Vanwege het mooie (wandel)weer trokken Ingrid en ik voor een kort bezoek naaar Noord-Brabant, en wel naar Oisterwijk in hotel De Leijhof. ‘s Middags maakten we een korte wandeling door natuurgebied De Kampina. De heide staat op het punt van uitbloeien maar op sommige plekken komen de kleuren nog mooi uit. Het was heerlijk om te wandelen in het mooie weer en vitamine D in te snuiven. ‘s Avonds genoten we van een 4-gangen menu in het restaurant van het hotel.

Beetje bij beetje probeer ik dagelijks, naast de fysiotherapie, oefeningen te doen volgens plan maar ook gewoon dagelijkse bewegingen zonder belasting. Om die reden wilde ik proberen om de grote telelens op de monopod te schroeven en te testen of ik goed balans kan houden met camera en lens. En dat ging verrassend goed. Met de linkerhand kan ik in- en uitzoomen terwijl rechts alle camera handelingen doet en de balans houdt. Het testresultaat van vandaag waren vlinders en een dahlia. Bij gunstig weer kan ik zondag de hockeywedstrijd van Sam fotografisch verslaan.
 

Nu de wespen weer weg zijn heeft Sam een andere job gevonden in de wereld van de e-steps, nl. bij FatDaddy. Hij heeft de schuur opgeruimd en opgeschoond en heeft zijn eigen werkruimte. Om even op te warmen maakten we in het weekend samen een geimproviseerde fotoshoot van een aantal onderdelen. De elementen zijn per stuk verkrijgbaar en na enige nabewerking in Lightroom worden de foto’s nu gebruikt op de site van ridefatdaddy.com.

Na lange tijd van absentie vanwege elleboog-perikelen wandelden Ingrid ik vandaag weer door de AWD. De laatste keer was begin juli. Toen brak mijn fotomateriaal. Nu zijn we 2 maanden verder en deed het goed om een kleine wandeling te maken. Normaal gesproken heb ik de telelens mee maar die is nu niet geschikt vanwege het gewicht. In plaats daarvan had ik de Laowa groothoeklens mee. Dat geeft een hele andere blik op de natuur en op de wolken en lucht. Het was in ieder geval heerlijk om buiten te zijn en de broodnodige vitamine D op te pakken.
 



 

De boventoon tijdens het vieren van mijn 57ste verjaardag was dit jaar toch zeker dankbaarheid. Het besef dat het fietsongeluk in Oostenrijk toch ernstiger had kunnen aflopen maakte deze verjaardag met eigen gezin bijzonder. De gezelligheid met elkaar was, naast de leuke kado’s, eenvoudig samen borrelen, samen Sam’s scorende sleeppush bij de hockey kijken, samen eten, samen luisteren naar de ukulele en (slechts alleen voor de kinderen) samen op de e-longboard.
Wiskundig gezien is het enige interessante aan 57 dat het een Leyland priemgetal is. Dat wil zeggen dat er een combinatie xy+yx bestaat die precies op 57 uitkomt (voor de waarden 2 en 5). Maar levensbeschouwelijk gezien, met inspiratie van het gezin en de rust die God in mijn hart heeft gelegd, is 57 het getal waar voor mij het leven weer begint.

Door de elleboog-fractuur kan ik even niet met de zware telelens sjorren. Omdat de fotografie begint te kriebelen heb ik voor mijn verjaardag een ultra groothoeklens gevraagd. De Laowa 10-18mm biedt een voortreffelijk breed bereik en is superscherp in het midden en iets minder in de hoeken. Omdat het een handmatige focus heeft is de scherpte in het midden direct afhankelijk van de hand van de fotograaf. Dat geeft ook weer nieuwe manieren om te fotograferen. Ik wil de lens vooral gebruiken voor landschaps- en stadsfotografie. De lens geeft geen EXIF data door wat je later zelf (met exiftool) aan de foto’s moet toevoegen (als je tenminste de brandpuntsafstand en diafragma nog herinnert). De eerste resultaten zijn echt prachtig (zie Kozijnen). Een goeie review met voorbeeldfoto’s is te vinden op https://phillipreeve.net.

In de jaren ’80 kwam Hewlett-Packard met de eerste programmeerbare rekenmachines die gebruik maakten van RPN (Reverse Polish Notation). Door een enthousiaste leraar ben ik tot heden verknocht aan het denken in RPN met rekenmachines. Dat betekent voor mij dat ik tot heden niet om kan gaan met een rekenmachine met een ‘=’ teken. De ‘=’ is nergens voor nodig en alleen maar vervelend. Een prachtig artikel over RPN is geschreven door Hans Klaver. Het top model was destijds de HP-41C/CV/CX (3 types die elkaar snel opvolgden) en werd zo interessant voor de wetenschap dat zelfs NASA besloot om het te gebruiken voor berekeningen in de Space Shuttle. Zie o.a. HP-in-space en Computer History Museum (CHM). In de loop van de tijd zijn er emulators uitgebracht op Android, iOS en Windows. De populairste zijn de V41 (door Warren Furlow op Windows) en de i41CX (iOS).
Terwijl ik vandaag een beetje aan het internetsurfen ben, zie ik dat de nostalgie van toen (ik heb er nog een paar werkende HP-41’s), nieuw leven is ingeblazen. In Zwitserland is het bedrijf SwissMicros GmbH begonnen een nieuwe versie van de HP calculators uit te brengen met nieuwe technologie. De hele serie HP-10/11/12/15/16/41 (landschaps formaat) en de HP-42 is al beschikbaar en ziet er geweldig uit. Binnenkort komt de vernieuwde HP-41CX uit, de DM41X. Dat is nieuwe nostalgie.

Aan het begin van het jaar planden we het schilderwerk van ons huis. Bij het inschatten van de probleemgebieden kwam ik al gauw tot de gedachte dat het kozijn boven rot was. De huisgenoten klaagden al dat de ramen niet meer open en dicht konden. We besloten tot vervanging over te gaan. Het zou de bediening vereenvoudigen, is duurzaam en door nieuwe sloten ook veiliger.
Afgelopen week begon het werk met 1 dag pauze in verband met de storm. Ook het schildersbedrijf begon deze week. Het was een hele drukte met alle vaklieden in en rondom het huis met 3 steigers. Vandaag was het timmerwerk klaar en hebben we twee nieuwe kozijnen met drie ramen.

Om de verjaardag van Noud met een etentje te vieren, hadden we gereserveerd bij Woods in Leiden. Op zijn verjaardag konden we niet weggaan vanwege mijn elleboog en het lopende onderzoek naar een mogelijke MRSA bacterie vanuit het ziekenhuis in Villach (wat gelukkig niet zo bleek te zijn). Vanaf het houten menuplankje kozen we vier gerechten. Het etentje begon buiten aan de waterkant maar werd later binnen voortgezet omdat het regenwater tussen de parasols door op onze tafel begon te spetteren. Achtien jaar worden is beslist een mooie mijlpaal en het was reuze gezellig om het samen met Noud en Sanne te vieren.

Vanmiddag was de eerste controle in het LUMC voor mijn elleboog en werden de nietjes en hechtingen verwijderd. Dat lucht op want bij rusten op de arm of buigen er van voel je de nietjes toch irriteren in de huid. Nu zijn ze weg en is er weer stapje vooruit gezet. Het hoofd van de traumachirurgie, professor Schipper, kwam de controle doen en was bijzonder tevreden over de algehele situatie. Over 4 weken is er een nieuwe controle en worden opnieuw röntgenfoto’s gemaakt om de aanhechting en groei van de botten te controleren.
Onderstaande foto’s laten de situatie na de eerste operatie, na de tweede operatie en na de controle van vanmiddag zien.

Op donderdag 6 augustus werd ik opnieuw geopereerd. De externe fixatuur moest plaats maken voor inwendig metaal. Voor de operatie verscheen een vriendin van ons aan mijn bed. Tot ons beider verrassing was zij als OK-assistent ingedeeld bij mijn operatie. De ingreep was onder algehele narcose en duurde veel langer dan gepland, nl. 4 uren. Delen van de botten waren niet meteen vindbaar o.a. van het radiuskopje en de puzzel bleek toch lastig om alle delen bij elkaar te krijgen. Ook hebben de chirurgen gekeken naar de mate waarin ik mijn arm zou kunnen roteren en hebben daarvoor nog een extra aanpassing gedaan. Ik ben de chirurgen in Oostenrijk en in het LUMC ontzettend dankbaar voor hun gedrevenheid en vakkundigheid om van een meervoudige elleboogbreuk weer iets werkzaams te maken. De narcose had toch meer impact op me dan ik had verwacht en de energie zal de komende tijd wel terug komen. Het hersteltraject is volgens de artsen lang (een jaar of langer) maar het begin is er. Op zaterdag 8 augustus werd ik uit het ziekenhuis ontslagen en vanmiddag kon ik de tweede helft kijken bij een hockey wedstrijd van Sam. Dat is weer een stapje er bij.

Onze jongste is vandaag 18 jaar geworden. Daarmee bestaat het hele gezin uit volwassenen. Deze mijlpaal moesten we noodgedwongen bescheiden vieren vanwege mijn linkerarm maar we hebben het wel gevierd. Sam en Annelot hadden mooie kado’s voor Noud en traditie-getrouw kreeg ook Noud een fotoboek van 0-18 jaar. De feestelijkheden werden ook bij Sanne thuis verder gevierd. Wij konden helaas geen bezoek ontvangen; niet vanwege corona maar vanwege de mogelijkheid dat ik in Oostenrijk besmet zou kunnen zijn geraakt met de MRSA bacterie. Later zullen we de feestelijkheid inhalen en uit eten gaan met Noud. Voor nu gaven de chirurgen mij verlof om samen bij het gezin te zijn. Morgen volgt de tweede operatie.

 

Met 3 chauffeurs en 2 auto’s was de terugreis goed te doen. De kinderen en Ingrid hadden beide auto’s ingepakt (iets wat ik normaal zou hebben gedaan) en zo reden we ‘s ochtends om 4 uur richting Nederland. Met een orthopedisch kussen onder mijn arm kon ik de hobbels in de weg opvangen. Ik zat bij Annelot en Lianne in de Mini Countryman die Annelot vanaf München keurig bestuurde naar Amsterdam (Ingrid reed van Bad Kleinkirchheim naar München). Op het laatste stuk in Duitsland zette ze de snelheid even op 180 km/u. Ze hield van de hoge snelheid en reed veilig en gecontroleerd over de snelweg. Sam stuurde de Volvo XC90 voor de hele afstand van 1200km richting huis. Met dank aan de chauffeurs. Voor mij was het leren toeleggen op de situatie en leren mijn mond houden… dat laatste ging beter op de tweede helft van de rit.
Omdat het bloeden van de wond niet was gestopt is Sam ‘s avonds laat nog met mij naar het LUMC gegaan. Na bloedafname en foto’s van de elleboog besloot de arts mij daar te houden. Sam ging ‘s nachts alleen terug naar huis. Om 2 uur lag ik op mijn kamer.

In en rondom het Landal Greenpark was veel reuring. Annelot en Lianne deden mee aan een e-bike tour en fietsten hoog de berg op, en later weer af. Borre, de jongste Maltezer, vond het nodig met al zijn bravour om eens het park te verkennen en kwam met een zwarte kop terug. De regenboog liet zich dubbel zien en verscheen met mooie ronding boven het park. Als gezin hebben we plezier gehad in spelletjes, kletsen met elkaar en genieten van de natuur. Ondertussen moesten wel de boodschappen worden gedaan, sowieso steeds met mondkapje maar vanaf vandaag verplicht, bij de locale Spar.

Op woensdag, na verschillende controles, mocht ik terug naar het vakantiehuis. Annelot en Ingrid kwamen mij ophalen uit het Landes Kranken Haus (LKH) in Villach. Het voelde fijn om weer bij de familie terug te zijn maar bracht zo wel nieuwe zorgen. Alleerst kon ik niet liggen en moest ik zittend slapen en ten tweede begon de wond te bloeden. Ingrid had er even een kind bij maar kreeg hulp van de kinderen.