Bad Kleinkirchheim ligt tegen het Nockalmgebergte aan. In deze omgeving hebben we een aantal toppen beklommen. Vandaag gingen we naar de Falkert die een top op 2300m heeft. Na het parkeren van de auto liepen om het pittoreske Falkertmeertje heen en gingen we vervolgens de lange steile oploop wandelen richting de top. Het uitzicht op deze route is op heel veel plekken adembenemend. Na het passeren van de top konden we nog even aan de sneeuw voelen. Tijdens de wandeling zagen we typische bergdieren waarover meer in Falkert (2).




 

Nadat Sam zijn afdaling is begonnen, gingen we de Kaiserburg berg af om van 2055m naar 970m door de bergen en bossen naar beneden te wandelen. De kabelbaan had ons eerst omhoog gebracht en via smalle bergpaden gingen we steil naar beneden. Op de berg ben je je oriëntatie vaak kwijt omdat de paden slingeren en je soms niet weet hoe ver je naar oost of west bent afgedwaald. Uiteindelijk kwamen we op de bestemming in het dal van Bad Kleinkirchheim aan waar Sam na een nieuwe flow trail afdaling ons tegemoet kwam. Het wandeltraject konden we mooi volgen met de app van mapmywalk.com en bleek 7,5km te zijn.


 

De prachtige 15km lange mountainbike flow trail van Kaiserburg was vorig jaar een geweldige beleving maar ook de plek waar mijn elleboog het begaf. De geplande vakantie werd toen ruw onderbroken en dit jaar wilden we positieve herinneringen verzamelen van de prachtige omgeving en activiteiten die je er kunt ondernemen. Sam had een mountainbike gehuurd en wij gingen wandelen vanaf de Kaiserburg. In de loop van de week zou Sam meerdere afdalingen ondernemen en de laatste keer in een recordtijd van 20 minuten. Later in de week huurden de drie oudsten een e-bike en hebben de berg beklommen en daarna afgedaald. Sam heeft de meiden de valplek nog laten zien. Inmiddels waren de hobbels van vorig jaar verwijderd. Kalf-en-put verhaal? Hoe dan ook, het is een positieve mountainbike ervaring geworden. Zelf hield ik het bij wandelen.




 

Om 6:00 uur vertrokken Sam, Annelot en Lianne van huis om in één keer naar Bad Kleinkirchheim. Wij vetrokken om 9:00 uur vanaf Heitzenhofen en kwamen rond 16:00 uur aan. De eerder vertrokken Mini Countryman kwam rond 20:00 uur op bestemming. Dat laatste was verbazingwekkend omdat op zaterdag het fileleed groot was. Dicht tegen de Oostenrijkse grens aan werd het weer al maar slechter en waren er stortbuien op de snelweg, met name in de omgeving van Salzburg waar achteraf ook overstromingen plaatsvonden in het stadje Hallein dat dicht tegen de A10 aan ligt. We konden alleen maar hopen op beter weer. Het belangrijkste voor de familie vandaag was dat iedereen veilig op plaats van bestemming is aangekomen.
De vakantie week in Bad Kleinkirchheim kan beginnen of eigenlijk voortgezet worden en hopelijk kunnen we de verloren week van vorig jaar nu goedmaken.

Op vrijdag vertrokken we richting Oostenrijk voor een korte vakantie in Bad Kleinkirchheim. We hadden besloten om een tussenstop te maken in de buurt van Regensburg. We vonden een kasteelhotelletje in Heitzenhofen. De ruim 760km zou ons over de helft van de 1150km duwen waardoor we volgende ochtend rustig het laatste stuk konden rijden. Onderweg maakten we een aantal korte stops en was de route over Dortmund plezierig en rustig. Aangekomen op Heitzenhofen hadden we eigenlijk wel trek in een maaltijd. Tegenover het hotel was een restaurant die voor die avond een heus 6-gangen menu in petto had. Er was nog een tafel vrij en we konden aanschuiven nadat we even hadden gecheckt of die 6 gangen “normale” porties waren. Met passende wijnen voelde het diner on-Duits aan maar hebben we genoten van de mooie gerechten en wijnen. De sommelier die een eigen tafel had stond na het eerste gerecht op en begon zachtjes een verhaal over de wijnen. In eerste instantie dachten we dat de beste man even de weg kwijt was want wie gaat nu midden in een grote tuin staan en een betoog houden die niet hoorbaar was. Het bleek een aardige man die gewoon luider had moeten praten. Hij kwam bij ons aan tafel nog de wijnen toelichten en bijschenken.
De nieuwe S60 deed zijn taak uitstekend en hield zich niet in met een skibox op het dak. De snelheid beperkte ik wel tot 135km/u.

Het is 5 jaar geleden dat de nieuwe XC90 in gebruik werd genomen. Na 161000km veilige kilometers heb ik vandaag de Volvo ingeleverd bij de dealer. Het was de derde XC90 in rij maar deze was toch een bijzonder exemplaar; helemaal zelf samengesteld en op maat laten maken. De nieuwe S60 gaat het overnemen en voldoet al prima.
 

Het prachtige lied “Shepherd” van CeCe Winans naar Psalm 23 is inmmiddels mijn nummer 1 lied geworden. De tekst is eenvoudig maar tegelijk diepgaand: “De Heer is mijn Herder en mijn Helper, Hem wil ik volgen in mijn leven want dan ziet mijn leven er beter uit“. De lyrics zijn:

Op de terugweg namen we de Lekdijk van Amerongen naar Wijk bij Duurstede die langs rivier de Nederrijndoor het landschap kronkelt. Onze eerste stop was bij de kippenboer die honderden kippen rondom de boerderij had lopen. We kochten scharreleieren bij de kiosk die vooraan bij de weg was geplaatst. Onze tweede stop was bij het Stuwcomplex Amerongen (zie foto van Holland Luchtfoto) wat een waterstaatkundig kunstwerk is in Nederland (in Hagestein staat een tweede complex in de Lek). De sluizen overbruggen het waterhoogte verschil voor de scheepsroute. Verderop, als de Nederrijn overgaat in de Lek en het Amsterdam-Rijnkanaal heeft gekruist is onze derde stop bij Wijk bij Duurstede. Hier overbruggen de Irenesluizen het waterhoogte verschil in het Amsterdam-Rijnkanaal. Het was een boeiende dag en goed voor de nationale topografie.

Restaurant Bentinck is vernoemd naar Graaf Godard van Aldenburg Bentinck, die zich in 1879 op Kasteel Amerongen vestigde. Het kasteel speelde een belangrijke rol in het verleden. Het zijn in 1286 de gebroeders Henric en Diederic Borre, die toestemming vragen aan Graaf Floris V om bij het dorp Amerongen een versterkt huis te bouwen en zijn zo de grondleggers van het nu ruim 700 jaar oude kasteel (bron: wandelpaden.com). In 1918 werd het kasteel bezocht door de Duitse Keizer Wilhelm II. En, vanmiddaag waren wij er te gast. We kregen prachtige gerechten met een passende wijn geserveerd. Ondertussen genoten we van het uitzicht over de tuin en het kasteel.


 

Afgelopen week vond Ingrid een mooi restaurant in Amerongen en een leuke wandelroute. Vanwege het verwachte weer en de logistiek hebben we een verkorte route gewandeld op de Utrechtse Heuvelrug. Het is een prachtige omgeving om te wandelen en door de heuvelachtige bossen is het zeker voor herhaling vatbaar. Het is daarom het favoriete mountainbike traject van Sam. Soms kruis je als wandelaar de tracks van de fietsers. Op de route zagen we een paar paddenstoelen waaronder een hele bijzondere met een soort dak van dons, de zgn. kastanjeboleet. Centraal in het Amerongse bos is de Eenzame Eik bovenop de Amerongse Berg. Vandaar trokken we verder naar het hoogste punt dat op 69m boven NAP ligt. Aan het einde van de route kwamen we langs een gedenknaald dat “opgericht is door Jonkvrouw Annebetje van Tuyll van Serooskerken, Gravin Douairière van Athlone, van Kasteel Amerongen. Zij wilde zo de beslissende nederlaag van Napoleon in de veldslag op 18 juni 1815 bij te Quatre-Bras in de velden van Waterloo in herinnering houden, omdat ze dolblij was dat de Fransen waren verslagen en Napoleon het veld moest ruimen” (bron: wandelpaden.com)
 

Vandaag heb ik mijn 2de vaccinatie ontvangen, de tweede Moderna. De eerste was op 1 juni. Nu zijn we beide ingeënt en de jongens volgen later deze week. Als iedereen het laat doen zijn we gauw van dit rotvirus en zijn mutaties af.

Inderdaad, ook gisteren was er een item over Lage Vuursche. Toen ik Sam gisteren vertelde dat de omgeving erg mooi is maar dan van de fiets stelde hij vanmorgen voor om samen met de mountainbike het parcours in Lage Vuursche af te leggen. Dat was snel besloten. We legden de 10km in een klein uur af. Op het hoogste punt is het 27m en het laagste 8m waarmee het hoogteverschil 19m is maar over het hele parcours bekeken is er daadwerkelijk een hoogteverschil van 41m afgelegd. Voor mij was dit parcours een ommekeer in de beleving op de fiets. Ruim drie weken geleden reed ik met Sam weer voor het eerst na het ongeluk een parcours waarbij voorzichtigheid belangrijker was dan het plezier. Vandaag stond het plezier weer voorop. Weer een mooi moment. Op de kaart zijn zowel de route van de wandeling van gisteren (blauw) en het fietsen van vandaag (rood) aangegeven.
 

Op de terugweg ging ik via Baarn over de A27 naar de Oostvaardersplassen. Ik was er nog nooit geweest en had me voorgenomen om de regio eens te verkennen. Als eerste reed ik naar het bezoekerscentrum en ging daarna richting vogelhut De Poelruiter. Na een praatje met andere bezoekers trok ik naar vogelhut De Grauwe Gans. In deze vogelhut hadden zwaluwen hun nest gebouwd en voerden ze hun jongen. Vanuit de hut had ik goed zicht op het riet waar ik een tjiftjaf (grote foto), een kleine karekiet (foto’s onder de grote foto) en een kwikstaart fotografeerde. Ook watervogels heb ik op afstand kunnen waarnemen waaronder een lepelaar en een witte reiger.


 

Vanmorgen vertrok ik naar Lage Vuursche om daar te wandelen en te fotograferen. Het is een prachtige omgeving maar er was weinig reuring. Het enige wat mij opviel was een trillende tor die nog kon vliegen ook.

Noud is geslaagd voor de havo en vandaag was de diploma uitreiking zoals we die nog niet eerder hebben meegemaakt: aan huis! De grote bus werd door de chauffeurende docent op het pad geparkeerd en allerlei attributen werden in de tuin geinstalleerd. De mentor gaf een toesprak die Noud tussendoor graag even aanvulde. Na het tekenen van zijn diploma kwam het vuurwerk en de champagne. Ook Sanne is geslaagd en zij had net daarvoor dezelfde ceremonie verzorgd gekregen. Beide tieners kunnen hun vervolgopleiding na de zomer beginnen. Gefeliciteerd!