de Notre-Dame in brand. Een monumentaal pand in hartje Parijs ging bijna verloren. Maar de Fransen hebben groot respect voor historisch erfgoed en begonnen meteen aan een traject van herstel. Vanuit metro-station Cité liepen we naar “onze dame” met twee torens. Het bouwgebied was afgezet en een grote tribune gaf een fraai uitzicht over de kerk. Een gids verdiende wat bij door toeristen uitleg te geven. Het straatbeeld rondom de Notre-Dame week toch iets af van de andere grote plaatsen omdat hier weer zwervers op straat waren en er veel minder politie en militairen waren die toezicht hielden op veiligheid en orde.


 

Vanmorgen bezochten we het nationale opera-gebouw Palais Garnier met een ruime foyer en een lange galerij met aan het einde een rotonde met een plafond dat is beschilderd door Clairin (1843-1919). De opera werd, naar verluid, volgens Charles Garnier (1825-1898) in de stijl van “Napoleon III” geconstrueerd. Het gewelf van de ruime Avant-Foyer is bedekt met mozaïeken van glinsterende kleuren op een gouden achtergrond. Het uitzicht op de Grote Trap is indrukwekkend. In de Grand Foyer met enorme afmetingen en grote lampen is het plafond geschilderd door Paul Baudry (1828-1886) met thema’s uit de muziekgeschiedenis. Het plafond in het auditorium was na de brand van 1873 (tijdens de bouw) geheel verloren. Het is in 1875 snel afgemaakt maar de beschildering is later door Marc Chagall opnieuw gedaan en geïnaugureerd in 1964.




 

Als er een ding opvalt op Ameland is het de rood-witte vuurtoren. Vanaf elke plek is de toren te zien en functioneert als een baken voor zee en land. De vuurtoren is te bezichtigen. Via een trap van zo’n 238 treden kom je op de ballustrade net onder het grote licht. Vanuit deze hoogte heb je een mooi uitzicht over het eiland en over Terschelling. We waren hier ook in 2011 met onze vrienden Rob en Petra. Noud was er toen bij en de foto die ik toen van hem maakte wilden we nu opnieuw doen. Wat is het prachtig om de herinnering uit 2011 en het heden van 2024 met elkaar te bekijken. Kijkend in de richting Ballum zien we ook het huisje van onze vrienden Thijs en Jeanette waar we gezellig op bezoek zijn geweest.

 

Vanuit ons verblijf bij Poros maakten we kleine uitstapjes. Een daarvan was naar het zuidelijkste plaatsje Skala op zo’n 12km afstand waar de restanten te zien zijn van een oude Romeinse villa. De muren en vloeren uit de 3de eeuw zijn nog zeer goed bewaard. Het mozaiekwerk van toen is bewonderingswaardig en interessant om te zien. Op het pad er naar toe was een prachtige passiebloem te zien met een passievrucht. Vanaf het terras waar we een drankje en een ijsje namen observeerden we een Griekse dame die een kat bestrafte met op de achtergrond haar mooie Griekse huis.


 

De volgende stap op de route was de Melissani grot. Die is in 1963 open gegaan nadat het dak van de grot was ingestort. Men heeft toen een tunnel gemaakt en het tot evenement verheven. Het ondergrondse water komt vanuit de zee bij Argostoli en stroomt er aan de andere kant van het eiland weer uit. Het water is dus altijd fris. Wat de grot zo bijzonder maakt is de diepte van 39m waardoor het water helderblauw, bijna turquoise, kleurt. We waren net op tijd en lieten ons in het bootje rondvaren. De “kapitein” maakte foto’s van de gasten en ving zo zijn extra verdiensten naast het roeiwerk. Het bezoek was kort en krachtig, en zeer de moeite waard. De volgende halte is Sami.

De westelijke kustweg van Fiskardo naar Platies (via de hoofdstad Argostoli) brengt je langs het plaatsje Assos dat gelegen is op een soort schiereiland. Vanaf de kustweg is er een afdaling van 4km naar de baai van Assos. Aan het einde van het dorp kun je omhoog wandelen naar de in 1593 gebouwde Venetiaanse vesting op de 170m hoge heuvel. Het brede pad omhoog geeft mooie uitzichten over de baai en de omgeving. Na de wandeling genoten we van de mooie bloeiende bloemen in het dorp en lunchten we aan het water voorbij het plein vernoemd naar Parijs (zie een na laatste foto) omdat de Fransen Assos weer hebben helpen opbouwen na de grote aardbeving in 1953.




 

In de gerenoveerde hal van het paleis was een fotoshoot decor geplaatst. De zeer toeristisch lijkende plek kon niet worden genegeerd want we waren nu zelf toeristen, in eigen land. Een aardige dame vond het erg leuk om met een “echte” camera een foto van ons te maken. Hier zijn we dan: poserend in paleis Het Loo.
 

In 2021 waren we al eens gaan wandelen in de bossen rondom paleis Het Loo wat toen gesloten was i.v.m. verbouwing. Vandaag gingen we het paleis bezoeken. Eerst het gedeelte van koninging Wilhelmina waar ook Juliana en Bernard hun verblijven hadden. In de andere vleugel was de inrichting van voormalig koningslid Mary. Het eerste gedeelte was mooier en stijlvoller dan het Engelse gedeelte wat een beetje een ratjetoe was van verschillende stijlen. Op het dak hadden we uitzicht over de mozaiktuinen.





 

De vennenroute Kampina is een groot gebied tussen Boxtel en Oisterwijk. Het was de eerste keer dat we de Huisvennen bezochten. We zagen en hoorden ganzen in de vennetjes, een buizerd, libelles, paddenstoelen en zelfs een eekhoorn. Ingrid zag hem in het bos naar een boom lopen. Ik richtte de camera snel op de boom maar toen stak hij supersnel het wandelpad over. Ik kon nog net twee foto’s maken maar had eigenlijk geen tijd om goed scherp te stellen. Maar we hebben er eentje gezien. Onderweg maakten we foto’s met de zelfontspanner. Het harde licht maakte het niet gemakkelijk maar er zijn er toch een paar door de ballotagecommissie gekomen. Op de terugweg reden we naar Nistelrode om bij kledingzaak Van Tilburg iets voor Ingrid te scoren. Daarna brachten we nog een bezoek bij Sam’s werk, het bedrijf zerosteps in Houten. We kregen een rondleiding en koffie, en maakten kennis met de eigenaar van het bedrijf.


 

Op deze mooie zaterdag vertrokken we vanmorgen naar Boxtel om te wandelen in natuurgebied Kampina. De route over de A2 verliep vlot terwijl in tegenovergestelde richting het verkeer over wel 10km stil stond. We parkeerden de auto aan het Loo en liepen vandaar naar de Hessenweg het vennengebied in. In eerste instantie wilden we de route van Natuurmonumenten lopen maar die zou ons over de normale weg brengen terwijl het natuurgebied zelf wonderschoon is. We vroegen een locale bewoner die ons vriendelijk advies gaf over een mogelijke route. Zo gezegd, zo gedaan. Het trappenbos (vanwege alle wortels) met de tamme kastanjes was een heerlijke omgeving om te wandelen. Er zouden hooglanders lopen maar we zagen alleen het resultaat van hun voedselvertering.



 

Als je op een toeristenkaart van Madeira kijkt, worden vaak de traditionele woningen met rieten daken genoemd. Die zijn gelegen in het noordelijke plaatsje Santana, in Parque Temático. Op de terugweg van de wandeling reden we langs Sao Jorge naar Santana. Het park is klein en laat een paar modelwoningen zien. Men deed er hun handwerk, bakte brood en sliep in deze huisjes. Het materiaal van deze huisjes was goed voor zomer en winter. In eerste instantie dachten we dat de huisjes en dus de mensen toen erg klein waren. Het bleken modelversies te zijn voor kinderen. We maakten een foto voor een grote Madeira hoed en reden vervolgens het eiland helemaal rond, langs het vliegveld en Funchal terug naar Ponta do Sol.



 

Een kwartiertje rijden van Nymfes ligt (oud) Peritheia. Het is inderdaad oud en verlaten. Althans het plaatsje leek vanaf 1960 uitgestorven en dat maakt het sinds 2010 een toeristen trekpleister. Van oorsprong was het een schuilplaats tegen piraten vanwege de ligging. Meer informatie is te vinden op deze website: https://old-perithia.com/. Naast de ruines is het dorpje nu opgesierd met taverna’s. En dat maakt het echt gezellig tussen de oude rotzooi. We hebben er lekker gegeten en genoten van de prachtige bebloemde bergweg. Na het bezoek reden we via de oostkant terug langs Kalami waar het welbekende restaurant The White House zich bevindt.

Voor de lunch in Gouda gingen we van het museum over Achter de Kerk naar restaurant Coco wat gelegen is in het Relais & Chateaux Weeshuis. Het is een hotel met restaurant in een prachtig oud stedelijk kasteeltje uit 1642. Het weeshuis is opgericht in 1599. Aan de wand hangt een schilderij met vermoedelijk de raad van het Weeshuis Gouda.
We kozen voor een lichte lunch en een glas wijn. In zo’n entourage is de beleving van het 5 meter hoge klassieke restaurant met modern interieur zeker de moeite waard.
 

De grote kerk in Gouda, de Sint-Jan, is zeer bekend vanwege de 72 glas-in-lood ramen met prachtige afbeeldingen die Bijbelse en andere geschiedkundige verhalen aangeven. Terwijl de organist het orgel ietwat saaie melodieën liet blazen, hadden we voor onszelf tijd genomen om de prachtige ramen te bekijken.