Tussen IJsselpaviljoen en Hoogholten was er tijd ingeruimd voor een wandeling op de Sallandse Heuvelrug. We reden naar een parkeerplaats ergens in het bos en liepen de “groene” route van 5km. Het paste net qua tijd en we waren net voor donker weer bij de auto terug. Wandelen door het heuvelachtige bos was verfrissend. Onderweg zagen we hooguit een haas en hoorden we de grote bonte specht en de matkop. Voor de rest was het erg rustig.




 

Vanmorgen was ik van plan om in de duinen te gaan wandelen maar besloot het dichter bij huis te houden en ging even koekeloeren bij de oude stort. Het was winters koud en de Bird ID app vertelde me dat het vogelgeluid dat ik hoorde van de groenling was. En al gauw had ik ze in het vizier en schoot mijn plaatjes. Thuisgekomen bleken er ook putters tussen te zitten. In het gras tokkelde een graspieper, aan de boom kleefde een koolmees, op een tak genoot de roodborst van de zon terwijl ganzen het luchtruim bezet hielden. De groenling was de verrassing ter plekke omdat het momenteel redelijk stil is wat vogels betreft. Misschien dat we weer een drukkere tijd in gaan nu het eind van de winter in zicht komt.

 

De rijp zat vanmorgen over het hele landschap: gras, riet en bomen toonden een winters landschap. Ganzen schreeuwden over het water terwijl het kruiend ijs een luid krakend geluid liet horen. Het uitzicht over de Kaag was bijna ouderwets mooi. Het deed me denken aan het schaatsen over de Kaag in 2009, 2012, en 2021 (1), 2021 (2) en 2021 (3).



 

Het had vannacht gevroren, het landschap kleurde wit en de lucht was helderblauw. We gingen vanmorgen wandelen in de AWD. Er was wat meer reuring dan de vorige keer. Als eerste was er de witte buizerd die ons met twee scherpe ogen in de gaten hield, net als op Ameland. Daarna zagen we een mooie torenvalk hoog in een dode boom en twee zwanen waarvan eentje op het ijs stond. Ook de boomleeuwerik en de klapekster lieten zich zien terwijl tientallen aalscholvers boven ons vlogen. Het was een mooie wandeling van ruim 10km.

 

 

Toen we vanmorgen de gordijnen openden was de omgeving wit. We hebben weer sneeuwval. We lieten de hond uit en wandelden door het park terwijl ik wat foto’s maakte van deze romantische entourage. De hond deed zijn ding en wij genoten van de sneeuw die al gauw zou verdwijnen door de natte sneeuwval die inzette. In ieder geval hebben we weer sneeuw gezien. Na de wandeling gingen we ontbijten en keken we Hour of Power met Adam Curry die tot geloof was gekomen en Bobby Schuller die vanuit Athene zijn prediking verzorgde, erg mooi!


 

Het is winter en dus trekken de koperwieken naar het zuiden. Omdat het niet al te koud is, zijn ze wat later of nog onderweg naar warmere gebieden. Bij ons in de tuin zitten ze dan al gauw met een groep van 8-10 vogels. Het is een trekvogel en daarom zal zijn verwachte verblijf maar van korte duur zijn.

Thuisgekomen van de prachtige wintersport vakantie met Sam, bekeek ik nog even de pistes die we gebruikten. In onderstaande kaarten heb ik de liften gemarkeerd die ons op de pistes brachten. De startroute elke ochtend was: vanuit het hotel Le Bettex en vervolgens Roc-1 en Roc-2. Vandaar uit gingen we veel naar Granges of Becca of naar Plan de l’Eau en dan naar Cime Caron (hoogste punt op 3200m). Op een ochtend pakten we vanaf Le Bettex de lift Pointe de Masse (2804m) en lift Masse-1 die helemaal rechts staan op de kaart (naast Cime Caron). Op Col de la Chambre (2850m) hadden we een prachtig uitzicht over de Alpen en de Mont Blanc. Vele malen legden we de stuntpiste naast Chatelet af en gingen we terug via Bouqetin. om bij de stuntpiste te komen moesten we afdalen naar de lift Plan de Mains. Dat kon via rode pistes Alouette of Mouflon. Die laatste bracht me de stuipen op het lijf met 800m “zwart”. De Fransen waren niet altijd zo nauwkeurig met de piste kleuren. We orienteerden ons aan de rechterkant (oostkant) van de kaart vanwege de makkelijke bereikbaarheid en de mooie pistes. Eenmaal gingen we vanaf de lift 3Vallées (naar Col de la Chambre) en namen we piste Lac de la Chambre terug. Dat was op een ongunstig moment want de bewolking weerkaatste het felle zonlicht en maakte de zichtbaarheid op de piste bijna nihil. Je kon dus niet zien waar je naar toe ging. Het mocht de pret niet drukken. Ons favoriete lunchrestaurant was onderaan de Grange: Le Grand Lac met goed eten en prachtig uitzicht.
Onderstaande kaarten komen van https://www.wintersport.nl/.
 

Skiën is bijzonder leuk als je technisch vaardig bent en onbevangen de piste afgaat. Voor het eerste zal ik meteen toegeven dat ik geen expert ben maar een enthousiaste liefhebber. Wat de onbevangenheid betreft, is die sinds mijn mountainbike ongeluk in 2020 helemaal weg. Daardoor ga ik alleen langzaam de piste af om volledige controle te houden. De buckelpistes zijn niet mijn vrienden maar je moet er soms letterlijk om heen. In ieder geval is het me steeds gelukt. Scherpe en snelle bochten maken (carven) is niet deel van mijn spel. Toch wist Sam enkele mooie foto’s te maken waardoor er warempel licht sprake zou kunnen zijn van “carven”. We hebben er om gelachen en genoten van de leuke foto’s die Sam al achteruit boardend maakte.
 

 

Op de hogere stuntpistes maakte Sam reuzensprongen. De eerste keer dat Sam deze sprong maakte keek ik naar de verkeerde bult en zag Sam voor de sprong en na de sprong, maar niet tijdens de sprong. Bij de volgende sprongen richtte ik op de juiste plek en maakte met de stand 10 fps een aantal mooie opnames. De eerste 4 foto’s zijn van de 2de sprong. De volgende 6 foto’s zijn van de 3de sprong. De prachtige momenten liggen zo mooi vast. De laatste (grote) foto is van de 4de sprong. Genieten dus!

Met de camera in de tas vertrokken we opnieuw naar de stuntpistes. We wilden foto’s maken van Sam’s sprongen en later van mijn “carven”. Op de stuntpiste aangekomen stopte ik de camera onder mijn jas en koos positie waar Sam een jump zou gaan maken. Op vier verschillende plekken hebben dit ritueel (piste af, lift in) zo’n vier keer herhaald om de beste resultaten te krijgen. Wat een groot plezier was dat.

 

Les Trois Vallées is het grootste skigebied in de wereld. Waar moet je beginnen? We moesten het zelf ontdekken en binnen een week hebben we zoveel mooie pistes gezien en genoten van de afdalingen. Nou, niet allemaal vanwege te steile afdalingen. Sam neemt elke piste zonder moeite en dat hoor ik door enthousiaste lange jiiieeeeuuuw’s. Zelfs bij die ene rode piste die mij zwart voor de ogen werd. Dat was geen piste maar een vrije val, dacht ik. Na alle zenuwen onder controle te hebben gekregen slalomde ik de 800m “zwart” veilig naar beneden. In de afgelopen dagen had ik al een aantal sporters liggend op een brancard afgevoerd zien worden. Dat zou niet mijn bestemming worden en dan liever langzaam dan liggend. De mooie uitzichten waren adembenemend en de gezellige tijd samen was fantastisch. Op de laatste twee foto’s hieronder konden we op een afstand van 60km de Mont Blanc zien. Het was genieten samen.

 

 

In september vorig jaar boekten Sam en ik opnieuw een wintersport vakantie. We wilden wel iets anders proberen en daarom werd de bestemming Les Trois Vallées in Frankrijk. We hadden een appartement in Résidence MMV in Les Menuires. De autorit van afgelopen donderdag verliep wat moeizaam door de Ardennen en Noord-Frankrijk vanwege de verse sneeuw. Onderweg zagen we veel auto’s die in de berm waren beland. Gelukkig werd het weer na Metz beter en kwamen we veilig aan in Les Menuires. Het hotel heeft lockers voor de ski- en board materialen. Vanuit de lockerruimte konden we zo naar buiten lopen en op de smalle piste naar de lift glijden. ‘s Middags op de terugweg pakten we het bovenste stuk van de smalle piste en sjeesden we zo het hotel binnen, ideaal.


 


 

De AWD wandeling was zeer aangenaam vanwege het prachtige winterse zonlicht. De kou kon de pret niet drukken en gaf meer glans aan het landschap. Zoals al vermeld in het vorige blog item was er weinig fauna in de duinen. In de verte zag ik een “buizerd” rondjes vliegen en langzaam mijn kant op komen. In de snelle stand van de camera maakte ik zoveel mogelijk foto’s. Ik weet dat de vleugelstand en zonlicht precies gunstig moeten zijn om een zo goed mogelijke foto te krijgen. Vaak valt er schaduw op de ogen of onder de vleugels. Van de 100 foto’s die je dan maakt kunnen er meteen 70 in de prullenmand. Onderweg kwam ik een echte vogelkenner tegen en we wisselden onze observaties uit. Ik vertelde van de “buizerd” en toonde hem de beelden op de camera. Hij reageerde heel sympathiek met: “Maar dat is geen buizerd maar de blauwe kiekendief, misschien zelfs de steppekiekendief”. Thuisgekomen checkte ik de foto’s en noteerde dat ik eindelijk de Blauwe Kiekendief op de plaat heb. Dat is het toetje op de wandeling van vandaag.

Tijdens de wandeling in de AWD heb ik weinig zangvogels gezien of gehoord. Hoog in de lucht vlogen de ganzen en aalscholvers over. De aalscholvers bewegen heel sierlijk door de lucht terwijl de ganzen al toeterend hun weg vervolgen. Een paar watervogels zwommen door het ijskoude water. Het waren vooral de kuifeenden en de grote zaagbek (foto’s). Een prachtige witte reiger met knalgele snavel vloog razendsnel over; ik kon nog net een foto schieten dankzij de supersnelle autofocus op de Sony a9ii.
 

Het winterse landschap siert het duingebied met vorst en ijs. Omdat het waterpeil vrij hoog was, waren de paden op sommige plaatsen overstroomd en was het water op de weg bevroren. Met de camera en telelens in de hand moest ik me voorzichtig bewegen op die gedeeltes om niet onderuit te gaan. Het zonlicht bracht een mooie gloed over de dieren en die paar vogels die zich lieten zien. Het riet bewoog met de wind en weerkaatste het zonlicht met een zwier. Het was een mooie frisse wandeling maar helaas met weinig vogels dan alleen hoogvliegers en een paar watervogels zoals getoond in de volgende blog items.