Het toetje op het fotograferen was toch wel de zeer zeldzame provençaalse grasmus. De grasmus had ik al veel vaker gezien maar deze soort nog niet. Het was ook in een kort moment dat ik het beestje kon fotograferen want zo lang liet hij zich niet zien. Op het moment van fotograferen wist ik dat het een voor mij onbekend vogeltje was en nam de nieuwsgierigheid enorm toe. Via waarneming.nl met herkenningssoftware ontdekte ik de soort.

Tijdens het fotograferen kwam ik op verschillende plekken in de omgeving van Esquibien graspiepers tegen. Zo ook onderstaand exemplaar. Tot mijn grote verrassing was dit niet de graspieper maar de roodkeelpieper waarvan ik het bestaan niet eens wist. Het blijkt een zeldzame verschijning te zijn en als hobby-fotograaf knijp je dan extra hard in je handen: die is dan toch maar even gescoord!

De serie vogels is nog niet compleet en ook de volgende vogels zijn gespot en gefotografeerd tijdens het verblijf in Esquibien: groenling, geelgors, vink, roodborst, (nogmaals) graspieper, torenvalk en tapuit. Zie ook: 06.05.2022 – Des Oiseaux (1).






 

Vogelfotografie is al jarenlang een grote liefhebberij van me. Tijdens deze week vakantie in Esquibien heb ik bijna 900 foto’s gemaakt van alleen maar vogels. Die kan ik niet allemaal delen wat wie is nou geinteresseerd in zo’n grote bak tweevoeters. Ik heb een selectie gemaakt en verdeeld over 4 items: twee items over all soorten en twee items over een zeldzame en zelfs een zeer zeldzaam expemplaar. In dit item zijn de volgende vogels getoond: aalscholver, kauw, meeuw, graspieper (in struiken en in vlucht), roodborsttappuit, grasmus, winterkoning, kneu en tjiftjaf. Genoeg om enthousiast over te worden als je met de 200-600m telelens door de natuur loopt. Meer in de volgende items: 06.05.2022 – Des Oiseaux (2)

Ook vlinders zijn er tijdens de wandeling te bewonderen, met name het icarusblauwtje. Ze zijn niet veel groter dan 3 cm en zien eruit als belegd met fluweel. Als er veel bloemen zijn, trekt het natuurlijk ook veel vlinders aan. Lange tijd waren er weinig vlinders maar gelukkig sieren ze de flora weer op, beginnend met veel rupsen. Die laatste vinden we niet altijd zo schoon en prettig.

 

Als je door de natuur wandelt hoor je vaak het geritsel van kleine dieren. Meestal is het een hagedis. We kwamen er aardig wat tegen maar ze zijn zo snel weer uit het zicht dat fotograferen niet mogelijk is. Toch zijn er twee examplaren vastgelegd: de muurhagedis en de westelijke smaragdhagedis (de geelgroene). Ze zijn nog geen 15cm en als je inzoomt zie je de details van hun fascinerende huid.

Zeevissen, dat stond op ons programma voor vandaag. Met z’n vieren reden we vanuit Esquibien naar de haven van Le Guilvinec. Daar pikte de vissersboot van soizen.fr ons op voor een tocht van 4 uren. We vingen deze keer 35 vissen. Dat is een verbetering van het record uit 2018; toen was het 20. De buit was makreel, sprot, wijting en zandspiering. Sommigen van deze vissen zitten op een diepte van 30-40 meter terwijl de makreel zich beweegt op een diepte van 5-10 meter. Het was een leuke activiteit, lichtelijk fris op het water maar ook wel motiverend om soms 2-3 vissen tegelijk te vangen.

 

Bretagne staat bekend om zijn zeeklimaat met veel regen dus. De zon kan er ook lekker schijnen en door die afwisseling groeien en bloeien er veel wilde bloemen. De mooiste kleuren komen tot leven als de zon er op schijnt. Dat is een lust voor de camera. Hier is een kleine impressie van bloemen in de kuststrook van Esquibien.


 

We hebben het altijd lastig gevonden om een goed restaurant in dit gedeelte van Bretagne te vinden. Er zijn veel crêperies maar dat vind ik eerlijk gezegd niet zo spannend. Ons favoriete restaurant Tandoori was deze week gesloten. We gingen op zoek naar alternatieven en vonden een restaurant in Penhorn, Breitz Armor genaamd, zo’n 30 minuten rijden. We aten er heel gezellig en de bediening was uiterst vriendelijk.
Een tweede restaurant zat eigenlijk om de hoek, in Audierne, Le Goyen genaamd. Hier hebben we bijzonder lekker gegeten en ook hier was de bediening zeer vriendelijk. We aten zalm en vis, kreeft, beef op twee manier gebakken of gepocheerde kip en kaas of chocolade desert. Het was een voortreffelijke gelegenheid.
Maar ook thuis in het vakantiehuis hebben we heerlijk gegeten terwijl we vanuit de serre genoten van het prachtige utizicht. En als het even kon werd een ijsje gehaald bij de haven in Audierne.

 

Vandaag wandelden we vanuit Audierne terug naar het vakantiehuis langs de kust. Noud had ons gedropt bij de veerboot naar Ile de Sein. Met Noud en Sanne hadden we deze route ook al eens gelopen maar dan in omgekeerde richting. Onderweg zie je allerlei mooie bloemen en een hele aparte zwarte bij met rode vlekken op zijn vleugels. De zon scheen heerlijk over het water en gaf het landschap prachtig kleur. Weer een mooie dag op vakantie in Esqbuibien.



 

Een andere kustplek is Pointe de Kastel Koz. We verwachtten een kasteel te zien op de rotsen, strategisch geplaatst om aanvallende troepen te kunnen weren. Op afstand bleken er geen echte restanten meer te zijn van het platform op de rots wat dateert uit 450 voor Christus. De plaats van Kastel Koz huisvestte een dorp van ongeveer 200 inwoners. De vindplaats wordt toegeschreven aan het einde van het Neolithicum of het begin van de Bronstijd. We wandelden op de helling van dit rotsplatform en zagen onderweg nog een geelgroene hagedis voorbij springen (zie later blog item).
 

De noordkust van de punt ten westen van Douarnenez is bijzonder rotsachtig en hoog ten opzichte van de waterlijn. We maakten een aantal bezoekjes aan deze kust om de rotsen te beklimmen en van het uitzicht te genieten. Met Noud en Sanne maakte ik een uitstapje bij de plek Pointe de Penharn. Hier zagen we vele vogels en een prachtige hagedis (zie later blog item).
Met Ingrid’s vader zocht ik de plek met hele steile rotswanden. De dieptes zijn zo groot dat we ons maar neerlegden op de grond om naar beneden te kijken. Eén misstap of uitglijder betekent einde oefening en dat is bijzonder ongewenst natuurlijk. Dit uitstapje hadden we ook al eens gedaan in 2015. We waren wel benieuwd welke kustplek het nu eigenlijk was. Het bleek Brézellec te zijn.

 

Het gehucht waar ons vakantiehuis in Frankrijk staat heet Brigneoc. Aan het einde van de straat naar de zee staat het huis en vandaar uit kun je een rondje omloop doen van 1,8km die je langs door duingebied, langs rotsen en langs de oceaan leiden. Overal waar je loopt zie je ver over het water of over het landschap met strand en typische Bretonse witte huizen. Midden op de omloop staan twee oude kannonnen die werden gebruikt tussen 1633 en 1871. We boften enorm met het prachtige weer met heerlijke ochtend- en avondzon. Met zulk licht konden we even wat familie-foto’s maken.
 

De kustroute van Frankrijk is voor elke wandelaar toegankelijk. Dit komt door een wet die Napoleon ooit uitvaardigde dat voorschrijft. Een rijke oliebaron kocht eens een huis aan de Franse kust en liet zijn grond omheinen tot aan de waterlijn. Omdat wandelaars niet meer konden oversteken werd een rechtzaak aangespannen. De rijke baron verloor de zaak en moest zijn grond open stellen. Vandaag liepen we 6,5km over zo’n kustroute. In Bretagne is dit een must-do want de begroeiing is zo prachtig terwijl je de oceaangolven op de rotsen hoort beuken. Samen met Ingrid en haar vader liepen we het kustpad terug naar het vakantie-adres nadat Noud ons had gedropt bij een punt waar oceaan en weg samenkomen.



 

Het woord rotswandeling bestaat eigenlijk niet maar toch ging onze wandelroute over de rotsen en grote keien. Het was één van de eerste dingen die we deden toen we voor het eerst hier in Esquibien waren, toen de kinderen nog heel klein waren. Rotswandelen is een beetje sentiment en leuk om te doen. Voor het huis ligt een grote punt dat omringd is door een rotspartij en grote keien. Het is een kleine kilometer in lengte en je bent een klein uurtje bezig. De spieren worden even gerekt maar zolang je niet op gladde stukken springt is het goed te doen.