Na een bijzonder inspirerende preek van Bobby Schuller bij Hour of Power maakten we een wandeling door het Duindamse bos. Het was winters koud met een zomerse zon. Vaak hebben we hier met de kinderen in het bos gewandeld of met sleetjes de duinen afgeroetst. We passeerden het gedeelte waar de kinderen met de step naar beneden reden zoals in 2010. Nu was Borre was mee en liet hij zijn sprongen even zien.

 

Thuisgekomen van de prachtige wintersport vakantie met Sam, bekeek ik nog even de pistes die we gebruikten. In onderstaande kaarten heb ik de liften gemarkeerd die ons op de pistes brachten. De startroute elke ochtend was: vanuit het hotel Le Bettex en vervolgens Roc-1 en Roc-2. Vandaar uit gingen we veel naar Granges of Becca of naar Plan de l’Eau en dan naar Cime Caron (hoogste punt op 3200m). Op een ochtend pakten we vanaf Le Bettex de lift Pointe de Masse (2804m) en lift Masse-1 die helemaal rechts staan op de kaart (naast Cime Caron). Op Col de la Chambre (2850m) hadden we een prachtig uitzicht over de Alpen en de Mont Blanc. Vele malen legden we de stuntpiste naast Chatelet af en gingen we terug via Bouqetin. om bij de stuntpiste te komen moesten we afdalen naar de lift Plan de Mains. Dat kon via rode pistes Alouette of Mouflon. Die laatste bracht me de stuipen op het lijf met 800m “zwart”. De Fransen waren niet altijd zo nauwkeurig met de piste kleuren. We orienteerden ons aan de rechterkant (oostkant) van de kaart vanwege de makkelijke bereikbaarheid en de mooie pistes. Eenmaal gingen we vanaf de lift 3Vallées (naar Col de la Chambre) en namen we piste Lac de la Chambre terug. Dat was op een ongunstig moment want de bewolking weerkaatste het felle zonlicht en maakte de zichtbaarheid op de piste bijna nihil. Je kon dus niet zien waar je naar toe ging. Het mocht de pret niet drukken. Ons favoriete lunchrestaurant was onderaan de Grange: Le Grand Lac met goed eten en prachtig uitzicht.
Onderstaande kaarten komen van https://www.wintersport.nl/.
 

Skiën is bijzonder leuk als je technisch vaardig bent en onbevangen de piste afgaat. Voor het eerste zal ik meteen toegeven dat ik geen expert ben maar een enthousiaste liefhebber. Wat de onbevangenheid betreft, is die sinds mijn mountainbike ongeluk in 2020 helemaal weg. Daardoor ga ik alleen langzaam de piste af om volledige controle te houden. De buckelpistes zijn niet mijn vrienden maar je moet er soms letterlijk om heen. In ieder geval is het me steeds gelukt. Scherpe en snelle bochten maken (carven) is niet deel van mijn spel. Toch wist Sam enkele mooie foto’s te maken waardoor er warempel licht sprake zou kunnen zijn van “carven”. We hebben er om gelachen en genoten van de leuke foto’s die Sam al achteruit boardend maakte.
 

 

Op de hogere stuntpistes maakte Sam reuzensprongen. De eerste keer dat Sam deze sprong maakte keek ik naar de verkeerde bult en zag Sam voor de sprong en na de sprong, maar niet tijdens de sprong. Bij de volgende sprongen richtte ik op de juiste plek en maakte met de stand 10 fps een aantal mooie opnames. De eerste 4 foto’s zijn van de 2de sprong. De volgende 6 foto’s zijn van de 3de sprong. De prachtige momenten liggen zo mooi vast. De laatste (grote) foto is van de 4de sprong. Genieten dus!

Met de camera in de tas vertrokken we opnieuw naar de stuntpistes. We wilden foto’s maken van Sam’s sprongen en later van mijn “carven”. Op de stuntpiste aangekomen stopte ik de camera onder mijn jas en koos positie waar Sam een jump zou gaan maken. Op vier verschillende plekken hebben dit ritueel (piste af, lift in) zo’n vier keer herhaald om de beste resultaten te krijgen. Wat een groot plezier was dat.

 

Les Trois Vallées is het grootste skigebied in de wereld. Waar moet je beginnen? We moesten het zelf ontdekken en binnen een week hebben we zoveel mooie pistes gezien en genoten van de afdalingen. Nou, niet allemaal vanwege te steile afdalingen. Sam neemt elke piste zonder moeite en dat hoor ik door enthousiaste lange jiiieeeeuuuw’s. Zelfs bij die ene rode piste die mij zwart voor de ogen werd. Dat was geen piste maar een vrije val, dacht ik. Na alle zenuwen onder controle te hebben gekregen slalomde ik de 800m “zwart” veilig naar beneden. In de afgelopen dagen had ik al een aantal sporters liggend op een brancard afgevoerd zien worden. Dat zou niet mijn bestemming worden en dan liever langzaam dan liggend. De mooie uitzichten waren adembenemend en de gezellige tijd samen was fantastisch. Op de laatste twee foto’s hieronder konden we op een afstand van 60km de Mont Blanc zien. Het was genieten samen.

 

 

In september vorig jaar boekten Sam en ik opnieuw een wintersport vakantie. We wilden wel iets anders proberen en daarom werd de bestemming Les Trois Vallées in Frankrijk. We hadden een appartement in Résidence MMV in Les Menuires. De autorit van afgelopen donderdag verliep wat moeizaam door de Ardennen en Noord-Frankrijk vanwege de verse sneeuw. Onderweg zagen we veel auto’s die in de berm waren beland. Gelukkig werd het weer na Metz beter en kwamen we veilig aan in Les Menuires. Het hotel heeft lockers voor de ski- en board materialen. Vanuit de lockerruimte konden we zo naar buiten lopen en op de smalle piste naar de lift glijden. ‘s Middags op de terugweg pakten we het bovenste stuk van de smalle piste en sjeesden we zo het hotel binnen, ideaal.


 


 

Na enig speurwerk heb ik met hulp van Sam en Ingrid een keuze gemaakt voor een nieuwe fiets die ik als afscheidskado kreeg voor mijn pensioen. Het is een Specialized Turbo Vado 3.0 IGH geworden, een sportieve hybride e-bike met riem (i.p.v. ketting) en met een traploze versnelling. Wat mij vooral goed beviel was dat het fietsen zonder motorhulp erg licht is en dat het stuur zeer prettig in de handen ligt. Ik heb op advies van Sam de Shimano BR-MT200 handremmen laten vervangen door de Shimano XT versie voor betere grip. Vandaag kon ik de fiets ophalen en de eerste zaken regelen zoals verzekering en de bijbehorende app installeren. Morgen overdag zal ik de fiets beter leren kennen en bij iets warmer weer zal ik daadwerkelijk gaan touren. Grote dank aan alle oud-collega’s die aan dit mooie kado hebben bijgedragen.

 

Ter voorbereiding van onze wintersport gingen Sam en ik vanmiddag op training bij Snowworld in Zoetermeer. Het ging ons beide goed af in de kunstmatige sneeuw. De piste was goed begaanbaar omdat het rustig was. Dat is een van de voordelen van het pensioen: je kunt overdag naar de piste.

Een van mijn hobbies is hockeywedstrijden fluiten. Vanmiddag floot ik de indoorwedstrijden van het Dames 1 team tegen Bennebroek en Abcoude. De eerste wedstrijd verloren ze met 0-2 en de tweede wonnen ze met 3-4. Het waren leuke wedstrijden met mooie acties. Indoorwedstrijden is altijd weer spannend met wie je fluit. Ook vandaag was het prettig fluiten met de scheidsrechters van de tegenteams.

Jawel, de leeftijd geeft ook weer nieuwe uitdagingen. Vandaag was ik op uitnodiging in Laren als scheidsrechter bij de Nederlandse Hockey Club “De Zestigplussers“. De club zonder clubhuis en velden speelt elke twee weken onderlinge wedstrijden (OLW) met gemiddeld 18 teams. Daarvoor zijn natuurlijk ook scheidsrechters nodig en samen met andere fluitisten was ik scheidsrechter bij 3 wedstrijden. Dat was erg leuk en deed een beetje denken aan het veteranentoernooi in Tilburg van april 2023 waar ik ook als scheidsrechter aan mee mocht doen. Inmiddels heb ik me aangemeld als lid en zal in de komende tijd vaker buiten op het veld zijn. In april is er dan opnieuw het Europese toernooi in Tilburg en in juni het internationale toernooi in Den Haag. De eerste activiteiten zijn sportieve bezigheden met zeer aardige en ervaren hockey-collega’s.

“Pap, doe je mee?”, vroeg Annelot. “Waaraan?” vroeg ik. “Padellen met mijn vrienden”. Ja, natuurlijk, dat is leuk. Vanmiddag waren we in Hoofddorp op baan 5 en 9 met 8 personen, vrienden van Annelot. Met verschillende koppels speelden we steeds voor de winnende set van 3 gewonnen games. We konden rackets lenen van een van hen. Het wordt tijd om een eigen racket aan te schaffen, medium want zacht is niet lekker om mee te smashen en met een hard racket krijg ik het stuiterbal effect. Padellen is leuker dan ik eerst had vermoed. Bovendien is het erg fijn om met jonge mensen te spelen.

Het rondje polder is bij ons vandaan precies 5km, goed voor een uurtje wandelen. Noud ging met ons mee. De camera had ik ook mee vanwege het mooie weer. Onderweg werden we verrast door een mooie buizerd en verschillende weide- en watervogels. We kletsten gezellig met elkaar, als ik tenminste het tempo bij kon houden wat niet altijd lukte vanwege het fotograferen. Na de wandeling zouden we met gezin pakjesmiddag vieren dus bleef het tempo hoog.

 

Het koude weertje van deze dagen gaf ook een beetje sneeuw. Omdat de weersvoorspelling gunstig was (geen natte sneeuw of regen zoals gisteren), maakten we vanmorgen een wandeling door de duinen. De wind was fris, de wandelpaden soms spekglad maar het landschap was prachtig belegd met een wit laagje. Het was vrij rustig in de duinen wat de dieren betreft. Toch kwam de goudhaan weer in het vizier; een echte druktemaker want hij kan niet langer dan 1 seconde op dezelfde plek zitten. Op een aantal plekken hing een torenvalk in de lucht mogelijke prooien te observeren. Het was een heerlijk rondje AWD met een nat bos tussen de parkeerplek en de duinen zelf. De bergschoenen bleken gelukkig waterdicht en de auto weer lekker warm.


 
 

Op deze regenachtige dag werd er volop hockey gespeeld, gefloten en gefotografeerd. Sam speelde met zijn Jong Heren 1 team tegen de Reigers. Hij speelde, ik fotografeerde. In de volgende wedstrijd, floot ik de Dames 1 tegen Amersfoort, Sam fotografeerde. Omdat Sam geblesseerd raakte in zijn eigen wedstrijd, floot ik daarna ook het Jong Dames 1 team tegen Saxenburg, Sam fotografeerde. Tegelijk speelde zijn oude team, Heren 1, Sam fotografeerde. Zijn foto’s van de D1 en H1 worden gebruikt op Hisalis H1 nieuws en D1 nieuws. Sportief wisselden we elkaar af met spelen, fotografie en fluiten. Alleen de laatste twee zijn aan mij besteed want ik kan niet hockeyen. Sam kan alle drie.