Na 6,5 jaar heb ik eindelijk het boek “I Shall Not Die” gelezen van Hart N. Harten. Op 18 september 2014 vloog ik via New York terug naar Amsterdam. In de business lounge ontmoette ik Hart Hasten en raakte met hem in gesprek. Al snel vertelde hij me over zijn vlucht voor de nazi-troepen vanuit Polen helemaal naar Kazachstan. Via het boek begrijp ik dat het een reis van wel 2800km moet zijn geweest. Ontberingen zoals honger en ziekte vielen hen ten deel en hij overleefde ternauwernood de tyfus. Als 12-jarige vocht hij voor zijn leven en besloot dat hij niet dood wilde gaan (hij had het de dokter tegen zijn moeder horen zeggen). “I shall not die” is een motto wat hem altijd heeft gedreven. Later kwam daar nog een aanvulling bij: “Never again”. Dat had betrekking op de afschuwelijke moordpartijen van zijn 100-tallige Joodse familie die niet waren gevlucht. Ook na de oorlog bleek bij terugkomst dat het anti-semitisme in Polen (nu is dat Oekraïens gebied) zeer hevig was. Het motiveerde hem om zich in te zetten voor een plek voor de Joden. Na 5 jaar in het overplaatsingskamp te hebben gezeten in Oostenrijk emigreren ze naar de VS. Zijn leven neemt een bijzondere wending en hij leeft de “American dream” maar blijft trouw aan het Jodendom en ontmoet vele hooggeplaatsten in zowel de VS als Israël. Er zijn vele lessen uit zijn levensverhaal te halen zoals b.v.: discipline en volharding, trouw aan je principes, standpunt innemen, altijd familie voor op, geld en tijd geven aan goede bestemmingen en geen blad voor de mond nemen. Het is een bijzonder inspirerende en gerespecteerd persoon. Het boek is een aanrader. Ik heb geprobeerd in contact te komen met Hart Hasten en hoop nog van hem te vernemen.

In juni krijgen zowel Ingrid als ik de vaccinatie tegen corona. We hopen dat er snel een einde komt aan de pandemie en iedereen weer vrij kan bewegen zonder nare gevolgen. We zijn er bijna. Vanmorgen maakten we een wandeling door de duinen en genoten niet alleen van het prachtige weer maar ook van de rust. Het lijkt alsof door de versoepelingen de animo voor duinwandelingen afneemt. Onderweg was het geluid van de vogels een prachtig hoorspel. Helaas had ik de telelens niet mee omdat ons rondje vandaag wat sneller moest omdat we om kwart voor een bij de dierenarts moesten zijn. Onze oudste Maltezer ging vanmorgen door zijn rechtervoorpoot en hinkelde door het park en huis. Toen we na de wandeling met de hond naar de dierenarts gingen liep hij weer gewoon. Leuk als je denkt dat het spoed is en dus niet blijkt te zijn. Het voorval deed ons terugdenken aan het scheuren van de kruisbanden in december 2016 wat een kostenplaatje gaf waar je een halve Ethereum voor kan kopen. Na een pijnstiller konden we weer naar huis en is het mankement voorbij. Het zat vanmorgen bijna fout maar vanmiddag gelukkig weer goed.

 

De digitale Opwekkingsconferentie bracht Pinksteren heel dicht bij. Annelot kwam gisteren en vandaag bij ons op bezoek. We genoten als gezin en zijn weer aangemoedigd in ons geloof. Vanwege de regen en kou was het toch wel fijn om binnen te zijn. Tegen het einde van de dag begon de zon te schijnen en waagden we het er op om een wandeling te maken. Dat was goed uitgekiend want op het moment dat we de oprit opreden begon het weer te hozen. Op het strand hoorden we de donder van zee komen. Toch even lekker uitgewaaid en droog gebleven.

Het Pinksterweekend is het feest van de uitstorting van de Heilige Geest. De pinksterconferentie Opwekking die normaal met vele duizenden gelovigen op het terrein van Walibi wordt gevierd is ook dit jaar net als in 2020 niet op die manier mogelijk. Dit weekend is de conferentie digitaal te volgen via opwekking.nl en grootnieuwsradio.nl. We genieten van de liederen vanuit huis en onderweg in de auto (naar Annelot toe waar we heerlijk geluncht hebben). Het lijkt een gewone zaterdag maar we voelen ons zo wel verbonden met het Pinksterfeest. En nog specifieker voelen we ons verbonden met de Naam van Jezus, wat het thema is van de conferentie. Spreker Joseph Dimitrov hield een prachtige prediking hier over.
De jongens gingen vanmorgen samen mountainbiken in Lage Vuursche. Thuis heb ik de skibox en de nieuwe dagdragers getest op de Volvo S60. Een gewone zaterdag maar toch speciaal.
 

Ondanks de slechte weersvoorspellingen voor deze week, was de wandeling over het strand zonnig. De avondzon scheen prachtig over de Noordzee terwijl een vissersboot dicht langs de kust door de weerspiegeling van het zonlicht voer.

 

Na de galeriën gingen we even op het terras zitten op het Plein. We kregen even het gevoel dat er weer meer bewegingsvrijheid is. Bovendien kleuren de bomen weer prachtig met een grote bladerdossen.

Vanuit de Denneweg liepen we terug over de Lange Voorhout waar een markt werd gehouden. Verderop ging het richting Plein langs de Hofvijver en het Mauritshuis. Tegenover het Mauritshuis is aan de Korte Vijverberg een galerij gevestigd: Bos Fine Art. We konden zo naar binnen (met mondkapje weliswaar) waar we een mooie collectie van verschillende kunstenaars konden bekijken. Een van de kunstenaars is de Australische Paul Snel met prachtige kleurpaletten. Zo kom je onverwacht toch weer in aanraking met voor ons onbekende kunstwerken.
 

Vanmiddag bezochten Ingrid en ik de galerij van een mede-oudstudent van Ingrid’s kunstacademie. Meriam Windmeijer etaleert haar kunst aan de Denneweg in Den Haag bij de Vereniging Haagse Kunstkring.

Het ritje terug naar mijn moeder’s woonplaats was nog een uurtje vanuit Laaksum. Sam was in de Volvo met Annelot, Noud en Sanne al voor uit gereden. Wij volgden wat langzamer met de camper. Daarna zouden we de camper inleveren en bijna nog 2 uren naar huis moeten rijden. De hondjes waren in Amsterdam en ook die moesten weer mee terug. We hebben genoten met elkaar van deze mooie dag, eigenlijk mooie weekend. En nog belangrijker, mijn moeder heeft een topdag gehad. Bij haar thuis aangekomen was haar woning versierd door mijn zus. Het was een feestelijke dag en een feestelijke aankomst.

Volgens planning zouden we via Workum naar de zuid-west hoek van Friesland gaan. Door de gezellige lunch zo dicht bij het vertrekpunt kozen we voor de snelweg naar Laaksum, het kleinste haventje van Friesland aan de oude Zuiderzee. Onderweg hadden we plensbuien maar eenmaal op bestemming aangekomen was de lucht weer helder. Met klapstoeltjes uit de camper en wat lekkers op tafel genoten we eerste rang van het uitzicht over het IJsselmeer. De kinderen speelden scrabble met “beppe”. Ingrid en ik liepen een rondje Laaksumse pier(tje) en maakten broodje lekkers klaar. Het was een geslaagd uitstapje op een mooi stekkie.

 

Na de koffiepauze en het bekijken van het boek reden we richting Eastermar, de plaats waar we de camper vandaan hadden. Er moest nog even water bijgevuld worden. In het plaatsje aangekomen ging het zonnetje schijnen en konden we in de dorpskern zo aanschuiven op het terras. We genoten van een drankje en een zonnige lunch, met feesthoedjes op.

 

Vanwege alle corona beperkingen was er geen geschikte gelegenheid om de 80ste verjaardag van mijn moeder groots te vieren. Met mijn twee zussen hebben we voorgenomen om haar 80ste verjaardag als een 3-daagse te vieren. Elk van de ons verzorgt iets voor elke dag. Voor ons was vandaag de feestdag. We hadden een camper gehuurd en een route uitgezet waarin we stops zouden maken en haar onderweg zouden verrassen. Ook hadden we een initiatief gestart om met familie en vrienden een vriendenboek voor haar te maken die we bij een van de stops hebben overhandigd. De eerste koffiepauze was bij recreatiestrandje Schuilenburg.





 

Onze dochter is vandaag 25 jaar geworden. We vierden het bij Ingrid’s ouders omdat we een feestelijk weekend gaan vieren met o.a. moederdag en de verjaardag van mijn moeder. Nu pakken we de gelegenheid om Annelot’s verjaardag en tegelijk ook moederdag te vieren in Friesland.

Het is weliswaar geen elektrisch aangedreven auto maar de startmotor van de Peugeot 107 heeft wel een stroomstoot nodig om op gang te komen. Omdat de accu niet voldoende capaciteit kon leveren was de Peugeot niet meer te starten. Vandaag hebben Annelot en ik daar even wat aan gedaan. Met een nieuwe accu van de Citroën garage, eigen gereedschap en speciaal FatDaddy gereedschap van Sam is de Peugeot weer rijklaar.

Het Engelse woord “gratitude” is een mooie beschrijving van dankbaarheid, erkentelijkheid en waardering. Het is wat ik ervaar nu ik hersteld ben van het elleboogongeluk. Kort na de val van de mountainbike op 27 juli 2020, na een ogenschijnlijk klein remfoutje, besefte ik dat het goed fout was. Nog nooit heb ik iets gebroken maar nu wist ik het: “dit komt nooit meer goed”. Mijn helm was op 3 plekken kapot en mijn elleboog lag in 5 stukken. Op een hoogte van 2000m kwam de helicopter er aan te pas nadat Sam (eerste foto) de hulpdiensten had ingeroepen. In Oostenrijk (Villach) ben ik op de “Ongevallen afdeling” behandeld. Daarna volgden er operaties in het LUMC en intensieve fysiotherapie. Nu kan ik weer fotograferen, hockeywedstrijden fluiten en kan ik mijn elleboog strekken als een reiger die zijn benen strekt tijdens de vlucht (laatste foto).
Vanaf het moment dat ik in de helicopter werd vervoerd tot en met vandaag heb ik kunnen berusten in de situatie omdat ik weet dat de vrede en bescherming van God mij omringde zoals ik vanuit Psalm 125:1-2 ervaren heb tijdens mijn verblijf in Israël in 1985 (Wie op de Here vertrouwen, zijn als de berg Sion, die niet wankelt, maar voor altoos blijft. Rondom Jeruzalem zijn bergen; zo is de Here rondom zijn volk van nu aan tot in eeuwigheid.).
Ook het gedeelte in Filippenzen 4:6-7 is voor mij van grote betekenis geweest om niet vrede in eigen kracht te zoeken maar je afhankelijkheid in de handen van God te leggen (Wees over niets bezorgd, maar vraag God wat u nodig hebt en dank hem in al uw gebeden. En de vrede Gods, die alle verstand te boven gaat, zal uw harten en uw gedachten behoeden in Christus Jezus).
Dankbaar zijn voor wat je wel hebt is een diep besef geweest wanneer het pijnlijk was of een lange adem vroeg. In het begin was er de vraag hoe dit kon gebeuren maar er is geen ruimte geweest voor boosheid. Integendeel, tijdens het medische traject ben ik door zoveel betrokken, gedreven en vakkundige medici geholpen dat ik alleen maar gratitude kan tonen. Bovenal is mijn eigen gezin tot grote steun en hulp geweest en ben ik ook hen bijzonder dankbaar voor hun liefde, zorg en geduld.