Als je op een toeristenkaart van Madeira kijkt, worden vaak de traditionele woningen met rieten daken genoemd. Die zijn gelegen in het noordelijke plaatsje Santana, in Parque Temático. Op de terugweg van de wandeling reden we langs Sao Jorge naar Santana. Het park is klein en laat een paar modelwoningen zien. Men deed er hun handwerk, bakte brood en sliep in deze huisjes. Het materiaal van deze huisjes was goed voor zomer en winter. In eerste instantie dachten we dat de huisjes en dus de mensen toen erg klein waren. Het bleken modelversies te zijn voor kinderen. We maakten een foto voor een grote Madeira hoed en reden vervolgens het eiland helemaal rond, langs het vliegveld en Funchal terug naar Ponta do Sol.



 

We zijn niet voor één gat te vangen en gingen op zoek naar een andere wandelroute, de “PR21 Caminho do Norte”. De route was niet heel erg lang maar wel steil. Het liep door de bossen en ging alsmaar naar beneden. We moesten nog wel terug want het was niet een rondje. Omhoog ging goed en daarbij moet je je ademhaling goed onder controle houden. Het was een mooie geslaagde tocht langs (boven) de ER104 (ook wel de VE4) genoemd.



 

Nu we niet konden wandelen leek het bezoek aan de grotten van Sao Vicente een goed alternatief, lekker koel in ieder geval. Eenmaal aangekomen bleken de overal aangekondigde grotten al 3 jaar gesloten. Dat was nadat er een aardbeving op Madeira had plaatsgevonden en de autoriteiten de grotten onveilig vonden. We maakten wat foto’s van de tuin en watervalletjes en bekeken nogmaals het plaatsje Rosario, niet zo bijzonder maar gewoon een typisch Madeira dorpje met kerk en plein dat geheel met kiezels is belegd.

Wandelen op de hoogvlakte stond nog steeds op ons lijstje. Als we er vanaf het noorden niet kunnen komen dan proberen we het toch vanuit het zuiden. Zo reden we langs enkele zuidelijke kustplaatsjes en staken we vandaar uit in noordelijke richting. De weg ging langs steile hellingen omhoog en de Peugeot deed uitstekend werk. Uiteindelijk kwamen we op de regionale weg ER110 en arriveerden we bij de parkeerplaats van “PR7 Madre da Levadas – Ribeira da Cruz – Junqueira”. Het was er zo druk dat we nauwelijks konden passeren, laat staan een plekje konden vinden om te parkeren. Dat laatste was niet zo erg want de temperatuur op deze hoogvlakte was inmiddels 42 graden. Wandelen in deze omgeving leek niet zo aantrekkelijk en bovendien ongezond. We reden verder richting Porto Moniz met onderweg wat koeien op de weg. In het lager gelegen dorp was de temperatuur weer 25 graden en bezochten we andere gelegenheden zoals de grotten van Sao Vicente.

 

Porto Moniz is een klein plaatsje met te weinig parkeergelegenheid. Nu we hier toch waren en de auto een plekje had wilden we ook het zee-aquarium bekijken. We betaalden €7 per persoon wat neerkomt op ongeveer €1/minuut want na 7 minuten stonden we al weer buiten. Om langer te genieten van het bezoek heb ik toch een mooi aantal foto’s kunnen maken.

 

De volgende dag wilden we een wandeling maken op de hoogvlakte bij Ribeiro da Janela waar de route “PR15 Vereda da Ribeira da Janela” ligt. Madeira heeft mooie wandelroutes over het hele eiland. Het probleem is dat je navigatie je niet altijd brengt waar je moet zijn. En zo ook deze keer. We stopten met zoeken en reden richting Porto Moniz in het noord-westen. Het is een badplaats met natuurlijke zwembaden. Dat houdt in dat je kan zwemmen in het oceaanwater wat gevangen ligt in hoger gelegen rotsbekkens. Onderweg er naar toe kwamen we een boer tegen die een stier aan een touw meenam over de weg. Het leek me verstandig om de auto zo ver mogelijk rechts stil te zetten om het onrustige dier niet verder de stuipen op het lijf te jagen. Langs de noordkust, vlakbij Sao Vicente, stopten we om de omgeving beter te bekijken met een prachtige “sluierwaterval” en de rotsen in de oceaan.

Enkele malen dineerden we in restaurants bij het hotel. Een daarvan was het (gele) restaurant Sol Poente dat een terras heeft wat over het water hangt. Het eten was er goed en de locatie boven het golvende water heel bijzonder. Ook hier genoten we van het uitzicht met opnieuw een zonsondergang.
 

De hoogste punten op Madeira zijn de bergen ten noorden van Funchal: Pico Ruivo en Pico do Arieira. Wij gingen naar de tweede “pico” langs de route die door Funchal ging. Plotseling was ik spookrijder geworden (op de rechterbaan). Mensen wezen ons er op maar het kwartje viel niet meteen. In dat straatje van 300m bleken de rijrichtingen omgedraaid; je moest even links rijden omdat op dat stuk de welbekende Madeira-sleetjes hun afdalingen maken.
Je kunt de toppen onderling te voet bereiken met een steile wandeling langs de bergranden. Aangekomen parkeerden we onze auto in een bijzonder stoffige parkeerplaats en klommen we naar de NAVO “ballon”. Ingrid was blij met de wandelstokken en zeker toen we vanaf die plek de bergpas gingen bewandelen. Het was inmiddels erg warm geworden en even afdalen gaat gemakkelijker dan terug weer omhoog. Het was een bijzonder mooi punt met een ver uitzicht over het eiland en de oostelijke punt waar Machico gelegen is.


 
 

‘s Avonds konden we na of tijdens het eten genieten van de zonsondergangen. Op deze avond gingen we er even voor zitten omdat de lucht en horizon helder waren. Het licht scheen geweldig mooi langs de kust waar een waterval uit de rots kwam. Het was genieten. Terwijl wij genoten in Madeira kregen we eenzelfde soort foto van onze vrienden die op rondreis waren in het “winterse” Zuid-Afrika.

In het noord-westen van Madeira ligt het plaatsje Achadas da Cruz. De weg naar dit plaatsje was prachtig want in de bermen was een overvloed aan agapanthus en hortensias, en op sommige plaatsen stonden ze tussen hoge eucalyptus bomen. Vanuit deze plaats is een zeer steile lift die je 500m lager brengt naar een vlak gebied waar eens een oud dorpje gelegen was. De lift is de steilste van Europa en werd bediend door een zenuwachtige medewerker die zowel de kabelbaanbediening als ticketverkoop moest verzorgen. In het dal aangekomen maakten we een korte wandeling voor zolang de breedte van het dal het toeliet. We aten een appeltje op het rotsstrand en kregen al snel bezoek van de hagedissen.
Op de terugweg bezochten we het plaatsje Punta do Pargo waar een knalrode vuurtoren staat. Het is een mooi plaatje: de rode vuurtoren tegen een helderblauwe achtergrond. We lunchten in het dorp en aten heerlijke knoflookbrood en inktvisringen.

De reis hadden we geboekt via elizawashere in hotel Estalagem da Ponta do Sol. Het hotel ligt op een rots en is bereikbaar met een 4-etage lift. Onze kamer lag nog eens 3 etages daarboven, met oceaanzicht. Vanuit het hotel hebben we dagtripjes gemaakt. Eén van de eerste was de bekende waterval Cascata dos Anjos die midden op de doorgaande weg valt. Het was rustig en we konden even wat foto’s maken, eerst te voet en daarna met de auto. We reden door richting Calheta waar we genoten van een drankje en het uitzicht vanaf het terras. Onderweg stopten we bij een mooi uitzichtpunt en konden we de bergweg naar havenplaats Calheta goed observeren. Op dat punt was een muur met een overvloed aan hagedissen.



 

Voor het eerst was onze vakantie-bestemming Madeira. Het eiland behoort bij Portugal en ligt in de Atlantische Oceaan op 4 uren vliegen van Amsterdam. De vlucht naar de hoofdstad Funchal vertrok om 6 uur ‘s ochtends. Met de drukte op Schiphol betekent het dat je om 3 uur al op het vliegveld moet zijn. Sam dropte ons midden in de nacht en daarna ging het baggage afgeven en security heel vlot. Binnen een half uur waren we al door alle stappen heen. De vlucht verliep ook prima over Engeland, langs Bretagne en Portugal richting het eiland.
Na aankomst haalden we onze huurauto, een nieuwe Peugeot 208, op en maakten we om 10:30 uur al onze eerste rit naar Machico, de meest oostelijke punt van het eiland wat ongeveer 51km bij 22km groot is. Omdat onze biologische klok nog op 11:30 uur stond lunchten we eerst bij een strand met vulkaanzand. Op het pad er naar toe zagen we meteen een mooie torenvalk. Het uitzicht vanaf deze plek was fantastisch: een mooie blauwe oceaan en lucht in een decor van palmbomen.

Onze jongste telg is vandaag 21 jaar geworden. Dat is opnieuw een gezegende mijlpaal in ons gezin. Eenentwintig jaar geleden beviel Ingrid van de kleine baby in het LUMC in Leiden. ‘s Avonds mochten we al weer naar huis waar opa en oma de oppas hadden over de twee oudste kinderen. De volgende ochtend kwamen zij hun kleine broertje bewonderen. We hebben er mooie herinneringen aan en verhalen van. Kleedden we de baby toen in een rompertje, nu is het een maatpak geworden. Hij gaat nl. voor zijn studie een stage doen bij Van Lanschot Kempen in Amsterdam.
Afgelopen weekend vierden we zijn verjaardag al in ons favoriete restaurant. Vandaag is het dan zover. Noud, gefeliciteerd met je verjaardag! We wensen je de zegen van God toe op je levenspad, samen met Sanne.

Vanmorgen vertrokken Noud en Sanne voor vakantie naar het zuiden van het land. Ze verblijven daar met Sanne’s ouders. De rit ging in de Mini van Ingrid met de mountainbikes achterop. Dat laatste bleek nog een hele puzzel omdat een van de onderdelen om de fietsen te borgen niet functioneerde. We vonden een tijdelijke oplossing en zo vertrokken de beide voor een actieve vakantie met de familie.

In het Victoria-huis van Hortus Botanicus is een kleine vijver met de reuzenwaterlelie (Victoria Amazonica). Ze zijn enorm groot en geven prachtige lelies. Je kunt genieten van de fantastisch mooie kleuren van alle bloemen terwijl grote vlinders om je heen dartelen. Na deze belevenis liepen we langs de Chinese tuin, de Japanse tuin en langs enorm oude bomen waaronder een treurbeuk.