We waren nog maar 10 minuten onderweg en daar was de eerste vos. Hij liep naar ons toe en toen we er omheen liepen volgde hij ons, ging in het gras liggen, kwam nog eens naar ons toe en deed zijn modellenwerk (zonder beloning, m.a.w. we hebben geen vossen gevoerd). We liepen verder en kwamen warempel nog een vos tegen. We gingen er even voor zitten. Dat was een goeie zet. Deze ontmoeting was heel bijzonder want hij had een rat gevangen en ging er mee spelen. Vanuit een lage zithouding gaf het spectaculaire beelden. Later kwamen er nog 3 vossen op toneel, geweldig!





 

 

Het hoogtepunt van de wandeling was de vossenfamilie: moeder vos met 3 of 4 welpjes. De pluizige beestjes speelden tussen de struiken en liepen de burcht in en uit. Het was een fascinerend schouwspel. Na een paar foto’s vervolgden we onze weg en begon het nagenieten. De laatste keer dat ik een vossenwelp zag was in maar slechts een jaar geleden, op 8 april en het blijft bijzonder om ze te zien.
 
 
 

De zon scheen prachtig over de duinen en als de wind even weg was, voelde de temperatuur van 11 graden zelfs warm aan. Ingrid en ik wandelden een rondje van zo’n 9km door de AWD. We hoorden en zagen in het begin niet zo veel vogels maar wel veel herten. Dan was er de grote raaf en later tot onze verrassing een mooie vos. Verder de duinen in kwamen we weer de vertrouwde watervogels tegen: dodaars, kuifeenden, futen, wilde eenden, een roodborst, een roodborsttapuit, een rietgors en een blauwe reiger. Thuisgekomen zaten de koperwiek en de vink ons op te wachten. Het was zeer aangenaam om lekker buiten te zijn en thuis een warme koffie en warme chocolademelk te drinken. Met pensioen zijn is zo luxe en ontspannen.

 

Bij de tweede koffiepauze hoopten we dat de vos voorbij zou komen. Het was dezelfde plek als op 29 juli. Helaas was ons wachten tevergeefs. We liepen verder en zochten de zonnendauw. Terwijl ik links en rechts om me heen keek, stond de vos plotseling voor mijn neus (eerste foto). Wow. Ingrid en Rein stonden verderop. Om mijn enthousiasme te beheersen wees ik heel heftig naar beneden (zonder lawaai te maken) zo van: kijk! kijk! de vos loopt voor mijn voeten. Ingrid stond naast Rein en zag het en wees ook naar Rein. We hoopten dat Rein een foto van mij en de vos zou maken maar hij kreeg de slappe lach omdat hij dacht dat ik helemaal weg was van het bloemetje wat ik zocht. De vos liep rustig langs ons en we maakten een aantal foto’s en zo was ons wachten toch beloond. De vos was ons waarschijnlijk gevolgd. Ook onderstaande foto’s zijn van Rein en mezelf.
 

Heel vaak heb ik al vossen gespot en gefotografeerd in de AWD. Toch vond ik het de moeite waard om met een kenner van het gebied opnieuw op zoek te gaan naar vossen. Na een uurtje lopen kwamen we al verdacht dicht bij de plek waar ik afgelopen voorjaar zelf een pup had gespot. Ik durf bijna te geloven dat één van de twee vossen die we vandaag zagen de pup is die ik op 4 april zag. Het was nl. achter de burcht waar de pup opgroeide. Na verloop van tijd verplaatst de moeder vaak het nest, niet ver van hun geboorteburcht. En vossen blijven dan dicht bij hun territorium. Het leverde vandaag in ieder geval wel weer mooie plaatjes op.



 

De grote verrassing kwam op de terugweg in de buurt van het Groot Zwarteveld. Een kleine vossenpup was op verkenningstocht. Moeder vos had een stuk eten klaargelegd. De pup pakte het in zijn bek en liep er een stukje mee door de duinen naar het vossenhol. De vacht van het schattige beestje lichtte helemaal op in het zonlicht en de blauwe oogjes maakten het een innemend tafereel.

 

Van de foto sessie met de vosjes is hier een kort overzicht van onze modellen. Wat kan de natuur soms verrassen en wat kun je er blij van worden. Zowel George als ik konden deze dag wandelen met veel voldoening afsluiten. We hadden op veel herten gerekend en gezien maar vossen zien is niet altijd raak. Vandaag wel dus. Met het prachtige licht kleuren de vossen prachtig in het landschap en kun je mooie voltreffers schieten. Wat een heerlijke dag. Hieronder zijn onze favorieten groot afgebeeld.
 


 

Eén van de hoogtepunten van onze mooie wandeling was het spotten van 4 vossen op 3 verschillende plekken. Van de vier vossen waren 3 nog pup. Ze lieten zich gemakkelijk zien voor de camera terwijl ze vrolijk door het hoge gras sprongen. George en ik maakten wederzijds foto’s van elkaar terwijl de puppies vlak bij ons langs liepen. Wonderbaarlijk mooi en spannend.

 

De gastvrouw verzorgde twaalf wilde katten en haar eigen huiskat met grote betrokkenheid. De katten voelden zich uitermate thuis rondom het huis maar blijven gewend aan het buitenleven. Het voer voor de katten was ook opgemerkt door de wildere buitendieren. Regelmatig kwamen de steenmarters, de vos en de wasbeer ook even snuffelen. ‘s Avonds hoorde je steenmarters met elkaar vechten, zeer boeiend en zeker als je deze bijzondere dieren op de foto kan krijgen. De lichtcondities zijn ‘s avonds helaas erg mager. Zelfs met hoge ISO is het moeilijk te doen. Toch heb ik een paar foto’s kunnen maken. Met de steenmarter zat ik op ooghoogte op een afstand van ongeveer 3 meter. Bij elk gering geluid zijn ze foetsie.
 

Achterin de AWD zijn de waterreservoirs, een plek met watervogels, vossen en herten. Regelmatig heb ik er vossen gespot behalve in de laatste 3-4 jaar. Vandaag was het raak, een vos liep over het ijs, helaas van me af, en bleef in de zon staan om even de omgeving te observeren. Vanwege de koude wind had ik mijn camera in een muts ingepakt. Ik kon die snel verwijderen om foto’s te schieten. Ook al zijn ze deel van de omgeving, het blijft toch altijd weer fascinerend om de vos met zijn prachtige staart te zien, en al helemaal in een wintertafereel.


 
 

Het wild park in Anholt heeft ook een paar vossen die zich in een relatief kleine omgeving uitstekend kunnen verstoppen. Het is erg lastig om de dieren te spotten en als je ze dan ziet zijn moielijk te fotograferen.
 

Onze eerste weerzien met Rein en Petra in de duinen van de AWD was ontzettend leuk. Tijdens onze wandeling van bijna 10km kwamen we veel herten tegen en een paar vossen. Ze genoten, net als wij, van het zonnetje. Dat was even gezellig bijpraten en genieten met elkaar. Op de terugweg pakten we even een terrasje om te borrelen.
 

De acrylglas foto’s voor mijn kantoor zijn binnengekomen. Om alvast een beetje voorpret te hebben, heb ik ze even op mijn blog gepubliceerd. Alle foto’s zijn door eigen persoon gemaakt.

• Op foto 1, vbnb: duinbloemen in Bretagne, tulpenveld bij Noordwijkerhout, paddenstoel in park om de hoek.
• Op foto 2, vlnr/vbnb: bosrietzanger bij Makkum, fitis in AWD, kuiken in Earnewâld, fuut in Makkum, ijsvogel in Tanzania, torenvalk in AWD, putter in Bretagne, rietgors in AWD, roodborstje in Bretagne.
• Op foto 3, vlnr: kikker in park om de hoek, kikker in Lage Vuursche, bever in de Biesbosch, vos in AWD, libelle in eigen tuin, muskusrat in de Biesbosch, vos in AWD, wolf in Noorwegen, lynx in Noorwegen.

Halverwege een flinke wandeling door de AWD kwamen we de vos tegen. Zijn oranje vacht en staart kleuren rijkelijk in het winterse zonlicht. De duinen zitten ook vol met herten en die laten zo nu en dan nieuwsgierig hun kop boven de bebossing zien om zodoende het gevaar te kunnen observeren.

Eindelijk heb ik ontdekt hoe ik met de Sony α7s de assist voor handmatig scherpstellen kan gebruiken. Met de LA-EA3 kan de A-mount 70-400mm op de E-mount worden gebruikt maar de autofocus is tergend langzam en niet scherp. Handmatig scherpstellen lukt redelijk maar niet zonder de DMF assist. Voor de nieuwste lens, zet je de camera op DMF (Dynamic MF) die autofocus doet en aan jou de laatste verfijning over laat met vergroot object in de zoeker. Met de 70-400 lukt dat niet. Eenvoudige oplossing is de lens op MF te zetten die de assist wel mogelijk maakt. Vandaag geexperimenteerd in de duinen en net als vorige week handmatig scherpgesteld maar nu met het vergrootglas (en statief).
Vandaag kwamen we de gekraagde roodstaart, de fitis, heggenmus en de vos tegen. De laatste vluchtte weg en bekeek ons op afstand (net als deze vos in oktober 2010).