Na twee mooie weken op Kefalonia reisden we terug naar huis. We reden met de Fiat 500X de route vanaf Poros door de bergen via Tzanata en Markopoulo naar Mazarakata waar we linskaf sloegen naar Lakithra en vervolgens via steile afdalingen naar het vliegveld reden. Het grappige is dat er geen snelle of grote verbinding naar het vliegveld is. Dat geeft de kneuterigheid van dit mooie eiland aan. We hebben genoten van de rust op Kefalonia en de mooie plekken waar we hebben vertoefd. Tijdens de vlucht terug maakte ik nog wat foto’s van het vliegveld en de geparkeerde Fiat 500X omdat er geen ontvangstbevestiging is gekomen van de verhuurmaatschappij (erg slordig en onprofessioneel). Gelukkig had ik het eigen risico tot het minimum afgekocht. We vlogen daarna over Corfu wat we herkenden van onze eerdere bezoeken. Op de foto is duidelijk het vliegveld van Kerkyra te zien en zie je Giannades en Paleokastritsa. Op Schiphol aangekomen werden we opgehaald door Noud en Sanne.

In juli 2023 boekten we al heel vroeg voor een andere vakantie in Griekenland. We hebben steeds met veel plezier het Ionische eiland Corfu bezocht en vonden het tijd voor wat anders. Kefalonia werd de nieuwe bestemming wat ongeveer 150km zuidelijker ligt dan Corfu. We reserveerden voor de eerste week een huis bij Platies en voor de tweede week bij Poros. De vlucht naar Kefalonia International Airport Anna Pollatou was vroeg in de ochtend en was een uur vertraagd omdat er met een groter toestel werd gevlogen. Onze voor €3 per stoel gereserveerde stoelen 7A/7B werden 37F/37E met de vermelding dat reerveringskosten konden worden teruggeclaimd. Vanaf deze plek konden we bij aankomst het toestel ook snel verlaten. De landing scheerde langs Zakynthos (laatste foto van de tweede rij) waar we in 2009 het mooie turquoise strand bewonderden. Na het ophalen van de huurauto, een Fiat 500X diesel, begon de verkenning van het eiland.

Achtentwintig jaar geleden verwelkomden we Annelot in ons leven. Vandaag verwelkomden we haar op haar verjaardag op Schiphol van een reis naar Albanië en Italië. Ingrid had een welkomsbord gemaakt en samen met Noud en Sanne juichten we haar en een vriendin toe bij het openen van de uitgangsdeur. Eerder op de dag hadden Ingrid en ik haar verjaardag al samen gevierd in strandrestaurant Witsand. ‘s Avonds kwam ook Sam thuis en werd Annelot nog een aantal cadeaus toegeschoven. Het voelde dan als een echte verjaardag.


 

Na 10 dagen Madeira zit ons verblijf er weer op en vertrekken we vanaf het Cristiano Ronaldo vliegveld weer naar huis. In de dagen vooraf moesten sommige vliegtuigen uitwijken naar het dichtbij gelegen eiland Porto Santo (eerste verticale foto) vanwege een te sterke wind langs de steile kust. Gelukkig kwam “Peter Pan” op tijd aan en bracht ons veilig weer thuis.

Terwijl op bijna 12km hoogte Annelot en Salo terugvlogen van San José naar Frankfurt wandelden Ingrid en ik door de duinen en langs het strand bij Langeveld. Rond 15:00u vanmiddag landden ze en vervolgden hun weg naar de ouders van Salo. We zijn blij dat ze weer op Europse bodem staan vanwege de noodzakelijke behandeling van Salo’s elleboog. We hopen dat hij spoedig zal herstellen.
Annelot had tijdens de afgelopen dagen de mooie bus alleen afgeleverd in San Teresa, helemaal aan de westkust, moeilijk begaanbaar. Helaas kon Salo niet op een prettige manier afscheid nemen van zijn eigen creatie. Nu ligt de prioriteit bij eigen gezondheid en zijn er vele mooie fotos’s, filmpjes en herinneringen met familie en vrienden die de droom overeind houden. Beterschap, Salo!

Gisteren zijn we aangekomen op het internationale vliegveld van Houston (IAH) en overnachtten in het Marriott hotel dat op het vliegveld ligt. Vandaag vliegen we terug naar Nederland met KL662. We moesten om 11:00uur uitchecken van het hotel en konden al vroeg de baggage inchecken voor de vlucht die om 15:00uur zou vertrekken naar Amsterdam. Op het vliegveld van Liberia kwamen we nog de leren stoeltjes tegen die Annelot voor de bus heeft gekocht, zelfde prijs overigens. De vlucht naar huis verliep in 8,5 uur terwijl de KL661 naar Houston toe 10 uren duurde, klein verschil. Het vliegtuig bereikte snelheden tot 1009 km/u op een hoogte van ruim 11km. Aankomst op Schiphol: 1 augustus om 7:00uur.

Het is dan eindelijk zover, we gaan naar Costa Rica om Annelot te ontmoeten en samen te genieten van de natuur in het jungle land. De grootste horde die we moeten overbruggen is Schiphol. Het internationale vliegveld is verworden tot een armoedige toestand met lange rijen reizigers die hopelijk hun vlucht nog halen ondanks 4 uren wachttijd. Gelukkig is het ons gelukt om na 2 uren bij de gate te komen. Pfff, laat de reis nu maar beginnen. We vliegen van Amsterdam (AMS) naar Houston (IAH) en gaan vandaar door naar San José (SJO) in Costa Rica. Het vliegen verliep bijzonder vlot en in de Boeing 787-900 Dreamliner werden we gefêteerd op champagne wat geregeld was door vrienden die bij KLM werken, echt leuk! Ook het overstappen op Houston verliep gesmeerd. In San José haalden we onze huurauto op (inmiddels waren we bijna 24 uren op) en reden we naar ons overnachtingshotel. De volgende dag reden we vroeg naar onze eerste bestemming, Bijagua, en zagen we de jungle, prachtige vogels, eekhoorns en hagedissen. Prachtig! De vakantie is begonnen. Bijna bij het vakantie-adres aangekomen stond een kleine truck dwars op de weg en mocht ik meteen de mouwen oprollen om samen met anderen de auto los te krijgen. Een voorteken van een actieve (en overigens veilige) vakantie.

 

Om naar Corfu te reizen maakte ik mee eerst wat zorgen met betrekking tot de toestand op Schiphol. De heenreis verliep zo vlot dat we na 45 minuten al bij de gates waren; koffers afgegeven en door security heen. We waren 3 uren voor vertrek aanwezig en dat bleek iets te ruim. De terugweg verliep naast enige vertraging op Corfu ook goed en op Schiphol wachtten we een uur op de koffers. Dat ging wel eens vlotter in het verleden. De vlucht naar huis ging recht over Venetië waarvan we een luchtfoto konden maken, helaas niet een hele mooie. Eind goed, al goed. We zijn weer thuis.

Sam is vanmorgen naar Milaan gevlogen voor een weekend met one-wheel vrienden. Ze hebben daar een gebied voor zichzelf om wedstrijden te houden en om gezellig te sparren. Om 6:30 uur bracht ik hem naar Schiphol. Rond 10:45 uur was hij geland en begint zijn one-wheel-weekend.

Vanmiddag om half vijf kregen we een appje van Annelot dat ze veilig aangekomen is en net wakker is na een slopende reis van bijna 32 uren. Het liep allemaal niet zo soepel als gedacht. Op Frankfurt aangekomen zou ze bij de balie bij het boarden een stoelnummer krijgen. Het vliegtuig bleek overgeboekt en ze stond nummer 5 op de stand-by lijst. Vijf minuten voor vertrek kreeg ze haar stoelnummer en kon ze gelukkig mee. Na 12 uren vliegen wilde ze in Mexico-City overstappen naar Tijuana maar was haar ticket nergens geregistreerd. Toen moest ze om 3:30u (inmiddels 24uur later…) een nieuw ticket kopen en belde ze mij om te helpen met de boeking. Toen dat bijna was afgerond en werkte het vlaggetje “accept terms en conditions “ niet. Vanuit hier probeerde ik het ticket te boeken maar stond mijn mobiel stond inmiddels op 17 september terwijl het bij haar nog 16 september was en ze diezelfde avond verder wilde (er was nog een vlucht die avond). Nadat ik mijn telefoon op Mexico tijd had gezet en opnieuw het ticket wilde kopen was het vliegtuig vol. Annelot heeft toen ter plekke bij een balie toch nog een ticket kunnen krijgen voor de vlucht van 22:00 uur i.p.v. 20:30 uur. Uiteindelijk is haar vliegtuig met vertraging om 23:20 uur vertrokken en geland om 00:52. Maar het was toch nog 3,5 uren vliegen alhowel het 1,5 uren leek. Dat komt omdat het tijdverschil met Mexico 7 uren is maar met Tijuana 9 uren t.o.v. Nederland. In Tijuana werd ze door super leuke mensen opgehaald en uiteindelijk lag ze om 2:30 in haar bed. Ze was inmiddels 32 uren op de been. We zijn blij dat het goed is gegaan en ze zich thuis voelt in Ensenada. Het is een geweldig mooie omgeving en we hopen dat ze er een bijzonder opbouwende tijd zal ervaren en voor anderen ten zegen mag zijn. Als je dit leest, Annelot, Gods zegen gewenst vanuit Nederland.



 

Het is zover: Annelot vertrekt voor 6 maanden naar Youth With A Mission (YWAM) om een Discipelschap Training School (DTS) te volgen. Ze heeft gekozen voor de locatie in het Noord-Westen van Mexico, Ensenada. Aanvankelijk zou ze met de Portugese vliegmaatschappij TAP via Lissabon, Boston naar San Diego vliegen en vandaar met de auto naar Mexico. Het liep vanmorgen iets anders, de VS is potdicht. Op Schiphol heeft Annelot halsoverdekop een nieuw ticket kunnen boeken: eerst naar FranktFurt (LH1003) en daar vervolgens overstappen naar Mexico-City (LH498). Ze boekte ook alvast een binnenlandse vlucht naar Tijuana. Een uur later dan gepland kon ze, na wat formulieren op Schiphol en aanschaf van een medisch mondkapje, toch op weg. Samen met Sam en Lianne namen we afscheid van haar en wensten haar een goede reis. We vinden het geweldig mooi dat ze haar hart volgt en doet wat God in haar leven bewerkt. Afgelopen zondag werd ze ook in haar kerk gezegend en zo laten we haar gaan in de beschermende handen van The Lord our Shepherd.

Vanmorgen om 4:00 uur bracht Noud ons naar Schiphol. Het is dan toch zover dat we mogen vliegen met een negatieve PCR test op zak. Onze reis ging naar Corfu waar we een week lang een privé-huis tot onze beschikking zouden hebben. De gelegenheid is dat we op 21 juni ons 30-jarig huwelijk vieren. Het huis en de vlucht hadden we op 1 januari geboekt. Bij aankomst in Kerkyra, de hoofdstad van Corfu, kregen we onze (te luxe) huurauto mee (Peugeot 508), gingen we boodschappen doen en lunchten we vervolgens bij Tristrato, een restaurantje vlakbij onze woning in de bergen van Giannades.

Ondanks de frisse wind konden we gebruik maken van het terras en ons laten verwarmen door het zonnetje. Er was heel veel vliegverkeer naar Schiphol en over Schiphol. Op een enkel Cargo-vlucht na leken het repatriëringsvluchten voordat zo meteen ook hier het luchtruim sluit. De bomen en struiken kleuren prachtig tegen het diepblauwe van de lucht.


 

Vanmiddag belde Annelot vanuit Guatemala dat alle vliegvelden dicht gaan en zij het land niet kan verlaten. Haar vlucht naar Amsterdam (via Orlando en Atlanta) was voor deze week gepland maar nu zit ze noodgedwongen wat langer in Zuid-Amerika. Alternatieven zoeken is op dit moment niet te doen en het is verstandig om even rustig af te wachten tot er weer gelegenheid is. Hoofd koel houden en kijken of ze ter plekke iets kan betekenen voor de lokale mensen tijdens het verlengde verblijf in Livingston. Daarna kijken wat er mogelijk is.

 

Het Corona virus, ofwel COVID-19, is onze wereld binnengeslopen. Het voelt anders nu iedereen alert is en we met elkaar een zelfde gemeenschappelijke verantwoordelijkheid hebben om het virus niet te verspreiden. Dit had mijns inziens al veel eerder ingezet moeten worden. Annelot zit in Guatemala en zou 25ste naar huis vliegen. Vanmiddag appten we om te kijken of ze in de komende dagen al terug kan vliegen nu er een dreiging is om alle vliegverkeer naar Europa ook stop te zetten.
Toch is ons motto om kalm te blijven. Deze generatie heeft eigenlijk nog nooit een terugslag ervaren die nationale en internationale reikwijdte heeft. Vorige generaties wel en zij getuigen er van dat in alle omstandigheden God trouw is en bij ons is. In Psalm 121 staat dat God onze bewaarder is. Dat is de reden dat we onze hulp van Hem verwachten.