Tegen het einde van de middag pakte ik nog even de fiets naar de polder. Ik hoopte de rode wouw te zien (ik zag hem zaterdag tijdens een fietstocht van heel dichtbij maar had toen de camera niet mee). Vandaag zag ik de bruine kiekendief, de rietzanger en hoorde ik de ceti’s zanger en de roerdomp met zijn zware contrabas gezoem. De rietzanger, de kwikstaart en de fuut kwamen wel heel dichtbij. Alerte haasjes maakten het landschap compleet. Eenvoud is ook mooi.


 

Onze schilder stopte in september vorig jaar helaas met het schilderen van het huis. Een grondige aanpak van de overkappingen was een welkome opknapper. Een van de andere dingen die nodig aandacht nodig had was het hekwerk in de oprit. In de januari heb ik de hekjes al naar binnen gebracht om verder rotten door het natte weer te stoppen. In de afgelopen weken heeft Ingrid’s vader het rotte hout vervangen en ben ik het houtwerk gaan schuren, kitten, gronden en aflakken. Vandaag kon ook het RVS beslag er op en is het # klaar. Ook de drempel van de achterdeur is bijgewerkt. Nu stap voor stap naar de andere delen die onderhoud nodig hebben.

 

De bollenvelden met hyacinten maken plaats voor de tulpen. Daar ben ik persoonlijk wel blij mee want ik vind die hyacinten maar stinken. Een tulpenveld niet ver hier vandaan staat er prachtig bij door een mooi palet van verschillende kleuren. Toen ik terugkwam van boodschappen doen bij de kluszaak ben ik even gestopt voor onderstaande foto’s.

Deze week passeren twee auto’s de revu. Vanmiddag was ik met mijn vriend Rein naar Utrecht voor een proefrit van een nieuwe auto. De vorige auto is total-loss geraakt bij een aanrijding. Gelukkig is Rein daarbij niet gewond geraakt, wat gemakkelijk had gekund als je met 50km/u op een auto botst die plotseling de weg op schiet vanuit een oprit. Na twee weken had Rein een auto op het oog bij een autobedrijf in Utrecht-Noord. We reden een rondje Breukelen-Maarssen en testten de Opel Mokka X Turbo op allerlei zaken. Het begon met instellen van de stoel wat uiteindelijk lukte waarmee het rijcomfort meteen met drie punten omhoog schoot. Het was een gezellig uitje met een koop aan het einde. Veel veilige kilometers en plezier toegewenst met de aanwinst, Rein.


 

“Papa, kun je straks even helpen wat spullen uit de bus te laden?” appte Sam me. Een uur later stopte er een witte auto voor de deur. Sam heeft een Tesla. De gestroomlijnde auto ziet er spik en span uit, is mooi wit en heeft zwart lederen stoelen. We maakten een proefrit in de omgeving terwijl Sam ons allerlei functies toonde die de Tesla heeft. Alles wordt bediend vanaf een groot scherm waar een enorm navigatiescherm met objecten die je onderweg tegenkomt wordt getoond. Helaas liet zijn Fiat Abarth het helemaal afweten; heel jammer want dat was de auto die hem weer aan het chauffeuren kreeg na zijn motorongeluk in 2022. De Tesla is een geweldige upgrade waar ik wel erg gecharmeerd van ben. Ik wens Sam veel rijplezier en veilige kilometers toe.
 

Het is al weer een tijdje geleden dat we in Enschede waren. We bezochten Annelot voor een high tea in theehuis “Ik & Mijn Moeder”. We wisselden wederzijds cadeaus uit voor Annelot’s verjaardag en Annelot had cadeaus meegenomen uit Amerika. We kozen onze thee voordat het tableau met lekkernijen werd bezorgd. Zelf koos ik voor “Stoere mannenthee”. Annelot dacht meteen dat het een papa-grap was maar het was heus zo. We hadden mooie gesprekken met elkaar en genoten van het samenzijn. Na de high tea gingen we naar Annelot’s appartement. Rond half zeven vertrokken we weer over de A1 naar huis (met aan de andere kant van de weg weer een autobrand, gelukkig zonder gewonden). Rond half negen waren we weer veilig thuis.


 

Het toetje van de eerste vaartocht in 2025 was de havik die op een bord langs de Lange Sleatten zat. Omdat ik tegen de zon in keek leek het een torenvalk maar wel eentje met hoge poten. De kapitein draaide het schip in tegengestelde richting waardoor ik met de camera de zon linksachter me had. Het bleek een havik te zijn. Wow, die had ik nog niet eerder van zo dicht bij gezien. Deze foto’s zijn weer een markant punt want de havik staat er puik op dankzij de draaibeweging van de kapitein.
 
 
 

Tijdens het varen waren we voortdurend de omgeving aan het scannen. En plotseling zit er een buizerd voor ons. Schoonvader doet het spelletje mee en legt meteen de boot stil. Hierdoor kon ik een paar close-up foto’s maken van het vogelmodel. Na een kleine minuut vond meneer de buizerd het welletjes en nam de benen, of liever gezegd de vleugels.
 

De eerste vaartocht in 2025 bracht ons over de wateren rondom de Âlde Feanen. Het weer was prachtig, het licht iets te hard maar kleur was er volop. Net zoals de ganzen, het waren er veel. Ook kwamen vele aalscholvers in beeld die een bomenrij van wel 100m helemaal wit “geverfd” hadden. De ooievaar vloog een paar maal over en landde op een hoge paal, misschien om een nest te maken. Verder waren er de reiger, de kwikstaart, knobbelzwanen, zwaluwen, eenden, de grote zilverreiger en de waterhoen. De zangers waren vandaag niet thuis.






 

We waren vandaag in Friesland om onze ouders te bezoeken. Eerst bezochten we mijn moeder en dronken we gezellig koffie met gebak. Rond lunchtijd gingen we naar Ingrid’s ouders en hielp ik haar vader met de boot naar de jachthaven te verplaatsen. Het seizoen is weer begonnen en de sloep mag het water weer in. We reden met de boot op de trailer naar Warten waar de jachthavenbeheerder met zijn tractortje de trailer het water inliet. En voila, binnen 10 minuten lag de boot in het water en voeren we richting Earnewâld. Het woei stevig maar daar waren we op voorbereid. Het leek alsof we de eersten waren die aan het varen waren, lekker rustig. Onderweg maakte ik foto’s van de vogels en natuur. Met de wind mee voeren we voldaan terug naar de haven. De boot is er klaar voor.

Gisteren keek ik naar een video waarin de Sony 200-600mm werd vergeleken met de nieuwe Sony 400-800mm. Het was niet de lens die me intrigeerde maar de fotobewerking van deze Zuid-Afrikaanse fotograaf. Hij adverteert meteen over zijn worshops om vogelfoto’s beter te maken. Ik dacht: dat moet ik ook kunnen. Waarom zijn die achtergronden altijd zo licht terwijl in de praktijk de hele foto ongeveer dezelfde lichtsterkte heeft? Vanmiddag pakte ik de camera en deed een rondje buitenveld, park en tuin. Met de kwikstaart, huismus en de boomkruiper experimenteerde ik met een lichte achtergrond. Eens kijken of ik dit over een maand nog een mooie bewerking vind. De eerste drie foto’s zijn van de bruine kiekendief en buizerd.


 
 

Het is vandaag 9 jaar geleden dat mijn vader overleed na een ziekbed van ruim 9 maanden. Naarmate de tijd verstrijkt veranderen ook de herinneringen aan hem, op een positieve manier. De laatste beelden van zijn ziek-zijn nemen plaats voor de mooie momenten uit mijn kinder- en tienertijd. Het gemis blijft voor mijn moeder, zussen, familie en mezelf maar er is ook dankbaarheid voor het leven wat hij mocht leven en de liefde die hij met ons deelde. Zijn geloof, zijn karakter en enthousiasme waren daarin leidend en zijn blijvend in onze gedachten als we aan hem denken. Ook de datum van zijn heengaan op 1 april is weer “typisch passend bij heit” waar hij nu bij zijn Hemelse Vader is. Zoals ik eerder schreef is het een tot ziens.

Tussen de middag maakten we een korte boswandeling met de hond. Hoog in de bomen kraaiden de blauwe reigers vanuit hun nesten. Het waren er veel, het is dus een kolonie. We hoorden de vrolijke geluiden van koolmezen, pimpelmezen, roodborsten en tjiftjafs.

Vanmiddag floot ik de wedstrijd van de D1 tegen Saxenburg. Het was een lastige wedstrijd om te fluiten omdat er heel rommelig werd gespeeld op de kleine ruimtes, veel hakjes, veel gemiste passes en uiteindelijk geen goals. Na de wedstrijd nam ik de fiets naar Bennebroek waar Hisalis H1 (nummer 1) speelden tegen de nummer 3 in de competitie. Al vroeg kwam de thuisploeg op een 1-0 voorsprong en kwamen er nog veel kansen voor Bennebroek. In de tweede helft was Hisalis duidelijk de betere ploeg maar kwam niet tot score, tot de laatste 10 minuten: Hisalis kreeg de ene na de andere strafcorner maar ze gingen er niet in. Dan is het bijna tijd en is er nog 1 strafcorner te spelen; spelers en bank hadden de moed al opgegeven. Maar tot ieders verrassing raakte de bal de plank en was het op de uiterste valreep 1-1, een heus spektakel.


 

De Volvo was vandaag in onderhoud voor een servicebeurt. Alles wordt weer grondig nagekeken, filters vervangen, software bijgewerkt en de zomerbanden zijn er weer onder. Al fietsend ging ik naar de dealer om de auto weer op te halen en maakte onderweg foto’s van de hyacinten en narcissen die nu gaan bloeien. De Keukenhof is weer open en de drukte begint al op te bouwen. De stalletjes staan opgesteld, zie laatste foto, en auto’s en bussen rijden af en aan. De grote drukte komt nog als op 12 april het corso door de streek gaat. Voor mij was de kleur van de velden tegen de strak blauwe lucht de moeite waard om zo nu en dan even te stoppen met de camera (van de telefoon). Bij de dealer vouwde ik de fiets op en reden we samen terug in de auto.