Eén van mijn eigenaardigheden is het fotograferen van insecten, althans als het licht gunstig is. Op Kefalonia was dat het geval en waren er heel veel kandidaten om te fotograferen. De kunst is niet zozeer het waarnemen maar om de insect scherp op beeld te krijgen. Dat is met de Tamron lens aardig gelukt en de variatie aan objecten was groot.
Op deze bevrijdings(zon)dag keken we naar Hour of Power en luisterden we naar een oude dame van 93 die in haar tienertijd in een Japans kamp had gezeten in voormalig Nederlands Indië. Vrijheid is een groot goed en zij benadrukte dat in haar interview. De bevrijdingsvlag wappert aan huis om die vrijheid te vieren. Daarna maakten we een wandeling door de duinen en over het strand.
Thuisgekomen las ik verder in het boek “Life without lack – living in the fullness of Psalm 23” van Dallas Willard. Tussendoor ging ik struinen in de struiken in de tuin voor mogelijke macro-kandidaten. Het meest bijzondere diertje was de Groene Struiksnuitkever die op een rozenblad aan het knagen was. Het is ongeveer 6mm groot. De verhouding met mijn duim is goed te zien op de derde foto.
Voor morgen wordt er regen en onweer verwacht. Daarom trok ik vanavond met de macrolens het park even in. Misschien zou ik nog wat tegen komen. In volgorde van de foto’s zag ik de kokommerspin, bladluis, bonte hooiwagen, strekspin, dansmug, maskerspinnetje en hydrellia. De kleinste is de komkommerspin met een lichaamslengte van ongeveer 3mm wat voor een handmatige lens een hele tour is om scherp te krijgen. De strekspin met lange poten is inclusief poten ongeveerd 20mm. De hydrellia op de witte bloem heeft een lengte van ongeveer 2mm, 10x keer zo klein als de strekspin. De microwereld met een macrolens blijft fascineren.
Het zonlicht brak vanmiddag door waardoor de bladeren op de planten weer droog werden en insecten weer hun plekje innamen. De bloemenvlieg was de eerste die ik tegen kwam en de eerste foto was meteen scherp. Het tweede insect was de Smalle Randwants (Gonocerus Acuteangulatus) met zijn lange voelsprieten. De derde was een onbekende bladluis die op een rozenblad zat.
Het experimenteren met de Pergear 60mm lens ging vandaag verder. Het licht was gunstig waardoor macrofoto’s mogelijk waren. De wind was soms een spelbreker. Een vaste hand is nog wel een punt van aandacht. Met statief foto’s maken is geen optie want insecten bewegen voortdurend en het aanpassen van het statief brengt meteen weer onscherpte. Mijn aanpak is om het diafragma op f/8 te zetten, de sluitertijd op 1/160 – 1/400 te zetten (afhankelijk van de lichtsterkte), de foto-snelheid op maximaal (30 per seconde) en de scherpte-vergroter te activeren (met geprogrammeerde knop). Zodra er focus is schiet ik meteen 5-10 foto’s en hoop dat er een scherpe foto tussen zit. Het verschil in scherpte of niet is soms maar een millimeter of kleiner. Met chirurgische precisie moet de camera worden stilgehouden. Soms lukt het, meestal lukt het niet. Hier volgen nog een paar van de resultaten met de schorsmarpissa spin, de groene schildwants (paartje), een paar bloemvliegen en het spits elfje (laatste foto).
Terwijl ik het blog item maak over de pergola loopt er een spinnetje over mijn bureau van ongeveer 1cm. De camera met macrolens ligt nog gebruiksklaar en van heel dichtbij maak ik onderstaande opname van het spinnetje. Gisteravond had ik gezocht naar de knop om het beeld vergroot te kunnen zien zodat ik op de tiende millimeter kan scherpstellen. Het vraagt (nog) beter licht en een hele vaste hand.
Omdat het licht vandaag redelijk neutraal was (geen felle zon of wolkenreflectie) was het een heel geschikt moment om de macrolens op de kleine dieren te richten. Van de bijna 500 foto’s zijn er maar een stuk of 20 overgebleven. Dat komt omdat de Peargear 60m lens een handmatige scherpstelling heeft en een vergrotingsfactor tot wel 2:1. Voor een goed resultaat is een diafragma van f/8 het minimale om voldoende scherptediepte te krijgen. Daarmee moet de sluitertijd naar beneden. Het is dan lastig om de camera helemaal stil te houden want elke tiende millimeter telt. De meeste insecten zijn maar 1cm groot terwijl je een lensafstand van 8-10cm hanteert. Elke ademhaling brengt beweging in de foto. Er is toch een aantal redelijk gelukt. Volgende keer weer een beetje beter.
Toen ik vanmorgen de honden uitliet viel mijn oog op een aantal insecten in de struiken. Het leek me leuk om die van dichterbij te bekijken met de nieuwe Pergear macrolens, even pergearen dus. Van de 140 foto’s zijn er maar 2 geslaagd. Door de hoge vergrotingsfactor, laag licht en daarmee een relatief lange sluitertijd is het heel lastig om de scherpte er in te krijgen. De eerste foto is het welbekende lieveheersbeestje en de tweede is een zgn. afvalvlieg, de Suillia Bicolor.
Tijdens onze vakantie op Madeira bestelde ik een Pergear 60mm f/2.8 macro lens met 2:1 vergroting, voor mijn verjaardag van Ingrid. Al langer keek ik naar een macro-lens maar een goede lens komt al gauw in de buurt van €1000. De Pergear is een eenvoudig model maar de recenties waren goed, en de prijs slechts €185. Dat is het proberen waard. Omdat de levering langer deed wachten (vanwege een enorme vraag) dan voorzien kreeg ik een refund van €30. Wat kun je verwachten van een lens van iets meer dan €150? Nou, heel veel. De uitvoering is solide, mooi glas en superscherp. Er is behoorlijke vignetting als je landschapsfoto’s maakt maar daar is een macro niet voor bedoeld. En bij macrofoto’s is die vignetting er niet. Gek genoeg heeft de diafragma ring geen klikstops maar doorloopt de f-stops lineair. Je moet handmatig scherpstellen en dus een stevige hand hebben. Bovendien is er geen digitale lensinfo beschikbaar maar dat probleem had ik al opgelost met de Laowa 10-18mm met een programma om dergelijke info aan het EXIF record toe te voegen. Hier is een eerste indruk van de lens. De 2:1 vergroting is wel een mooie bijkomstigheid.
Terwijl we een koffie nemen in de tuin zoemen de insecten om ons heen. Dat vraagt om een camera. Zo gezegd zo gedaan. Met de Tamron 28-200mm is een beetje macro op 200mm best te doen. Nog mooier zoude 1:1 macrofoto’s zijn maar dat vraagt meer geduld. Op deze foto’s zijn de details van de kleine diertjes al aardig goed te zien.
Orthetrum cancellatum is de officiële naam van de gewone oeverlibelle. Vanmiddag zat ze bij ons in de tuin en bleef op de rand van de zitkuil zitten (mannetjes hebben een blauw onderlijf). De lichaamslengte van volwassen libelles ligt tussen 44 en 50 millimeter en de spanwijdte is 70 tot 80 mm.
Wat voor torretjes geldt, geldt ook voor de vlinders. Corfu is een vruchtbaar eiland en zeer bloemrijk. En daarom zijn er ook veel vlinders, althans als de natuur zijn werk kan gaan. En dat blijkt op Corfu helemaal goed te gaan want er zijn ook dit jaar veel (verschillende) soorten vlinders.
Waar op Corfu bloemen zijn zie je ook ontzettend veel (vliegende) torren in verschillende maten en kleuren. Hier is een kleine verzameling van torretjes die zich stil hielden onder de macro-lens.
Spinnen zijn een interessant object om te fotograferen. In hun web lijkt het eenvoudig maar het omgekeerde is waar. Als je ze met macro-oog observeert zie je dat ze twee scherpe ogen hebben. Ze zien je met de camera al op afstand aan komen. Zodra je dichterbij komt rollen ze zich helemaal op, of, wanneer ze lopen, gaan ze geheid van je af lopen. Toch is het gelukt een paar mooie spinnen te fotograferen. Van dichtbij zijn ze fascinerend mooi.
Op Corfu heb je op krekels en sprinkhanen. Ten eerste is er de greppelsprinkhaan (donker gekleurd), de struiksprinhaan (felgroen), de bramensprinkhaan (witte kop, verticale foto) en de Egyptische treksprinkhaan. De laatste is een maatje groter dan de eerste twee en geliefd bij katten vanwege hun proteine.
