Eindelijk: onze tweede wandeling dit jaar, in de AWD. De weken hiervoor was toch wel erg nat en winderig en donker maar vandaag scheen de zon en was het aangenaam om te wandelen door de duinen. Veel herten waren aan het grazen en op de 34km² hebben we 1 koolmees gezien, de andere vogels genoten waarschijnlijk van de warmte in het zuidelijk halfrond. De zon scheen laag over de duinen en de lucht kleurde prachtig geel en roze. Onderweg maakten we een opname met de zelftimer van de camera met daarop de telelens. Op zich is dat geen probleem zij het niet dat de afstand van de camera tot de foto-positie wel in 10 seconden moet worden afgelegd. Dat lukte maar bij aankomst gleed ik uit of kon net niet fatsoenlijk in model staan.




 

Het prentenboek van Ingrid vordert steeds meer. Vandaag maakten we de eerste foto’s in haar atelier die bestemd zijn voor een proefdruk en het vinden van een passende uitgeverij.

In het locale theater trad vanavond Marc de Hond op. Hij doet een programma van 29 avonden waarin hij wordt geinterviewd door prominente Nederlanders, vaak tv-makers. Vanavond was Frenk van der Linden zijn interviewer. Hij doet dit omdat er opnieuw een tumor bij hem is geconstateerd, waarvan de overlevingskansen niet erg groot zijn, en hij voor zijn kinderen een soort van documentaire willen achterlaten. Eigenlijk is het heel erg wrang maar Marc is een opgewekte persoon met een enorme overlevingsdrang. Hij doet het theater vanuit een rolstoel vanwege een dwarslesie die hij opliep bij een tumor in zijn rug. Hij ziet het leven niet als eeuwig maar met een begin en een einde. That’s it. Zijn grootouders hebben Auswitch meegemaakt en hijzelf is met de Torah opgegroeid. Nu heeft hij er afstand van gedaan. Ondanks zijn ontoombare energie was dat voor mij het meest trieste van de avond; het besluit om het Godsbesef te ridiculiseren. En dat op het randje van het einde.
 

Vanavond kregen we bezoek van vriend uit Zuid-Afrika. Hij en zijn vrouw richtten in 1991 Beautiful Gate op in Kaapstad om kinderen op te vangen. Inmiddels is het werk uitgegroeid tot verschillende activiteiten die hulp integreert in de “community”. We hebben genoten van de warme ontmoeting en gesprekken. Toby en Aukje zijn bijzondere mensen en dat laten ze zien in hun werk en trouw naar de mensen om hen heen. In alles wat ze doen stellen ze de ander op een hoger plan en zorgen ze voor continuïteit door op tijd het werk aan de lokale bewoners over te dragen. Aukje richt zich met name op het werken onder jonge meisjes met “Dignity” en heeft recentelijk een boek geschreven “Durf te vragen”; een openhartig verslag van hun werk en de persoonlijke beleving die met name de pijn van lijden van jonge kinderen bloot legt. Het blijft fascinerend om meteen vanaf minuut één op dezelfde golflengte zit als je samen deelt over ons geloof in God terwijl we op zo’n grote afstand van elkaar zitten. “Wy hawwe in moaie joen hâwn”.
 

Vandaag was ik scheidsrechter bij het meiden team van Sam die met twee keer winst de kampioenstitel officieus binnenhaalden in Leiderdorp. Er zijn nog twee wedstrijden te spelen en die zouden in theorie nog voor gevaar kunnen zorgen als er op eigen verlies en buitengewoon doelsaldo van de tegenstanders nog gekke dingen zouden gebeuren.
Daarna speelde Sam zelf tweemaal met de H1 waar ik ook de scheidsrechter was. Die wedstrijden waren wel intensiever omdat de heren harder spelen en verbaal het altijd beter weten dan de scheidsrechter. Dat zijn goede leermomenten waar je sterker in wordt en ook evalueert wat je anders zou hebben kunnen doen. Ook bij het meiden team waren zeker 3 leerpunten de ik meeneem voor een volgende ontmoeting. Fluiten is echt leuk.

Van een collega kreeg ik een draadloze verbindingsset waarmee je via een ethernetkabel je verbinding in huis kan uitbreiden of verplaatsen via het stopcontact. Al een lange tijd wilde ik het netwerk uitbreiden naar het atelier en de tuin; hiervoor had ik al aansluitingen voorbereid. Het enige probleem was om een kabel te krijgen op die plek. De verbindingsset bleek de oplossing. Met een nieuwe router die ik heb aangepast voor de doelstelling is de WiFi uitbreiding gelukt.

Voor deze avond hadden de schouwburg in Rijswijk gereserveerd. De dames Plien & Bianca zijn toeren langs theaters met hun voorstelling “En nu dan?”. In verschillende sketches worden typetjes uitgebeeld en is er een gemeenschappelijke figuur die steeds weer terugkomt. Het is veel kolder wat in anderhalf uur wordt vertoond met af en toe echt komische stukjes. Ik denk dat de vrouwen meer lachten dan de mannen. Het was erg gezellig samen maar ik had wel het gevoel (weer) in de verkeerde “film” te zitten.

Onverwacht leuk was het om mijn zus en zwager te ontvangen. Ze waren in de buurt op doorreis terwijl Ingrid bij Sam’s hockeywedstrijd keek en ikzelf elders hockeywedstrijd floot. We hadden hun oproep gemist maar konden gelukkig nog op tijd contact maken en met elkaar borrelen en eten.

We zijn het niet verleerd: samen behangen. Na het opruimen van mijn kantoor kwamen we restmateriaal tegen van eerder opknapwerk. Van het behang van het toilet beneden waren er nog een paar stroken over. Na enig meten kwam Ingrid tot de conclusie dat het net genoeg zou zijn voor het toilet boven. Net genoeg bleek waar te zijn maar niet uit hele stukken. Toch is het gelukt.

Wanneer we op een bestemming iets plannen kijken we vaak naar een mooie wandelroute en een goed restaurant. Via de zoekterm “Bib Gourmand” kwam we op La Fleurie in Oirschot. Zo gezegd zo gedaan. Na de ronde Nistelrode, Logtsevelden, Eindhoven kwamen we aan in Oirschot voor het diner. Oirschot is een prachtige plaats en was fraai gedecoreerd met verlichting. We lieten ons verrassen met een 4-gangen menu en kunnen dit restaurant aanraden want culinair weten ze hele mooie smaken neer te zetten. Het was genieten.

 

De volgende stap op de route was het Van Abbemuseum in Eindhoven. Het museum ligt in het hartje van de stad en heeft tot 26 januari een expositie van Frans Hals onder het thema “Oog in oog met Frans Hals”. Helaas zijn er maar 2 schilderijen van hem te zien. Het mooiste van het museum vond ik eigenlijk het gebouw zelf. Onder de getoonde kunst zat zeker originaliteit maar echt mooi vond ik het niet. Er waren o.a. het vlechtwerk met bedrukt hout van Tijs Rooijakkers, schilderijen van Ad Snijders, werk van Nathan Coley (“A place beyond belief, 2012”), werk van Dan Peterman (“de grote kussenbank uit 2007), schilderijen van Wim van de Plas (ook in braille beschikbaar), van Anselm Kiefer, van Carel Willink met zijn vrouw en veel mooi werk van Jan Sluijters van rond 1910-1931, en vele anderen.

De wandelroute in de Logtsevelden vonden we via Natuurmonumenten. De route is ongeveer 6,5km lang en gaat over velden langs het Winkelsven en gevarieerd landschap. De zon scheen af en toe door de bomen en het was een prachtige route die we nog wel eens gaan doen in de lente of zomer.



 

Onze zaterdag had een vol schema en alles voltrek zich rondom Eindhoven. We begonnen in Nistelrode bij Van Tilburg mode waar we op kledingzoektocht gingen en slaagden. Daarna lunchten we in de aangelegen eetgelegenheid en vertrokken we richting Oirschot voor een wandeling.

 
 

In het derde en vierde gedeelte van de Hermitage waren oude meesters en oud-ingerichte kamers. De grote zaal met meer dan ware-grootte schilderijen (gigantisch groot) was indrukwekkend. De schilderijen uit de VOC tijd werden bijgestaan door vergelijkende reportages van actuele personen zoals Ruud Gullit. Ook de paar werken van Rembrandt, niet noodzakelijkerwijs prettig, waren bijzonder met de anatomische onderzoeken naar hersenen en buik. Tot slot was er de memorabele zaal met monumenttegels van de koninklijke familie en hun banden met de Russische adel (begon met Willem II die met Anna Paulowna trouwde), daarna de kerkzaal, de keuken van het vroegere armenhuis en de registerkamer waar de administratie werd onderhouden.

 

De Nederlandse (outsider) kunstenaar Willem van Genk (1929-2005) heeft een uitzonderlijk actief brein gehad met veel aandacht voor detail. Hij ziet de wereld vol dreigingen die hij in zijn werk in kaart wil brengen en bouwt met die gedachten zijn eigen wereld. In veel werk is er de bijna obsessieve drang naar detail die hij uit wegenkaarten, trein- en metrolijnen, luchtvaartroutes en dienstregelingen haalt. Op de tentoonstelling zie je dan grote schilderij-tekeningen van wereldsteden, soms haarfijn gedetailleerd. Ik had nog niet van Willem van Genk gehoord maar was onder de indruk van zijn originele creativiteit.