Om de trap naar de zitkuil voor te bereiden hebben Sam en ik vanmorgen aan weerszijden van de instap korte damwanden geslagen van zo’n 80cm diep. Later komen er L-elementen tussen die de treden van de kuil insluiten. De 4cm dikke hardhout planken waren goed te bewerken met elektrisch gereedschap, een klassieke zaag en geduld.
Vanmiddag heb ik een pad gestraat buiten het atelier om. Ingrid zorgde voor de aanvoer van klinkers en het dichtmaken van de kieren waardoor de oude klinkers stevig in hun plek kwamen. We moeten nog even wachten met het belopen er van maar het zal een gemakkelijke toegang naar het terras zijn, vooral in de ochtend als het gras nog nat is.

Terwijl ik met de camera de lucht fotografeer pak ik tussendoor even een bloem. Door de sterke zoom in combinatie de grootst mogelijke opening (kleinste diafragma van toch wel f/6.3) bij de lens in te stellen, ontstaat een mooie bokeh op de achtergrond. D.w.z. dat lichtpuntjes in de onscherpe achtergrond kleine rondjes worden of dat een achtergrond dusdanig onscherp wordt dat alle accent op het scherpe object komt te liggen.

De foto van de vink van vanmiddag is genomen door plat op de grond in de duinen te liggen en zo op ooghoogte te komen met de vogel. Daardoor krijg je veel scherptediepte boven (achtergrond) en onder (voorgrond). De vink lijkt daardoor nog scherper. Ook experimenteer ik even opnieuw met de kleur van de watermerken; antraciet of blauw (van het blog).

Door het slechte weer besloten we maar geen wandelingen te maken en dan doorweekt thuis te komen. We togen naar Luxemburg waar we het museum voor moderne kunst bezochten. Het MUDAM, Musée d’Art Moderne Grand-Duc Jean, is een kunstmuseum in Luxemburg-stad uit 2006, gelegen op de Kirchberg, buiten het centrum. Het museum is gebouwd op de ruïnes van voormalig Fort Thüngen en is op zich al bewonderingswaardig. De kunst binnen was eigenlijk bagger behalve 1 schilderij, 1 tafereel met drumstellen aan plafond en de grote spiegelopstelling in de grote hal. In de entree hangen de portretten van groothertog Jean en groothertogin Joséphine-Charlotte.


 

Het prentenboek van Ingrid vordert steeds meer. Vandaag maakten we de eerste foto’s in haar atelier die bestemd zijn voor een proefdruk en het vinden van een passende uitgeverij.

In het locale theater trad vanavond Marc de Hond op. Hij doet een programma van 29 avonden waarin hij wordt geinterviewd door prominente Nederlanders, vaak tv-makers. Vanavond was Frenk van der Linden zijn interviewer. Hij doet dit omdat er opnieuw een tumor bij hem is geconstateerd, waarvan de overlevingskansen niet erg groot zijn, en hij voor zijn kinderen een soort van documentaire willen achterlaten. Eigenlijk is het heel erg wrang maar Marc is een opgewekte persoon met een enorme overlevingsdrang. Hij doet het theater vanuit een rolstoel vanwege een dwarslesie die hij opliep bij een tumor in zijn rug. Hij ziet het leven niet als eeuwig maar met een begin en een einde. That’s it. Zijn grootouders hebben Auswitch meegemaakt en hijzelf is met de Torah opgegroeid. Nu heeft hij er afstand van gedaan. Ondanks zijn ontoombare energie was dat voor mij het meest trieste van de avond; het besluit om het Godsbesef te ridiculiseren. En dat op het randje van het einde.
 

Van een collega kreeg ik een draadloze verbindingsset waarmee je via een ethernetkabel je verbinding in huis kan uitbreiden of verplaatsen via het stopcontact. Al een lange tijd wilde ik het netwerk uitbreiden naar het atelier en de tuin; hiervoor had ik al aansluitingen voorbereid. Het enige probleem was om een kabel te krijgen op die plek. De verbindingsset bleek de oplossing. Met een nieuwe router die ik heb aangepast voor de doelstelling is de WiFi uitbreiding gelukt.

Voor deze avond hadden de schouwburg in Rijswijk gereserveerd. De dames Plien & Bianca zijn toeren langs theaters met hun voorstelling “En nu dan?”. In verschillende sketches worden typetjes uitgebeeld en is er een gemeenschappelijke figuur die steeds weer terugkomt. Het is veel kolder wat in anderhalf uur wordt vertoond met af en toe echt komische stukjes. Ik denk dat de vrouwen meer lachten dan de mannen. Het was erg gezellig samen maar ik had wel het gevoel (weer) in de verkeerde “film” te zitten.

De volgende stap op de route was het Van Abbemuseum in Eindhoven. Het museum ligt in het hartje van de stad en heeft tot 26 januari een expositie van Frans Hals onder het thema “Oog in oog met Frans Hals”. Helaas zijn er maar 2 schilderijen van hem te zien. Het mooiste van het museum vond ik eigenlijk het gebouw zelf. Onder de getoonde kunst zat zeker originaliteit maar echt mooi vond ik het niet. Er waren o.a. het vlechtwerk met bedrukt hout van Tijs Rooijakkers, schilderijen van Ad Snijders, werk van Nathan Coley (“A place beyond belief, 2012”), werk van Dan Peterman (“de grote kussenbank uit 2007), schilderijen van Wim van de Plas (ook in braille beschikbaar), van Anselm Kiefer, van Carel Willink met zijn vrouw en veel mooi werk van Jan Sluijters van rond 1910-1931, en vele anderen.

In het derde en vierde gedeelte van de Hermitage waren oude meesters en oud-ingerichte kamers. De grote zaal met meer dan ware-grootte schilderijen (gigantisch groot) was indrukwekkend. De schilderijen uit de VOC tijd werden bijgestaan door vergelijkende reportages van actuele personen zoals Ruud Gullit. Ook de paar werken van Rembrandt, niet noodzakelijkerwijs prettig, waren bijzonder met de anatomische onderzoeken naar hersenen en buik. Tot slot was er de memorabele zaal met monumenttegels van de koninklijke familie en hun banden met de Russische adel (begon met Willem II die met Anna Paulowna trouwde), daarna de kerkzaal, de keuken van het vroegere armenhuis en de registerkamer waar de administratie werd onderhouden.

 

De Nederlandse (outsider) kunstenaar Willem van Genk (1929-2005) heeft een uitzonderlijk actief brein gehad met veel aandacht voor detail. Hij ziet de wereld vol dreigingen die hij in zijn werk in kaart wil brengen en bouwt met die gedachten zijn eigen wereld. In veel werk is er de bijna obsessieve drang naar detail die hij uit wegenkaarten, trein- en metrolijnen, luchtvaartroutes en dienstregelingen haalt. Op de tentoonstelling zie je dan grote schilderij-tekeningen van wereldsteden, soms haarfijn gedetailleerd. Ik had nog niet van Willem van Genk gehoord maar was onder de indruk van zijn originele creativiteit.




 

In de Hermitage in Amsterdam is een tentoonstelling van meer dan 300 stuks juwelen van de Russische tsaren en tsarinnen uit de 19de eeuw en daarvoor. Veel hiervan komt uit de Hermitage van Sint Petersburg en is zelfs nog nooit getoond in Russische musea. De eerste expositie staat vol met mooie schilderijen van de deftige dames (uit de Romanov familie, Julia Telyakovskaya, tsarina Maria Fjodorovna, enz.) die maar al te graag hun mooie sieraden wilden tonen. Dat ging niet altijd op want soms waren de sieraden zo zwaar dat ze hooguit geëtaleerd konden worden op een sjieke plek in de mooie huizen. De expositie liet niet alleen de schilderijen zien maar ook de mooie kleding die prachtig werd getoond achter glas (weliswaar). Ook was er het sieraad van Bibi van der Velden met de “Memento Mori” en gemaakt is in de vorm van een grote verwelkende tulpenknop. Het is versierd met miniatuurinsecten bestaande uit goud, edelstenen, robijnen, smaragden, karmozijnrode saffieren en kleurloze diamanten. Daar naast hing de bekende postzakjas van Koningin Máxima, ontworpen door Jan Taminiau.



 

Het kerstverlof geeft even tijd om Lightroom bij te werken. De teller van actieve foto’s staat op 96511. Alles is ingedeeld vanaf de jaren ’60. Het blog is mijn middel om sommige daarvan te delen met familie en vrienden en toevallige voorbijgangers. Terwijl ik de export functie van Lightroom aan het bijwerken ben en nieuwe overlays test kom ik wat closeups tegen van dierenportretten. De export functies laten een eenvoudige update zien van het copyright logo, exif gegevens en hooxies.nl referentie.

 

Een verrassing na het museumbezoek was de tip van de gastheer om ook het Huis Van Gijn te bewonderen. Op de website https://www.huisvangijn.nl/ is de informatie te vinden: “Simon van Gijn, zakenman, jurist en verzamelaar woonde aan de Nieuwe Haven van 1864 tot zijn dood in 1922. Zijn huis en verzamelingen liet hij na aan de Vereniging Oud-Dordrecht om de collecties openbaar te maken en het huis als museum in te richten onder voorwaarde dat het interieur zo veel mogelijk in tact zou blijven.”. Het huis is nog steeds in stijl en laat mooie verzamelingen van boeken, prenten en mechanieken zien die Van Gijn gebruikte in zijn studeerkamer en bibliotheek. Ook de keuken, slaapkamers en badkamer zijn in goede staat gebleven en laten oude ketels en ovens zien voor het koken en warm badwater. Op de zolder is een oude speelgoedverzameling te zien die bijzonder is te meer omdat het echtpaar Van Gijn zelf geen kinderen had. De tip in het museum om dit bijzondere huis te zien was zeker een toetje op ons weekendje weg.

 

We kwamen specifiek voor de kleding expositie in het Dordts museum. Tevens was er een expositie van Kees Verweij, een”Cobra”-genoot van Karel Appel. De werken van de vaste tentoonstelling zijn prachtig. Opvallend werk was er van Albert Cuyp, Ary Scheffer, Van Strij, Johan Weissenbruch en Jan Toorop. Het museum was erg trots op het meesterwerk van Albert Cupy, nl. die van de ruiter op het paard in het landschap (groot afgebeeld).