Vanmiddag scheen bij tijd en wijle de zon. In ieder geval was het vandaag eens droog en kozen we voor een wandeling door de polder. Op de polderdijk was het drassig en modderig. Desondanks was het lekker een frisse neus te halen in de 7 graden Celsius. Onderweg kwamen we de witte reiger en de blauwe reiger maar ook de haas en de fuut tegen. Niet bijzonder spectaculair maar goed genoeg om de telelens er op te richten.

In Urk gingen we gezellig lunchen op het terras van “Het Haventje van Urk“. We kregen nog even een paar regendruppels maar we zaten onder een grote parasol. In de haven zat een reiger op een vissersboot in de netten te happen naar achtergebleven lekkers. Na de lunch vertrokken we naar Schokland, een voormalig eilandje in de Noordoostpolder dat vroeger in de Zuiderzee het hevig te verduren had met stormen en hoogwater. In 1859 werd het eiland vanwege gevaar ontruimd en tijdens WOII werd volgens het Deltaplan het water ingepolderd wat nu de Noordoostpolder is. Vele mannen groeven met een schop de sloten en kanalen. Schokland werd niet alleen een “eiland” in de polder maar het inpolderen gaf ook een schuilplaats aan veel onderduikers. Een merkwaardig verhaal gaat over twee broers die voor de inpoldering die krankzinnig werden door angst en eenzaamheid bij het beheer van de vuurtoren op Schokland. Het museum geeft een fraai beeld van bijzondere fosiele vondsten in de bodem van de oude Zuiderzee.






 

De route van ons dagje uit met mijn moeder zou zijn: Langweer, Noordoostpolder, Urk, Schokland, Rampsol, Weerribben, Dwingelo, Bakkeveen, Frieschepalen en weer terug. We hielden ons redelijk aan de hoofdlijn maar genoten eerst van het mooie polderlandschap bij Rutten. Op de dijk langs het IJsselmeer pakten we even een mooi uitzicht mee over het water. De bloemen in de berm was een lust om te zien, mede ook omdat de locale mensen de bermen graag beschermen en insecten willen aantrekken voor o.a. bestuiving.

 

Als kers op de taart liet de putter zich zien. Die had ik even niet verwacht bij het riet maar hij was er wel met zijn prachtige rode kop en gele veren.

 

Het polderavondje was kort van duur maar wel de moeite. Ik kende het gebied van eerdere wandelingen en vermoedde al dat er rietspul in polder was. Na geduldig wachten kwamen de rietzanger en de rietgors voorbij. De rietgors hing fluitend in het riet en de rietzanger zocht een plekje op het prikkeldraad. Ze zaten in elkaars verlengde. Soms zie je helemaal niets en vanavond allebei vogels tegelijk.
 
 

Na de onweersbuien van vanmiddag, kreeg de lucht een mooie avondgloed en kreeg ik de kriebels om even met de camera op stap te gaan. Het hoefde niet zo ver weg en in de polder kwam de fuut al gauw voorbij.
 

Samen met Noud en Sanne wandelden we over de polderdijk met prachtig avondlicht. Onderweg waren er veel weide vogels en was het gezellig om samen op stap te zijn. De wandeling liep door een weiland met jonge koeien. Net toen we het grasland betraden was er een koe die Noud de stuipen op het lijf joeg. Noud was de laatste in de rij en toen hij de ene koe net was gepasseerd begon hij bokkesprongen te maken. Het leek even dat hij een kopstoot zou uitdelen maar het bleef bij een schrikactie.







 

Na het online meedoen aan de Paasdiensten van Hour of Power en Opwekking liepen Ingrid en ik het rondje over de polderdijk. Het was warm en er waren veel kikkers actief aan de oever van het kanaal. Ook de grutto en kievit lieten zich zien. In de weilanden was een moedereend met haar kroost en een graspieper vermaakte zich in een geel tulpenveld. De fuut ging steeds kopje onder maar ontkwam niet aan de camera. Het was rustig onderweg en iedereen houdt gepaste afstand.
 

Om met het thuiswerken fit te blijven is enige oefening nodig. Vanavond ging ik een stukje fietsen door de polder. De avondzon zakte al langzaam richting horizon en het temperatuurtje was erg aangenaam. Onderweg kon ik wel mooie tafereeltjes fotograferen. Helaas ging daardoor de gemiddelde snelheid wel naar beneden. Daarom moest ik mijn foto-stops beperken tot 2.
 
 

Na 3 weken thuiswerken (vanwege het corona-besmettingsgevaar) had ik vanmiddag vrij genomen voor een beeldschermvrij moment. Nadat de wolken waren weggetrokken wandelden Ingrid en ik een rondje polderdijk van ruim 7km. De zon scheen prachtig, de wind was fris en het verkeer op de wegen buiten de polder leek erg druk. Bij thuiskomst gingen we met de jongens en hun vriendinnen gezellig gourmetten. Een geslaagde middag. Helaas zijn er nog geen berichten wanneer Annelot vanuit Guatemala terug kan naar huis. We bidden er elke dag voor en verwachten dat God hierin voorziet.



 

Tijdens ons verblijf in Bergen op Zoom boekten we vanuit de hotelbrochure het hotel Mondragon in Zierikzee. Net als bij de vorige verblijfplaats vonden we een Natuurmonumenten route bij de bestemming. Onderweg, echter, viel ons oog op een plek waar auto’s geparkeerd stonden langs de N257 vlakbij Sint Philipsland, een dorp wat onstond rond 1487. Bij de auto’s stond een gebiedskaart boven op de dijk. Het bleek de wandelroute “Slikken van de Heen” te zijn. We liepen een combinatie route van rood en blauw die gemarkeerd is in geel op de tweede foto. In het gebied lopen Konikspaarden (in de weg) en ossen. De natuur is er prachtig en ligt tegen het Schelde-Rijnkanaal aan.




 

Onze bestemming voor vandaag was Bergen op Zoom maar voor aankomst hadden we via Natuurmonumenten een route gevonden bij Calfven en Hoogerheide. Deze laatste plaats zie je wel eens op de borden als je over de A4 naar het zuiden rijdt. Vandaag gingen we er wandelen in een blubberig natuurgebied, enigzins heiig en koud terwijl de zon volop scheen onderweg naar de locatie. De route heet Fazant en warempel spot Ingrid na 5 minuten de eerste en enige fazant. Ganzen deden van zich horen en een buizerd wachtte zijn buit gestadig af. Even later spurte een vos voor ons weg. De weg zelf was nat, drassig en zeer glibberig. De route was wel erg mooi.

 



 

De zon scheen prachtig door de bomen en de bladeren zijn helemaal rood en geel gekleurd. Zo nu en dan piepen de zonnestralen door de takken en geven rechte stralen op het pad. Op de hoge bomen nestelen zich de paddenstoelen en weerspiegelt de natuur zich in de strakke vijver. Op de achtergrond is het polderlandschap zichtbaar met aan de horizon mooi windmolens. De wandeling was om in te lijsten. Bij deze.
 

Onze wandeling ging door en langs natuurgebied De Slufter met veel weide- en watervogels. Je kunt er heerlijk struinen en dus ook vastlopen omdat de kleine stromen in de kwelders bij hoog water het gebied doordringen. Je loopt dan of op wadgrond of vast voor de soms diepe beekjes. Het gebied trekt veel bezoek en met een stralende zon op het kweldergebied waan je je in een ver vakantieland.


 

De weersvooruitzichten voor vandaag en morgen zijn gunstig. Daarom planden we met familie om op de volgende dag het skûtsjesilen in Earnewâld te bezoeken. Op de dag vooraf ging ik met Ingrid’s vader een wandeling door de Houtwielen maken, – een natuurgebied -, om met de nieuwe lens fauna te fotograferen. Ondanks dat er weinig vogelgeluid was kwamen er toch een paar mooie exemplaren voorbij. En dat was puzzelen. Welke vogel was het nou? De eerste leek op een bosrietzanger maar was eigenlijk te donker en is waarschijnlijk toch een jonge rietgors (tweede foto eerste rij) met zijn donkere veren en nog niet zo donker uitgesneden kop. Dan is er de andere grotere puzzel (eerst foto eerste rij). Is het nu een notenkraker, Siberische notenkraker, vrouwtje, mannetje, jonge vogel of toch een grote lijster? Met dank aan de ANWB Vogelgids van Europa blijkt het een jonge spreeuw te zijn die in zijn eerste complete vliegvacht zit die behoorlijk afwijkt van de volwassen spreeuw. Verder waren er graspiepers, lepelaars, buizerds en vlinders.