De grote verrassing kwam op de terugweg in de buurt van het Groot Zwarteveld. Een kleine vossenpup was op verkenningstocht. Moeder vos had een stuk eten klaargelegd. De pup pakte het in zijn bek en liep er een stukje mee door de duinen naar het vossenhol. De vacht van het schattige beestje lichtte helemaal op in het zonlicht en de blauwe oogjes maakten het een innemend tafereel.

 

Het was opvallend hoeveel tjiftjaffen er vandaag in de AWD waren. Hun gezang was rondom en gaf een vrolijke noot in de duinen waar de struiken er nog wat dor uit zagen. Zo nu en dan vloog er een reiger met klapperende vleugels over. Als je dan net gunstig staat ten op zichte van de zon en de vliegrichting levert dat mooie slagen op. Ook de torenvalk liet zich hoog in de lucht zien en observeerde mij meer dan ik hem. In het water kleurden de blauwe snavels van de kuifeend mooi op in het zonlicht. En de kwikstaart liet zich in de bomen, bij het water en in het gras zien. Ze waren druk in de weer en liepen parmantig door het veld. De vink was overal en de gaai kraste zijn liedje want zingen kan hij niet. De putter was ook aanwezig maar verschool zich te veel achter donkere takken. Na een stille winter is er weer leven in de brouwerij.



 

Het weer lokte me naar de AWD voor een wandeling net als in mei vorig jaar. De afstand was ongeveer 15km en ik hoopte onderweg veel vogels en misschien wel een vos te zien. Het gebeurde allemaal. Met de 28-200mm lens maakte ik wat foto’s van het landschap. Eerst van de merkwaardige bomen die met veel vertakkingen uit de grond ontkiemd zijn maar ook blikken op het water en foto’s met bloemen en herten in het landschap.





 

Annelot is vanmiddag aangekomen vanuit Münster en komt dit weekend logeren. We maken van de gelegenheid gebruik om haar winterbanden te vervangen door de zomerbanden. De auto is weer klaar voor de komende warmere maanden.

Gisteravond keek ik op NetFlix naar de film “The Wonder” uit 2022. Het verhaal gaat over een tienermeisje dat nooit at en toch gezond bleef. Een verpleegster en een non moesten van de dorpsraad het meisje observeren en verslag doen hoe dat nou kon. De verpleegster was doortastend en prikte door de religieuze dwanggedachten heen. Vanuit het vrome denken van de familie is het tienermeisje gevangen geraakt in een soort verlossingsdrift die volledig is losgeslagen van het evangelie dat gebaseerd is op genade. Ik was verbolgen over de misleiding van dergelijke gedachten. Iets soortgelijks vond kortgeleden plaats waar ik observeerde dat lieve mensen kracht putten uit eigen energie of van de aarde. Vandaag vieren we Goede Vrijdag waarin “Amazing Grace” centraal staat omdat Jezus zelf de verlossing van het kwaad heeft gebracht door te sterven voor alle mensen. We kunnen en hoeven onze eigen redding niet te “regelen”. Dat is in feite “Het Wonder” en de kern van het evangelie met straks als climax de opstanding uit de dood wat we vieren met Pasen. Zo jammer dat evangelie vaak wordt verward met “iets moeten” terwijl het omgekeerde waar is.

 (Foto’s van https://www.thechillviews.com/)

Gisteren heeft Noud een contract getekend voor een studentenbaan bij accountantkantoor Novèns. Van beide kanten was er enthousiasme om aan de slag te gaan. Het begon met Noud zelf die met een brief en cv gewoon aan de deur klopte en zich aanbood in een open sollicitatie. Uit deze actie kwam een gesprek voort en volgde de baan. Hij gaat na de Pasen beginnen. Gefeliciteerd, Noud!

Eind vorig jaar werd er een brochure aan huis bezorgd met een oproep voor bloeddonoren. Plotseling realiseerde ik me dat ik al lang had kunnen doen. Ik heb me aangemeld bij Sanquin en vandaag was mijn tweede bloeddonatie. Bij andere bloedgroepen dan O- wordt ook gevraagd om plasma te doneren. Bij mij hoeft het niet en een afname duurt ongeveer een kwartier, tel daar een half uur bij op voor de voorcontroles en nog een half uur voor een rustige afbouw om flauwvallen te voorkomen. Het is me allemaal meegevallen. Na de afname moet je even rustig drinken, niet te snel op staan en hupsaké, weer naar huis.

Kort voor het avondeten gingen Sam en ik nog even het park in om wat foto’s te schieten. We hadden mooi licht en Sam kon ook even wennen aan de nieuwe Tamron lens waarmee hij vrijdag een fotoshoot gaat maken. We liepen meteen de roodborst tegen het lijf en maakten allebie soortgelijke foto’s om de bokeh te testen bij tegenlicht; Sam met de Tamron 28-200 (foto’s links), ikzelf met de Sony 200-600 (foto’s rechts).

Voor het normale fotografie-bereik werk ik met de Sony 24-70mm/f4, een mooie lens die scherpe foto’s produceert en vrijwel geen kleurafwijkingen of vignettering geeft. Sinds ik ben overgestapt op de FE mount en de Sony 200-600mm/f5.6-6.3 heb aangeschaft zit er een bereikgat tussen 70 en 200mm. Eigenlijk zou ik de 70mm willen opkrikken. Sony biedt zoomlenzen in het bereik 24-105mm/f4 en 24-240mm/f3.5-6.3. De eerste is een superscherpe lens maar het bereik kan ik ook afdekken als ik in APSmode fotografeer. De tweede lens heeft een supermooi bereik maar uit alle tests blijkt het een belabberde kwaliteit te zijn wat scherpte betreft. Een zeer sterk alternatief is de Tamron 28-200mm f/2.8-5.6 Di III RXD die speciaal voor de Sony FE is gemaakt. Rond het middaguur kwam de lens binnen en tijdens de lunch heb ik even wat foto’s kunnen schieten. De lens geeft bijzonder scherpe foto’s en stelt snel scherp (op de Sony a9ii). De eerste twee foto’s zijn gemaakt vanuit dezelfde positie, eerst op 28mm en dan op 200mm. De andere twee foto’s laten de scherpte en bokeh zien op 200mm.

(foto’s overgenomen van https://contrastly.com)

Het was vanmiddag weer zover: zelf mocht ik het eerste dames hockey team, D1, fluiten en de H1 fotograferen. Foto’s van de D1 werden door Sam gemaakt. De wedstrijd van de D1 was erg spannend en eindigde in 1-1. Sam won met de H1 met 3-1 van Weesp en alle drie goals werden door Sam gemaakt uit 2 stafcorners en 1 strafbal. Dat voelde goed, zeker ook omdat mama en jongere broer kwamen kijken.

Het is vandaag 7 jaar geleden dat mijn vader werd bevorderd tot heerlijkheid. Het is een uitdrukking die aangeeft dat hij is overleden en Zijn Schepper ging ontmoeten. We geloven dat de dood niet het laatste woord heeft en dat geeft ons kracht. In 1 Thessalonicenzen 4:13-17 staat over de wederkomst van Jezus dat we niet bedroefd hoeven te zijn: “…zoals de andere (mensen), die geen hoop hebben. Want indien wij geloven, dat Jezus gestorven en opgestaan is, zal God ook zó hen, die ontslapen zijn, door Jezus wederbrengen met Hem“. Volgende week vieren we Pasen en belijden we:
      “Nu jaagt de dood geen angst meer aan,
       want alles, alles is voldaan;
       wie in geloof op Jezus ziet,
       die vreest voor dood en helle niet.”.
Vandaag gedenken we mijn vader met mooie herinneringen en met de gedachte dat we elkaar weer zullen ontmoeten. We zijn daarom niet bedroefd maar vol hoop.

Onze herinneringen aan Zwitserland waren tot heden heel warm. In 1989 hebben we onze eerste zomervakantie gevierd in Genève en Interlaken. Met de auto van onze ouders reden we door Duitsland, Frankrijk en Zwitserland en genoten van de Mont Blanc, de steden, de bergen en het ijskoude water van het Brienzermeer.
Nu onze kinderen ouder zijn gaan ook zij vakantie vieren en zo was Sam in 2022 met een vriend in Zwitserland voor wintersport. Op de terugweg reden ze op een mooie brede weg en werden ze geflitst. Een maand later is er een brief met een snelheidsovertreding van 22km/u. Het bleek binnen de bebouwde kom te zijn. Na maanden heen- en weergesteggel via het Nederlandse openbaar ministerie kwamen er twee apen uit de mouw: 1. een boete van CHF980 voor de snelheid en 2. een rijontzegging van een maand (in Zwitserland) met een boete van CHF298. In beide boetes zit een vergoeding voor onderzoek. Zo is de laatste meest recente herinnering aan Zwitserland dus bijzonder verstoord. Je geeft veel geld uit aan vakantie, maakt een relatief kleine fout zonder schade aan derden en mag meer dan duizend euro (kilo CHF, kCHF) overmaken aan de Zwitserse overheid. Dit is dwaasheid ten top.

Afgelopen vrijdag kwam het fotoboek over Costa Rica binnen. Ik heb er een aantal weken aan gewerkt en ben erg blij met het resultaat. Het 104 bladen tellende boek geeft een bijna chronologisch verslag van de reis die Ingrid en ik in juli 2022 gemaakt hebben. We hebben in die zomer Annelot en haar vriend Salo bezocht en met elkaar mooie tochten in de jungle gemaakt. Tijdens het familiebezoek gisteren in Friesland hebben we het boek ook met onze ouders kunnen delen. Annelot (en Salo) kreeg ook een exemplaar omdat zij mede-fotograaf en mede-reisgenote was.

Na het golfen ging ik met Ingrid naar het Singer museum in Laren om het werk van Kess van Dongen te bekijken. Er waren prachtige schilderijen van hem waarvan sommigen met verfpunten zijn gemaakt en daarmee doet denken aan Van Gogh. Ook waren er tekeningen van Van Dongen maar zeker zo mooi waren de kleurrijke schilderijen van Jan Sluijters, Kees Maks, Co Breman en Albert Neuhuys. Tussen de schilderijen stonden mooie beelden van o.a. Charlotte van Pallandt en Auguste Rodin.

Sam had gereserveerd op de golfbaan voor een 9 holes rondje. Ik ging mee als caddie. Dat was wel zo makkelijk voor de golfer. Sam sloeg maar 8 boven par wat in de volle run neerkomt op 16 boven par. Dat is supergoed. Hij verloor een aantal slagen juist bij het putten en dat kwam vooral ook door de wind. Ik had de Sony a9ii bij me en kon zo wat sluitertijden proberen in de stand met 20 beelden per seconde. Dat leverde wel een paar mooie foto’s op. Het rondje duurde bij elkaar bijna 2 uren. We sloten deze ochtend af met een gezellige lunch in het restaurant van Tespelduyn.