Het leuke van samen wandelen is dat er vier ogen de omgeving scannen. Ingrid heeft een goed oog voor wat er over de grond loopt. Zo zagen we eerder (en vandaag weer) de julikever. De keuze was reuze bij deze wandeling. Eerst de vlinders: Zuringspanner, Sint-Jansvlinder, Bruine Zandoog, de Kleine Vuurvlinder en Heivlinder. De libelles waren van het merk Gewone Oeverlibel en een paar rode van het type Vuurlibel. Dan was er de sprinkhaan, Krasser genaamd, en de vlieg Zandrugvlieg (eerste foto). En midden in de duinen het kikkertje van 3cm: Rugstreeppad.




 

 

De wandeling door de AWD bracht vandaag een verrassende ontmoeting. Terwijl ik meer op vogels let, ziet Ingrid vaak wat er over de grond kruipt. Ze zag een bonte kever wat bij thuiskomst een zeldzame “Julikever” te zijn. Ook de Boompieper liet zich een paar keer horen en zien, en zo ook de Grasmus, Roodborsttapuit en Torenvalk. Ook hoorden we de Zwarte Roodstaart maar helaas verschool die zich achter de bladeren. Een Bruinrode Heidelibel vloog om ons heen en landde kort op een takje terwijl de Atalanta zich tegoed deed op een gele duinbloem, net als de Kegelbijvlieg. Bij elke wandeling is er wel iets nieuws te spotten als je maar nieuwsgierig blijft kijken.


 

Het viel me op dat er veel libelles actief waren in de duinen. Ik heb zeker 4 soorten gezien maar ik ben geen kenner en heb me verdiept nadat de foto’s waren geschoten. Op onderstaande foto’s zijn te zien: de Gewone Oeverlibel, de Watersnuffel (blauwe), de Bloedrode Heidelibel en de Vuurlibel (rode). Toevallig kwam ik onderweg vlinderexperts tegen die me attent maakten op de Heivlinder, de Kleine Vuurvlinder en het Bruine Zandoogje. Tot zover de biologie-les, nu naar de foto’s.



 

Vanmiddag maakte ik een mooie wandeling door de Amsterdamse Waterleiding Duinen (AWD). Het was bijzonder stil wat vogels betreft en ook de herten lieten zich niet gemakkelijk zien. Vergeleken met de laatste keer in de duinen stond het duingras nu tot mijn middel en was het veel droger. Met voorzichtige passen liep ik door het hoge gras en werd zo nu en dan opgeschrikt door een mannetjes hert. Het schrikken was wederzijds. Het licht was vandaag bijzonder mooi waardoor de kleuren van lucht en landschap prachtig combineerde.



 
 

De plaatsnaam is lastig maar de Rucphense heide is een mooie omgeving om te wandelen. We parkeerden aan de Meerven tussen Rucphen en Schijf in en begonnen onze wandeling. Van te voren had ik een route uitgezet maar was niet zeker of alle paden toegankelijk zouden zijn omdat er ook militaire oefeningen plaatsvinden. Het verliep soepel en het weer zat erg mee. De route ging vooral door het bos maar tegen het einde langs de heide waar een schaapsherder met zijn hond de schapen liet grazen. We liepen naar de auto terug om vervolgens door te rijden naar Dinteloord waar we de nacht zouden verblijven om morgenvroeg verder te reizen naar Zeeland.


 

Eén van mijn eigenaardigheden is het fotograferen van insecten, althans als het licht gunstig is. Op Kefalonia was dat het geval en waren er heel veel kandidaten om te fotograferen. De kunst is niet zozeer het waarnemen maar om de insect scherp op beeld te krijgen. Dat is met de Tamron lens aardig gelukt en de variatie aan objecten was groot.







 

Op twee plekken op het eiland zagen we een dode steenmarter op de weg, aangereden door een auto. De dieren zijn voor de eilandbewoners bijzonder lastig omdat ze hun kippen afmaken. Toch zijn het mooie dieren om te zien maar lastig te fotograferen. Na een etentje in Poros dook er plotseling eentje op voor de auto. De camera lag klaar en zo kon ik een paar shots maken, helaas met slechts 200mm. We zagen meer viervoeters. In het huis hebben we twee gekko’s gezien (in de slaapkamer: één gevangen, één liet zich niet vangen). Op het terras van het huis kwamen de hagedissen zich opwarmen in de zon. En op het bergpad naar het huis was er oponthoud vanwege een kudde schapen.


 

De caretta caretta is de bekende schildpadsoort die je bij Zakynthos kan zien maar ook in Kefalonia. In de baai en aan de kade vind je de viseters, zowel de schildpadden als de aalscholvers. Het water is rijk aan vissen die gretig op brood afkomen als bedienden van de restaurants aan de kade het overgebeleven brood aan de vissen voeren.

 

Met de camera en driepootstoeltje op pad vertrok ik vanmorgen naar de AWD (duinen). Ik had geen specifieke wensen wat fotograferen betreft maar hoopte dat er weer iets leuks tussen zou zitten. Het slenteren leverde de boompieper, de fitis, de tjiftjaf, de roodborsttapuit, de grote bonte specht, de rietgors, de grasmus, de kwikstaart en kikkers op. Ook de aalscholver, de buizerd, de vink, de zwaan, de boomleeuwerik en herten kwamen voorbij. De vos liet zich vandaag niet zien. Er zaten wel twee nieuwelingen tussen: de grauwe klauwier en de oeverloper (de twee grote foto’s).


 
 

Op deze bevrijdings(zon)dag keken we naar Hour of Power en luisterden we naar een oude dame van 93 die in haar tienertijd in een Japans kamp had gezeten in voormalig Nederlands Indië. Vrijheid is een groot goed en zij benadrukte dat in haar interview. De bevrijdingsvlag wappert aan huis om die vrijheid te vieren. Daarna maakten we een wandeling door de duinen en over het strand.
Thuisgekomen las ik verder in het boek “Life without lack – living in the fullness of Psalm 23” van Dallas Willard. Tussendoor ging ik struinen in de struiken in de tuin voor mogelijke macro-kandidaten. Het meest bijzondere diertje was de Groene Struiksnuitkever die op een rozenblad aan het knagen was. Het is ongeveer 6mm groot. De verhouding met mijn duim is goed te zien op de derde foto.
 

Voor morgen wordt er regen en onweer verwacht. Daarom trok ik vanavond met de macrolens het park even in. Misschien zou ik nog wat tegen komen. In volgorde van de foto’s zag ik de kokommerspin, bladluis, bonte hooiwagen, strekspin, dansmug, maskerspinnetje en hydrellia. De kleinste is de komkommerspin met een lichaamslengte van ongeveer 3mm wat voor een handmatige lens een hele tour is om scherp te krijgen. De strekspin met lange poten is inclusief poten ongeveerd 20mm. De hydrellia op de witte bloem heeft een lengte van ongeveer 2mm, 10x keer zo klein als de strekspin. De microwereld met een macrolens blijft fascineren.


 
 

Met dit prachtige weer moest ik wel de AWD in. De camera ging natuurlijk mee, eigenlijk camera’s want ook de a7iii ging mee met macrolens. En het driepootstoeltje ging mee aan de rugzak. Ik was nog maar net in de duinen en de eerste vogelgeluiden waren al te horen. Het eerste vogeltje was de fitis, daarna volgden de boomleeuwerik, de braamsluiper, de grasmus, de koekoek, de rietgors, de vink en de roodborsttapuit. De wandeling ging naar de vossenburcht om te kijken of de kleine welpjes wat speelser zijn geworden maar ze kwamen niet uit de burcht.
 


 

Het hockey toernooi vond plaats in Tilburg en last minute lukte het om een kamer te reserveren op 900m van het hockeycomplex in Auberge Du Bonheur. ‘s Avonds genoot ik van een mooi diner in het aangelegen restaurant. Toen ik gisteren van de hockey naar het hotel liep had ik de camera met telelens bij me. Ik wandelde over de natte paden in de Warande. In dit kleine bos leven de Siberische grondeekhoorns die ik vorige jaar toevallig zag. Ik hoopte ze weer te zien. En jawel, twee stuks zelfs. Bij het avondeten kwam er nog eentje de kruimels op het terras opruimen.

Het zonlicht brak vanmiddag door waardoor de bladeren op de planten weer droog werden en insecten weer hun plekje innamen. De bloemenvlieg was de eerste die ik tegen kwam en de eerste foto was meteen scherp. Het tweede insect was de Smalle Randwants (Gonocerus Acuteangulatus) met zijn lange voelsprieten. De derde was een onbekende bladluis die op een rozenblad zat.

 

Met behulp van Buienradar zochten we naar het geschikte tijdslot om te wandelen in de bossen bij Uddel. De gebieden zijn gemarkeerd als Valenberg en Slicht. In de verte hoorden we het verschrikkelijk irritante getoeter van vrachtwagens, waarschijnlijk voor een optocht voor bijzondere mensen. Goedbedoeld maar na een half uur wordt het een onverkwikkelijk geluid in de bossen. We waren nog maar net op pad in gedeelte Valenberg (van kroondomein Het Loo) en we zagen een groep wilde zwijnen, spannend. Nog geen drie minuten later zag ik een geelgors heen en weer vliegen. Dit wordt leuk, dacht ik, en het werd nog leuker. Met behulp van de nieuwe vogelapp wist ik dat de glanskop, zwartkop en de bonte vliegenvanger in de buurt waren. En halverwege de wandeling zagen we opnieuw een groep wilde zwijnen maar nu wel heel dichtbij. We stonden stil om goed te kijken of deze heren naar ons toe zouden rennen of niet. Plotseling draaide eentje zich om en zette het op een lopen, de anderen volgden. Kort daarna liet Buienradar ons in de steek en overviel een stortbui ons. Snel de cameras in de rugzak en maar flinke passen maken. Toch was het een enerverende wandeling, zie ook volgend item met de vogels.