De zomer lijkt te zijn begonnen en daarom was het tijd voor een mooie wandeling door de duinen en naar het strand. Afgelopen week hoorden we al vaak de grasmus maar toen had ik de camera niet bij me. Vandaag had ik hem wel bij me en liet de grasmus zich veelvuldig zien, als ook de graspieper, de boompieper, de torenvalk, de kokmeeuw en zelfs de kneu. De duinen staan prachtig in de bloei met de gele begroeiing. Door de nattigheid in het duingebied moesten we omlopen en soms over takken en boomstammen de overstroomde paden oversteken.



 


 

Na de lunch reden we naar Langevelderslag om een rondje duinen-strand te lopen. Borre was mee en huppelde vrolijk om ons heen en, als er honden in de buurt waren, schoof hij veilig tussen ons in. Langs het duinpad bloeiden de duinviooltjes, vetkruid (Sedum Brevifolium) en andere duinplantjes zoals het paarse slangenkruid. Via het strand liepen we terug en genoten nog na van een drankje op het terras.

Na ons steenuil avontuur, reden we naar de Hoge Veluwe en pakten we ingang Schaarsbergen om vervolgens in het hart te parkeren. We namen elk een van de witte fietsen en maakten een mooie fietstoer door het park. Met de camera in de hand speurden we in het bos en over de vlaktes naar dieren en vogels. We zagen een aantal everzwijnen (met jongen), leeuweriken, graspiepers, dodaars, jonge eendjes en de roodborsttapuit. De afgelegde weg met de witte fiets was ruim 21km, zie kaartje.


 

Onze standplaats in de tweede week was 3km ten zuiden van Poros. Het huis staat op een berghelling en is alleen via een onverhard bergpad bereikbaar met de auto. Vanaf de locatie is er een smal kronkelpad naar het strand waar je met goede schoenen langzaam naar het strand kan. Binnen 10 minuten zit je dan aan een bijna-privé strand. In zee waren grote rotsblokken waar we naar toe zwommen of snorkelden. We genoten van het eigen zwembad, het uitzicht over zee naar het vaste land en de geuren van de vele kruiden in de tuin. In Poros zelf waren de restaurantjes waar we bijna elke dag gebruik van maakten. Eén keertje niet omdat we de avond ervoor zoveel eten opgediend kregen dat we er twee keer van hebben gegeten. De plek was ontzettend mooi en wellicht komen we een keertje terug. Het was een plek met veel associaties aan vakanties met de kinderen toen we op de Peleponese en Zakynthos waren, plekken die je vanaf Kefalonia goed kon zien.






 

Agia Effimia ligt een kleine 10km ten noorden van Sami en zo’n 35km bij ons huis vandaan. Het is een bekend en mooi plaatsje met uitzicht over het nabijgelegen eiland Ithaki. Je kan er bijna naar toe zwemmen, zo lijkt het, maar toch is de directe afstand over het water naar Ithaki zo’n 5km. Agia Effimia is een havenplaatsje met veel terrasjes en winkeltjes. Voor ons was dat een mooie gelegenheid om voor de kinderen wat mee te nemen. Vanaf de pier maakte ik 10 horizontale foto’s van het Effimia waar ik onderstaande panoramafoto van heb gemaakt. Op de terugreis stopten we langs de weg van Effimia naar Sami vanwege de mooie kleine strandjes waar ik even wilde zwemmen. Dat moet je gedaan hebben, toch?
 


 

Voordat we ons naar Poros begaven maakten we een tussenstop in Sami. Zowel Poros als Sami worden stadjes genoemd in reisgidsen maar het zijn dorpjes met iets meer dan 1200 inwoners. Het zijn wel belangrijke plekken voor het eiland omdat hier de toevoer van goederen van het vaste land plaatsvindt. We lunchten op het terras aan de kade en bekeken al rijdend Sami wat uit twee lange winkelstraten bestaat met kleine winkeltjes, verhuurbedrijfjes en vooral restaurantjes. Net buiten Sami is het nautisch museum met prachtige modelschepen die ik toch even wilde fotograferen. Daarna reden we door de bergen naar Poros. De weg is uitzonderlijk mooi vanwege het uitzicht over de groene valleien waar hoge cipresbomen hun pieken tonen in het landschap. Aan het einde van de bergweg, als je Tzanata bent gepasseerd, rijd je door een kloof en ben je in Poros. Met de opgegeven routebeschrijving in Google Maps navigeerde Ingrid ons naar de bestemming via een smal steil onverhard bergpad. Aangekomen haalden we de sleutel uit de kluis, openden we het automatische hek en installeerden we ons op de tweede locatie met vrij uitzicht over de zee.




 

De volgende stap op de route was de Melissani grot. Die is in 1963 open gegaan nadat het dak van de grot was ingestort. Men heeft toen een tunnel gemaakt en het tot evenement verheven. Het ondergrondse water komt vanuit de zee bij Argostoli en stroomt er aan de andere kant van het eiland weer uit. Het water is dus altijd fris. Wat de grot zo bijzonder maakt is de diepte van 39m waardoor het water helderblauw, bijna turquoise, kleurt. We waren net op tijd en lieten ons in het bootje rondvaren. De “kapitein” maakte foto’s van de gasten en ving zo zijn extra verdiensten naast het roeiwerk. Het bezoek was kort en krachtig, en zeer de moeite waard. De volgende halte is Sami.

Voor de volgende uitstap waren we ook getipt door de buurman, nl. de wijnproeverij van Robola. Het ligt meteen om de hoek bij het klooster. Ze werken hier vanuit een cooperatie met wijngaarden over het hele eiland en ook daarbuiten. We deden een wijnproeverij met zijn tweetjes en hadden de eerste rij met uitzicht over een wijngaard met daarachter het klooster. De wijntjes waren heerlijk, met name de Robola zelf en de twee desertwijnen. Dat noemen we een genietmoment.



 

Omdat onze Fiat 500X niet een sterke klimmer was en op overharde weg soms het grind weg liet schieten was de rit naar het strand meer geschikt als wandeling. Het was bovendien goed om te bewegen. De korte klim van het huis gevolgd door een lange afdaling bracht ons bij het Koroni strand. We waren een uur onderweg en de klimpartij op de terugweg viel ons allebei mee. Het was wel warm maar met een goede bries van zee was er zo nu en dan even verkoeling. Het strand was bijna leeg en de zee was bijna voor onszelf, zo voelde het. Op het strand was een klein tentje waar we na de wandeling even een drankje namen voordat we ons in het frisse water begaven. Op het strand maakte Ingrid een hart van stenen.


 

Eén van de mooie plekken op Kefalonia is de turquoise kleurende baai van Myrthos. Het is een bijzonder fenomeen omdat de bodem uit witte rotssteentjes bestaat waardoor een bijzonder reflectie ontstaat. Op weg naar Fiskardo hadden we de baai van boven bekeken. Vandaag gingen we naar het mooie strand met het helderblauwe water. Onderweg waren er de geiten die je over het hele eiland ziet of (hun bellen) hoort. Op de terugweg pakten we het Myrthos terrasje in Divarata waar de afslag naar het strand is.

 

De caretta caretta is de bekende schildpadsoort die je bij Zakynthos kan zien maar ook in Kefalonia. In de baai en aan de kade vind je de viseters, zowel de schildpadden als de aalscholvers. Het water is rijk aan vissen die gretig op brood afkomen als bedienden van de restaurants aan de kade het overgebeleven brood aan de vissen voeren.

 

De hoofdstad van Kefalonia is Argostoli wat op een langgerekte schiereilandstrook ligt. We parkeerden aan de overkant van de baai en wandelden over de Drapanos voetgangersbrug langs het “De Bosset” monument naar de stad. Langs de kade waren de carretschildpadden op zoek naar vis en waren er de vissen zelf. Op een terrasje namen we een frappa en genoten we van het uitzicht over het water. De binnenstad is klein en gezellig met eigenlijk drie lange straten die onderling steeds verbonden zijn met kleine weggetjes. Later bezochten we ook de in het uiterste noorden van de stad gelegen vuurtoren Saint Theodore van 8m hoog en met 20 zuilen. Voordat we Argostoli verlieten aten we bij het restaurant Sto Psito op aanraden van onze buurman die in Argostoli heeft gewoond.




 

Vanuit het vakantiehuis reden we 1km bergje op, 3km kustweg af en 4km bergje af naar het badplaatsje Katelios waar de mooie restaurantjes gelegen waren. Blue Sea, Maria’s en Cozy waren onze favorieten. De champions in citroensaus als voorgerecht was mijn nieuwe ontdekking. Ingrid genoot van de gebakken garnalen. De Griekse salade, knoflookbrood en kip filet mochten ook niet ontbreken want daar hadden ze in Katelios wel ervaring mee. Soms reden we even langs de mooie bloemen en de nabijgelegen strandjes. In elke plaats op het eiland is wel een rustplaats met grote monumenten van hen die heengegaan zijn. Het eiland Kefalonia viel ons met name op omdat het zo schoon en goed onderhouden is. We hebben er weer een favoriet eiland bij.


 

De westelijke kustweg van Fiskardo naar Platies (via de hoofdstad Argostoli) brengt je langs het plaatsje Assos dat gelegen is op een soort schiereiland. Vanaf de kustweg is er een afdaling van 4km naar de baai van Assos. Aan het einde van het dorp kun je omhoog wandelen naar de in 1593 gebouwde Venetiaanse vesting op de 170m hoge heuvel. Het brede pad omhoog geeft mooie uitzichten over de baai en de omgeving. Na de wandeling genoten we van de mooie bloeiende bloemen in het dorp en lunchten we aan het water voorbij het plein vernoemd naar Parijs (zie een na laatste foto) omdat de Fransen Assos weer hebben helpen opbouwen na de grote aardbeving in 1953.




 

Ook vandaag kwam het water met bakken uit de hemel. In de zitkuil die al vol stond deed de regen er nog een schepje bovenop. Nu stond het water over het zitvlak heen. Tijdends de onweersbuien hebben we regelmatig het platte dak en erker in de gaten gehouden omdat het water niet zo snel door de afvoer wegvloeide. De regenputdompelpomp (leuk scrabbel woord) spuugde het overtollige water de tuin in. Het water stond enkele centimeters hoog in het gras. Dit hebben we nog niet eerder meegemaakt. Gelukkig verliep en verloopt de waterafvoer zoals het bedoeld was.