Thuisgekomen van de prachtige wintersport vakantie met Sam, bekeek ik nog even de pistes die we gebruikten. In onderstaande kaarten heb ik de liften gemarkeerd die ons op de pistes brachten. De startroute elke ochtend was: vanuit het hotel Le Bettex en vervolgens Roc-1 en Roc-2. Vandaar uit gingen we veel naar Granges of Becca of naar Plan de l’Eau en dan naar Cime Caron (hoogste punt op 3200m). Op een ochtend pakten we vanaf Le Bettex de lift Pointe de Masse (2804m) en lift Masse-1 die helemaal rechts staan op de kaart (naast Cime Caron). Op Col de la Chambre (2850m) hadden we een prachtig uitzicht over de Alpen en de Mont Blanc. Vele malen legden we de stuntpiste naast Chatelet af en gingen we terug via Bouqetin. om bij de stuntpiste te komen moesten we afdalen naar de lift Plan de Mains. Dat kon via rode pistes Alouette of Mouflon. Die laatste bracht me de stuipen op het lijf met 800m “zwart”. De Fransen waren niet altijd zo nauwkeurig met de piste kleuren. We orienteerden ons aan de rechterkant (oostkant) van de kaart vanwege de makkelijke bereikbaarheid en de mooie pistes. Eenmaal gingen we vanaf de lift 3Vallées (naar Col de la Chambre) en namen we piste Lac de la Chambre terug. Dat was op een ongunstig moment want de bewolking weerkaatste het felle zonlicht en maakte de zichtbaarheid op de piste bijna nihil. Je kon dus niet zien waar je naar toe ging. Het mocht de pret niet drukken. Ons favoriete lunchrestaurant was onderaan de Grange: Le Grand Lac met goed eten en prachtig uitzicht.
Onderstaande kaarten komen van https://www.wintersport.nl/.
 

Skiën is bijzonder leuk als je technisch vaardig bent en onbevangen de piste afgaat. Voor het eerste zal ik meteen toegeven dat ik geen expert ben maar een enthousiaste liefhebber. Wat de onbevangenheid betreft, is die sinds mijn mountainbike ongeluk in 2020 helemaal weg. Daardoor ga ik alleen langzaam de piste af om volledige controle te houden. De buckelpistes zijn niet mijn vrienden maar je moet er soms letterlijk om heen. In ieder geval is het me steeds gelukt. Scherpe en snelle bochten maken (carven) is niet deel van mijn spel. Toch wist Sam enkele mooie foto’s te maken waardoor er warempel licht sprake zou kunnen zijn van “carven”. We hebben er om gelachen en genoten van de leuke foto’s die Sam al achteruit boardend maakte.
 

 

Op de hogere stuntpistes maakte Sam reuzensprongen. De eerste keer dat Sam deze sprong maakte keek ik naar de verkeerde bult en zag Sam voor de sprong en na de sprong, maar niet tijdens de sprong. Bij de volgende sprongen richtte ik op de juiste plek en maakte met de stand 10 fps een aantal mooie opnames. De eerste 4 foto’s zijn van de 2de sprong. De volgende 6 foto’s zijn van de 3de sprong. De prachtige momenten liggen zo mooi vast. De laatste (grote) foto is van de 4de sprong. Genieten dus!

Met de camera in de tas vertrokken we opnieuw naar de stuntpistes. We wilden foto’s maken van Sam’s sprongen en later van mijn “carven”. Op de stuntpiste aangekomen stopte ik de camera onder mijn jas en koos positie waar Sam een jump zou gaan maken. Op vier verschillende plekken hebben dit ritueel (piste af, lift in) zo’n vier keer herhaald om de beste resultaten te krijgen. Wat een groot plezier was dat.

 

Les Trois Vallées is het grootste skigebied in de wereld. Waar moet je beginnen? We moesten het zelf ontdekken en binnen een week hebben we zoveel mooie pistes gezien en genoten van de afdalingen. Nou, niet allemaal vanwege te steile afdalingen. Sam neemt elke piste zonder moeite en dat hoor ik door enthousiaste lange jiiieeeeuuuw’s. Zelfs bij die ene rode piste die mij zwart voor de ogen werd. Dat was geen piste maar een vrije val, dacht ik. Na alle zenuwen onder controle te hebben gekregen slalomde ik de 800m “zwart” veilig naar beneden. In de afgelopen dagen had ik al een aantal sporters liggend op een brancard afgevoerd zien worden. Dat zou niet mijn bestemming worden en dan liever langzaam dan liggend. De mooie uitzichten waren adembenemend en de gezellige tijd samen was fantastisch. Op de laatste twee foto’s hieronder konden we op een afstand van 60km de Mont Blanc zien. Het was genieten samen.

 

 

In september vorig jaar boekten Sam en ik opnieuw een wintersport vakantie. We wilden wel iets anders proberen en daarom werd de bestemming Les Trois Vallées in Frankrijk. We hadden een appartement in Résidence MMV in Les Menuires. De autorit van afgelopen donderdag verliep wat moeizaam door de Ardennen en Noord-Frankrijk vanwege de verse sneeuw. Onderweg zagen we veel auto’s die in de berm waren beland. Gelukkig werd het weer na Metz beter en kwamen we veilig aan in Les Menuires. Het hotel heeft lockers voor de ski- en board materialen. Vanuit de lockerruimte konden we zo naar buiten lopen en op de smalle piste naar de lift glijden. ‘s Middags op de terugweg pakten we het bovenste stuk van de smalle piste en sjeesden we zo het hotel binnen, ideaal.


 


 

In 2003 waren we voor het eerst in EuroDisney met Annelot en Sam. In 2008 gingen we nogmaals maar nu met Noud er bij. Deze week ging Noud met Sanne en een bevriend koppel zelf naar EuroDisney. Ze hadden zelf alles georganiseerd en reden met de Mini Countryman naar Parijs. Het was een prachtige onderneming en de berichten terug zijn enthousiast. We vinden het ontzettend leuk als de kinderen dingen ondernemen en genieten van reizen en actief zijn met elkaar. Hier is een korte impressie, bovenste foto is de intro, de tweede en derde rij is 2023 met Noud en Sanne, de vierde rij is van 2008 en de vijfde rij is van 2003.
 

Het toetje op het fotograferen was toch wel de zeer zeldzame provençaalse grasmus. De grasmus had ik al veel vaker gezien maar deze soort nog niet. Het was ook in een kort moment dat ik het beestje kon fotograferen want zo lang liet hij zich niet zien. Op het moment van fotograferen wist ik dat het een voor mij onbekend vogeltje was en nam de nieuwsgierigheid enorm toe. Via waarneming.nl met herkenningssoftware ontdekte ik de soort.

Tijdens het fotograferen kwam ik op verschillende plekken in de omgeving van Esquibien graspiepers tegen. Zo ook onderstaand exemplaar. Tot mijn grote verrassing was dit niet de graspieper maar de roodkeelpieper waarvan ik het bestaan niet eens wist. Het blijkt een zeldzame verschijning te zijn en als hobby-fotograaf knijp je dan extra hard in je handen: die is dan toch maar even gescoord!

De serie vogels is nog niet compleet en ook de volgende vogels zijn gespot en gefotografeerd tijdens het verblijf in Esquibien: groenling, geelgors, vink, roodborst, (nogmaals) graspieper, torenvalk en tapuit. Zie ook: 06.05.2022 – Des Oiseaux (1).






 

Vogelfotografie is al jarenlang een grote liefhebberij van me. Tijdens deze week vakantie in Esquibien heb ik bijna 900 foto’s gemaakt van alleen maar vogels. Die kan ik niet allemaal delen wat wie is nou geinteresseerd in zo’n grote bak tweevoeters. Ik heb een selectie gemaakt en verdeeld over 4 items: twee items over all soorten en twee items over een zeldzame en zelfs een zeer zeldzaam expemplaar. In dit item zijn de volgende vogels getoond: aalscholver, kauw, meeuw, graspieper (in struiken en in vlucht), roodborsttappuit, grasmus, winterkoning, kneu en tjiftjaf. Genoeg om enthousiast over te worden als je met de 200-600m telelens door de natuur loopt. Meer in de volgende items: 06.05.2022 – Des Oiseaux (2)

Ook vlinders zijn er tijdens de wandeling te bewonderen, met name het icarusblauwtje. Ze zijn niet veel groter dan 3 cm en zien eruit als belegd met fluweel. Als er veel bloemen zijn, trekt het natuurlijk ook veel vlinders aan. Lange tijd waren er weinig vlinders maar gelukkig sieren ze de flora weer op, beginnend met veel rupsen. Die laatste vinden we niet altijd zo schoon en prettig.

 

Als je door de natuur wandelt hoor je vaak het geritsel van kleine dieren. Meestal is het een hagedis. We kwamen er aardig wat tegen maar ze zijn zo snel weer uit het zicht dat fotograferen niet mogelijk is. Toch zijn er twee examplaren vastgelegd: de muurhagedis en de westelijke smaragdhagedis (de geelgroene). Ze zijn nog geen 15cm en als je inzoomt zie je de details van hun fascinerende huid.

Zeevissen, dat stond op ons programma voor vandaag. Met z’n vieren reden we vanuit Esquibien naar de haven van Le Guilvinec. Daar pikte de vissersboot van soizen.fr ons op voor een tocht van 4 uren. We vingen deze keer 35 vissen. Dat is een verbetering van het record uit 2018; toen was het 20. De buit was makreel, sprot, wijting en zandspiering. Sommigen van deze vissen zitten op een diepte van 30-40 meter terwijl de makreel zich beweegt op een diepte van 5-10 meter. Het was een leuke activiteit, lichtelijk fris op het water maar ook wel motiverend om soms 2-3 vissen tegelijk te vangen.

 

Bretagne staat bekend om zijn zeeklimaat met veel regen dus. De zon kan er ook lekker schijnen en door die afwisseling groeien en bloeien er veel wilde bloemen. De mooiste kleuren komen tot leven als de zon er op schijnt. Dat is een lust voor de camera. Hier is een kleine impressie van bloemen in de kuststrook van Esquibien.