De grote verrassing kwam op de terugweg in de buurt van het Groot Zwarteveld. Een kleine vossenpup was op verkenningstocht. Moeder vos had een stuk eten klaargelegd. De pup pakte het in zijn bek en liep er een stukje mee door de duinen naar het vossenhol. De vacht van het schattige beestje lichtte helemaal op in het zonlicht en de blauwe oogjes maakten het een innemend tafereel.
Het was opvallend hoeveel tjiftjaffen er vandaag in de AWD waren. Hun gezang was rondom en gaf een vrolijke noot in de duinen waar de struiken er nog wat dor uit zagen. Zo nu en dan vloog er een reiger met klapperende vleugels over. Als je dan net gunstig staat ten op zichte van de zon en de vliegrichting levert dat mooie slagen op. Ook de torenvalk liet zich hoog in de lucht zien en observeerde mij meer dan ik hem. In het water kleurden de blauwe snavels van de kuifeend mooi op in het zonlicht. En de kwikstaart liet zich in de bomen, bij het water en in het gras zien. Ze waren druk in de weer en liepen parmantig door het veld. De vink was overal en de gaai kraste zijn liedje want zingen kan hij niet. De putter was ook aanwezig maar verschool zich te veel achter donkere takken. Na een stille winter is er weer leven in de brouwerij.
Het weer lokte me naar de AWD voor een wandeling net als in mei vorig jaar. De afstand was ongeveer 15km en ik hoopte onderweg veel vogels en misschien wel een vos te zien. Het gebeurde allemaal. Met de 28-200mm lens maakte ik wat foto’s van het landschap. Eerst van de merkwaardige bomen die met veel vertakkingen uit de grond ontkiemd zijn maar ook blikken op het water en foto’s met bloemen en herten in het landschap.
Het was vanmiddag weer zover: zelf mocht ik het eerste dames hockey team, D1, fluiten en de H1 fotograferen. Foto’s van de D1 werden door Sam gemaakt. De wedstrijd van de D1 was erg spannend en eindigde in 1-1. Sam won met de H1 met 3-1 van Weesp en alle drie goals werden door Sam gemaakt uit 2 stafcorners en 1 strafbal. Dat voelde goed, zeker ook omdat mama en jongere broer kwamen kijken.
Sam had gereserveerd op de golfbaan voor een 9 holes rondje. Ik ging mee als caddie. Dat was wel zo makkelijk voor de golfer. Sam sloeg maar 8 boven par wat in de volle run neerkomt op 16 boven par. Dat is supergoed. Hij verloor een aantal slagen juist bij het putten en dat kwam vooral ook door de wind. Ik had de Sony a9ii bij me en kon zo wat sluitertijden proberen in de stand met 20 beelden per seconde. Dat leverde wel een paar mooie foto’s op. Het rondje duurde bij elkaar bijna 2 uren. We sloten deze ochtend af met een gezellige lunch in het restaurant van Tespelduyn.
In de hockey competitie waren er vandaag de twee thuiswedstrijden van de eerste teams van de dames (D1) en de heren (H1). De wedstrijd van de D1 mocht ik zelf fluiten en Sam maakte er foto’s van. De wedstrijd eindigde in 3-1 winst. Bij de H1 speelde Sam en maakte ik zelf de foto’s. Sam scoorde twee keer uit een strafcorner en was daar zichtbaar opgelucht over. De wedstrijd eindigde bijna met 3-2 winst zij het niet dat in de laatste 5 seconden de gelijkmaker nog werd gescoord.
Het team van Sam, Hisalis H1, speelde vandaag een competitiewedstrijd in Haarlem. De verwachting was dat deze wedstrijd wel te winnen moest zijn. Ze staan 3de in de ranglijst en Haarlem 11de. Toch liep het anders en moesten ze zich gewonnen geven met een 2-0 verlies. Er werd hard gewerkt maar de vorm zat even niet mee. Volgende week met nieuwe moed verder. Gelukkig hebben we de foto’s nog.
Vanmiddag kregen we bezoek van Annelot en Lianne. Ze waren met Ingrid, Noud en Sanne gaan bowlen. Zelf kon ik er niet bij zijn omdat ik een hockeywedstrijd ging fluiten. Na het bowlen en de wedstrijd stonden er plotseling veel meiden in huis: de bowlers en Sam met hockeyvriendinnen uit het Dames 1 team. Ze kwamen me bedanken met een fles wijn en lekkernijen voor het fluiten in de zaal. Dat was erg lief.
Annelot en Lianne bleven daarna nog bij ons eten voordat Annelot weer terug reed naar Münster. Wat een gezellige dag!
Vorige week floot ik de oefenwedstrijd Hisalis H1 tegen HDS H1. Vandaag was de return wedstrijd en ging ik met Sam mee om foto’s te maken. De heren speelden sterk in de tweede helft met snelle acties maar de winst ging naar de thuisploeg met 2-0. Het competitie-seizoen is bijna weer begonnen.
Vanmorgen werd Sam tegen het middaguur opgehaald voor een verrassingsuitje. De jongelui vroegen of ik ook mee wilde. We hadden allemaal zwemspullen meegenomen en reden richting Scheveningen, maar de route ging naar het kartcentrum in Poeldijk. De groep had 3 heats gereserveerd op de langste kartbaan van Europa. Heat 11 was onze eerste rit en dat ging verrassend goed. Lianne, een vriendin van Annelot, was ook mee en had nog niet eerder een gemotoriseerd voertuig bestuurd. Het ging iedereen verrassend goed af. Het werd een spectaculaire eerste race omdat de baan met hoogteverschillen verkend moest worden en het even wennen is om de kart met volle snelheid door de scherpe bochten te loodsen. In heat 13 verbeterde iedereen zijn of haar ronde-tijd en in heat 16 kwam er nog een schepje bovenop. Terwijl Wouter in heat 11 de snelste ronde-tijd neerzette, pakte Sam de winst in de laatste twee heats. Met het racen wordt bijna de 60km/u aangetikt op de 1,2km lange baan in 270cc Honda Sodi karts. Het was onderling een sportieve competitie. Na het karten bezochten we in stijl het M-restaurant.
De week van samen skiën en snowboarden, als vader en zoon, was een geweldige belevenis. Samen er naar toe rijden, ontbijten, sporten en ‘s avonds dineren is een mooie herinnering aan samen de periode van het motorongeluk afsluiten en vooral een nieuwe tijd in te gaan. Het snowboarden is Sam op zijn lijf geschreven, hij beweegt als een artiest over de pistes. Het is een genot om die soeplesse te zien. Mijn eigen kunsten verbleekten daar bij. Of Sam niet liever alleen de strakke pistes wilde doen? Nee, dat is niet gezellig. We hebben een prachttijd gehad.
Vrijwel de hele week hebben we mooi weer gehad behalve op donderdag 2 februari. Het sneeuwde en de bewolking hing erg laag. Je zag de piste niet goed en wanneer je de lift instapte kon je het einde van de lift niet zien. Het maakte het skiën best wel lastig. sam vond het geweldig om in de poedersneeuw te boarden. Het was weer een hele belevenis.
Elke dag zaten we om 7:45uur aan het ontbijt en om 8:45uur in de lift naar de eerste piste. Rond 10:30uur was er vaak even tijd voor een koffie of chocolademelk. En om 12:30uur zochten we een restaurant om te lunchen. Onze favoriete plek was toch wel het panorama-restaurant boven Serfaus met prachtig uitzicht over de pistes.
Het gebied Serfaus-Fiss-Ladis is vrij uitgestrekt en heeft 38 liften in gebruik en ruim 200km aan pistes. Sam en ik hebben zoveel mogelijk routes geprobeerd. Sam is handiger met snowboard dan ik met de skies. Hij durft met hogere snelheden bergafwaarts te gaan dan ik. We vonden een goede samenwerking in het assortiment blauwe en rode pistes. We genoten vooral van de Pezid, helemaal oostelijk gelegen.
Op zondag 29 januari vertrokken Sam en ik voor een weekje wintersport naar Fiss en kwamen vandaag terug thuis. De heenreis verliep bijzonder vlot zonder files. Pas in het zuiden van Duitsland zagen we rijp aan de bomen en in Oostenrijk zagen we de eerste sneeuw, heel matig. In de loop van de week zou dat veranderen en viel er tijdens de ski- en board week een pak van bijna 12cm bij. Op de heenreis gingen we via de Fernpas en terug via Bregenz vanwege enorme vertraging aan de Fernpas kant. Onderweg was er veel file maar de hele rit duurde nu 10,5 uren i.p.v. 9,5 uren op de heenreis.
Fiss is het middelste plaatsje van het gebied Serfaus-Fiss-Ladis, een schattig dorpje met vrijwel alleen maar hotels, apartementen en restaurants, en natuurlijk de skiliften.
