Niet ver bij Annelot vandaan ligt De Lutte. We gingen er vandaag wandelen. Thuis had ik een route uitgestippeld van ruim 7km. We wandelden langs het kronkelende riviertje De Dinkel. Het was een prachtig pad. Onderweg zagen we veel paddenstoelen. Helaas was de ijsvogel even afwezig, waarschijnlijk vanwege de kanovaarders. De route hebben we ingekort vanwege de vele “kanaries” die in het bos de Landgoed Twente Marathon liepen. Het was een grote drukte op de grote paden en de luide muziek kwam van twee tussenposten die in het bos waren opgesteld. We besloten de route in te korten en namen de toeristenweg o.l.v. Annelot terug naar Enschede. ‘s Avonds deden we ons de sushi, sashimi en de teppanyaki heerlijk smaken. Om 21:00uur reden we terug naar huis en na een file van ruim 10 minuten bij de afslag naar de A50 kwamen we om 23:00uur veilig terug thuis. In het Fries zeggen we ludiek: “wy hawwe hjoed een moaie hjoed hân”.

De Wadden zijn formeel een natuurgebied en dat blijkt wel uit de tienduizenden vogels die zich ophouden op de droogliggende kwelders in het wad. Ontelbaar zijn de aantallen Tureluurs, Scholeksters, Lepelaars, Kokmeeuwen, Wulpen en Goudplevieren. Een vogelspotter wees naar een bepaalde groep die wel uit 20.000 vogels bestond. Als dat 20.000 duizend vogels waren dan was het aantal een kilometer verderop gemakkelijk 60.000 vogels omdat de oppervlakte van hun gebied minstens 3x zo groot was. Het geeft een fascinerend beeld en bijzonder als duizenden tegelijk gaan vliegen.



 

 

Op een Waddeneiland mogen de watervogels niet ontbreken. De vele Zilvermeeuwen, Mantelmeeuwen, Kokmeeuwen, Grote Burgemeesters, Aalscholvers, Zwanen, Parkeenden, Wilde Eenden, Bergeenden, Casarca’s, Strandlopers, Goudplevieren, Strandplevieren, Groenpootruiters, Wulpen, Tureluurs en nog veel meer zijn een bron van vertier voor de fotograaf en vogelspotter.






 

Het fietsen door de duinen kan van oost naar west en vice versa. Aan de kant van de Wadden loopt een dijk van Nes naar Hollum en is de route beperkt. Vanuit onze plek was de dijk niet ver en was het ontzettend leuk om aan de Wadkant langs de dijk te fietsen. Met Noud of Ingrid fietsten we soms een kort rondje over de dijk of met elkaar een rondje naar Hollum en dan terug via de duinen. Bij eb was het Wad een waar mirakel van duizenden watervogels. Het fietsen langs het Wad was een van mijn favoriete routes.

Ameland is uitermate geschikt voor mooie wandelingen door duinen, strand en graslandschap. We maakten dagelijks uitstapjes vanuit het huis door de duinen naar en over het strand. Eenmaal vertrokken we met zijn vieren vanuit Kooiplaats, het uiterst oostelijk gelegen plaatsje waar je met de auto kan komen. Dit gedeelte kijkt uit over het Oerd. Op het enorm wijdse strand vind je veel vogels. Ingrid en ik liepen vanuit het huis over het strand naar de zeewaterrand en vervolgens helemaal in westelijke richting naar het uiterste puntje waar restaurant The Sunset gelegen is. Het strand is enorm breed en niet altijd toegankelijk omdat er vele geulen zijn en sommige gedeeltes afgebakend zijn als natuurreservaat. Bij avondwandelingen scheen de zon met een gele gloed (“golden hour”) over het landschap wat een nostalgisch gevoel oproept.






 

De korte tussenstop in De Branden bij Gasselte en Bronneger gaf ons een mooi uitzicht over het natuurgebied met welgeteld 18 Grote Zilverreigers, twee parende Bloedrode Heidelibel en blauwe Lantaarntje als ook vlinders (Dagpauwoog) en vliegen (Kegelbijvlieg). Ook de bloemen sierden het landschap zoals de Grote Kattenstaart en het Jacobskruid. We maakten foto’s van het landschap met mooie wolkenpartijen.



 

De wandeling door de AWD bracht vandaag een verrassende ontmoeting. Terwijl ik meer op vogels let, ziet Ingrid vaak wat er over de grond kruipt. Ze zag een bonte kever wat bij thuiskomst een zeldzame “Julikever” te zijn. Ook de Boompieper liet zich een paar keer horen en zien, en zo ook de Grasmus, Roodborsttapuit en Torenvalk. Ook hoorden we de Zwarte Roodstaart maar helaas verschool die zich achter de bladeren. Een Bruinrode Heidelibel vloog om ons heen en landde kort op een takje terwijl de Atalanta zich tegoed deed op een gele duinbloem, net als de Kegelbijvlieg. Bij elke wandeling is er wel iets nieuws te spotten als je maar nieuwsgierig blijft kijken.


 

Ondanks dat er bijna geen vogelgeluiden in de AWD waren te horen was er toch kans om een aantal vogels op de plaat te krijgen. Overvliegende ganzen maakten de meeste herrie. De boomvalk met een libel in zijn klauwen was stil en probeerde zijn karige prooi in de lucht te verorberen. De fuut, kuifeend en krakeend draaiden stilletjes hun rondjes en zo nu en dan was er een zwaan die met zijn vleugels klapperde. De meeste tijd ging zitten in het fotograferen van de braamsluiper die als een drummer een ritmisch geluid maakte maar net zo snel van de ene tak naar de andere hopte. De camera kan niet scherpstellen in de bossage en dus was het handmatig werk. Op de weg terug was er nog een roodborsttapuit, een verdwaalde reiger, wat rietgorzen, een boompieper en een pimpelmees. Al met al was het heerlijk struinen met een mooi zonnetje.

 

Agia Effimia ligt een kleine 10km ten noorden van Sami en zo’n 35km bij ons huis vandaan. Het is een bekend en mooi plaatsje met uitzicht over het nabijgelegen eiland Ithaki. Je kan er bijna naar toe zwemmen, zo lijkt het, maar toch is de directe afstand over het water naar Ithaki zo’n 5km. Agia Effimia is een havenplaatsje met veel terrasjes en winkeltjes. Voor ons was dat een mooie gelegenheid om voor de kinderen wat mee te nemen. Vanaf de pier maakte ik 10 horizontale foto’s van het Effimia waar ik onderstaande panoramafoto van heb gemaakt. Op de terugreis stopten we langs de weg van Effimia naar Sami vanwege de mooie kleine strandjes waar ik even wilde zwemmen. Dat moet je gedaan hebben, toch?
 


 

De volgende stap op de route was de Melissani grot. Die is in 1963 open gegaan nadat het dak van de grot was ingestort. Men heeft toen een tunnel gemaakt en het tot evenement verheven. Het ondergrondse water komt vanuit de zee bij Argostoli en stroomt er aan de andere kant van het eiland weer uit. Het water is dus altijd fris. Wat de grot zo bijzonder maakt is de diepte van 39m waardoor het water helderblauw, bijna turquoise, kleurt. We waren net op tijd en lieten ons in het bootje rondvaren. De “kapitein” maakte foto’s van de gasten en ving zo zijn extra verdiensten naast het roeiwerk. Het bezoek was kort en krachtig, en zeer de moeite waard. De volgende halte is Sami.

De caretta caretta is de bekende schildpadsoort die je bij Zakynthos kan zien maar ook in Kefalonia. In de baai en aan de kade vind je de viseters, zowel de schildpadden als de aalscholvers. Het water is rijk aan vissen die gretig op brood afkomen als bedienden van de restaurants aan de kade het overgebeleven brood aan de vissen voeren.

 

Ook vandaag kwam het water met bakken uit de hemel. In de zitkuil die al vol stond deed de regen er nog een schepje bovenop. Nu stond het water over het zitvlak heen. Tijdends de onweersbuien hebben we regelmatig het platte dak en erker in de gaten gehouden omdat het water niet zo snel door de afvoer wegvloeide. De regenputdompelpomp (leuk scrabbel woord) spuugde het overtollige water de tuin in. Het water stond enkele centimeters hoog in het gras. Dit hebben we nog niet eerder meegemaakt. Gelukkig verliep en verloopt de waterafvoer zoals het bedoeld was.

Terwijl wij met Annelot op Opwekking waren had het thuisfront zijn eigen bezigheden. Noud en Sanne zorgden voor het huis en de hond, en voor het huis tijdens een gigantische stortregen waardoor het hoogste waterpeil in de zitkuil ontstond (en de straat helemaal blank). Sam en Nathalie waren in London om haar verjaardag te vieren. Mooie beelden werden gedeeld vanaf een speedboot op de Thames.

Het zou mooi weer worden vandaag en daarom trok ik er redelijk vroeg op uit. Eerst even de hond uitlaten, ontbijtje nemen en hup in de auto. Het bleek fris te zijn; de thermometer in de auto gaf 2 graden aan. Al gauw hoorde ik de vogels fluiten: veel vinken, veel rietgorsen, veel boomleeuweriken, één specht, één roodborsttapuit, twee reigers, één aalscholver, één torenvalk en veel herten. Helaas geen vos vandaag en geen grote roofvogels. Toch was de wandeling van ruime 15km de moeite waard en probeerde ik de leeuwerik in vlucht te fotograferen wat een paar keer gelukt is.

 

Omdat Zwaag dicht tegen Hoorn aan ligt dachten we het bezoek aan Edelga te combineren met het museum van Hoorn. Ook Edam heeft een leuk museum en we besloten naar Edam te gaan. Ik wilde wel graag langs het IJsselmeer rijden omdat ik de A7 nu wel zo’n beetje ken, de wegen langs het meer niet. Ook in Hoorn was ik nog nooit geweest behalve dan bij de hockeyclub met de jongens. Hoorn heeft een bijzonder mooi oud centrum met grachtjes. We reden langzaam door het oude stadje naar de weg over de dijk en kwamen bij Schardam langs een natuurgebied met veel watervogels waaronder de bergeend. Door het prachtige weer met helder zonlicht kleurden de lucht en landschap vrolijk en maakte de beleving idyllisch.