Op de terugweg namen we de Lekdijk van Amerongen naar Wijk bij Duurstede die langs rivier de Nederrijndoor het landschap kronkelt. Onze eerste stop was bij de kippenboer die honderden kippen rondom de boerderij had lopen. We kochten scharreleieren bij de kiosk die vooraan bij de weg was geplaatst. Onze tweede stop was bij het Stuwcomplex Amerongen (zie foto van Holland Luchtfoto) wat een waterstaatkundig kunstwerk is in Nederland (in Hagestein staat een tweede complex in de Lek). De sluizen overbruggen het waterhoogte verschil voor de scheepsroute. Verderop, als de Nederrijn overgaat in de Lek en het Amsterdam-Rijnkanaal heeft gekruist is onze derde stop bij Wijk bij Duurstede. Hier overbruggen de Irenesluizen het waterhoogte verschil in het Amsterdam-Rijnkanaal. Het was een boeiende dag en goed voor de nationale topografie.

Vanuit de Denneweg liepen we terug over de Lange Voorhout waar een markt werd gehouden. Verderop ging het richting Plein langs de Hofvijver en het Mauritshuis. Tegenover het Mauritshuis is aan de Korte Vijverberg een galerij gevestigd: Bos Fine Art. We konden zo naar binnen (met mondkapje weliswaar) waar we een mooie collectie van verschillende kunstenaars konden bekijken. Een van de kunstenaars is de Australische Paul Snel met prachtige kleurpaletten. Zo kom je onverwacht toch weer in aanraking met voor ons onbekende kunstwerken.
 

Vanmiddag bezochten Ingrid en ik de galerij van een mede-oudstudent van Ingrid’s kunstacademie. Meriam Windmeijer etaleert haar kunst aan de Denneweg in Den Haag bij de Vereniging Haagse Kunstkring.

Het Lakenhalmuseum opende vandaag de expositie van Claudy Jongstra, een uit Friesland afkomstige kunstenaar die met eigengemaakte wol hangende voorwerpen maakt. Ze is succesvol in landelijke en internationale musea. Het Lakenhalmuseum is voor haar kunst een echte match omdat er veel aandacht is voor het voorbereiden van wol zoals dat in de vorige eeuwen in Leiden plaatsvond. Keurmeester werden voor een paar jaar aangesteld en mochten hun eigen beroep niet uitvoeren. En zij vergaderden op de plek waar nu het museum huist. Kwaliteit werd met stempels aangebracht maar de producten moesten wel aan hoge eisen voldoen.

Amsersfoort lag op onze rijroute naar Loenen waar we vanmiddag hebben gewandeld. In Amersfoort zouden we gaan eten bij Merlot. Tegenover het restaurant ligt kunsthal KAdE waar zojuist de expositie “This Is America | Art USA Today” is geopend. De expositie geeft een herkenbare weergave van hedendaagse taferelen in de Verenigde Staten. Natuurlijk konden hierin de aanstaande verkiezingen niet ontbreken. Naast veel fotomateraal was er guilt-werk van Gina Phillips die met een eigen gemaakte guilt-machine vrije bewerkingen in portretten maakte.
Het eerste plaatje geeft weer dat het om een zeer uitgebreide collectie gaat van vele kunstenaars en fotografen. Eén van de leukste schilderijen was die van Trump die een groep journalisten (als clowns verkleed) toespreekt.




 

We vieren de verjaardag van Annelot en tegelijk is het ook vaderdag. Dat wil zeggen dat vaders even gek mogen doen en hun kunstjes tonen. Voor mij was het kameelrijden bij Karavanserai en steltlopen in Jeruzalem. In de tuin poseerden we even voor foto’s van deze dag en lunchten we in het Romeinse restaurant.

 

De afkorting KLP staat voor Kunststof Lankhorst Product (uit Sneek) en is kunststof materiaal wat niet rot en niet splintert. Het gaat tientallen jaren mee en is onderhoudsvrij. Het vervangt eventueel hardhout en draagt zo bij aan een schoner milieu want het is gemaakt uit gerecycled materiaal en is niet geïmpregneerd. KLP planken, balken en palen worden vaak gebruikt voor beschoeiing, parkbanken, bruggen of speelplaatstoestellen en het materiaal is dus uitermate geschikt voor de zitkuil. Na intensieve berekeningen hoe we wat gaan realiseren en met welke maten is een week geleden de bestelling gedaan bij de dichtstbijzijnde leverancier Van Dorphout. De levering vond vandaag plaats en het materiaal is verrassend mooi voor zitplaatsen. We kunnen weer verder.
 

Door het slechte weer besloten we maar geen wandelingen te maken en dan doorweekt thuis te komen. We togen naar Luxemburg waar we het museum voor moderne kunst bezochten. Het MUDAM, Musée d’Art Moderne Grand-Duc Jean, is een kunstmuseum in Luxemburg-stad uit 2006, gelegen op de Kirchberg, buiten het centrum. Het museum is gebouwd op de ruïnes van voormalig Fort Thüngen en is op zich al bewonderingswaardig. De kunst binnen was eigenlijk bagger behalve 1 schilderij, 1 tafereel met drumstellen aan plafond en de grote spiegelopstelling in de grote hal. In de entree hangen de portretten van groothertog Jean en groothertogin Joséphine-Charlotte.


 

De volgende stap op de route was het Van Abbemuseum in Eindhoven. Het museum ligt in het hartje van de stad en heeft tot 26 januari een expositie van Frans Hals onder het thema “Oog in oog met Frans Hals”. Helaas zijn er maar 2 schilderijen van hem te zien. Het mooiste van het museum vond ik eigenlijk het gebouw zelf. Onder de getoonde kunst zat zeker originaliteit maar echt mooi vond ik het niet. Er waren o.a. het vlechtwerk met bedrukt hout van Tijs Rooijakkers, schilderijen van Ad Snijders, werk van Nathan Coley (“A place beyond belief, 2012”), werk van Dan Peterman (“de grote kussenbank uit 2007), schilderijen van Wim van de Plas (ook in braille beschikbaar), van Anselm Kiefer, van Carel Willink met zijn vrouw en veel mooi werk van Jan Sluijters van rond 1910-1931, en vele anderen.

De Nederlandse (outsider) kunstenaar Willem van Genk (1929-2005) heeft een uitzonderlijk actief brein gehad met veel aandacht voor detail. Hij ziet de wereld vol dreigingen die hij in zijn werk in kaart wil brengen en bouwt met die gedachten zijn eigen wereld. In veel werk is er de bijna obsessieve drang naar detail die hij uit wegenkaarten, trein- en metrolijnen, luchtvaartroutes en dienstregelingen haalt. Op de tentoonstelling zie je dan grote schilderij-tekeningen van wereldsteden, soms haarfijn gedetailleerd. Ik had nog niet van Willem van Genk gehoord maar was onder de indruk van zijn originele creativiteit.




 

Nu de vloer en het schilderwerk af zijn kunnen we weer terug naar de woonkamer. De nieuwe verlichting is aangebracht, de bekabeling weer op orde en de kunst hangt waar het bedoeld was. Zodra de plinten zijn aangebracht gaan ook de laatste stukken over en zijn we helemaal klaar.
Vanuit Buenos Aires kregen we vanmiddag bericht dat Annelot en Isolde veilig zijn aangekomen. Tijdverschil: 4 uren.

Een ander museumbezoek was naar het Salm (en Schwarzenberg) paleis dat tegen de Praagse burcht aan ligt. Het museum had moderne kunst met controversiële, misselijkmakende, beelden van martelingen; niet onze stijl. Maar er waren ook mooie objecten te bewonderen waaronder die van Ron Mueck (met levensechte mensenbeelden), Keith Haring (met prachtige kleurrijke schilderijen), Andy Warhol (met portretten) en Frank Stella (vierkante kleurpatroon).


 

Wat een prachtig beestje is de bunzing! Hij behoort tot de familie der marterachtigen en samen met de andere marterachtigen, de das, otter, wezel, hermelijn, nerts en de boom- en steenmarter, vormt deze familie de grootste groep landroofdieren in Nederland. De bunzing heeft een lengte van ongeveer 33-45cm en heeft een donkerbruine vacht met een geel, geelwitte of lichtbruine ondervacht. In het park verstoppen ze zich graag in kleine holtes. De laatste 3 fotos’ zijn van een steenmarter die in een apart verblijf, een nagebootste schuur, zijn kunstjes liet zien.
 

In Parijs heb je de MAM en in Lisse de LAM, het Lisser Art Museum met als thema voedsel. We gingen met zijn vijven en begonnen onze tour op de bovenste etage. Je loopt dan meteen tegen een moeder aan die met haar kindje net boodschappen heeft gedaan. Weliswaar is de mevrouw in verkleinde vorm van dezelfde kunstenaar, Ron van Mueck, die vergrote mensenbeelden maakt zoals te zien in Voorlinden museum. Omdat het thema “voedsel” is vind je hele mooie objecten en wandkunst van bekende en minder bekende kunstenaars. Een opvallende expositie is die van de Israëlische kunstenaar Itamar Gilboa die een verzameling wit porseleinen voorwerpen toont van over een jaar geconsumeerde producten.

Twee jaar geleden waren we op Corfu in hotel Akrotiri. Het is ons toen goed bevallen en een weekje uit in deze zomer was dan ook snel geboekt. We waren met z’n vijven en vlogen op een gunstige tijd van Amsterdam naar Kerkyra, de hoofdstad. Het valet parkeren op Schiphol P6 verliep gemakkelijk en op de mobiel kan ik volgen wat er met de auto gebeurt; je leest van merkwaardige verhalen maar tot nu toe is het altijd uitstekend en correct gegaan. Eenmaal op Corfu aangekomen reden we met de huurauto naar onze bestemming. Het inpakken van de koffers moest met wat kunstjes worden gedaan in de auto die ik juist om die reden groter had geboekt: een Suzuki Vitara. Het weer op Corfu was meteen zomers, zeker meer dan 10 graden verschil met Nederland.