Voor deze avond hadden de schouwburg in Rijswijk gereserveerd. De dames Plien & Bianca zijn toeren langs theaters met hun voorstelling “En nu dan?”. In verschillende sketches worden typetjes uitgebeeld en is er een gemeenschappelijke figuur die steeds weer terugkomt. Het is veel kolder wat in anderhalf uur wordt vertoond met af en toe echt komische stukjes. Ik denk dat de vrouwen meer lachten dan de mannen. Het was erg gezellig samen maar ik had wel het gevoel (weer) in de verkeerde “film” te zitten.

De volgende stap op de route was het Van Abbemuseum in Eindhoven. Het museum ligt in het hartje van de stad en heeft tot 26 januari een expositie van Frans Hals onder het thema “Oog in oog met Frans Hals”. Helaas zijn er maar 2 schilderijen van hem te zien. Het mooiste van het museum vond ik eigenlijk het gebouw zelf. Onder de getoonde kunst zat zeker originaliteit maar echt mooi vond ik het niet. Er waren o.a. het vlechtwerk met bedrukt hout van Tijs Rooijakkers, schilderijen van Ad Snijders, werk van Nathan Coley (“A place beyond belief, 2012”), werk van Dan Peterman (“de grote kussenbank uit 2007), schilderijen van Wim van de Plas (ook in braille beschikbaar), van Anselm Kiefer, van Carel Willink met zijn vrouw en veel mooi werk van Jan Sluijters van rond 1910-1931, en vele anderen.

In het derde en vierde gedeelte van de Hermitage waren oude meesters en oud-ingerichte kamers. De grote zaal met meer dan ware-grootte schilderijen (gigantisch groot) was indrukwekkend. De schilderijen uit de VOC tijd werden bijgestaan door vergelijkende reportages van actuele personen zoals Ruud Gullit. Ook de paar werken van Rembrandt, niet noodzakelijkerwijs prettig, waren bijzonder met de anatomische onderzoeken naar hersenen en buik. Tot slot was er de memorabele zaal met monumenttegels van de koninklijke familie en hun banden met de Russische adel (begon met Willem II die met Anna Paulowna trouwde), daarna de kerkzaal, de keuken van het vroegere armenhuis en de registerkamer waar de administratie werd onderhouden.

 

De Nederlandse (outsider) kunstenaar Willem van Genk (1929-2005) heeft een uitzonderlijk actief brein gehad met veel aandacht voor detail. Hij ziet de wereld vol dreigingen die hij in zijn werk in kaart wil brengen en bouwt met die gedachten zijn eigen wereld. In veel werk is er de bijna obsessieve drang naar detail die hij uit wegenkaarten, trein- en metrolijnen, luchtvaartroutes en dienstregelingen haalt. Op de tentoonstelling zie je dan grote schilderij-tekeningen van wereldsteden, soms haarfijn gedetailleerd. Ik had nog niet van Willem van Genk gehoord maar was onder de indruk van zijn originele creativiteit.




 

In de Hermitage in Amsterdam is een tentoonstelling van meer dan 300 stuks juwelen van de Russische tsaren en tsarinnen uit de 19de eeuw en daarvoor. Veel hiervan komt uit de Hermitage van Sint Petersburg en is zelfs nog nooit getoond in Russische musea. De eerste expositie staat vol met mooie schilderijen van de deftige dames (uit de Romanov familie, Julia Telyakovskaya, tsarina Maria Fjodorovna, enz.) die maar al te graag hun mooie sieraden wilden tonen. Dat ging niet altijd op want soms waren de sieraden zo zwaar dat ze hooguit geëtaleerd konden worden op een sjieke plek in de mooie huizen. De expositie liet niet alleen de schilderijen zien maar ook de mooie kleding die prachtig werd getoond achter glas (weliswaar). Ook was er het sieraad van Bibi van der Velden met de “Memento Mori” en gemaakt is in de vorm van een grote verwelkende tulpenknop. Het is versierd met miniatuurinsecten bestaande uit goud, edelstenen, robijnen, smaragden, karmozijnrode saffieren en kleurloze diamanten. Daar naast hing de bekende postzakjas van Koningin Máxima, ontworpen door Jan Taminiau.



 

Het kerstverlof geeft even tijd om Lightroom bij te werken. De teller van actieve foto’s staat op 96511. Alles is ingedeeld vanaf de jaren ’60. Het blog is mijn middel om sommige daarvan te delen met familie en vrienden en toevallige voorbijgangers. Terwijl ik de export functie van Lightroom aan het bijwerken ben en nieuwe overlays test kom ik wat closeups tegen van dierenportretten. De export functies laten een eenvoudige update zien van het copyright logo, exif gegevens en hooxies.nl referentie.

 

Een verrassing na het museumbezoek was de tip van de gastheer om ook het Huis Van Gijn te bewonderen. Op de website https://www.huisvangijn.nl/ is de informatie te vinden: “Simon van Gijn, zakenman, jurist en verzamelaar woonde aan de Nieuwe Haven van 1864 tot zijn dood in 1922. Zijn huis en verzamelingen liet hij na aan de Vereniging Oud-Dordrecht om de collecties openbaar te maken en het huis als museum in te richten onder voorwaarde dat het interieur zo veel mogelijk in tact zou blijven.”. Het huis is nog steeds in stijl en laat mooie verzamelingen van boeken, prenten en mechanieken zien die Van Gijn gebruikte in zijn studeerkamer en bibliotheek. Ook de keuken, slaapkamers en badkamer zijn in goede staat gebleven en laten oude ketels en ovens zien voor het koken en warm badwater. Op de zolder is een oude speelgoedverzameling te zien die bijzonder is te meer omdat het echtpaar Van Gijn zelf geen kinderen had. De tip in het museum om dit bijzondere huis te zien was zeker een toetje op ons weekendje weg.

 

We kwamen specifiek voor de kleding expositie in het Dordts museum. Tevens was er een expositie van Kees Verweij, een”Cobra”-genoot van Karel Appel. De werken van de vaste tentoonstelling zijn prachtig. Opvallend werk was er van Albert Cuyp, Ary Scheffer, Van Strij, Johan Weissenbruch en Jan Toorop. Het museum was erg trots op het meesterwerk van Albert Cupy, nl. die van de ruiter op het paard in het landschap (groot afgebeeld).




 

Tijdens onze wandeling door Zierikzee liepen we tegen het Stadhuis Museum aan. Een bezoek kon nog net voor sluitingstijd. Het museum is klein maar laat vooral de geschiedenis zien van de handel en vervoer met schepen. Een belangrijke bron van inkomsten was de meekrap waarmee kleur konden worden gegeven aan textiel. Zierikzee lag van oudsher aan zee en had een eigen haven die later moest concurreren met Antwerpen en omliggende steden. Het museum heeft een trouwzaal die nog steeds in gebruik is. Op de bovenste etage levert de balkenconstructie een ingewikkeld schouwspel en zijn daarvoor speciale ligstoelen geplaatst om als bezoeker gemakkelijk omhoog te kunnen staren.

 

Het stadspaleis van Bergen op Zoom is de Markiezenhof. Het voormalige woonpaleis is ontstaan ergens tussen 1485 en 1520 in opdracht van het middeleeuwse hof van de heren en markiezen van Bergen op Zoom: Jan II en Jan III van Glymes, vader en zoon. Aan het eind van de vijftiende eeuw was dit adellijke Brabantse geslacht in hoog aanzien gekomen. Het stadspaleis is een mooi monument in de stad en bezoekers kunnen genieten van de goed ingerichte kamers en van schilderijen met historie van Bergen op Zoom. Ook is er een expositie van oude vormen van volksvermaak en situaties uit de Middeleeuwen.

De zon scheen prachtig door de bomen en de bladeren zijn helemaal rood en geel gekleurd. Zo nu en dan piepen de zonnestralen door de takken en geven rechte stralen op het pad. Op de hoge bomen nestelen zich de paddenstoelen en weerspiegelt de natuur zich in de strakke vijver. Op de achtergrond is het polderlandschap zichtbaar met aan de horizon mooi windmolens. De wandeling was om in te lijsten. Bij deze.
 

Omdat de huiskamer, hal en keuken worden hersteld in kleur en aanzien (na waterschade), moet de hele woonkamer leeg. We maken van deze gelegenheid meteen maar het beste van door ook de vloer te laten schuren en lakken. Het is een heel gedoe om de piano, kasten en zitbank te verkassen naar het atelier; echt loodzwaar. Gelukkig hebben we goede verwarming in het atelier en met de provisorisch aangelegde UTP bekabeling hebben en tv en internet, wel zo handig. De vakmannen kunnen nu komen, wij gaan eerst eten.
 


 

Een ander museumbezoek was naar het Salm (en Schwarzenberg) paleis dat tegen de Praagse burcht aan ligt. Het museum had moderne kunst met controversiële, misselijkmakende, beelden van martelingen; niet onze stijl. Maar er waren ook mooie objecten te bewonderen waaronder die van Ron Mueck (met levensechte mensenbeelden), Keith Haring (met prachtige kleurrijke schilderijen), Andy Warhol (met portretten) en Frank Stella (vierkante kleurpatroon).


 

De National Gallery Prague (NGP) heeft door de hele stad musea. We wandelden naar het Veletržní museum (ook wel Trade Fair Palace genoemd) dat gelegen is in een typisch oud-communistisch stijl gebouw aan de gelijknamige boulevard. Bijzonder was het Van Gogh schilderij en de expositie van Alberto Giacometti met zijn smal uitgesneden (zelfportret) beelden.


 

In een eerder bezoek aan Praag had ik de oude Joodse begraafplaats bekeken maar nog niet de omringende synagoges. Na de aanschaf van een schoon keppeltje kochten we onze kaartjes voor de oude begraafplaats, de aangelegen Pinkas synagage, de Staronová synagoge (oudnieuwe) en de Maisel synagoge. De Joodse bevolking is, net als in andere delen van Europa, vervolgd geweest en verbannen naar de getto’s. In de Pinkas synagoge is het herdenkingsmonument voor de 77.297 Tsjechische en Slowaakse Joden die tijdens de holocaust de dood vonden. Op de binnenmuren staan op indrukwekkende wijze de namen van de slachtoffers, met geboortedatum en de dag van transport naar de vernietigingskampen. Ook is het een monument voor de 7500 kinderen die stierven in deze kampen. Terwijl zij op deportatie vanuit Theresienstadt wachtten, werden de kinderen aangemoedigd tekeningen te maken. Deze aangrijpende expositie van tekeningen van de kinderen met hun namen en datum waarop zij overleden.
Op de Oude Joodse Begraafplaats in Praag liggen en staan meer dan 12.000 grafstenen. Het totale aantal Joden dat hier begraven ligt, is meer dan 100.000. Omdat graven ruimen verboden is liggen de graven in vele lagen boven elkaar begraven: schots en scheef en verweerd. De oudste steen is van 25 april 1439.