Na 10 dagen Madeira zit ons verblijf er weer op en vertrekken we vanaf het Cristiano Ronaldo vliegveld weer naar huis. In de dagen vooraf moesten sommige vliegtuigen uitwijken naar het dichtbij gelegen eiland Porto Santo (eerste verticale foto) vanwege een te sterke wind langs de steile kust. Gelukkig kwam “Peter Pan” op tijd aan en bracht ons veilig weer thuis.

Voor de zekerheid had ik de Sony 600mm telelens meegenomen. Het was meestal een te zware last voor het weinige wat ik kon fotograferen. Vrijwel alles kon ik met de Tamron 28-200mm fotograferen. Toch was ik thuis verrast met een aantal vogels die ik ter plekke niet kon identificeren: de Europese Kanarie, de Kanarie, de Roodvoorhoofdkanarie, de Grote Gele Kwikstaart, de Torenvalk Ssp Canariensis, de Klein Mantelmeeuw. Maar ook zagen we de Madeira-hagedis, de wielwebspin Argiope Trifasciata en de Issus Coleoptratus.




 

Vanuit de plekken die we bezochten konden we foto’s maken van de hoofdstad Funchal dat zeer uitgestrekt op de hellingen van de zuidkust is gelegen. We bezochten het kleine kerkje Capela de Nossa Senhora da Conceição dat bovenaan bij paleis Monte ligt, dichtbij de plek waar ook de Madeira-sleetjes vertrekken. Madeira is een bijzonder eiland met een rijke wegeninfrastructuur. Door de steile rotsen was verplaatsen alleen mogelijk via bergwegen. Maar op Madeira zijn ze flink gaan boren want bijna het hele eiland rond is er een gescheiden vierbaansweg met vele (lange) tunnels. In totaal is er meer dan 150km aan tunnels geboord. Op de foto’s is de snelweg goed te zien.



 

Nadat we de kabelbaan terug hadden genomen namen we nog een kijkje in de bekende Botanic Garden van Funchal. De tuin heeft een centrale mozaiek, vele cactussen, bloemen en bomen.

 

Bij de tuinen was een tentoonstelling “Mother Nature Secrets” van 700 mineralen hoofdzakelijk uit Brazilië, Portugal, Zuid-Afrika, Zambia, Peru, Argentinië en Noord-Amerika. De natuurstenen verzameling is gedaan door een liefhebber, José Berardo, die er 15 jaar over deed om het assortiment samen te stellen.

 

De botanische tuin en paleis Monte staan op de kaart met een kleine onderlinge afstand. De navigatie bracht ons bij een ruime parkeerplaats. Daar vandaan was de afstand inderdaad klein maar het moest wel met een kabelbaan. De tropische tuin van paleis Monte is de moeite waard. De watervalletjes, de flamingo’s en de varieteit aan bomen en planten deed ons denken aan Costa Rica.




 

De meeste tijd verbrachten we in het plaatsje Ponta do Sol zelf waar ons hotel Estalagem gelegen was. De tuinen van het hotel werden zorgvuldig onderhouden en de service van het personeel was heel prettig. Het ontbijt was zeer uitgebreid en werd elke dag naar wens aangevuld met een gebakken ei, roerei, omelet of zalm. Het dineren met de uitgebreide kaart is ons ook heel goed bevallen. Eén dingetje vond Ingrid niet zo leuk: wanneer we langs de rotsmuur zaten werden we verrast door de hagedissen die het lekkere eten waarschijnlijk roken. Daarna zochten we ons plekje langs een open hek en was dat probleem opgelost. ‘s Middags na onze verkenningstochten gingen we lezen, serie kijken, muziek luisteren of zwemmen en genoten van een rose of whiskey van de bar. Naast alle bezoekjes en autorijden voelde dit als een plek van ontspanning.
 

Langs de zuidkust kom je langs het plaatsje Madalena do Mar. We stopten er zo rond het middaguur en gingen op de voorste rij zitten van een strandtent Tasquinha do Henrique om een hapje te eten en wat te drinken. Een cocktail was er slechts €4 en uit het beperkte assortiment kozen we voor garnalen en French fries. Het smaakte ontzettend goed en de entourage was geweldig: de hoge golven klapten regelmatig stuk op de grote strandstenen. Enkele malen was de kracht zo groot dat het water over onze schoenen liep. Je hoort het schuren van de stenen wanneer het water weer terugstroomt en een volgende golf op komst is terwijl boven ons paragliders hun landing op het strand voorbereidden.

Als je op een toeristenkaart van Madeira kijkt, worden vaak de traditionele woningen met rieten daken genoemd. Die zijn gelegen in het noordelijke plaatsje Santana, in Parque Temático. Op de terugweg van de wandeling reden we langs Sao Jorge naar Santana. Het park is klein en laat een paar modelwoningen zien. Men deed er hun handwerk, bakte brood en sliep in deze huisjes. Het materiaal van deze huisjes was goed voor zomer en winter. In eerste instantie dachten we dat de huisjes en dus de mensen toen erg klein waren. Het bleken modelversies te zijn voor kinderen. We maakten een foto voor een grote Madeira hoed en reden vervolgens het eiland helemaal rond, langs het vliegveld en Funchal terug naar Ponta do Sol.



 

We zijn niet voor één gat te vangen en gingen op zoek naar een andere wandelroute, de “PR21 Caminho do Norte”. De route was niet heel erg lang maar wel steil. Het liep door de bossen en ging alsmaar naar beneden. We moesten nog wel terug want het was niet een rondje. Omhoog ging goed en daarbij moet je je ademhaling goed onder controle houden. Het was een mooie geslaagde tocht langs (boven) de ER104 (ook wel de VE4) genoemd.



 

Nu we niet konden wandelen leek het bezoek aan de grotten van Sao Vicente een goed alternatief, lekker koel in ieder geval. Eenmaal aangekomen bleken de overal aangekondigde grotten al 3 jaar gesloten. Dat was nadat er een aardbeving op Madeira had plaatsgevonden en de autoriteiten de grotten onveilig vonden. We maakten wat foto’s van de tuin en watervalletjes en bekeken nogmaals het plaatsje Rosario, niet zo bijzonder maar gewoon een typisch Madeira dorpje met kerk en plein dat geheel met kiezels is belegd.

Wandelen op de hoogvlakte stond nog steeds op ons lijstje. Als we er vanaf het noorden niet kunnen komen dan proberen we het toch vanuit het zuiden. Zo reden we langs enkele zuidelijke kustplaatsjes en staken we vandaar uit in noordelijke richting. De weg ging langs steile hellingen omhoog en de Peugeot deed uitstekend werk. Uiteindelijk kwamen we op de regionale weg ER110 en arriveerden we bij de parkeerplaats van “PR7 Madre da Levadas – Ribeira da Cruz – Junqueira”. Het was er zo druk dat we nauwelijks konden passeren, laat staan een plekje konden vinden om te parkeren. Dat laatste was niet zo erg want de temperatuur op deze hoogvlakte was inmiddels 42 graden. Wandelen in deze omgeving leek niet zo aantrekkelijk en bovendien ongezond. We reden verder richting Porto Moniz met onderweg wat koeien op de weg. In het lager gelegen dorp was de temperatuur weer 25 graden en bezochten we andere gelegenheden zoals de grotten van Sao Vicente.

 

Porto Moniz is een klein plaatsje met te weinig parkeergelegenheid. Nu we hier toch waren en de auto een plekje had wilden we ook het zee-aquarium bekijken. We betaalden €7 per persoon wat neerkomt op ongeveer €1/minuut want na 7 minuten stonden we al weer buiten. Om langer te genieten van het bezoek heb ik toch een mooi aantal foto’s kunnen maken.

 

De volgende dag wilden we een wandeling maken op de hoogvlakte bij Ribeiro da Janela waar de route “PR15 Vereda da Ribeira da Janela” ligt. Madeira heeft mooie wandelroutes over het hele eiland. Het probleem is dat je navigatie je niet altijd brengt waar je moet zijn. En zo ook deze keer. We stopten met zoeken en reden richting Porto Moniz in het noord-westen. Het is een badplaats met natuurlijke zwembaden. Dat houdt in dat je kan zwemmen in het oceaanwater wat gevangen ligt in hoger gelegen rotsbekkens. Onderweg er naar toe kwamen we een boer tegen die een stier aan een touw meenam over de weg. Het leek me verstandig om de auto zo ver mogelijk rechts stil te zetten om het onrustige dier niet verder de stuipen op het lijf te jagen. Langs de noordkust, vlakbij Sao Vicente, stopten we om de omgeving beter te bekijken met een prachtige “sluierwaterval” en de rotsen in de oceaan.

Enkele malen dineerden we in restaurants bij het hotel. Een daarvan was het (gele) restaurant Sol Poente dat een terras heeft wat over het water hangt. Het eten was er goed en de locatie boven het golvende water heel bijzonder. Ook hier genoten we van het uitzicht met opnieuw een zonsondergang.