Sam ging vandaag samen met Wouter fotoshoots maken met de 70-400mm. Met de mountainbikes en de elektrische Mate trokken ze door het parcours tot ze een paar leuke spots vonden. Ze hebben 145 fto’s geschoten. Ik mocht deze foto’s posten.

Vandaag bezochten we onze ouders in Friesland. Eerst gingen we naar mijn moeder waar we elkaar gezellig bijpraatten over recente gebeurtenissen, vakanties en gewone dingetjes. Na het fixen van een schurend element in de rollator werden we verrast met koffie, gebak en drinken en veel lekkers. Later trokken we naar Ingrid’s ouders die ons meenamen in de sloep naar Grou. Het was een mooie tocht door een strak Fries landschap met een hele frisse noordenwind waarbij een extra trui wel zeer prettig was. We reden op tijd weer terug zodat ik met Noud de EK wedstrijd Nederland-Oekraine kon kijken die Nederland amper met 3-2 won. Omdat de XC90 binnenkort terug naar de dealer hebben we het ritje naar Friesland en terug als een soort afsluiting van het witte paard gemaakt. Voor de volgende ritten pakken we straks de rode S60.


 

Het was vandaag spannend. Welk telefoontje zou Noud krijgen: geslaagd of (nog) niet geslaagd? Het was het eerste. Niet alleen Noud slaagde maar ook Sanne. Met een mooie cijferlijst hebben de volwassen tieners hun havo-5 diploma behaald. De vlag kan uit en de champagne open. Gefeliciteerd!

Het is bijna een jaar geleden dat ik met de mountainbike onderuit ging in Oostenrijk. Ruim een jaar geleden gingen Sam en ik er samen op uit om door de duinen te crossen. De laatste keer was op 13 juli 2020. Vandaag was het zover, we gingen opnieuw samen fietsen door de duinen. Het ging heel goed met de druk op de elleboog; op de mountainbike zit je voorover en is het pad hobbelig. Op de terugweg van de 23km route strekte ik de arm even om de bloedsomloop te bevorderen. Zowel Sam als ikzelf hebben genoten om weer op pad te zijn. Wat mij betreft was er geen angst om te vallen maar voorzichtigheid had plaatsgenomen voor snel crossen. Beetje bij beetje opbouwen maar.
 

Het opladen van de hybride Volvo hoeft voortaan niet meer met het lange haspelsnoer. We hebben twee oplaadpunten aangelegd, eentje voor de Volvo en eentje voor een mogelijke tweede hybride auto. De meterkast is voorzien van 2 aparte groepen. Mocht de hybride later worden opgevolgd door volledig elektrisch dan hoeft alleen het eindpunt worden voorzien van een drie-fasen oplader en de meterkast aangepast. De bekabeling is al uitgerust met 5-aderige 2,5mm draad die door de kruipruimte naar de eindpunten gaan. Nadat de monteur de eerste kabel had aangelegd durfde hij de tweede niet te doen omdat de kruipruimte achterin nog kleiner is. Ik had een tijdje geleden al gehoord van een man die klem zat in zijn kruipruimte en bevrijd moest worden door de brandweer. Dat willen we niet. Daarom ging ik zelf met een schepje in de hand de kruipruimte in en heb de kabel naar buiten geduwd door het gaat wat de andere monteur had geboord. Daarna ben ik gauw gaan douchen en weer aan het (thuis)werk gegaan. De oplaadpunten zijn klaar en alle straatwerk is weer teruggelegd.

Vanavond nam Sam me mee op de e-step om te kijken naar het ooievaarsnest in het park. We wachtten op de papa-ooievaar die even boodschappen was gaan doen. Net als vele mannen kon hij de kikkerbillen en de kippepootjes niet vinden; het duurde nogal lang. Daarna hebben we om beurten wat foto’s geschoten. Sam nam de close-ups en de (poepende) ooievaar. De parkieten heb ik geschoten.

Het was al weer een tijdje geleden dat we onze vrienden hadden gesproken. We hadden afgesproken bij Langevelderslag omdat het weer zo fantastisch was. We praatten elkaar even bij over familie aangelegenheden, recente gebeurtenissen, vaccinaties, juridische kwesties en de plannen voor de zomer. We genoten van de gesprekken, de wandeling en de mooie ondergaande zon. Ook zagen we een zeehond in de Noordzee en een hert in duinen aan de zeekant. Erg leuk.

 

Toen ik net thuis was uit mijn werk werd ik tot mijn grote verrassing gebeld door de auteur uit Indianapolis (VS) van het boek “I Shall Not Die” dat ik net gelezen had, zie item van 30.05.2021 – Hart Hasten. Wat een bijzondere man en wat een bijzonder verhaal en wat een prachtig mens! Het ontroert me dat iemand die zo veel heeft meegemaakt zo veel met zijn leven heeft gedaan. Elke tegenslag heeft hij door Goddelijke ingeving kunnen omzetten in iets nieuws. Hij weigerde om een slachtofferrol te hebben en heeft dat steeds voor ogen gehouden. Dat ging niet vanzelf. Enfin, lees het boek maar eens en je zult verbaasd staan. We spraken er uitgebreid over en hadden een geweldig gesprek. Ook de mezuzah kwam even aan bod. Hij was verbaasd dat wij er een aan de deur post hebben. Het was destijds (toen we het huis kochten) een hele bewuste keuze, een proclamatie uit Deuteronomium 6:4-7: “Hear, O Israel: The Lord our God, the Lord is one. Love the Lord your God with all your heart and with all your soul and with all your strength. These commandments that I give you today are to be upon your hearts. Impress them on your children. Talk about them when you sit at home and when you walk along the road, when you lie down and when you get up.”. Dit is ons levensmotto steeds geweest en zal het blijven voor altijd.
Nu de corona bijna onder controle is gaat ook voor hem, als 90-jarige, de deur naar Israël weer open, samen met zijn vrouw. Wellicht gaan we elkaar nog eens in levende lijve in Jeruzalem ontmoeten.

Na meer dan een jaar niet op mijn werkplek te zijn geweest ben ik vandaag naar kantoor gegaan om van daaruit te werken. De aanleiding was om de eerste vaccinatie te ontvangen op de locatie vlakbij mijn werk. De vaccinatie verliep zeer gemakkelijk. De werkplek is enorm veranderd omdat het oude kantoor volledig is vervangen door een gigantische vijver.

Na een warme dag werken had ik wel even zin om mijn hoofd in de wind en mijn voor de lens te houden. Er was niet al te veel tijd en daarom nam ik de fiets naar de polder, naar de plek waar ik vorig jaar de putters fotografeerde. Eens kijken wat er vandaag in de aanbieding is: mus, kievit, haas, spreeuw, grutto, zwaluw en een witte buizerd.


 

Na 6,5 jaar heb ik eindelijk het boek “I Shall Not Die” gelezen van Hart N. Harten. Op 18 september 2014 vloog ik via New York terug naar Amsterdam. In de business lounge ontmoette ik Hart Hasten en raakte met hem in gesprek. Al snel vertelde hij me over zijn vlucht voor de nazi-troepen vanuit Polen helemaal naar Kazachstan. Via het boek begrijp ik dat het een reis van wel 2800km moet zijn geweest. Ontberingen zoals honger en ziekte vielen hen ten deel en hij overleefde ternauwernood de tyfus. Als 12-jarige vocht hij voor zijn leven en besloot dat hij niet dood wilde gaan (hij had het de dokter tegen zijn moeder horen zeggen). “I shall not die” is een motto wat hem altijd heeft gedreven. Later kwam daar nog een aanvulling bij: “Never again”. Dat had betrekking op de afschuwelijke moordpartijen van zijn 100-tallige Joodse familie die niet waren gevlucht. Ook na de oorlog bleek bij terugkomst dat het anti-semitisme in Polen (nu is dat Oekraïens gebied) zeer hevig was. Het motiveerde hem om zich in te zetten voor een plek voor de Joden. Na 5 jaar in het overplaatsingskamp te hebben gezeten in Oostenrijk emigreren ze naar de VS. Zijn leven neemt een bijzondere wending en hij leeft de “American dream” maar blijft trouw aan het Jodendom en ontmoet vele hooggeplaatsten in zowel de VS als Israël. Er zijn vele lessen uit zijn levensverhaal te halen zoals b.v.: discipline en volharding, trouw aan je principes, standpunt innemen, altijd familie voor op, geld en tijd geven aan goede bestemmingen en geen blad voor de mond nemen. Het is een bijzonder inspirerende en gerespecteerd persoon. Het boek is een aanrader. Ik heb geprobeerd in contact te komen met Hart Hasten en hoop nog van hem te vernemen.

In juni krijgen zowel Ingrid als ik de vaccinatie tegen corona. We hopen dat er snel een einde komt aan de pandemie en iedereen weer vrij kan bewegen zonder nare gevolgen. We zijn er bijna. Vanmorgen maakten we een wandeling door de duinen en genoten niet alleen van het prachtige weer maar ook van de rust. Het lijkt alsof door de versoepelingen de animo voor duinwandelingen afneemt. Onderweg was het geluid van de vogels een prachtig hoorspel. Helaas had ik de telelens niet mee omdat ons rondje vandaag wat sneller moest omdat we om kwart voor een bij de dierenarts moesten zijn. Onze oudste Maltezer ging vanmorgen door zijn rechtervoorpoot en hinkelde door het park en huis. Toen we na de wandeling met de hond naar de dierenarts gingen liep hij weer gewoon. Leuk als je denkt dat het spoed is en dus niet blijkt te zijn. Het voorval deed ons terugdenken aan het scheuren van de kruisbanden in december 2016 wat een kostenplaatje gaf waar je een halve Ethereum voor kan kopen. Na een pijnstiller konden we weer naar huis en is het mankement voorbij. Het zat vanmorgen bijna fout maar vanmiddag gelukkig weer goed.

 

De digitale Opwekkingsconferentie bracht Pinksteren heel dicht bij. Annelot kwam gisteren en vandaag bij ons op bezoek. We genoten als gezin en zijn weer aangemoedigd in ons geloof. Vanwege de regen en kou was het toch wel fijn om binnen te zijn. Tegen het einde van de dag begon de zon te schijnen en waagden we het er op om een wandeling te maken. Dat was goed uitgekiend want op het moment dat we de oprit opreden begon het weer te hozen. Op het strand hoorden we de donder van zee komen. Toch even lekker uitgewaaid en droog gebleven.

Het Pinksterweekend is het feest van de uitstorting van de Heilige Geest. De pinksterconferentie Opwekking die normaal met vele duizenden gelovigen op het terrein van Walibi wordt gevierd is ook dit jaar net als in 2020 niet op die manier mogelijk. Dit weekend is de conferentie digitaal te volgen via opwekking.nl en grootnieuwsradio.nl. We genieten van de liederen vanuit huis en onderweg in de auto (naar Annelot toe waar we heerlijk geluncht hebben). Het lijkt een gewone zaterdag maar we voelen ons zo wel verbonden met het Pinksterfeest. En nog specifieker voelen we ons verbonden met de Naam van Jezus, wat het thema is van de conferentie. Spreker Joseph Dimitrov hield een prachtige prediking hier over.
De jongens gingen vanmorgen samen mountainbiken in Lage Vuursche. Thuis heb ik de skibox en de nieuwe dagdragers getest op de Volvo S60. Een gewone zaterdag maar toch speciaal.
 

Ondanks de slechte weersvoorspellingen voor deze week, was de wandeling over het strand zonnig. De avondzon scheen prachtig over de Noordzee terwijl een vissersboot dicht langs de kust door de weerspiegeling van het zonlicht voer.