Gisteren keek ik naar een video waarin de Sony 200-600mm werd vergeleken met de nieuwe Sony 400-800mm. Het was niet de lens die me intrigeerde maar de fotobewerking van deze Zuid-Afrikaanse fotograaf. Hij adverteert meteen over zijn worshops om vogelfoto’s beter te maken. Ik dacht: dat moet ik ook kunnen. Waarom zijn die achtergronden altijd zo licht terwijl in de praktijk de hele foto ongeveer dezelfde lichtsterkte heeft? Vanmiddag pakte ik de camera en deed een rondje buitenveld, park en tuin. Met de kwikstaart, huismus en de boomkruiper experimenteerde ik met een lichte achtergrond. Eens kijken of ik dit over een maand nog een mooie bewerking vind. De eerste drie foto’s zijn van de bruine kiekendief en buizerd.


 
 

Op de Oosteinderpoel voeren vanmorgen twee jongemannen van rond de zestig. Ze werden gesignaleerd in een kayak en met camera’s in de aanslag. Rein en ik hadden een kayak van Rein’s werkgever te leen en verkenden de omgeving op bijzondere vogels. We zagen vooral grauwe ganzen, brandganzen, nijlganzen, blauwe reigers, zwanen, krakeenden, futen, aalscholvers, tjiftjafs, groenlingen en 1 koperwiek. Het was een heerlijke zonnige ochtend, lekker stil, tenminste als de vliegtuigen een andere baan kozen.

 

Onze route ging terug langs de haven van Lauwersoog langs de dijk bij Ezumazijl. Hier is een klein sluisje uit 1901 en een groot gemaal. Vanaf de dijk kijk je uit over de polder en een kilometer verderop kun je met de auto over de dijk en kom je langs De Punt, het water waar veel watervogels vertoeven. We zagen hier onder andere de bergeend, de pijlstaart (had ik nog nooit eerder gezien, eerste grote foto) en de tafeleend (tweede grote foto hieronder).



 
 

Na de noordelijkste rit in Friesland, verbleven we een nachtje in aldaar. Terwijl Ingrid het hoedenmaken afrondde, ging ik wandelen met haar vader in Lauwersoog. De enige vraag was: waar dan, oost, zuid, west? Want de Lauwersmeerpolder is weliswaar een natuurgebied maar waar vind je de mooiste ingang? We wandelden eerst door het Marnebos en hielden het kort want het was niet wat we verwachtten. Daarna reden we zuidelijker naar de vogelkijkhut Deensgat. We zagen veel ganzen en hoorden de Ceti’s zanger maar konden hem niet vinden in het riet. Dan maar weer verder op verkenningstocht.



 

Vanmiddag gingen mijn moeder en ik op stap met de auto. We reden een willekeurige Friese route langs plaatsjes waar vroeger familie woonde. De route ging verder richting zeedijk naar de noordelijkste wegen in Friesland. Onderweg zagen we de weidevogels en een buizerd. Bij Holwerd wilden we de zee even zien en stopten we op de pier voor een foto met uitzicht over Ameland. Bij Zwarte Haan onderbraken we de rit voor koffie en gebak. De mooie landschappen, mooie luchten en dorpsaanzichten gaven de autorit kleur en genietmomenten.


 

Vanmorgen was ik van plan om in de duinen te gaan wandelen maar besloot het dichter bij huis te houden en ging even koekeloeren bij de oude stort. Het was winters koud en de Bird ID app vertelde me dat het vogelgeluid dat ik hoorde van de groenling was. En al gauw had ik ze in het vizier en schoot mijn plaatjes. Thuisgekomen bleken er ook putters tussen te zitten. In het gras tokkelde een graspieper, aan de boom kleefde een koolmees, op een tak genoot de roodborst van de zon terwijl ganzen het luchtruim bezet hielden. De groenling was de verrassing ter plekke omdat het momenteel redelijk stil is wat vogels betreft. Misschien dat we weer een drukkere tijd in gaan nu het eind van de winter in zicht komt.

 

De rijp zat vanmorgen over het hele landschap: gras, riet en bomen toonden een winters landschap. Ganzen schreeuwden over het water terwijl het kruiend ijs een luid krakend geluid liet horen. Het uitzicht over de Kaag was bijna ouderwets mooi. Het deed me denken aan het schaatsen over de Kaag in 2009, 2012, en 2021 (1), 2021 (2) en 2021 (3).



 

In de kwelder boven Peazens en Moddergat zagen we veel watervogels zoals de bergeend, kokmeeuwen, scholeksters, verschillende soorten eenden waaronder de eirder, veel spreeuwen en een graspieper. In het weidelandschap waren veel kieviten en wulpen. Het was zonnig en daardoor kleurde het landschap prachtig groen. Het water kleurde mooi blauw met op de achtergrond twee vuurtorens van Schiermonnikoog, de Noordertoren (rood) en de Zuidertoren (wit). De sneeuwgors hebben we niet gezien maar dat bewaren we voor een volgende keer.

Op het noordelijkste vastelandpunt van Friesland liggen Peazens en Moddergat. Het zijn oude vissersdorpjes die net onder aan de dijk liggen. Vandaag ging ik er wandelen met de vader van Ingrid. Dat was naar aanleiding van de uitzending van Binnenste Buiten waarin op dezelfde plek aandacht was voor de overwinterende sneeuwgors. Aan de Waddenkant van de dijk is een grote kwelder waar we door de klei baggerden en ons rondje liepen. Met uitzicht op Schiermonnikoog en Lauwersoog was het een zonnige wandeling, door het hoge gras en over de dijk.

Vanmorgen kreeg ik een appje dat er bij de Kaag vogelspotters waren gesignaleerd voor de geelsnavelduiker, een zeldzame en grote ijsduiker die eigenlijk alleen op de Noordpool voorkomt. Gauw de cameraspullen pakken en op de fiets even een stukje rijden. Er was erg veel mist en weinig zicht. De foto die ik zag van de spotters met blauwe lucht moet dan wel een dag eerder zijn geweest. Dat bleek ook zo te zijn. Dan toch maar even wat foto’s schieten van mijn observaties in de mist: een torenvalk, muskuseend, smient, fuut, krakeend en de parkeend. Ook kwam ik voorbij een veld met ganzen, kieviten en grutto’s.
 

De 17de september is anders. Vandaag zou vriend Ernest 55 jaar zijn geworden maar hij viert het bij zijn Hemelse Vader. Onze gedachten waren vandaag bij zijn familie. Anders was ook het lunchen met mijn voormalige baas. We houden nog steeds contact en praatten vandaag bij over de veranderingen in het leven en het recente verlies van een oud-collega die voor hem een dierbare vriend was. In november gaan we weer samen lunchen. Vanavond pakte ik de fiets voor een rondje Kaag. Eerst langs Warmond en vanuit Leiden naar Oude Aade, Rijpwetering en dan bij Oude Wetering weer terug langs de Ringvaart. De avondzon scheen over het landschap en de lucht kleurde rood, geel en roze. Het gaf prachtige beelden.

 

Op een Waddeneiland mogen de watervogels niet ontbreken. De vele Zilvermeeuwen, Mantelmeeuwen, Kokmeeuwen, Grote Burgemeesters, Aalscholvers, Zwanen, Parkeenden, Wilde Eenden, Bergeenden, Casarca’s, Strandlopers, Goudplevieren, Strandplevieren, Groenpootruiters, Wulpen, Tureluurs en nog veel meer zijn een bron van vertier voor de fotograaf en vogelspotter.






 

Het fietsen door de duinen kan van oost naar west en vice versa. Aan de kant van de Wadden loopt een dijk van Nes naar Hollum en is de route beperkt. Vanuit onze plek was de dijk niet ver en was het ontzettend leuk om aan de Wadkant langs de dijk te fietsen. Met Noud of Ingrid fietsten we soms een kort rondje over de dijk of met elkaar een rondje naar Hollum en dan terug via de duinen. Bij eb was het Wad een waar mirakel van duizenden watervogels. Het fietsen langs het Wad was een van mijn favoriete routes.

Op het eiland worden veel schapen gehouden die grazen op de dijken en daarmee de grond stevig blijven aandrukken. Maar ook in de graslanden bij de duinen worden schapen gehouden. In afgezette gebieden vind je de wilde paarden en koeien. De enkele boeren op het eiland (aan de Wadkant) houden ook melkkoeien. Toevallig hadden een paar koeien onenigheid toen ik voorbij fietste. Dat leverde een paar leuke plaatjes op. Opvallend is het groot aantal wilde konijnen op Ameland.


 

Ameland is uitermate geschikt voor mooie wandelingen door duinen, strand en graslandschap. We maakten dagelijks uitstapjes vanuit het huis door de duinen naar en over het strand. Eenmaal vertrokken we met zijn vieren vanuit Kooiplaats, het uiterst oostelijk gelegen plaatsje waar je met de auto kan komen. Dit gedeelte kijkt uit over het Oerd. Op het enorm wijdse strand vind je veel vogels. Ingrid en ik liepen vanuit het huis over het strand naar de zeewaterrand en vervolgens helemaal in westelijke richting naar het uiterste puntje waar restaurant The Sunset gelegen is. Het strand is enorm breed en niet altijd toegankelijk omdat er vele geulen zijn en sommige gedeeltes afgebakend zijn als natuurreservaat. Bij avondwandelingen scheen de zon met een gele gloed (“golden hour”) over het landschap wat een nostalgisch gevoel oproept.