Vanaf Saanichton ging de reis eerst terug naar Victoria om via route 17 naar Highway 1 te gaan die op Vancouver Island begint, richting Ucluelet aan de Pacifische Oceaan. Op Highway 1 kom je langs een bekende plek genoemd Malahat Summit. ‘De Malahat’ is de term die algemeen wordt toegepast op de route aan de westkant van Saanich Inlet en de omliggende regio. De weg werd in 1861 voor het eerst voor veevervoer gebruikt, in 1884 verbeterd voor algemeen gebruik en in 1911 verhard. De naam komt van de eerste natie van Malahat, wiens voorouders de grotten gebruikten voor spirituele verbetering. De Malahat Drive klimt naar een top van 356 meter en de berg wordt beschouwd als een van een zeer heilige locatie ten zuiden van Vancouver. Op de Malahat staat een Indianenuitsnede van een beersymbool (“Salish Bear Pole”) die in 1966 is opgedragen aan de oorspronkelijke indianen tijdens het eeuwfeest in 1866 van de koloniën op Vancouver Island met Brits Columbia als vasteland. Het was gesneden door Stanley Modeste van de Cowichan Indian Band.
De route ging verder via Nanaimo over een prachtige lange weg. De maximum maximale toegestane snelheid die we in Canada hebben gezien was hier, 120 km/u, alhoewel je met de camper amper de 100 aantikt. In Ucluelet gingen we uit eten en hadden we de volgende dag een walvissentocht (“die hadden we toch al gezien”; ja, maar we zouden naar orka’s kijken) doen in een zodiac.
Op de campground was een duidelijke instructie om beren te weren. Het zou niet de eerste instructie zijn want op alle volgende campgrounds klonk hetzelfde. De omgeving was fantastisch. Op de campground kwam de blauwe stellers gaai op bezoek bij de camper om nootjes te eten. Hij liet zich gemakkelijk fotograferen.
Voor alle items, zie Canada 2018.

Onze eerste wildlife verkenning was op zee: orka watching. Helaas geen orka’s gezien maar wel 4 walvissen (bultruggen; humpbacks in het Engels). De toer vertrok vanuit de haven van Victoria waar de watervliegtuigen af- en aanvliegen en waar woonboten en leuke pontjes het beeld versieren. De tocht ging eerst in oostelijke richting langs de vuurtoren op de Trial Islands die gebouwd is in 1906. Het bijzondere hieraan is dat hij uitgerust is met een Fresnel lens. Al snel boog het schip af om niet in de Amerikaanse wateren te komen en om verder te zoeken naar orka’s. De bultruggen lieten zich alleen met staart en wateruitlaat zien. Na de walvissen ging de tocht verder naar de vaste plek voor zeeleeuwen, zeehonden en de zee-otter.
Voor alle items, zie Canada 2018.



 

Het reizen in de camper begint met het ophalen van het grote ding van 10 meter lang. Het is wel even wennen om met zo’n lange schuit te manoeuvreren over parkeerplaatsen en rijbanen. Het went al gauw en op weg naar de veerboot, die ons naar Vancouver Island brengt (plaatsje Saanichton), doen we de boodschappen bij Wallmart en zitten we al snel op het water. Het uitzicht is fantastisch en het landschap doet denken aan Noorwegen. Op de “campground” is ons plekje gereserveerd en genieten we van de natuur om ons heen.
Voor alle items, zie Canada 2018.

De fietstocht over de Lions Gate Bridge bracht ons bij de Capilano Suspension Bridge in het gelijknamige attractie park dat gelegen is in een regenwoud. De brug werd gebouwd in 1889 door de Schotse ingenieur George Grant Mackay, is 140 meter lang en 70 meter hoog. Het is oorspronkelijk gemaakt van henneptouwen met een dek van cederhouten planken. In 1903 werd dit alles vervangen door een draadkabelbrug. In 1910 kocht Edward Mahon de Capilano-hangbrug en in 1935 nam MacEachran het van hem over. Hij nodigde lokale inboorlingen uit om hun totempalen in het park te plaatsen met een eigen thema. In 1945 verkocht hij de brug aan Henri Aubeneau. In 1956 werd de brug opnieuw gebouwd.
Voor alle items, zie Canada 2018.

De zomervakantie is begonnen en zo ook het inpakken van de koffers. De vakantiereis begint in Vancouver en via Vancouver Island naar de parken weliswaar in de camper (“RV” zoals ze dat in Canada en VS noemen, Recreational Vehicle). Voordat we in de camper stappen, zijn we gaan fietsen in Vancouver en omgeving. Het is een prachtig gezicht om de watervliegtuigen te zien komen en gaan. Vancouver is heel geschikt voor de fietser. We bezochten natuurlijk het Stanley Park, via de Lions Gate Bridge naar Capilano en daarna nog door “downtown” via Sinclair Centre, Canada Palace en langs het in aanbouw zijnde Vancouver House weer terug naar het hotel. Heerlijk eten kun je bij Joey en vliegen kun je bij Flyover Canada (een aanrader).
Voor alle items, zie Canada 2018.

Kortgeleden wandelden Ingrid en ik een route bij Rheden aan de oostkant van de Veluwezoom. Vandaag gingen we met Rein en Petra naar de westkant. Eerst gingen we samen lunchen bij Golfclub Rosendaelsche en vervolgens liepen we een route van bijna 13km. Het was snikheet en er was weinig bos. Het was een oude wandelroute langs oorlogs monumenten. Ik dacht slim te zijn en de route langs een oud vliegtuig te navigeren; het bleek een satelietfoto van een zweefvliegtuig dat toevallig op die plek was. Naast het natuurschoon waren er ook de Schotse Hooglanders, soms erg dichtbij. Alles bij elkaar werd het een hele mooie dag.
 

De worship dienst bij Hillsong Amsterdam was weer zeer versterkend. Na het uitbundige samen zingen kwam de uitleg vanuit de Bijbel met als hoofdthema dat Jezus niet veroordeelt maar onze zwakte gebruikt om ons te wijzen op het goede nieuws. Hij zet wat tegen ons in kan werken om in iets wat ons van binnenuit sterk maakt.
Klik hier voor de video met Brian Houston op youtube, beginnend bij 40:10.

En het lied dat we daarna zongen heet: “I am who You say I am” (in veel talen opgenomen) dat gebaseerd is op verschillende passages uit de Bijbel:

Het was al weer een tijdje geleden dat we hadden afgesproken en vanavond zaten we bij mijn vorige baas aan tafel voor een heerlijk diner. De tijd was te kort om over alle reisverhalen en wederzijdse interesses te bomen. Het eten was verrukkelijk.

De beeldententoonstelling in Leiden was maar kort. Langs de Koemarkt liepen we richting Hooglandse kerk naar de Burcht van Leiden. Daar lunchten we bij het Koetshuis en haalden we op de terugweg kruiden bij de Wereld Kruiden Tuin aan de Haarlemmerstraat.

Voor de afsluiting van het Heren 1 hockey seizoen waren ook de ouders uitgenodigd. Het begon met een vriendschappelijke wedstrijd tegen de ouders. Gelukkig kregen we bijval van een aantal H1 spelers en konden we enigszins weerstand bieden. Over mijn eigen spel was ik niet te spreken; ik zette ons team op achterstand door bij de verdediging de bal verkeerd te raken, in eigen doel.
Tijdens de BBQ werd een aantal mensen bedankt voor ondersteuning en zelf mocht ik een mooie wijn in ontvangst nemen voor de sportfoto’s die gemaakt zijn tijdens de wedstrijden. De foto die het meeste losmaakte was die van het juichen na het scoren.

Het rondje bij Noordwijk wat we geregeld lopen met de hond was vandaag bijna een Grieks rondje vanwege de zomerse temperatuur. Met een aflandse wind ligt het strand bezaaid met kwallen en glij je regelmatig uit over de vieze substantie. De lucht kleurt helder blauw en het uitzicht was ruim. Naar het zuiden toe kon je pier en reuzenrad van Scheveningen zien en naar het noorden toe de hoogovens van IJmuiden.

Met de hoge temperatuur leek het niet een goed idee om in de duinen te gaan wandelen voor foto’s. We pakten de fiets naar het buitenveld en genoten van het zicht over de Kaag. Er stond een heerlijke wind en dat gaf de zeilers verkoeling en snelheid.

Na 4 vier jaar bouwen waarvan ik 3,5 jaar lang direct uitzicht had over alle activiteiten (tot 1 meter van mijn raam) was vandaag de officiele opening van het gebouw door koning Willem-Alexander. De foto met ingang en vlaggenmasten is die van de aankomst van de koning. De opening was met de twee architecten, de Fransman Jean Nouvel en de Nederlander Diederik Dam, en vele hoogwaardigheidsbekleders. Meer publicaties hierover zijn te vinden op de website van het Europees Octrooiburo. In tenminste 10 Nederlands krantenartikelen of websites was de inauguratie van het innovatieve gebouw genoemd. Het grootste accent ligt op de ecologische bestemming en passing in het landschap van lucht en wolken.

Via Natuurmonumenten hadden we een mooie route vanuit Rheden gevonden. De route van bijna 12km bracht ons door een bosrijk gebied waar kleine paarden gewoon los liepen in een groen weiland midden in het bos, zonder afrastering. We zagen veel wilde lupinen. De Poezieroute Veluwezoom met John Jansen van Galen was een prachtige route om te lopen maar van de poezie werd je niet blij en die hebben we halverwege dan maar afgeschaft. Bij een uitkijkpost zagen we nog een groot wildzwijn. Mijn zoektocht voor een foto van dichtbij is niet gelukt omdat het wildzwijn zo dichtbij was dat ik een groothoek nodig had.

Vanuit Wageningen reden we door naar Nijmegen. In Lent, nog ten noorden van de Waal, lag ons hotel van waaruit we een prachtig uitzicht hadden over de Waalbrug en het centrum van Nijmegen. Na een korte verkenning van de binnenstad gingen we aan tafel bij het Arsenaal 1824, een aanrader.