Vorig jaar in februari mocht ik leiding geven aan een gigantisch project voor een technologie migratie. In de afgelopen maanden heb ik stuur gegeven aan een andere vervolg migratie, nl. van NFS naar een commerciele appliance om grote gedeelde data opslag te beheren met alle toeters en bellen. Aanvankelijk was het te overzien met ruim 50 mensen die deelnamen. Vandaag maakten we de migratie officieel en waren er online 150 mensen bij betrokken. Het draaiboek was zorgvuldig voorbereid met ruim 200 taken. Nadat in de afgelopen weken al activiteiten uitgevoerd zijn, werd de migratie vandaag afgerond, met succes. Het was opnieuw een geweldige ervaring om hier deel van te zijn en met zoveel capabele collega’s het project tot uitvoer te brengen. Dat geeft voldoening in het werk. Wat kunnen dingen toch anders lopen, zie ook vorig item over tegenslag.

De Nederlandse directeuren op mijn werk hebben een leuke gewoonte om eens in de zoveel tijd met elkaar te gaan lunchen. Voor mij was de laatste keer lang geleden, al voor de corona-tijd. Vandaag hadden we afgesproken in Hofstede Meerzigt in Zoetermeer. Het was een bijzonder gezellig samenzijn met boeiende, vaak persoonlijke, gesprekken. We werden gefêteerd op prachtige gerechtjes en mooie wijnen, alles in mate en gepast. Het was echt genieten met elkaar. Opvallend was dat qua werk 5 van de 6 een flinke tegenslag hadden meegemaakt. Nog opvallender was dat, ondanks dat tegenslag verwerkt moest worden, we er een positieve wending aan hebben kunnen geven. Toevallig deelde een christencollega het verhaal van Ruth. Was zij niet het voorbeeld die tegenslag (hongersnood, verlies van echtgenoot, achterlaten van eigen land en taal) heeft kunnen omzetten in iets nieuws? In Ruth 1:16 zei ze tegen Naomi: “uw God is mijn God..”. En zo is God voor mij ook het anker geweest.

Terwijl Sam druk in de weer was met bestellingen, kreeg ik een appje van Annelot dat ze voor de deur stond. Maar ik was in Amsterdam dus zou ze Noud even moeten appen, dacht ik. Na nog een keer lezen zag ik dat ze bij FatDaddy was. We dronken daarna koffie en praatten even gezellig met de collega’s van Sam. Ik zou naar een volgende online vergadering gaan en bedacht opeens dat ik wel even met Annelot zou kunnen gaan lunchen. Zo gedacht, zo gedaan. Met z’n drieën liepen we naar de Hangar waar we gezellig kletsten en genoten van de angus burger en lunchgerecht.

Tweeëndertig jaar geleden begon ik als octrooi-onderzoeker, net afgestudeerd aan de Universiteit Twente, en meteen aan de bak. Door de jaren heen heb ik veel verschillende rollen gehad. Binnen 4 jaar zat ik op de IT afdeling en groeide door naar diverse functies, zie mijn LinkedIn profiel. Sinds thuiswerken door COVID als maatregel is ingevoerd is er qua flexibliteit veel veranderd. Momenteel werk ik op 5 verschillende plekken. De locatie is afhankelijk van de bestemming: thuis, kantoor of bij Sam. En afhankelijk van de bezetting en drukte kies ik een plek die past bij het moment. Wel lekker afwisselend en ook passend bij mijn huidige baan. Tijd vliegt maar zoals een vriend van me eens zei: “alle clichés zijn waar”. Ook na 32 jaar bij dezelfde werkgever.

Spelen met cijfers is altijd weer grappig. Hoe oud ben je geworden? Weet je het 17de priemgetal? Dan heb je het antwoord. Van familie en vele vrienden ontving ik felicitaties met foto’s en filmpjes. Van één iemand kreeg ik de laatste verzen van mijn leeftijdspsalm toegestuurd. Van Annelot’s vriend kreeg ik een foto van een kleine kikker in Costa Rica als herinnering aan onze jungle tochten.
Deze dag was ook feestelijk omdat Sam weer voor het eerst naar zijn werk ging. Terwijl hij samen met zijn collega’s werkte, kon ik gebruik maken van de kantoorruimte en vanuit Amsterdam werken. Sam kon aangeven wanneer hij het werk wilde afronden en we samen naar huis zouden rijden. Thuis vervolgde ik dan mijn werkzaamheden. Dit geeft Sam de gelegenheid om stap voor stap het werk weer op te pakken. De afleiding om op een andere plek te werken geeft mij weer wat afwisseling. En bovendien is het ontzettend gezellig om samen op te trekken. Win-win.

Mijn moeder had via de gebruikelijke souffleur gevraagd wat ik voor mijn verjaardag zou willen hebben. Tja, eigenlijk heb ik geen dingen op mijn verlanglijstje. Of toch? Twee jaar geleden wilde ik mijn tuingereedschap vervangen met accu-gestuurde middelen. Het was er nooit van gekomen. Vandaag schoot het me te binnen. Ingrid en ik gingen naar de dealer van STIHL, het merk voor goede apparaten. We kwamen voor de heggenschaar die mijn moeder me wilde geven. We kwamen thuis met inderdaad de heggenschaar maar ook met een nieuwe grasmaaier, grastrimmer en hoogtesnoeier. Alle apparaten werken op dezelfde accu. Het gras is gemaaid. Als ik de heggenschaar officieel op mijn verjaardag krijg, zal de heg het voelen.

Het gras naast de schuur was veranderd in mos. Het werd hoogtijd voor iets anders. Omdat we nog oude klinkers op voorraad hadden leek de oplossing eenvoudig: bestraten maar. De voorraad bleek voldoende. Met regelmatig de rug strekken en houding wisselen zat het straatje er aan het einde van de dag in. Daarna moesten de kieren worden gevuld met breekzand. Met de ware elektrische step drukten we de klinkers op hun plaats.
 

Om de border bij de schuur te vullen, togen we vanmorgen naar tuincentrum & sierbestrating De Oosteinde in Hillegom. Wat een gemoedelijke zaak is dat. We konden een restant Moräne keien meenemen, per kilo in een emmertje gewogen en in een aanhangwagen geladen. In eerste instantie vroeg ik of men het kon brengen. Nou, wil je dat echt zei de eigenaar, voor €70? Heb je een trekhaak? Neem dan even de aanhanger mee. En zo reden we met 319kg keien terug naar huis. Thuisgekomen hielp Sam met uitladen en later met de aanleg. Onderweg was het toch nog redelijk druk aan het worden vanwege de bezoekers aan de Keukenhof. De aanleg duurde niet lang en zo hebben we het beeld van Esquibien in onze achtertuin.

Veel mensen weten niet dat achter grote bedrijven ook grote computers staan die alle processen ondersteunen. In de jaren ’70 kwamen de mainframes op en hadden grote rekencapaciteit maar waren tegelijk ook ruimte-vreters. Door de jaren heen zijn ze qua formaat veel kleiner, veel sneller en veel zuiniger geworden. Hun rol in de software architectuur was nogal monolitisch waardoor er allerlei kunstgrepen nodig waren om omringende systemen aan te sluiten. Zo ook bij ons. Al jaren zijn we bezig geweest om alle mainframe software over te hevelen naar een gedistribueerde Linux systemen op VMWare. Tot een jaar geleden was dat nog niet gelukt. Toen ik begin vorig jaar aanbood om in het project te helpen kon ik niet vermoeden dat ik daar over de leiding zou krijgen samen met een andere collega. Wat een onmogelijke operatie leek is ons gelukt. De werkwijze heb ik veranderd door niet van binnen naar buiten te denken (mainframe centraal stellen) maar van buiten naar binnen (alles wat aan het mainframe gekoppeld is eerst aanpakken). Werkte ik in 2019 na de overname door de nieuwe leiding in de schaduw, in deze job voelde het weer fijn om te mogen leiden en richting te geven. En dit weekend lukte het om met behulp van ruim 120 mensen over te stappen. Voor de nieuwe leiding was dit een onderdeel van het Strategische Plan 2023.
In onderstaande foto’s zijn de eerste twee mainframes en de derde een foto van een data center met moderne server racks.

Al bijna 2 jaar werk ik vanuit huis. De corona is de aangever op 16 maart 2020. Thuiswerken heb ik eigenlijk nooit gewild om mijn eigen kantoor voor mezelf te hebben en niet te associeren met werk. Vanaf dag één is werken van achter mijn eigen bureau me uitstekend bevallen. Je hebt je eigen ritme, soms koffie samen en mijn eigen (Deezer) muziek. Soms komt er een verrassing en dat was vandaag. Prachtig licht scheen door de kleine openingen van de jaloezieën: de regenboog liet zich even zien. Gauw de camera gepakt en een foto genomen.

Dertig jaar geleden werden we eigenaar van het huis waar we wonen. Nadat we de akte hadden ondertekend en de sleutel hadden ontvangen, hebben we de inboedel vanuit Rijswijk overgebracht. Er volgde een periode van verbouwingen en nog steeds wonen we hier naar tevredenheid.

Op 25 juli overstroomde het appartementencomplex waar mijn moeder woont en heeft ze sindsdien niet meer haar woning kunnen betrekken. Afgelopen dagen gingen we met familie en vrienden de meubels installeren en inboedel terugplaatsen. Het was een hele aanloop in de afgelopen maanden naar de herinrichting vanwege schade-opruimen, drogen van de woning, schilderwerk, nieuwe deuren plaatsen en het leggen van een nieuwe vloer. Met elkaar plaatsten we de kasten en meubels op de plek van bestemming. Na twee dagen gezellig samen werken kon mijn moeder weer wonen op haar eigen plek. Ik heb waardering voor mijn jongste zus en zwager die onderdak boden aan moeder voor 2,5 maanden. Dank daarvoor. En ook waardering voor mijn moeder die deze periode sterk is geweest en van haar logeerverblijf heeft genoten.




 

De herstelwerkzaamheden aan de woning van mijn moeder zijn begonnen en binnenkort gaan we haar nieuwe meubels installeren. Ook een aantal kasten, die door de waterschade in juli zijn beschadigd, worden vernieuwd. De locale zorg is door mijn zussen gedaan en op afstand heb ik kasten samengesteld en besteld bij Ikea. Deze week zijn de bestellingen per vrachtauto bezorgd en andere delen opgehaald uit Amsterdam en Utrecht. Het geheel is nu op een centrale plek verzameld en wacht op groen licht voor monteren.

De vosjes komen weer in de tuin. Dat is een verbetering ten opzichte van een jaar geleden toen we weinig vlinders meer zagen. De officiële naam van de klein vos is: Aglais Urticae.

Op de terugweg van Arnhem naar huis reden we langs Amsterdam. Waarom dan niet even bij Sam op zijn werk kijken? Toen we aankwamen was hij net bezig met een fotoshoot van een van de e-bikes. Het was een kort en gezellig bezoek met hem en zijn werkgever die tussendoor fietsdemo’s moesten afnemen.