Na de noordelijkste rit in Friesland, verbleven we een nachtje in aldaar. Terwijl Ingrid het hoedenmaken afrondde, ging ik wandelen met haar vader in Lauwersoog. De enige vraag was: waar dan, oost, zuid, west? Want de Lauwersmeerpolder is weliswaar een natuurgebied maar waar vind je de mooiste ingang? We wandelden eerst door het Marnebos en hielden het kort want het was niet wat we verwachtten. Daarna reden we zuidelijker naar de vogelkijkhut Deensgat. We zagen veel ganzen en hoorden de Ceti’s zanger maar konden hem niet vinden in het riet. Dan maar weer verder op verkenningstocht.



 

Tussen IJsselpaviljoen en Hoogholten was er tijd ingeruimd voor een wandeling op de Sallandse Heuvelrug. We reden naar een parkeerplaats ergens in het bos en liepen de “groene” route van 5km. Het paste net qua tijd en we waren net voor donker weer bij de auto terug. Wandelen door het heuvelachtige bos was verfrissend. Onderweg zagen we hooguit een haas en hoorden we de grote bonte specht en de matkop. Voor de rest was het erg rustig.




 

Een jaar geleden was ik een weekendje met Annelot in Schotland en de herfstkleuren waren toen adembenemend. Maar vandaag waren ook in Nederland de herfstkleuren fascinerend mooi. De bladeren zijn knalgeel of knalrood. Op afstand zie je schakeringen van de gekleurde bomen maar ook op de grond is het net een kleurenpalet. In de duinen en in het park lieten we de camera de patronen vastleggen voor dit blog.


 

Na een gezellige en eenvoudige lunch in de tuin van museum Lalique reden we naar de bossen van Loenermark, vlakblij Loenen. We hadden ons voorbereid en volgden de “witte stenen”route van 9km (niet 7km zoals aangegeven). We wandelden voorbij de schaapskooi en genoten van het heerlijke weertje. Om ons heen was veel omgewoelde grond door wilde zwijnen en we hoopten ze te spotten… We zagen wel veel paddenstoelen en op een spar wemelde het van de lieveheersbeestjes. Na de wandeling door afwisselend en heuvelachtig boslandschap reden we naar bospaviljoen ‘t Leesten bij Ugchelen om vroeg te dineren voor de hockeywedstrijd van vanavond.





 

Niet ver bij Annelot vandaan ligt De Lutte. We gingen er vandaag wandelen. Thuis had ik een route uitgestippeld van ruim 7km. We wandelden langs het kronkelende riviertje De Dinkel. Het was een prachtig pad. Onderweg zagen we veel paddenstoelen. Helaas was de ijsvogel even afwezig, waarschijnlijk vanwege de kanovaarders. De route hebben we ingekort vanwege de vele “kanaries” die in het bos de Landgoed Twente Marathon liepen. Het was een grote drukte op de grote paden en de luide muziek kwam van twee tussenposten die in het bos waren opgesteld. We besloten de route in te korten en namen de toeristenweg o.l.v. Annelot terug naar Enschede. ‘s Avonds deden we ons de sushi, sashimi en de teppanyaki heerlijk smaken. Om 21:00uur reden we terug naar huis en na een file van ruim 10 minuten bij de afslag naar de A50 kwamen we om 23:00uur veilig terug thuis. In het Fries zeggen we ludiek: “wy hawwe hjoed een moaie hjoed hân”.

In het Warmondse bos spotten we meer dan 40 soorten paddenstoelen, net als vorig jaar in Amerongen of twee jaar geleden in Warmond (1) en (2), maar zo gaat dat met de seizoenen. Het zonnetje scheen zo nu en dan tussen de bomen en bladeren door waardoor er mooie foto-momenten ontstonden.


 

 

Hoog boven het Warmondse bos vloog een sperwer. Aanvankelijk leek het een torenvalk maar de vleugelwijdte leek me te klein daarvoor. Het was lastig te zien omdat hij zo hoog vloog. Thuisgekomen kon ik het met waarneming.nl controleren: 100% match met een sperwer. In het bos hoorden we meerdere vogels. Merlin Bird ID registreerde binnen een paar minuten 9 zingende vogels, de sperwer, de kau, de houtduif en de vele eenden niet meegerekend. De sperwer was achteraf wel het toetje omdat die andere vogels zich niet lieten zien.

 

Onder het genot van een stralende nazomerzon fietsten we vanmorgen naar het Warmondse bos om te kijken of we al paddenstoelen zouden vinden. En dat was zo. We wandelden al speurend door het bos en zagen wel meer dan 40 verschillende soorten. We genoten van het zonnetje en van het fotograferen. Ook zagen we twee hoornaars, waarbij de bovenste hoornaar de grotere koningin van de hoornaars ombrengt want haar taak zit er op. De natuur kan hard zijn.


 

Wat typeert nu het landschap van een waddeneiland? Wat maakt het nou “Eilandelijk”? Ik heb geprobeerd een aantal indrukken bij elkaar te voegen van het beeld dat Ameland oproept als je door het landschap wandelt of fietst. Een fascinerend fenomeen blijft de luchtspiegeling waardoor objecten helemaal vervormen. Zo leek een groep aalscholvers op het strand net een reeks pierpalen en wordt je waarneming behoorlijk in de war gestuurd en zijn afstanden niet meer in te schatten; ver weg en toch dicht bij.





 

Als er een ding opvalt op Ameland is het de rood-witte vuurtoren. Vanaf elke plek is de toren te zien en functioneert als een baken voor zee en land. De vuurtoren is te bezichtigen. Via een trap van zo’n 238 treden kom je op de ballustrade net onder het grote licht. Vanuit deze hoogte heb je een mooi uitzicht over het eiland en over Terschelling. We waren hier ook in 2011 met onze vrienden Rob en Petra. Noud was er toen bij en de foto die ik toen van hem maakte wilden we nu opnieuw doen. Wat is het prachtig om de herinnering uit 2011 en het heden van 2024 met elkaar te bekijken. Kijkend in de richting Ballum zien we ook het huisje van onze vrienden Thijs en Jeanette waar we gezellig op bezoek zijn geweest.

 

Het mooie weer van vandaag was een mooie gelegenheid om een dagje uit te gaan met mijn moeder. We houden allebei van autorijden en hadden een route door de Drentse Hondsruggen gepland. We reden eerst naar Rolde en vervolgens door naar Gieten en Borger. Vlak voor Borger maakten we een uitstap naar natuurgebied De Branden. Onderweg spotten we de witte kwikstaart juveniel, een fazant, en vele bloemen. In Borger genoten we van een mooie lunch en vervolgden onze reis richting Exloo, Emmen en Schoonoord. Vandaar reden we naar de Weerribben en hadden we onze drink- en ijspauze in Bert-Schutsloot, een mooi plaatsje in het midden van het watergebied. Na Giethoorn reden we over een smal weggetje door het natuurreservaat van de Weerribben naar Ossenzijl. In Friesland aangekomen gingen we geellig eten in ‘t Schippershuis in Terherne met heerlijke steak tartaar en Friese meren rund. Dat was een mooie dagafsluiting van de 350km afgelegde route.


 

De plaatsnaam is lastig maar de Rucphense heide is een mooie omgeving om te wandelen. We parkeerden aan de Meerven tussen Rucphen en Schijf in en begonnen onze wandeling. Van te voren had ik een route uitgezet maar was niet zeker of alle paden toegankelijk zouden zijn omdat er ook militaire oefeningen plaatsvinden. Het verliep soepel en het weer zat erg mee. De route ging vooral door het bos maar tegen het einde langs de heide waar een schaapsherder met zijn hond de schapen liet grazen. We liepen naar de auto terug om vervolgens door te rijden naar Dinteloord waar we de nacht zouden verblijven om morgenvroeg verder te reizen naar Zeeland.


 

Na ons steenuil avontuur, reden we naar de Hoge Veluwe en pakten we ingang Schaarsbergen om vervolgens in het hart te parkeren. We namen elk een van de witte fietsen en maakten een mooie fietstoer door het park. Met de camera in de hand speurden we in het bos en over de vlaktes naar dieren en vogels. We zagen een aantal everzwijnen (met jongen), leeuweriken, graspiepers, dodaars, jonge eendjes en de roodborsttapuit. De afgelegde weg met de witte fiets was ruim 21km, zie kaartje.


 

Voordat we ons naar Poros begaven maakten we een tussenstop in Sami. Zowel Poros als Sami worden stadjes genoemd in reisgidsen maar het zijn dorpjes met iets meer dan 1200 inwoners. Het zijn wel belangrijke plekken voor het eiland omdat hier de toevoer van goederen van het vaste land plaatsvindt. We lunchten op het terras aan de kade en bekeken al rijdend Sami wat uit twee lange winkelstraten bestaat met kleine winkeltjes, verhuurbedrijfjes en vooral restaurantjes. Net buiten Sami is het nautisch museum met prachtige modelschepen die ik toch even wilde fotograferen. Daarna reden we door de bergen naar Poros. De weg is uitzonderlijk mooi vanwege het uitzicht over de groene valleien waar hoge cipresbomen hun pieken tonen in het landschap. Aan het einde van de bergweg, als je Tzanata bent gepasseerd, rijd je door een kloof en ben je in Poros. Met de opgegeven routebeschrijving in Google Maps navigeerde Ingrid ons naar de bestemming via een smal steil onverhard bergpad. Aangekomen haalden we de sleutel uit de kluis, openden we het automatische hek en installeerden we ons op de tweede locatie met vrij uitzicht over de zee.




 

Rond half twaalf arriveerden we vanmorgen bij Mas Montagne, een restaurant gelegen op de Utrechtse Heuvelrug bij Amerongen. We namen een koffietje en appelgebakje voordat we aan de wandeling door de bossen bij Amerongen begonnen. Het was een warme wandeling en de schaduw van de bomen was erg prettig. Onderweg hoorden we de zwarte mees en zagen we de tjiftjaf, de boomklever, de vink, (en natuurlijk) de roodborst, de grote bonte specht en de heggenmus. Aan het einde van een lang pad zagen we zelfs een haas in het bos en waren de torren volop in de weer. Het felle zonlicht gaf mooie kleurrijke beelden van de groene bomen. Dat bracht ons weer bij Mas Montagne voor de lunch.