Leesvolgorde is 16 jaar (3) > (2) > (1).
Het jaar 2022 was opnieuw opmerkelijk. Naast de wandelingen die we konden doen rondom Austerlitz, Holterberg, Bretagne en andere plekken hebben we vakanties met familie mogen vieren. Wat werk betreft, was er de bijzondere oplevering in februari. Mijn zus en moeder bezochten ons in de bollentijd en met Ingrid’s ouders verbleven we een week op onze favoriete plek in Esquibien. Sam en ik legden een perkje aan met natuurstenen en straatten het pad breder. Het hockey seizoen mocht ik fluitend afronden voor de H1 (die promoveerden) en voortzetten met de D1. Mijn vriend George kwam op bezoek en samen spotten we vossen in de AWD.

Leesvolgorde is 16 jaar (3) > (2) > (1).
Sam kocht een mooie Yamaha motor, ik een snelle Sony a9 camera en samen legden we dat vast op ditigale plaat. Samen met Ingrid bezochten we Corfu en genoten we van de locatie, het eten en het eiland. En na bijna een jaar ontmoetten we Annelot weer, samen met haar vriend Salo, in Costa Rica weliswaar. Wat was dat een geweldige beleving! We hebben enorm genoten met elkaar en de ongerepte natuur bewonderd.

Leesvolgorde is 16 jaar (3) > (2) > (1).
De vakantie in Costa Rica werd enorm opgeschrikt door het motorongeluk dat Sam had in Amsterdam. Wat waren en zijn we blij dat hij het overleefde en inmiddels redelijk goed hersteld is. Om zijn werkintegratie mogelijk te maken ben ik een tijdje zijn chauffeur geweest en kon ik vanuit zijn kantoor werken. Achteraf was dat ook weer een kostbare tijd. Sam rijdt nu zelf in zijn snelle Fiat 500 Abarth. Noud, die het eerst jaar HBO uitstekend door kwam, was samen met Sanne de steun en toeverlaat voor Sam tijdens het ongeluk. Wat zijn we dankbaar dat er zo’n fijne familie-backup was. Annelot en Salo zijn weer in Europa aangekomen. Na een lelijke val had Salo zich ernstig verwond aan zijn elleboog en behandeling in Duitsland voorkwam erger. Zijn herstel is bijna helemaal weer goed. Annelot woont nu in Münster en werkt in Enschede. Zo is aan het einde van het jaar iedereen weer op zijn pootjes terecht gekomen en kijken we terug op een enerverend en gezegend jaar. We baden God om bescherming en herstel en die gebeden zijn verhoord. We baden ook voor de vrede in Europa en om een einde aan de oorlog in de Oekraine; we blijven dat volhouden tot de oorlog en het onzinnige bloedvergieten is beëindigd.

Het jaar 2022 zit er bijna op en kerst staat voor de deur. Alle lezers van dit blog wens ik een heel vrolijk kerstfeest toe en een gezegend 2023.

Afgelopen weekenden hebben we met eigen gezin en met Ingrid’s ouders haar verjaardag gevierd. Vandaag kwamen vrienden op bezoek. We ervaren het als een zegen dat we elk jaar weer met elkaar het leven kunnen vieren. Het werd ook vanavond bijzonder gezellig. Onderstaande foto is genomen bij het oversteken van een lange hangbrug in de jungle van Costa Rica, één van de mooie belevenissen in het afgelopen jaar.

De hockeycub Hisalis bestaat 50 jaar en om die reden was er een gala georganiseerd. Ik werd gevraagd om foto’s te maken van de bezoekers wanneer ze binnenstromen. De organisatie had zelfs een sepciale hoek ingericht die ik als studio kon gebruiken. Naarmate de avond vorderde en er wat meer gedronken werd, werden de “modellen” steeds enthousiaster en waren sommigen de tel kwijt hoe vaak ze al op de foto waren geweest, of in welke combinatie. In ieder geval gaf het veel pret want alle gefotografeerden waren blij en een lach was bij iedereen sowieso aanwezig. Het enige waar ik op moest letten, nadat ik de camera eenmal handmatig had ingesteld: geen dichte ogen, geen schaduw en de (vaste) plek van het statief. Sam was er ook bij en ook wij gingen samen op de foto. Hij maakte nog wat foto’s van mij met andere bezoekers die ik ken van de hockey teams.
 

De wandeling door de AWD leverde ook nog mooie beelden op van een valk die een muis aan het opeten was en de goudhaan. De goudhaan heb ik nog nooit eerder gezien en dat was wel bijzonder. Het vogeltje laat zich niet makkelijk fotograferen want het heeft een adhd-gen, denk ik: staat nooit langer dan een seconde stil.
 

 

Na een hele lange tijd maakten we weer een wandeling door de AWD. Sam nam het initiatief en met 2 camera’s gingen we op pad: twee fotografen en een jurylid (Ingrid). Het landschap wa betoverend mooi. Hier en daar was er een roodborstje of een hert en was er één spreeuw en één zwaan. We probeerden de vorst aan het helmgras te fotograferen. In die categorie is Sam de winnaar geworden (tweede foto). De shots waar ik zelf erg blij mee ben zitten in het volgende blog item: de valk met een mol en de goudhaan, AWD(2).



 

Op deze dag vierden we Ingrid’s verjaardag bij Tante Kee, met het hele gezin. Het was voor het eerst dat ook Salo, de vriend van Annelot, bij ons thuis kwam. In het restaurant hadden we een kamer voor ons apart en hadden de kinderen een kadootjes-kist voor Ingrid samengesteld. De avond was heel gezellig met leuke gesprekken die van Nederlands, Duits en Engels heen en weer sprongen. Het 5-gangen menu had heerlijke voltreffers en de halve wijntjes lieten we ons uitstekend smaken. Het was een verjaardag om niet te vergeten.

Nu haar appartement ingenomen kan worden, is Annelot vanmiddag met een vol ingepakte auto naar Münster gereden. Ze gaat daar wonen en in Enschede werken. We zijn blij voor haar dat ze een plek heeft gevonden en werk dat bij haar past. We wensen je een goede start en de zegen van God op je levenspad.

 

Omdat het weer dit weekend nogal grijs en koud was, zat er geen wandeling in de planning. In plaats daarvan kozen we om naar Arnhem te gaan om Museum Arnhem te bezoeken. Er waren een paar tentoonstellingen. Onder andere: “Tenminste Houdbaar Tot“, een weinig inspirerend overzicht van alle klimaatprobleem met een ingesproken boodschap met een (passende) zeurstem. opvallend waren wel het grote doek van afvalkunststof “Gbor Tsui” van Serge Attukwei Clottey. Ook was er een overzicht van het werk van Pierre Janssen die de bezoeker interactief mee liet doen om een portret of boodschap achter te laten. Als gevolg daarvan hangt nu ook mijn portret in Museum Arnhem. Wat zeer bezienswaardig was is de ring met een vogeltje in een klein kooitje die door de Amerikaanse Amanda Gorman werd gedragen tijdens haar voordracht van The Hill We Climb bij de inauguratie van president Joe Biden. De ring was een eerbetoon aan Maya Angelou, die sprak tijdens de inauguratie van Clinton in 1993.
Buiten het museum is er “De Stofzuiger” van Maja van Hall, het beeld “Asis Rafiki” van Monika Dahlberg, de tafeltennistafel “Pong” van Louie Cordero en de “Borstentros” van Maria Roosen.







 

Vanaf de groothandel reden we via de A32 naar Holten om te dineren en overnachten in hotel-restaurant De Swarte Ruijter. We lieten ons verrassen met een 6-gangen menu. Vooraf kregen we wel 4 verschillende amuses. De presentatie en kwaliteit van de gerechten was subliem. In een prachtige entourage en met mooie wijnen genoten we van het avondje uiteten. We maakten kennis met 2 mooie Oostenrijkse wijnen: Forbidden en Triebaumer Blaufrankisch.
Eén van mijn favoriete gerechten was de verfijnd klaargemaakte hertenbeef maar ook de fijne varkensreepjes in een bedje van paddenstoeltjes en teriyakisaus. Dit restaurant is een echte aanrader.

Het uitgestelde weekendje uit van oktober, dat werd verschoven naar november en uiteindelijk in december plaatsvond, is begonnen. We reden op deze een mooie zonnige vrijdag richting een groothandel om tegels te kiezen voor een aanstaande kleine verbouwing. Bij de Afsluitdijk pauzeerden we even voor een paar foto’s.
 

Het zelf-autorijden van deze week was een fantastisch mooie omslag. En vandaag ging Sam met Noud naar een garage iets onder Rotterdam om te kijken naar een Fiat 500 1.4 Abarth. Het is een flitsende auto met solide uitrusting en prachtig motorgeluid. De koop was snel gedaan. Noud reed terug in de Mini, Sam in de Fiat Abarth. Het plezier is terug en dat is een mooie verandering om te bouwen aan een nieuwe plannen.
 

Deze week was heel bijzonder. Afgelopen dagen reed Sam zelf naar het werk, ik was passagier. Hij nam zelf het initiatief om te rijden en deed dat zonder twijfel of angst. Het is het wonder van deze week want hij heeft sinds het motorongeluk in juli niet meer gereden. Toen we vanmorgen op het werk waren vroeg Sam naar de autosleutel. Voor de zaak moest hij artikelen naar de pakketbezorger brengen en reed hij in zijn eentje naar Amsterdam Westhaven.
Ik luisterde tijdens het werk naar muziek toen het lied “Voldoende voor vandaag” werd gezongen met de tekst “Uw goedheid en genade die mij draagt is voldoende voor vandaag”. Het lied ontroerde me omdat ons gebed steeds is geweest dat God herstel wil geven aan traumatische dingen waar we als mens niet bij kunnen. We vergeten niet dat Hij ons draagt. Ons gebed zijn geen loze woorden ook al bidden we krakkemikkerig, gebedswoorden bewerken wel dat God verhoort.