Tussen de buien door zagen we kans om een stukje te gaan fietsen in de omgeving. We reden naar de Gorsselse Heide, zo’n 4km bij het huisje vandaan. Opnieuw waren de kleuren van bomen en landschap prachtig. We maakten wat foto’s, ontweken een paar verdwaalde naregenspetters en reden terug over de natte onverharde wegen naar het huisje. Daar aangekomen was er net een grote berk omgewaaid die de oprit blokkeerde. De eigenaar van het terrein ruimde diezelfde middag nog de boom op en zo was de oprit weer beschikbaar voor de auto. Gelukkig was de boom niet op de auto gevallen.
 


 

In de gerenoveerde hal van het paleis was een fotoshoot decor geplaatst. De zeer toeristisch lijkende plek kon niet worden genegeerd want we waren nu zelf toeristen, in eigen land. Een aardige dame vond het erg leuk om met een “echte” camera een foto van ons te maken. Hier zijn we dan: poserend in paleis Het Loo.
 

In 2021 waren we al eens gaan wandelen in de bossen rondom paleis Het Loo wat toen gesloten was i.v.m. verbouwing. Vandaag gingen we het paleis bezoeken. Eerst het gedeelte van koninging Wilhelmina waar ook Juliana en Bernard hun verblijven hadden. In de andere vleugel was de inrichting van voormalig koningslid Mary. Het eerste gedeelte was mooier en stijlvoller dan het Engelse gedeelte wat een beetje een ratjetoe was van verschillende stijlen. Op het dak hadden we uitzicht over de mozaiktuinen.





 

Ons verblijf in Gorssel was een mooi huisje midden in de bossen. De rust in de omgeving was heerlijk en met de nieuwe vogelapp ontdekten we allerlei vogelsoorten die ik heb geprobeerd te fotograferen. ‘s Ochtends vroeg kwam de buizerd al even de weilanden verkennen en in de bomen rondom zagen we de vinken, koolmezen, pimpelmezen, kwikstaarten, bonte spechten, bonte vliegenvanger, boerenzwaluwen, zanglijsters enz. Het huisje was modern ingericht en van alle gemakken voorzien. We hadden zelfs fietsen tot onze beschikking. Dat zouden we later die dag gaan doen.

 

Voor het avondeten hadden we gereserveerd bij de Lochemse Berg in Barchem. Het viergangen menu werd voor ons op maat gemaakt met als absolute topper het hoofdgerecht van duif. Het was een gezellig etentje met uitzicht over de mooie tuin.

 

Thuisgekomen van de prachtige wintersport vakantie met Sam, bekeek ik nog even de pistes die we gebruikten. In onderstaande kaarten heb ik de liften gemarkeerd die ons op de pistes brachten. De startroute elke ochtend was: vanuit het hotel Le Bettex en vervolgens Roc-1 en Roc-2. Vandaar uit gingen we veel naar Granges of Becca of naar Plan de l’Eau en dan naar Cime Caron (hoogste punt op 3200m). Op een ochtend pakten we vanaf Le Bettex de lift Pointe de Masse (2804m) en lift Masse-1 die helemaal rechts staan op de kaart (naast Cime Caron). Op Col de la Chambre (2850m) hadden we een prachtig uitzicht over de Alpen en de Mont Blanc. Vele malen legden we de stuntpiste naast Chatelet af en gingen we terug via Bouqetin. om bij de stuntpiste te komen moesten we afdalen naar de lift Plan de Mains. Dat kon via rode pistes Alouette of Mouflon. Die laatste bracht me de stuipen op het lijf met 800m “zwart”. De Fransen waren niet altijd zo nauwkeurig met de piste kleuren. We orienteerden ons aan de rechterkant (oostkant) van de kaart vanwege de makkelijke bereikbaarheid en de mooie pistes. Eenmaal gingen we vanaf de lift 3Vallées (naar Col de la Chambre) en namen we piste Lac de la Chambre terug. Dat was op een ongunstig moment want de bewolking weerkaatste het felle zonlicht en maakte de zichtbaarheid op de piste bijna nihil. Je kon dus niet zien waar je naar toe ging. Het mocht de pret niet drukken. Ons favoriete lunchrestaurant was onderaan de Grange: Le Grand Lac met goed eten en prachtig uitzicht.
Onderstaande kaarten komen van https://www.wintersport.nl/.
 

Skiën is bijzonder leuk als je technisch vaardig bent en onbevangen de piste afgaat. Voor het eerste zal ik meteen toegeven dat ik geen expert ben maar een enthousiaste liefhebber. Wat de onbevangenheid betreft, is die sinds mijn mountainbike ongeluk in 2020 helemaal weg. Daardoor ga ik alleen langzaam de piste af om volledige controle te houden. De buckelpistes zijn niet mijn vrienden maar je moet er soms letterlijk om heen. In ieder geval is het me steeds gelukt. Scherpe en snelle bochten maken (carven) is niet deel van mijn spel. Toch wist Sam enkele mooie foto’s te maken waardoor er warempel licht sprake zou kunnen zijn van “carven”. We hebben er om gelachen en genoten van de leuke foto’s die Sam al achteruit boardend maakte.
 

 

Op de hogere stuntpistes maakte Sam reuzensprongen. De eerste keer dat Sam deze sprong maakte keek ik naar de verkeerde bult en zag Sam voor de sprong en na de sprong, maar niet tijdens de sprong. Bij de volgende sprongen richtte ik op de juiste plek en maakte met de stand 10 fps een aantal mooie opnames. De eerste 4 foto’s zijn van de 2de sprong. De volgende 6 foto’s zijn van de 3de sprong. De prachtige momenten liggen zo mooi vast. De laatste (grote) foto is van de 4de sprong. Genieten dus!

Met de camera in de tas vertrokken we opnieuw naar de stuntpistes. We wilden foto’s maken van Sam’s sprongen en later van mijn “carven”. Op de stuntpiste aangekomen stopte ik de camera onder mijn jas en koos positie waar Sam een jump zou gaan maken. Op vier verschillende plekken hebben dit ritueel (piste af, lift in) zo’n vier keer herhaald om de beste resultaten te krijgen. Wat een groot plezier was dat.

 

Les Trois Vallées is het grootste skigebied in de wereld. Waar moet je beginnen? We moesten het zelf ontdekken en binnen een week hebben we zoveel mooie pistes gezien en genoten van de afdalingen. Nou, niet allemaal vanwege te steile afdalingen. Sam neemt elke piste zonder moeite en dat hoor ik door enthousiaste lange jiiieeeeuuuw’s. Zelfs bij die ene rode piste die mij zwart voor de ogen werd. Dat was geen piste maar een vrije val, dacht ik. Na alle zenuwen onder controle te hebben gekregen slalomde ik de 800m “zwart” veilig naar beneden. In de afgelopen dagen had ik al een aantal sporters liggend op een brancard afgevoerd zien worden. Dat zou niet mijn bestemming worden en dan liever langzaam dan liggend. De mooie uitzichten waren adembenemend en de gezellige tijd samen was fantastisch. Op de laatste twee foto’s hieronder konden we op een afstand van 60km de Mont Blanc zien. Het was genieten samen.

 

 

In september vorig jaar boekten Sam en ik opnieuw een wintersport vakantie. We wilden wel iets anders proberen en daarom werd de bestemming Les Trois Vallées in Frankrijk. We hadden een appartement in Résidence MMV in Les Menuires. De autorit van afgelopen donderdag verliep wat moeizaam door de Ardennen en Noord-Frankrijk vanwege de verse sneeuw. Onderweg zagen we veel auto’s die in de berm waren beland. Gelukkig werd het weer na Metz beter en kwamen we veilig aan in Les Menuires. Het hotel heeft lockers voor de ski- en board materialen. Vanuit de lockerruimte konden we zo naar buiten lopen en op de smalle piste naar de lift glijden. ‘s Middags op de terugweg pakten we het bovenste stuk van de smalle piste en sjeesden we zo het hotel binnen, ideaal.


 


 

De nieuwe route gaf ook weer andere bezienswaardigheden of vertier. Allereerst reden we langs Loch Dochart (punt 24 |🌐) met een oude ruine midden in het moerasland. Ook hier was de weerspiegeling in het water prachtig helder en kleurrijk. Even verder kwamen we onverwacht langs Trossachs Woollen Mill (punt 25 |🌐) waar de Schotse hooglanders in een weiland stonden. Voor een pound kon je eten voor ze kopen en ze zelf voeren. Annelot kocht niet alleen voer maar ook een Schotse muts voor ons tweeën en zo stonden we fraai op de foto… Als laatste bezochten we het kasteel in Doune (punt 26 |🌐) waar ook opnames zijn gemaakt voor de serie Outlander. Al met al was het een bijzonder mooi en vol weekend. De route bracht ons nog langs het monument van David Stirling (Special Air Service) die de SAS heeft opgericht.

 

Op de laatste dag van ons bezoek reden we de route terug naar Glasgow maar nu via de route langs Callander ten noordoosten van Glasgow. Na een stop bij The Three Sisters (punt 11 |🌐), genoten we van de mist boven het gebied Rannoch (punt 22 |🌐). Een andere fotograaf maakte een foto van ons met op de achtergrond de bomen in een meertje ingehuld in een mist. Het was een prachtig schouwspel. Nog mooier werd het een kilometer verderop bij Lochan na h-Achlaise (punt 23 |🌐). Het beeld wat hier op ons afkwam was bijna surrealistich. De kleuren van het landschap waren buitengewoon mooi en de weerspiegeling verdubbelde het schone effect. We kregen er geen genoeg van.

 
 

Het tweede kasteel wat we wilden bekijken was Eilean Donan (punt 20 |🌐). Het ligt op de route naar het schiereiland Isle of Skye (punt 21 |🌐). We boften want op de parkeerplaats was een muzikant zijn doedelzak aan het inspelen. De muzikanten gaven een optreden in het kasteel ter gelegenheid van een bruiloft die er plaatsvond. Rondom het kasteel waren zangvogels, watervogels en een zeehond. Het water staat er in verbinding met de oceaan. Het uitzicht met kasteel was adembenemend. Ook reden we nog naar het eiland Isle of Skye maar voor een echt bezoek was de tijd te kort.



 

Het meer Loch Cluanie wordt opgehouden door een stuwdam. Omdat het bijna windstil was, was het water van Loch Cluanie ook bijna strak (punt 18 |🌐). We maakten er een paar mooie foto’s en gingen lunchen (punt 19 |🌐) bij het gelijknamige restaurant Cluanie Inn. We boften ook hier enorm met het mooie weer.