Museum Huis Marseille presenteert van 15 februari tot en met 22 juni de foto-expostitie “Revoir Paris” waarmee de bezoeker Parijs ziet door de lens van de gebroeders Séeberger in de periode 1900-1907. De fotografen laten prachtige situaties zien van het leven in Parijs zo’n 120 jaar geleden. In september vorig jaar liepen we zelf door het Luxemburg park en Montmartre waar veel foto’s van zijn te zien. Het is fascinerend te zien hoe goed de kwaliteit en scherpte van de foto’s is. Het was zeer de moeite waard.



 

In het textielmuseum in Tilburg is een expositie over extravagante kleding, Shape genaamd. We maakten er samen een leuk dagje van, lunchten eerst in Tilburg en bezochten het museum. De expositie was klein maar fascinerend mooi. Daarna deden we nog een rondje langs de oude machines van de weverij.






 

Andere glaskunstenaars in Musiom waren Rachel Daeng Ngalle met glazen beeldjes, Thea Figee met (oranje) vazen van glas, Hans Janssen met glazen portretten, Willem van Oijen met panelen met spijkers en Sjaak Smetsers met glazen abstracties. In het bovenvertrek hingen mooie schilderijen van Gerard te Wierik (abstract “riet”), Johan Abbeling (Groningse rustieke landschappen), Hans Deuss (surrealistische landschappen) en Wilfried Grootens (beschilderd, verlijmd en gepolijst glas). Zie ook de Musiom brochure 2025.

Vanuit Wijchen naar het Musiom in Amersfoort was het een uur rijden. We zouden dan half vijf aankomen en het museum sluit om vijf uur. We waren ter plekke zoals gehoopt: nog net een half uur voor de glastentoonstelling die juist vandaag voor het eerst opende. De grote kunstenaars waar we voor kwamen waren Wilfried Grootens met gelaagd bewerkt glaswerk, Patula Berm met ruimtelijke figuren van glasvoorwerpen en Christine Vanoppen met “gesoldeerde” glasdraden. De expositie was adembenemend mooi. Ingrid’s interesse was met name voor de ruimtelijke figuren. Zelf vond ik de strakke glazen objecten fascinerend. Zie ook de Musiom brochure 2025.
.
 

Kasteel Wijchen ligt in het centrum van Wijchen en is gebouwd door prinses Emilia, de zus van prins Maurits. Het verhaal van de parels is het volgende: Emilia van Nassau wilde trouwen met Don Emanuel van Portugal maar haar broer Maurits was er op tegen. Het stel had geen geld en hij was katholiek en toch trouwde het stel maar zonder steun van Maurits. Haar parels verkocht ze aan de Staten Generaal waarmee ze de kosten van het kasteel kon dekken. De parels werd een staatsgeschenk aan prinses Elizabeth Stuart. En nu gaat het verhaal nog steeds de ronde dat enkele van deze parels in de kroon van koningin Elizabeth en koning Charles zijn verwerkt. Wie zal het zeker weten? In het kasteel is ook een museum met oudheden en goed bewaarde vertrekken. De uitleg van een van de medewerkers was erg informatief en bijzonder vriendelijk. En nu in dea auto naar Amersfoort, museum Musiom.

Via connecties in Houten was Sam vanavond model in een modeshow bij kledingwinkel GOEDenCo in het nieuwe centrum van Houten. Het was een show voor genodigden maar als ouders mochten we er ook bij zijn. Met de camera in de hand en met toestemming van de winkeleigenaar legde ik een aantal acties vast van Sam en de dansgroep die het modellenwerk verzorgden. Op de ritmische muziek moesten de modellen hun dans en pasjes goed uittellen en werd tussen de bedrijven door snel van kleding gewisseld. Sam deed het bijzonder goed en kreeg veel complimenten van de dansers en wij van de bezoekers.


 

De expositie van de jurken trok vooral de aandacht van Ingrid. De mooie jurken zijn een sterk contrast met de slechte staat van het paleis. De vertrekken waren mooi gedecoreerd met de jurken van koningin Maxima, prinses Beatrix en prinses Juliana. Er waren baljurken van Claes Iversen, aparte jurken van Iris van Herpen en een verlichte kimono. In de ontvangsthal waren diverse jurken getoond (foto’s op laatste twee rijen).

Al een tijdje geleden stond een bezoek aan paleis Soestdijk op de planning. Nu met het slechte weer was er gelegenheid om iets te doen zonder nat te worden. Op paleis Soestdijk is een tentoonstelling over de jurken van het koninklijk huis als ook de sieraden die gedragen zijn. Op zich heeft het paleis al iets nostalgisch en om het nu eens aan de binnenkant te bekijken was ontzettend leuk. Dit eerste blog item gaat vooral over de sieraden. Het tweede gaat over de kleding.

Het Sieboldhuis is het Japanmuseum in Leiden wat vernoemd is naar Philipp Franz von Siebold (1796-1866). Hij woonde in het huis wat nu museum is van 1832 tot 1845. De website sieboldhuis.org spreekt over het mooiste uit het oude en nieuwe Japan in een Hollands huis met historische allure: prenten, lakwerk en keramiek, fossielen, herbaria, geprepareerde dieren, kleding, oude landkaarten en honderden andere schatten. Nu was er ook een expositie met heel veel kimono’s. Na het bezoek lunchten we op het water in Vlot Grand Café.

 

Museum Lalique heeft ook een mooie collectie schilderijen van Jan Toorop (1858-1928) en Kees van Dongen (1877-1968). Toorop is vooral gericht op impressionisme met sterke drang naar symboliek. Hij was in de laatste jaren van zijn leven gebonden aan een invalidenwagen. Opvallend vond ik zijn overlijdensbericht met de Bijbelse tekst uit Efeze 5:1-2: “Wordt dan navolgers van God, en wandelt om in liefde, zooals ook Christus u liefgehad heeft tot offer en slachtoffer aan God, tot lieflijken geur“. En ook de referentie naar Daniel 12:3, hier zijn verzen 2-3 (BGT): “Veel van de mensen die al gestorven zijn, zullen weer gaan leven. Sommigen zullen dan voor altijd leven met God. Maar anderen zullen voor altijd gehaat worden, en hun leven zal verschrikkelijk zijn. Dan zijn de wijze mensen als een licht voor het volk, ze leren mensen om het goede te doen. Ze zullen schitteren als sterren aan de hemel“, met een vooruitblik en troost door van de wederkomst van Jezus. Van Dongen legt meer nadruk op neo-impressionisme met accent op fauvisme wat zich kenmerkt door het gebruik van felle kleuren. In het museum was hier een veelvoud van te zien en je leest gemakkelijk in zijn schilderkunst dat hij vanuit Frankrijk zijn indrukken op het doek heeft gezet. Het museum had ook een aantal schilderijen van Picasso.

In Doesburg bevinden zich enkele musea waaronder het Lalique museum met glaskunst van de Franse kunstenaar René Lalique. Naast de glaskunst van vazen waren er ook broches te zien van begin 20se eeuw. Het museum maakt er op een handige manier gebruik van door in mooi nieuw glaswerk parfums en ook sieraden te verkopen.

Na een prettige lunch by LadyPapa in Bergen, winkelden we kort bij Sissy-Boy, Tally-ho en boekhandel Thomas, waar ik het nieuwe boek “Vos in de VS” kocht. We gingen vervolgens verder naar museum Kranenburgh met exposities van Harmen Brethouwer over strakke vormen en materialenkunst, Jan Roeland over kleurrijke “essenties” en expositie “In de rug van de zee” over schilderijen van duintaferelen.

De expositie waar we voor naar het Stedelijk museum kwamen was “Unravel” wat over kunst met stof ging. In de expostie ruimte in de kelder hingen lange stoffen en op verschillende plekken was er een uitbundigheid van kleuren. Wat Ingrid het leukst vond waren de wandkleden van stof en kunstig versierd met kralen en schelpen. De kunstenaar is Igshaan Adams. Heel grappig was de stoffen pop van Louise Bourgeois die zweefde boven het expositievlak. Eerdere foto’s gaven de indruk dat het wel een lengte zou hebben van 2m maar het bleek 20cm.







 

Als eerste liepen we door de bestaande collectie van het Stedelijk museum. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het zwaar tegenviel omdat het geen verhaal vertelde maar verschillende thema’s door elkaar. Studenten hadden er hun eigen “klus” ruimte en waar mooie schilderijen waren getoond was het een ratjetoe. Sommige schilderijen verdienen ruimte en dat was niet het geval. We hebben er toch wat mooie dingen kunnen zien zoals het varken van Jeff Koons, schilderijen van o.a. Jan Toorop, Jan Sluijters, Kazimir Malevich, Marius Bauer, Piet Mondriaan en Theo van Doesburg, en ook de hoge kleurenvakken van grafisch ontwerper Hezin O. Nostalgische foto’s waren er van o.a. John Lennon en Yoko Ono.

 

In museum Voorlinden is nu een expositie van Ron Mueck die levensechte mensenbeelden maakt; ze zijn alleen een beetje uit verhouding, of te groot, of te klein. We wilden ze graag bekijken, nu de expositie nog open is. Het werk van Richard Serra blijft ook steeds weer boeien. De gigantisch stalen wanden van 216 ton konden alleen worden geplaatst als ook het fundament zou worden aangepast. En dan zijn er de massief glazen sculpturen van Roni Horn, ook weer fascinerend. En opnieuw gingen we 45 seconden in de Infinity Mirror Room van Yayoi Kusama met duizenden gespiegelde lichtjes. Na het bezoek lunchten we in de tuin van het museum.