Terwijl wij met Annelot op Opwekking waren had het thuisfront zijn eigen bezigheden. Noud en Sanne zorgden voor het huis en de hond, en voor het huis tijdens een gigantische stortregen waardoor het hoogste waterpeil in de zitkuil ontstond (en de straat helemaal blank). Sam en Nathalie waren in London om haar verjaardag te vieren. Mooie beelden werden gedeeld vanaf een speedboot op de Thames.

Tussen de diensten door fietsten we met z’n drieën langs de dijk van het Veluwemeer richting Elburg. Midden in de polder staat daar het Riff, PD #18245 van Bob Gramsma. Het is onderdeel van kunst in de Flevopolder. Natuurlijk wilden we de rots even beklimmen en het landschap op ons in laten werken. Na de bezichtiging dronken we een mooi drankje op het terras van Restaurant Beachclub NU.

Met de camera en driepootstoeltje op pad vertrok ik vanmorgen naar de AWD (duinen). Ik had geen specifieke wensen wat fotograferen betreft maar hoopte dat er weer iets leuks tussen zou zitten. Het slenteren leverde de boompieper, de fitis, de tjiftjaf, de roodborsttapuit, de grote bonte specht, de rietgors, de grasmus, de kwikstaart en kikkers op. Ook de aalscholver, de buizerd, de vink, de zwaan, de boomleeuwerik en herten kwamen voorbij. De vos liet zich vandaag niet zien. Er zaten wel twee nieuwelingen tussen: de grauwe klauwier en de oeverloper (de twee grote foto’s).


 
 

Rond half twaalf arriveerden we vanmorgen bij Mas Montagne, een restaurant gelegen op de Utrechtse Heuvelrug bij Amerongen. We namen een koffietje en appelgebakje voordat we aan de wandeling door de bossen bij Amerongen begonnen. Het was een warme wandeling en de schaduw van de bomen was erg prettig. Onderweg hoorden we de zwarte mees en zagen we de tjiftjaf, de boomklever, de vink, (en natuurlijk) de roodborst, de grote bonte specht en de heggenmus. Aan het einde van een lang pad zagen we zelfs een haas in het bos en waren de torren volop in de weer. Het felle zonlicht gaf mooie kleurrijke beelden van de groene bomen. Dat bracht ons weer bij Mas Montagne voor de lunch.




 

In een heerlijk temperatuurtje van 22 graden maakten we een bijna zomerse wandeling door de duinen bij Duindamse Slag. In het bos liepen we meteen tegen een grote pad aan en in de duinen hoorden we de nachtegaal en fitis vrolijk fluiten. Op het strand vond Borre zijn vrijheid en voer een vissersboot dicht langs de kust. We namen een plekje in de duinen om van de ruimte en mooie uitzicht te genieten. Bij Duindamse dronken we wat op het terras wat meteen het vakantiegevoel versterkte met alle jonge kinderen die deze week schoolvakantie hebben. Maar eigenlijk is het voor gepensioneerden altijd vakantie. Vandaag (en gisteren) werkte het weer hier bijzonder aan mee. Op de terugweg reden we langs een van de laatste bloemenvelden, bij de rest zijn de koppen al gesneld.



 

De wandeling door de AWD was zonnig en voelde bijna zomers aan. In de loop van de middag werd de zon feller en kwamen er wat stapelwolkjes over het landschap. Dat geeft mooie contrasten tussen de blauwe luchten en de duinen. Hier en daar zie je ook de duinviooltjes die het duinzand opvrolijken met mooie kleuren.
 

Met dit prachtige weer moest ik wel de AWD in. De camera ging natuurlijk mee, eigenlijk camera’s want ook de a7iii ging mee met macrolens. En het driepootstoeltje ging mee aan de rugzak. Ik was nog maar net in de duinen en de eerste vogelgeluiden waren al te horen. Het eerste vogeltje was de fitis, daarna volgden de boomleeuwerik, de braamsluiper, de grasmus, de koekoek, de rietgors, de vink en de roodborsttapuit. De wandeling ging naar de vossenburcht om te kijken of de kleine welpjes wat speelser zijn geworden maar ze kwamen niet uit de burcht.
 


 

Het hockey toernooi vond plaats in Tilburg en last minute lukte het om een kamer te reserveren op 900m van het hockeycomplex in Auberge Du Bonheur. ‘s Avonds genoot ik van een mooi diner in het aangelegen restaurant. Toen ik gisteren van de hockey naar het hotel liep had ik de camera met telelens bij me. Ik wandelde over de natte paden in de Warande. In dit kleine bos leven de Siberische grondeekhoorns die ik vorige jaar toevallig zag. Ik hoopte ze weer te zien. En jawel, twee stuks zelfs. Bij het avondeten kwam er nog eentje de kruimels op het terras opruimen.

Het vorige item ging over de wilde zwijnen. Dit item van dezelfde wandeling gaat over de vogels. Eerder heb ik de geelgors gefotografeerd maar nu was er de bonte vliegenvanger. Deze heb ik nog nooit gezien, laat staan gefotografeerd. Ook zou de glanskop in de buurt zijn die ik wel heb gezien maar niet kunnen fotograferen. Wel waren er de zwartkop, de boomkruiper en de boompieper (en de vink en tjiftjaf). Het fotograferen van de bonte vliegenvanger en het zien van de wilde zwijnen waren de toppers van deze wandeling.


 

Met behulp van Buienradar zochten we naar het geschikte tijdslot om te wandelen in de bossen bij Uddel. De gebieden zijn gemarkeerd als Valenberg en Slicht. In de verte hoorden we het verschrikkelijk irritante getoeter van vrachtwagens, waarschijnlijk voor een optocht voor bijzondere mensen. Goedbedoeld maar na een half uur wordt het een onverkwikkelijk geluid in de bossen. We waren nog maar net op pad in gedeelte Valenberg (van kroondomein Het Loo) en we zagen een groep wilde zwijnen, spannend. Nog geen drie minuten later zag ik een geelgors heen en weer vliegen. Dit wordt leuk, dacht ik, en het werd nog leuker. Met behulp van de nieuwe vogelapp wist ik dat de glanskop, zwartkop en de bonte vliegenvanger in de buurt waren. En halverwege de wandeling zagen we opnieuw een groep wilde zwijnen maar nu wel heel dichtbij. We stonden stil om goed te kijken of deze heren naar ons toe zouden rennen of niet. Plotseling draaide eentje zich om en zette het op een lopen, de anderen volgden. Kort daarna liet Buienradar ons in de steek en overviel een stortbui ons. Snel de cameras in de rugzak en maar flinke passen maken. Toch was het een enerverende wandeling, zie ook volgend item met de vogels.

 

Tussen de buien door zagen we kans om een stukje te gaan fietsen in de omgeving. We reden naar de Gorsselse Heide, zo’n 4km bij het huisje vandaan. Opnieuw waren de kleuren van bomen en landschap prachtig. We maakten wat foto’s, ontweken een paar verdwaalde naregenspetters en reden terug over de natte onverharde wegen naar het huisje. Daar aangekomen was er net een grote berk omgewaaid die de oprit blokkeerde. De eigenaar van het terrein ruimde diezelfde middag nog de boom op en zo was de oprit weer beschikbaar voor de auto. Gelukkig was de boom niet op de auto gevallen.
 


 

Ons verblijf in Gorssel was een mooi huisje midden in de bossen. De rust in de omgeving was heerlijk en met de nieuwe vogelapp ontdekten we allerlei vogelsoorten die ik heb geprobeerd te fotograferen. ‘s Ochtends vroeg kwam de buizerd al even de weilanden verkennen en in de bomen rondom zagen we de vinken, koolmezen, pimpelmezen, kwikstaarten, bonte spechten, bonte vliegenvanger, boerenzwaluwen, zanglijsters enz. Het huisje was modern ingericht en van alle gemakken voorzien. We hadden zelfs fietsen tot onze beschikking. Dat zouden we later die dag gaan doen.

 

Ingrid en ik zijn voor drie dagen naar Gorssel in de gemeente Lochem in de provincie Gelderland. Gorssel is deel van de Achterhoek en ligt landelijk in de bossen en heeft een eigen museum More. We verbleven in een huisje vlakbij het dorp dat via een onverharde weg te bereiken was. Onderweg naar Gorssel wilden we een wandeling maken en dat deden we in Kootwijkerzand op de Veluwe. Het is een mooie zandvlakte omringd door bossen. Door de vroege lente lichtten de bomen in het felle zonlicht groen op. We begonnen bij de 13,5m hoge uitkijktoren de Zandloper en liepen daarna langs de bosrand en terug over de zandvlakte. Het gebied is half afgezet om het broeden in het zand van de tapuit, nachtzwaluw en boomleeuwerik mogelijk te maken. Het randgebied is bedekt met mos. Met een macrofoto zijn de prachtige waterdruppels goed te zien op de fijne mosplantjes. Op afstand zie je een glanzende nevel over het mos. In het bos hoorden we de zwarte mees, de tjiftjaf en de zwartkop.
 

Om wat meer flexibiliteit te hebben voor de fiets had Ingrid een hondenmandje bij de kringloop aangeschaft. We fietsten voor het eerst met Borre achterop naar Warmond langs een paar bollenvelden. De kleuren van het bos en de bloemen waren fantastisch en Borre bleef heel gedeisd in zijn mandje zitten. Zijn beloning voor het ritje was een boswandeling.


 

Het hoogtepunt van de wandeling was de vossenfamilie: moeder vos met 3 of 4 welpjes. De pluizige beestjes speelden tussen de struiken en liepen de burcht in en uit. Het was een fascinerend schouwspel. Na een paar foto’s vervolgden we onze weg en begon het nagenieten. De laatste keer dat ik een vossenwelp zag was in maar slechts een jaar geleden, op 8 april en het blijft bijzonder om ze te zien.