De World Grand Masters Association (WGMA) organiseerde dit jaar hun International Grand Masters Hockey Festival (IGMHF) in Den Haag, bij hockeyclub Klein Zwitserland (KZ). Veteranen teams uit de hele wereld doen er aan mee en zelf was ik scheidsrechter op 7 wedstrijden in de afgelopen week. Het is fascinerend om te zien hoe spelers vanaf 60 jaar zo actief en gedreven in het veld staan, en dat bij temperaturen tussen 28-30 graden. Mijn wedstrijden waren tussen Australie-Belgie(M), Nederland-Engeland (V), Australie-Spanje (M), Mixed Team-Belgie (M), Spanje-Wales (M), Nederland-Belgie (V) en Spanje-Canada (M). Het toernooi was een groot succes en het fluiten met (internationale) scheidsrechters uit zoveel landen maakt het een prachtige ervaring.



 

De zomer lijkt te zijn begonnen en daarom was het tijd voor een mooie wandeling door de duinen en naar het strand. Afgelopen week hoorden we al vaak de grasmus maar toen had ik de camera niet bij me. Vandaag had ik hem wel bij me en liet de grasmus zich veelvuldig zien, als ook de graspieper, de boompieper, de torenvalk, de kokmeeuw en zelfs de kneu. De duinen staan prachtig in de bloei met de gele begroeiing. Door de nattigheid in het duingebied moesten we omlopen en soms over takken en boomstammen de overstroomde paden oversteken.



 


 

Na de lunch reden we naar Langevelderslag om een rondje duinen-strand te lopen. Borre was mee en huppelde vrolijk om ons heen en, als er honden in de buurt waren, schoof hij veilig tussen ons in. Langs het duinpad bloeiden de duinviooltjes, vetkruid (Sedum Brevifolium) en andere duinplantjes zoals het paarse slangenkruid. Via het strand liepen we terug en genoten nog na van een drankje op het terras.

Na ons steenuil avontuur, reden we naar de Hoge Veluwe en pakten we ingang Schaarsbergen om vervolgens in het hart te parkeren. We namen elk een van de witte fietsen en maakten een mooie fietstoer door het park. Met de camera in de hand speurden we in het bos en over de vlaktes naar dieren en vogels. We zagen een aantal everzwijnen (met jongen), leeuweriken, graspiepers, dodaars, jonge eendjes en de roodborsttapuit. De afgelegde weg met de witte fiets was ruim 21km, zie kaartje.


 

Vanmorgen was ik scheidsrechter in een kampioenswedstrijd van het Jong Dames 1 team. Het was een steengoede wedstrijd die voor de dames in 1-2 verlies eindigde. Het was een mooie wedstrijd om te fluiten want beide teams speelden beheerst en taktisch erg goed. ‘s Middags was ik toeschouwer en fotograaf bij het Heren 1 team die met 4-3 wonnen van studententeam DSHC H1 uit Delft. De foto’s daarvan zijn gepubliceerd op de nieuwspagina van de Hisalis club.

Onze standplaats in de tweede week was 3km ten zuiden van Poros. Het huis staat op een berghelling en is alleen via een onverhard bergpad bereikbaar met de auto. Vanaf de locatie is er een smal kronkelpad naar het strand waar je met goede schoenen langzaam naar het strand kan. Binnen 10 minuten zit je dan aan een bijna-privé strand. In zee waren grote rotsblokken waar we naar toe zwommen of snorkelden. We genoten van het eigen zwembad, het uitzicht over zee naar het vaste land en de geuren van de vele kruiden in de tuin. In Poros zelf waren de restaurantjes waar we bijna elke dag gebruik van maakten. Eén keertje niet omdat we de avond ervoor zoveel eten opgediend kregen dat we er twee keer van hebben gegeten. De plek was ontzettend mooi en wellicht komen we een keertje terug. Het was een plek met veel associaties aan vakanties met de kinderen toen we op de Peleponese en Zakynthos waren, plekken die je vanaf Kefalonia goed kon zien.






 

Agia Effimia ligt een kleine 10km ten noorden van Sami en zo’n 35km bij ons huis vandaan. Het is een bekend en mooi plaatsje met uitzicht over het nabijgelegen eiland Ithaki. Je kan er bijna naar toe zwemmen, zo lijkt het, maar toch is de directe afstand over het water naar Ithaki zo’n 5km. Agia Effimia is een havenplaatsje met veel terrasjes en winkeltjes. Voor ons was dat een mooie gelegenheid om voor de kinderen wat mee te nemen. Vanaf de pier maakte ik 10 horizontale foto’s van het Effimia waar ik onderstaande panoramafoto van heb gemaakt. Op de terugreis stopten we langs de weg van Effimia naar Sami vanwege de mooie kleine strandjes waar ik even wilde zwemmen. Dat moet je gedaan hebben, toch?
 


 

Omdat onze Fiat 500X niet een sterke klimmer was en op overharde weg soms het grind weg liet schieten was de rit naar het strand meer geschikt als wandeling. Het was bovendien goed om te bewegen. De korte klim van het huis gevolgd door een lange afdaling bracht ons bij het Koroni strand. We waren een uur onderweg en de klimpartij op de terugweg viel ons allebei mee. Het was wel warm maar met een goede bries van zee was er zo nu en dan even verkoeling. Het strand was bijna leeg en de zee was bijna voor onszelf, zo voelde het. Op het strand was een klein tentje waar we na de wandeling even een drankje namen voordat we ons in het frisse water begaven. Op het strand maakte Ingrid een hart van stenen.


 

Eén van de mooie plekken op Kefalonia is de turquoise kleurende baai van Myrthos. Het is een bijzonder fenomeen omdat de bodem uit witte rotssteentjes bestaat waardoor een bijzonder reflectie ontstaat. Op weg naar Fiskardo hadden we de baai van boven bekeken. Vandaag gingen we naar het mooie strand met het helderblauwe water. Onderweg waren er de geiten die je over het hele eiland ziet of (hun bellen) hoort. Op de terugweg pakten we het Myrthos terrasje in Divarata waar de afslag naar het strand is.

 

De caretta caretta is de bekende schildpadsoort die je bij Zakynthos kan zien maar ook in Kefalonia. In de baai en aan de kade vind je de viseters, zowel de schildpadden als de aalscholvers. Het water is rijk aan vissen die gretig op brood afkomen als bedienden van de restaurants aan de kade het overgebeleven brood aan de vissen voeren.

 

Platies is een klein gat in het zuidwesten van Kefalonia. Het huis wat we geboekt hadden is gelegen aan de lange en hooggelegen kustweg die van Argostoli naar het zuiden gaat. En hooggelegen was het want zodra je van de weg afgaat is het pad vrij steil naar beneden. De Fiat had vaak moeite met de weg omhoog te pakken. Het huis was rustig gelegen met zwembad en prachtig uitzicht over Zakynthos. We genoten van lezen, fotograferen, wandelen, zwemmen en lekker eten bij restaurantjes in het nabij gelegen Katelios. Met de Merlin Bird ID app registreerden we tientallen vogelsoorten.

 

Tussen de diensten door fietsten we met z’n drieën langs de dijk van het Veluwemeer richting Elburg. Midden in de polder staat daar het Riff, PD #18245 van Bob Gramsma. Het is onderdeel van kunst in de Flevopolder. Natuurlijk wilden we de rots even beklimmen en het landschap op ons in laten werken. Na de bezichtiging dronken we een mooi drankje op het terras van Restaurant Beachclub NU.

Met de camera en driepootstoeltje op pad vertrok ik vanmorgen naar de AWD (duinen). Ik had geen specifieke wensen wat fotograferen betreft maar hoopte dat er weer iets leuks tussen zou zitten. Het slenteren leverde de boompieper, de fitis, de tjiftjaf, de roodborsttapuit, de grote bonte specht, de rietgors, de grasmus, de kwikstaart en kikkers op. Ook de aalscholver, de buizerd, de vink, de zwaan, de boomleeuwerik en herten kwamen voorbij. De vos liet zich vandaag niet zien. Er zaten wel twee nieuwelingen tussen: de grauwe klauwier en de oeverloper (de twee grote foto’s).


 
 

Rond half twaalf arriveerden we vanmorgen bij Mas Montagne, een restaurant gelegen op de Utrechtse Heuvelrug bij Amerongen. We namen een koffietje en appelgebakje voordat we aan de wandeling door de bossen bij Amerongen begonnen. Het was een warme wandeling en de schaduw van de bomen was erg prettig. Onderweg hoorden we de zwarte mees en zagen we de tjiftjaf, de boomklever, de vink, (en natuurlijk) de roodborst, de grote bonte specht en de heggenmus. Aan het einde van een lang pad zagen we zelfs een haas in het bos en waren de torren volop in de weer. Het felle zonlicht gaf mooie kleurrijke beelden van de groene bomen. Dat bracht ons weer bij Mas Montagne voor de lunch.




 

In een heerlijk temperatuurtje van 22 graden maakten we een bijna zomerse wandeling door de duinen bij Duindamse Slag. In het bos liepen we meteen tegen een grote pad aan en in de duinen hoorden we de nachtegaal en fitis vrolijk fluiten. Op het strand vond Borre zijn vrijheid en voer een vissersboot dicht langs de kust. We namen een plekje in de duinen om van de ruimte en mooie uitzicht te genieten. Bij Duindamse dronken we wat op het terras wat meteen het vakantiegevoel versterkte met alle jonge kinderen die deze week schoolvakantie hebben. Maar eigenlijk is het voor gepensioneerden altijd vakantie. Vandaag (en gisteren) werkte het weer hier bijzonder aan mee. Op de terugweg reden we langs een van de laatste bloemenvelden, bij de rest zijn de koppen al gesneld.