De maand december is altijd even een moment op terug te blikken op het afgelopen jaar. Het was een bijzonder jaar met heel veel mooie momenten maar ook met tegenvallers en teleurstellingen. Door alles heen ervaren we de zegen en bescherming van God in ons leven. Zelf kijk ik dankbaar terug naar twintig-twintig. Meer indrukken volgen binnenkort op dit blog.

Vanmiddag slaagde Noud voor zijn rijbewijs na een route door Leiden en Oegstgeest en het met succes afleggen van twee bijzondere verrichtingen. Gefeliciteerd, Noud!

Op locatie maakten we gebruik van de kiosken waar een foto van ons als fotografen werd genomen die dan gecombineerd wordt met de entourage van het park. Aan het einde van ons bezoek waren we voldaan en een beetje moe geworden. Het was een mooie dag om samen op pad te zijn.
 

Annelot’s interesse in apen was al gewekt door haar vele mooie reizen. Vandaag liepen we door de Apenheul met aanvankelijk lichte motregen. Na een uur brak de zon door en was het licht fantastisch voor de fotografie. Hier is een aantal van haar 616 foto’s genomen met de a7iii.

Enige tijd geleden kreeg ik via een mailing van Natuurfotografie de uitnodiging voor een fotoworkshop bij de Apenheul. Annelot had al eens gezegd daar naar toe te willen en dus stuurde ik het naar haar door. Ze vond het leuk om de workshop samen te doen. Bij het aanmelden was de link ongeldig, raar. We besloten om dan gewoon samen te gaan. Hier is een aantal van mijn 487 foto’s genomen met de a7s.

Na lange tijd van absentie vanwege elleboog-perikelen wandelden Ingrid ik vandaag weer door de AWD. De laatste keer was begin juli. Toen brak mijn fotomateriaal. Nu zijn we 2 maanden verder en deed het goed om een kleine wandeling te maken. Normaal gesproken heb ik de telelens mee maar die is nu niet geschikt vanwege het gewicht. In plaats daarvan had ik de Laowa groothoeklens mee. Dat geeft een hele andere blik op de natuur en op de wolken en lucht. Het was in ieder geval heerlijk om buiten te zijn en de broodnodige vitamine D op te pakken.
 



 

De boventoon tijdens het vieren van mijn 57ste verjaardag was dit jaar toch zeker dankbaarheid. Het besef dat het fietsongeluk in Oostenrijk toch ernstiger had kunnen aflopen maakte deze verjaardag met eigen gezin bijzonder. De gezelligheid met elkaar was, naast de leuke kado’s, eenvoudig samen borrelen, samen Sam’s scorende sleeppush bij de hockey kijken, samen eten, samen luisteren naar de ukulele en (slechts alleen voor de kinderen) samen op de e-longboard.
Wiskundig gezien is het enige interessante aan 57 dat het een Leyland priemgetal is. Dat wil zeggen dat er een combinatie xy+yx bestaat die precies op 57 uitkomt (voor de waarden 2 en 5). Maar levensbeschouwelijk gezien, met inspiratie van het gezin en de rust die God in mijn hart heeft gelegd, is 57 het getal waar voor mij het leven weer begint.

Om de verjaardag van Noud met een etentje te vieren, hadden we gereserveerd bij Woods in Leiden. Op zijn verjaardag konden we niet weggaan vanwege mijn elleboog en het lopende onderzoek naar een mogelijke MRSA bacterie vanuit het ziekenhuis in Villach (wat gelukkig niet zo bleek te zijn). Vanaf het houten menuplankje kozen we vier gerechten. Het etentje begon buiten aan de waterkant maar werd later binnen voortgezet omdat het regenwater tussen de parasols door op onze tafel begon te spetteren. Achtien jaar worden is beslist een mooie mijlpaal en het was reuze gezellig om het samen met Noud en Sanne te vieren.

Op donderdag 6 augustus werd ik opnieuw geopereerd. De externe fixatuur moest plaats maken voor inwendig metaal. Voor de operatie verscheen een vriendin van ons aan mijn bed. Tot ons beider verrassing was zij als OK-assistent ingedeeld bij mijn operatie. De ingreep was onder algehele narcose en duurde veel langer dan gepland, nl. 4 uren. Delen van de botten waren niet meteen vindbaar o.a. van het radiuskopje en de puzzel bleek toch lastig om alle delen bij elkaar te krijgen. Ook hebben de chirurgen gekeken naar de mate waarin ik mijn arm zou kunnen roteren en hebben daarvoor nog een extra aanpassing gedaan. Ik ben de chirurgen in Oostenrijk en in het LUMC ontzettend dankbaar voor hun gedrevenheid en vakkundigheid om van een meervoudige elleboogbreuk weer iets werkzaams te maken. De narcose had toch meer impact op me dan ik had verwacht en de energie zal de komende tijd wel terug komen. Het hersteltraject is volgens de artsen lang (een jaar of langer) maar het begin is er. Op zaterdag 8 augustus werd ik uit het ziekenhuis ontslagen en vanmiddag kon ik de tweede helft kijken bij een hockey wedstrijd van Sam. Dat is weer een stapje er bij.

Onze jongste is vandaag 18 jaar geworden. Daarmee bestaat het hele gezin uit volwassenen. Deze mijlpaal moesten we noodgedwongen bescheiden vieren vanwege mijn linkerarm maar we hebben het wel gevierd. Sam en Annelot hadden mooie kado’s voor Noud en traditie-getrouw kreeg ook Noud een fotoboek van 0-18 jaar. De feestelijkheden werden ook bij Sanne thuis verder gevierd. Wij konden helaas geen bezoek ontvangen; niet vanwege corona maar vanwege de mogelijkheid dat ik in Oostenrijk besmet zou kunnen zijn geraakt met de MRSA bacterie. Later zullen we de feestelijkheid inhalen en uit eten gaan met Noud. Voor nu gaven de chirurgen mij verlof om samen bij het gezin te zijn. Morgen volgt de tweede operatie.

 

Met 3 chauffeurs en 2 auto’s was de terugreis goed te doen. De kinderen en Ingrid hadden beide auto’s ingepakt (iets wat ik normaal zou hebben gedaan) en zo reden we ‘s ochtends om 4 uur richting Nederland. Met een orthopedisch kussen onder mijn arm kon ik de hobbels in de weg opvangen. Ik zat bij Annelot en Lianne in de Mini Countryman die Annelot vanaf München keurig bestuurde naar Amsterdam (Ingrid reed van Bad Kleinkirchheim naar München). Op het laatste stuk in Duitsland zette ze de snelheid even op 180 km/u. Ze hield van de hoge snelheid en reed veilig en gecontroleerd over de snelweg. Sam stuurde de Volvo XC90 voor de hele afstand van 1200km richting huis. Met dank aan de chauffeurs. Voor mij was het leren toeleggen op de situatie en leren mijn mond houden… dat laatste ging beter op de tweede helft van de rit.
Omdat het bloeden van de wond niet was gestopt is Sam ‘s avonds laat nog met mij naar het LUMC gegaan. Na bloedafname en foto’s van de elleboog besloot de arts mij daar te houden. Sam ging ‘s nachts alleen terug naar huis. Om 2 uur lag ik op mijn kamer.

In en rondom het Landal Greenpark was veel reuring. Annelot en Lianne deden mee aan een e-bike tour en fietsten hoog de berg op, en later weer af. Borre, de jongste Maltezer, vond het nodig met al zijn bravour om eens het park te verkennen en kwam met een zwarte kop terug. De regenboog liet zich dubbel zien en verscheen met mooie ronding boven het park. Als gezin hebben we plezier gehad in spelletjes, kletsen met elkaar en genieten van de natuur. Ondertussen moesten wel de boodschappen worden gedaan, sowieso steeds met mondkapje maar vanaf vandaag verplicht, bij de locale Spar.

Op woensdag, na verschillende controles, mocht ik terug naar het vakantiehuis. Annelot en Ingrid kwamen mij ophalen uit het Landes Kranken Haus (LKH) in Villach. Het voelde fijn om weer bij de familie terug te zijn maar bracht zo wel nieuwe zorgen. Alleerst kon ik niet liggen en moest ik zittend slapen en ten tweede begon de wond te bloeden. Ingrid had er even een kind bij maar kreeg hulp van de kinderen.

Voor het ongeluk hadden we heerlijk gegeten bij steakrestaurant Adriane. Wow, dat waren echt goede steaks. Ook aten we bij Einkehr, het restaurant om de hoek met heerlijke gerechten, wel veel trouwens. Na het ongeluk hebben de kinderen nog kunnen genieten van eten en drinken bij Einkehr en heb ik niet voor iedereen de vakantie verknald. Sam ging gelukkig na het ongeluk de afdalingen nogmaals doen en overwon de angst van wat er daar voor was gebeurd. Ondertussen herstelde ik van de operatie in het LDK Villach, ongeveer 45 minuten rijden.

 

Bij de tweede afdeling (eerder had ik dit traject al gedaan dus dit was de vierde keer op deze trail) ging het na enkele honderden meters flink mis. Door een inschattingsfout pakte ik drie heuveltjes iets te snel. Omdat je na de eerste los van de grond komt heeft remmen geen effect meer en bij de derde heuvel werd ik gelanceerd, viel op mijn hoofd en landde vervolgens snoeihard op mijn elleboog. Binnen een seconde wist ik: foute boel. De pijn was ondragelijk en Sam heeft gebeld met deze en gene om hulp in te roepen. Ik had mij ondertussen met alle moed in een zithouding overeind gezet en schoof achterwaarts naar de bergwand ondertussen mijn arm vasthoudend want die was duidelijk gebroken. Een Nederlandse mountainbiker en een Duitse arts-mountainbiker stopten ondertussen ook en hielden mij samen met Sam wakker. Totdat de reddingshelicopter kwam en de trauma-arts morfine toediende. Het gebied was ontoegankelijk voor reddingsdiensten en ook de helicopter kon nergens landen. Ik werd vervolgens in een brancard gelegd en vastgebonden en ben zo naar het Landes Kranken Haus in Villach overgebracht. In de shockroom werden de eerste verrichtingen uitgevoerd maar daar heb ik de helft van meegekregen. Mijn elleboog bleek na de CT scan gecompliceerd gebroken. Gelukkig was er geen sprake van hersenletsel. Later op de dag werd een spoedoperatie uitgevoerd en werd een externe fixatuur aangebracht om de ellepijp en spaakbeen weer enigszins in goede positie te houden. Een tweede operatie zou later nodig zijn. De familie was erg geschrokken en voor Sam was de teleurstelling en ervaring van behoorlijke impact.
Het Oostenrijkse internet nieuws liet ook van zich weten en noemde een aantal “interessante” details: leeftijd, nationaliteit en oorzaak, zie: www.5min.at