In de Hermitage in Amsterdam is een tentoonstelling van meer dan 300 stuks juwelen van de Russische tsaren en tsarinnen uit de 19de eeuw en daarvoor. Veel hiervan komt uit de Hermitage van Sint Petersburg en is zelfs nog nooit getoond in Russische musea. De eerste expositie staat vol met mooie schilderijen van de deftige dames (uit de Romanov familie, Julia Telyakovskaya, tsarina Maria Fjodorovna, enz.) die maar al te graag hun mooie sieraden wilden tonen. Dat ging niet altijd op want soms waren de sieraden zo zwaar dat ze hooguit geëtaleerd konden worden op een sjieke plek in de mooie huizen. De expositie liet niet alleen de schilderijen zien maar ook de mooie kleding die prachtig werd getoond achter glas (weliswaar). Ook was er het sieraad van Bibi van der Velden met de “Memento Mori” en gemaakt is in de vorm van een grote verwelkende tulpenknop. Het is versierd met miniatuurinsecten bestaande uit goud, edelstenen, robijnen, smaragden, karmozijnrode saffieren en kleurloze diamanten. Daar naast hing de bekende postzakjas van Koningin Máxima, ontworpen door Jan Taminiau.



 

In hartje Amsterdam parkeren (Stopera) is prijzig maar het alternatief (trein en tram) is net zo duur voor 2 personen. Was het arkeertarief gisteravond €30 voor 6 uren, vandaag was het €20 voor 4 uren maar dat kost het openbaar vervoer ook. Het was zeker de moeite waard en ondanks de koude wind was het in ieder geval droog met een beetje zon. Ingrid en ik liepen (net als gisteravond met de mannen) over de Blauwbrug naar de Hermitage en later naar het Rembrandtplein om te lunchen. In de grachten kabbelden de rondvaartboten rustig hun rondjes en op de binnenplaats van de Hermitage was een heel veld met sneeuwklokjes.

 

 

De weg naar de Tuschinski bioscoop ging via de Blauwbrug met uitzicht op de Magere Brug en de Hermitage richting het Rembrandtplein. Samen met Rein en onze beide zonen aten we eerst bij “rain” en konden we even bijpraten. We kwamen voor de film 1917 van regisseur Sam Mendes en dat was er eentje. De film is indringend en gaat over een gevaarlijke onderneming zien van twee soldaten die een vuurlinie moeten oversteken tijdens de Eerste Wereldoorlog. De beelden laten een rauwe oorlog zien waar over het algemeen minder over bekend is dan de Tweede Wereldoorlog. De oorlog is primitief, nat, koud, guur en gevaarlijk voor de soldaten en dat voel je in de film die als een GoPro de soldaten volgt door het slagveld.
 

Sam kwam vanmiddag op bezoek op mijn werk. Natuurlijk gingen we even naar het terras van het nieuwe gebouw op de 27ste etage. Zo werd het bezoek hoog ontvangen en was het bijzonder gezellig om met elkaar bij te praten. Sam had namelijk zijn eerste toelatingsgesprek voor de politie-opleiding vlak bij mijn werkplek in Rijswijk. Sam is nu door de eerste ronde. Samen liepen we nog naar mijn kantoor en hadden we gelegenheid om wat te drinken.

Vanmorgen om 7:30 uur lag ik in de stoel van de tandarts. Bij de laatste controle was gebleken dat er een gaatje zat aan de zijkant van de derde molaar, ofwel de M3. De derde grote kies achterin de mond wordt ook wel de verstandskies genoemd. De kies was binnen enkele minuten getrokken en na 30 minuten de kaken stijf op elkaar houden was de wond ook rustig. Op de eerste foto is aan de inham onderaan te zien waar het euvel is ontstaan. Het gevaar is nu geweken.
 

Het kerstverlof geeft even tijd om Lightroom bij te werken. De teller van actieve foto’s staat op 96511. Alles is ingedeeld vanaf de jaren ’60. Het blog is mijn middel om sommige daarvan te delen met familie en vrienden en toevallige voorbijgangers. Terwijl ik de export functie van Lightroom aan het bijwerken ben en nieuwe overlays test kom ik wat closeups tegen van dierenportretten. De export functies laten een eenvoudige update zien van het copyright logo, exif gegevens en hooxies.nl referentie.

 

Samen met onze vrienden Rein en Petra, en later met Noud en Sanne, beleefden we Oud & Nieuw ouderwets met gezelligheid en met de sjoelbak. Geweldig fijn om met vrienden en gezin samen te zijn. Tegen het einde van de avond leidde Noud onze bijzonder mooie gesprekken over voornemens en wensen voor 2020, vlak voor middernacht. Na de wederzijdse wensen en Whatsapp berichtjes heen en weer naar familie, vrienden, buren en collega’s ging de gezelligheid nog even door met champagne.
Het jaar 2020 is begonnen.

Iedereen die dit blog leest wens ik een gelukkig, voorspoedig, gezegend en gezond nieuw jaar toe. 2020 is begonnen.

Een verrassing na het museumbezoek was de tip van de gastheer om ook het Huis Van Gijn te bewonderen. Op de website https://www.huisvangijn.nl/ is de informatie te vinden: “Simon van Gijn, zakenman, jurist en verzamelaar woonde aan de Nieuwe Haven van 1864 tot zijn dood in 1922. Zijn huis en verzamelingen liet hij na aan de Vereniging Oud-Dordrecht om de collecties openbaar te maken en het huis als museum in te richten onder voorwaarde dat het interieur zo veel mogelijk in tact zou blijven.”. Het huis is nog steeds in stijl en laat mooie verzamelingen van boeken, prenten en mechanieken zien die Van Gijn gebruikte in zijn studeerkamer en bibliotheek. Ook de keuken, slaapkamers en badkamer zijn in goede staat gebleven en laten oude ketels en ovens zien voor het koken en warm badwater. Op de zolder is een oude speelgoedverzameling te zien die bijzonder is te meer omdat het echtpaar Van Gijn zelf geen kinderen had. De tip in het museum om dit bijzondere huis te zien was zeker een toetje op ons weekendje weg.

 

We kwamen specifiek voor de kleding expositie in het Dordts museum. Tevens was er een expositie van Kees Verweij, een”Cobra”-genoot van Karel Appel. De werken van de vaste tentoonstelling zijn prachtig. Opvallend werk was er van Albert Cuyp, Ary Scheffer, Van Strij, Johan Weissenbruch en Jan Toorop. Het museum was erg trots op het meesterwerk van Albert Cupy, nl. die van de ruiter op het paard in het landschap (groot afgebeeld).




 

We hebben er vaak over gelezen en over gehoord maar zelf was ik nog niet eerder in Dordrecht geweest, Ingrid wel. Allereerst gingen we lunchen in het centrum van Dordrecht vlak naast het stadhuis. De pandjes en huisgevels zijn bijzonder en oud. Dordrecht ligt aan de Merwede en vele huizen zijn gebouwd op houten palen. Je ziet dat aan de waterkant van de huizen.

Tijdens onze wandeling door Zierikzee liepen we tegen het Stadhuis Museum aan. Een bezoek kon nog net voor sluitingstijd. Het museum is klein maar laat vooral de geschiedenis zien van de handel en vervoer met schepen. Een belangrijke bron van inkomsten was de meekrap waarmee kleur konden worden gegeven aan textiel. Zierikzee lag van oudsher aan zee en had een eigen haven die later moest concurreren met Antwerpen en omliggende steden. Het museum heeft een trouwzaal die nog steeds in gebruik is. Op de bovenste etage levert de balkenconstructie een ingewikkeld schouwspel en zijn daarvoor speciale ligstoelen geplaatst om als bezoeker gemakkelijk omhoog te kunnen staren.

 

We hadden niet verwacht dat Zierikzee zo’n mooi karakteristiek stadje is (met stadsrechten nog wel). De gevels van de huizen, de ligging, de geschiedenis en zeker ook de aardige mensen geven een onverwacht leuke wending aan ons weekendje weg. In de stad waren Middeleeuwse taferelen waar te nemen en was er een ijsbaantje voor de kinderen, wat het centrum een gezellige boel maakte. We verbleven in hotel Mondragon. De stad heeft mooie poorten, prachtige kerktorens en een heus museum. Na onze lunch en rondzwervingen door de stad namen we een drankje in “De Wildeman van Zierikzee“.
 

Tijdens ons verblijf in Bergen op Zoom boekten we vanuit de hotelbrochure het hotel Mondragon in Zierikzee. Net als bij de vorige verblijfplaats vonden we een Natuurmonumenten route bij de bestemming. Onderweg, echter, viel ons oog op een plek waar auto’s geparkeerd stonden langs de N257 vlakbij Sint Philipsland, een dorp wat onstond rond 1487. Bij de auto’s stond een gebiedskaart boven op de dijk. Het bleek de wandelroute “Slikken van de Heen” te zijn. We liepen een combinatie route van rood en blauw die gemarkeerd is in geel op de tweede foto. In het gebied lopen Konikspaarden (in de weg) en ossen. De natuur is er prachtig en ligt tegen het Schelde-Rijnkanaal aan.




 

Het stadspaleis van Bergen op Zoom is de Markiezenhof. Het voormalige woonpaleis is ontstaan ergens tussen 1485 en 1520 in opdracht van het middeleeuwse hof van de heren en markiezen van Bergen op Zoom: Jan II en Jan III van Glymes, vader en zoon. Aan het eind van de vijftiende eeuw was dit adellijke Brabantse geslacht in hoog aanzien gekomen. Het stadspaleis is een mooi monument in de stad en bezoekers kunnen genieten van de goed ingerichte kamers en van schilderijen met historie van Bergen op Zoom. Ook is er een expositie van oude vormen van volksvermaak en situaties uit de Middeleeuwen.